Το Blog των AμεA (Ατόμων με Αναπηρία) - Αναπηρία - Δικαιώματα, Παροχές, Ενημέρωση και Πληροφορίες για τα Άτομα με Αναπηρία... και όχι μόνο. Ανάπηροι αλλά ίσοι - Disabled but Equal
Οι ιστορίες πίσω από εικόνες που δεν είναι «πειραγμένες».
Οι λάτρεις της φωτογραφίας μπορούν σήμερα να κάνουν θαύματα. Ναι, χρειάζεται η φαντασία, το έμπειρο μάτι, ο κατάλληλος φωτισμός, ακόμα όμως και αν αυτά απουσιάζουν ή δεν φέρουν το καλύτερο αποτέλεσμα η φωτογραφία των ονείρων μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσω του Photoshop.
To 2015 το μάτι ενός ερασιτέχνη δεν καταλαβαίνει μεμιάς αν η φωτογραφία είναι αυθεντική ή «πειραγμένη». Η χρήση του Photoshop έχει γίνει αντικείμενο κριτικής μιας και συχνά δημιουργεί ψευδή πρότυπα, όπως γυναίκες πολύ αδύνατες και αψεγάδιαστες, πρότυπα που γίνονται αντικείμενα μίμησης.
Υπάρχουν όμως και αυτές οι φωτογραφίες που δεν είναι ψηφιακά επεξεργασμένες και προκαλούν θαυμασμό. Είτε γιατί ο δημιουργός τους σπατάλησε χρόνο για να πετύχει το κατάλληλο καρέ, είτε γιατί απλά είναι αποτέλεσμα ενός φυσικού φαινομένου. Δείτε τες απαλλαγμένοι από κάθε σκεπτικισμό!
Ο άντρας με το μισό κεφάλι
Βλέποντας κανείς τη φωτογραφία του Carlos Rodriguez ή Sosa, όπως είναι το παρατσούκλι του, σίγουρα θα σκεφτεί πώς ένα Photoshop μπορεί να αλλοιώσει το πρόσωπο σε μια φωτογραφία. Λάθος. Η εικόνα του νεαρού δεν είναι αποτέλεσμα της ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά ενός τροχαίου. Μετά από μια κραιπάλη με ναρκωτικά και αλκοόλ ο Carlos μπήκε στο αμάξι με τους φίλους του και κατέληξε, μετά από πρόσκρουση, να εκσφενδονίζεται από το παρμπρίζ και να προσγειώνεται με το κεφάλι στο κράσπεδο.
Οι γιατροί, προκειμένου να του σώσουν τη ζωή, αναγκάστηκαν να αφαιρέσουν μεγάλες ποσότητες από το κρανίο και τον εγκέφαλό του, με αποτέλεσμα να ζει πλέον με μισό κεφάλι. Οι φωτογραφίες αυτές δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι τη στιγμή που o Carlos συνελήφθη να «ψωνίζει» πελάτες στο δρόμο.
O Silver Surfer ζωντανεύει
Είτε το πιστεύεις είτε όχι η φωτογραφία που ακολουθεί δεν είναι από τη σελίδα κάποιου comic. Μπορεί να είναι εμπνευσμένη από τον σούπερ ήρωα Silver Surfer της Marvel, αλλά είναι το εντυπωσιακό αποτέλεσμα του body painting που έκανε η μακιγιέρ του Χόλιγουντ Cris Alex.
Χρησιμοποιώντας λευκό και γαλάζιο χρώμα, μαύρο φόντο, πολύ φως και μια σανίδα για στήριγμα, το ανδρικό μοντέλο ετοιμάζεται να ξεπηδήσει από τις σελίδες του κόμικ και να μας παρασύρει στις νέες του περιπέτειες. Η φωτογραφία προκαλεί επιφωνήματα θαυμασμού και αποδεικνύει ότι αυτό που χρειάζεται για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα δεν είναι, πάντα, ο υπολογιστής, αλλά η άπλετη φαντασία!
O μονοχρωματικός Άγιος Βασίλης
Το σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων, ο Άγιος Βασίλης, έχει ένα και χαρακτηριστικό χρώμα: το κόκκινο. Στο Σαν Φρανσίσκο το 2010, κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης ετήσιας εκδήλωσης «Santacon», μια γυναίκα αποφάσισε να κάνει τη διαφορά και να ντυθεί με γκρι στολή. Το αποτέλεσμα ήταν μια φωτογραφία που θα υπέθετε κανείς ότι ο ασυνήθιστος Άγιος προστέθηκε με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας και του Photoshop. Όμως όχι. Η Brody S. όπως ήταν το ψευδώνυμό της, μια άθεη από το Μπέρκλεϊ, κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα πάνω της και να γίνει ο πρωταγωνιστής μιας άκρως εντυπωσιακής φωτογραφίας.
Διάλεξε το γκρι ύφασμα, το έδωσε για ράψιμο και φυσικά συνδύασε την εμφάνισή της με το ανάλογο μακιγιάζ στη θολή απόχρωση του γκρι. Το πλήθος στην εκδήλωση έβγαζε φωτογραφίες μαζί της και όλοι έλεγαν ότι έμοιαζε σαν ζόμπι ή σαν ένας Άγιος Βασίλης-ρομπότ! «Δεν ξέρω αν το έκανα απλά για να εναντιωθώ στην ψηφιακή χειραγώγηση ή αν ξύπνησα μια μέρα με αυτή την ιδέα» έγραψε στο blog της η γκρι Αγιοβασιλίνα!
H μύγα που φοράει γυαλιά
Όσοι έχουμε κατοικίδια έχουμε μπει συχνά στον πειρασμό να βάλουμε μια φωτογραφία τους στο Photoshop και να τους προσθέσουμε ό,τι αξεσουάρ βάζει ο νους μας: από στέμματα και φιόγκους μέχρι καπέλα και γυαλιά. Αν πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο έγινε και με τη συγκεκριμένη φωτογραφία, γελιέστε. Η κατασκευαστική εταιρεία Micreon GmbH έστειλε τη φωτογραφία της μύγας με τα γυαλιά σε έναν επιστημονικό διαγωνισμό φωτογραφιών το 2005 στη Γερμανία. Στόχος να προβληθεί μια νέα τεχνική της εταιρείας που αφορούσε τη λεπτομερή κατασκευή μικροσκοπικών αντικειμένων, σε πολύ μικρή κλίμακα, με τη μέθοδο του λέιζερ. Το έντομο ήταν νεκρό την ώρα της φωτογράφισης.
Δύο γάτες σε μία
Η Venus είναι μια ξεχωριστή γάτα. Το κεφάλι της είναι δίχρωμο: μισό καφέ και μισό μαύρο. Αλλά η ιδιαιτερότητά της δεν σταματάει εδώ. Η Venus έχει ένα μάτι γαλάζιο και ένα πράσινο και μοιάζει σαν δημιούργημα της ψηφιακής τεχνολογίας. Δεν είναι όμως. Είναι αποτέλεσμα δύο εμβρύων που συγχωνεύτηκαν στα πρώιμα στάδια της ανάπτυξής του με το τελικό αποτέλεσμα να παρουσιάζει χρωμοσωματικές ανωμαλίες. Το συμπαθές και ιδιαίτερο τετράποδο έχει γίνει η βασίλισσα του ίντερνετ.
Η φωτογραφία της συγκεντρώνει περισσότερα από 200.000 likes στο Facebook και έχει πάνω από 16.000 followers στο Instagram! Και φυσικά έχουν κυκλοφορήσει στο εμπόριο διάφορα προϊόντα βασισμένα πάνω της όπως λούτρινα ζωάκια και ημερολόγια με φωτογραφίες της. Η ετικέτα των προϊόντων αναγράφει «0% photoshopped, 100% γεννημένη έτσι!».
Σταγόνες γης
Αυτή θα μπορούσε να αποτελεί μια διαφήμιση για έναν πρακτικό οδηγό που θα σας κάνει ειδικούς στην τέχνη του Photoshop. Όσο και να μην μπορείτε να το πιστέψετε αυτή η φωτογραφία είναι αληθινή. Την τράβηξε ο Markus Reugels, ο φωτογράφος που καταφέρνει να αιχμαλωτίζει σταγόνες νερού μπροστά από χάρτες της γης, της σελήνης, αλλά και παγκόσμιους χάρτες και να μεταμορφώνει υγρές σφαίρες σε όμορφους κόσμους!
Το σκουριασμένο δάσος
Έχετε ξαναδεί δάσος με δέντρα που ο μισός κορμός τους είναι κόκκινος και ο μισός καφέ; Μάλλον όχι γι’ αυτό και εύκολα θα καταλήγατε στο συμπέρασμα ότι η ψηφιακή επεξεργασία της φωτογραφίας είναι αναμφίβολη και φυσικά πετυχημένη. Όμως αυτό το δάσος έπεσε θύμα μιας οικολογικής καταστροφής. Τον Οκτώβριο του 2010 μεγάλη έκταση της περιοχής Veszprem στην Ουγγαρία καλύφθηκε από κόκκινη τοξική λάσπη, κατάλοιπο της παραγωγής αλουμινίου.
Η λάσπη ξεχύθηκε όταν έσπασε το φράγμα της αποθηκευτικής λεκάνης μέσα στην οποία βρισκόταν. Η λεκάνη περιείχε απόβλητα της παραγωγής και όταν έσπασε ξεχύθηκαν 600.000 με 1,1 εκατομμύριο κυβικά μέτρα λάσπης. Δέκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και η Ουγγαρία βάφτηκε κόκκινη για πολύ καιρό. Η καταστροφή στο ζωικό και φυτικό κεφάλαιο ήταν ανυπολόγιστη. Κάπως έτσι βάφτηκαν κόκκινα τα δέντρα της φωτογραφίας.
H αποξηραμένη κοίτη ποταμού στο Μεξικό
Μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής ή ακόμα και με το δημιούργημα κάποιου με πολύ φαντασία στο Photoshop. Δεν είναι όμως, είναι απλά ένας ωραίας πίνακας της φύσης στο Μεξικό. Την εναέρια φωτογραφία τράβηξε ο Adrian Franco και επιλέχθηκε στις 9 Απριλίου του 2012 ως η «Φωτογραφία της μέρας» από το National Geographic. Σε αυτή μπορούμε να δούμε τα απίστευτα μοτίβα που έχει δημιουργήσει η αποξηραμένη κοίτη του ποταμού στην καλιφορνέζικη έρημο Baja του Μεξικό!
Οι σιδηροδρομικές γραμμές σε σχήμα ζικ-ζακ
H φωτογραφία που ακολουθεί δεν είναι «πειραγμένη», όπως συχνά λέμε στη γλώσσα του ψηφιακής επεξεργασίας μιας φωτογραφίας και σίγουρα κάποιος θα χρειαζόταν πολλά επιχειρήματα για να πειστεί γι’ αυτό! Οι παραμορφωμένες σιδηροδρομικές γραμμές, που σχηματίζουν ένα μοτίβο ζικ ζακ, είναι αποτέλεσμα της... οργισμένης φύσης!
Το 2010 η Νέα Ζηλανδία χτυπήθηκε από μια ισχυρή σεισμική δόνηση 7,1 Ρίχτερ. Ο σεισμός ήταν επιφανειακός, με βάθος μόλις 10 χιλιομέτρων, με αποτέλεσμα οι καταστροφές στο Cantebury να είναι εκτενείς, με πολλά κτίρια να έχουν ισοπεδωθεί και δρόμους να έχουν, στην κυριολεξία, ανοίξει στα δύο.
H γιγάντια κουβέρτα σε λόφο της Νέας Ζηλανδίας
Το μάτι ξεγελιέται. Κοιτάς τη φωτογραφία και νομίζεις ότι είναι μια ζωγραφιά, αν όχι φτιαγμένη με τον κλασικό τρόπο τότε σίγουρα μέσα από φίλτρα του υπολογιστή. Άραγε αυτό να σκέφτηκε ο γλύπτης Neil Dawson όταν έφτιαξε το δημιούργημά του το 1994 σε λόφο της Αυστραλίας; Ποιος μπορεί να μπει στο μυαλό ενός καλλιτέχνη, όμως, που έκανε το λόφο να μοιάζει βγαλμένο μέσα από σελίδες κινουμένων σχεδίων. Η τεράστια μεταλλική κουβέρτα μοιάζει έτοιμη να καλύψει τη γη και όσοι συγκεντρώνονται εκεί σίγουρα δεν χάνουν την ευκαιρία για μια φωτογραφία!
Καθημερινοί άνθρωποι ποζάρουν γυμνοί ή με τα ρούχα τους - Δείτε το φωτορεπορτάζ. Μπαίνοντας στη Σχολή Καλών Τεχνών, αυτό που κανείς οσμίζεται στην ατμόσφαιρα είναι ένας αέρας ελευθερίας. Στα εργαστήρια της σχολής, οι φοιτητές βρίσκονται διαρκώς σε κίνηση, καθώς η ίδια τους η τέχνη τους υποχρεώνει να… αποφεύγουν την καθιστική ζωή.
Σε ένα από τα εργαστήρια της ΑΣΚΤ, όπως είναι τα αρχικά της, συναντήσαμε ένα μοντέλο. ΗΒασιλική Αντώναρου, ποζάρει μπροστά στα τελάρα των φοιτητών. Άλλοτε γυμνή, άλλοτε όχι. Δεν φοβάται να εκθέσει και να εκτεθεί. Μπροστά στα μάτια των περίπου έξι ζωγράφων που καλούνται να διαγράψουν κάθε λεπτομέρεια του κορμιού της, και να τις μεταφέρουν στον καμβά. Όλα συμβαίνουν με μαθηματική ευλάβεια, υπό τις οδηγίες του καθηγητή, Γιάννη Κονταράτου.
Η διαδρομή της ξεκίνησε από τις Σέρρες. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη, όπου δούλεψε ως τεχνικός φαρμάκων -το πρώτο της πτυχίο- για να αποφασίσει τελικά ότι το «περίγραμμά» της ταίριαζε με εκείνο της τέχνης.
Τελικός της προορισμός η Αθήνα. Κάνοντας την προσωπική της επανάσταση εντάχθηκε στη σχολή θεάτρου Βεάκη. Παράλληλα αφιερώνει λίγες ώρες της ημέρας, εργαζόμενη ως μοντέλο στην Καλών Τεχνών, για να μπορεί να συμπληρώνει το εισόδημά της.
Το newsbeast.gr τή συνάντησε, κι εκείνη με τη σειρά της μας υποδέχτηκε, περιγράφοντας την εμπειρία ενός μοντέλου διαφορετικού από αυτά που ίσως οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας.
- Βασιλική πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το επάγγελμα του μοντέλου στη Σχολή Καλών Τεχνών; «Ως επάγγελμα δεν είναι ευρέως διαδεδομένο. Το συνάντησα κι εγώ στο δικό μου κύκλο, καθότι σπουδάζω στη δραματική σχολή Βεάκη.
Επέλεξα το συγκεκριμένο επάγγελμα κυρίως για βιοποριστικούς λόγους. Η σχολή θεάτρου, την οποία παρακολουθώ, απαιτεί γύρω στις 10 ώρες παρουσίας καθημερινά. Επομένως έπρεπε να αναζητήσω μία δουλειά, που θα με απασχολούσε λίγες ώρες την ημέρα. Στόχος ήταν να αποκομίσω κάποια έσοδα για να μπορέσω να τελειώσω τη σχολή μου. Βλέποντας τη σχετική προκήρυξη έστειλα τα χαρτιά μου».
- Δεν απαιτούνται ορισμένα ειδικά προσόντα; «Αυτό που ζητάνε περισσότερο είναι απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Μοντέλο στη Σχολή Καλών Τεχνών μπορεί να γίνει ο καθένας από εμάς. Εγώ, εσύ, κάποιος άλλος».
- Ίσως πολλοί να νομίζουν ότι τα μοντέλα της καλών τεχνών, προέρχονται από πρακτορείο μοντέλων, έχουν αψεγάδιαστες αναλογίες, και δίμετρα πόδια… «Η εντύπωση που δίνεται για επαγγέλματα των τεχνών είναι πολύ διαφορετική από αυτό που συμβαίνει μέσα στην καθημερινότητα τους. Μπορεί κάποιοι να ακούν μοντέλο και να νομίζουν ότι η δουλειά του είναι αυτό που περιέγραψες προηγουμένως. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Το μοντέλο σε αυτή την περίπτωση πρέπει να είναι ακίνητο. Ό,τι πόζα και αν σου ζητήσουν οι καθηγητές ως άσκηση, απαιτεί ηρεμία, πειθαρχία και απόλυτη συγκέντρωση για να μπορούν και οι φοιτητές να δουλέψουν με την ίδια ηρεμία».
- Πρόκειται δηλαδή για μία σχέση αμφίδρομη; Αν για παράδειγμα έχεις τσακωθεί με κάποιον πριν να έρθεις εδώ, αυτό το περνάς και στους ζωγράφους – φοιτητές που έχεις απέναντί σου; «Έτσι ακριβώς είναι. Βγαίνει πάρα πολύ και το καταλαβαίνουν. Η ηρεμία είναι απαραίτητη».
- Πόσο καιρό ασχολείσαι με το συγκεκριμένο επάγγελμα; «Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που το κάνω. Είμαι η νεότερη τόσο ηλικιακά, όσο και από πλευράς εμπειρίας στο συγκεκριμένο χώρο».
- Ένιωθες λίγο άβολα στην αρχή δεδομένου ότι το γυμνό είναι μία μορφή έκθεσης; «Την ίδια ερώτηση μου κάνουν οι γνωστοί αλλά και οι φίλοι μου. Όταν πρωτοήρθα στη σχολή δεν έμεινα χωρίς ρούχα από την πρώτη στιγμή. Αρχικά πόζαρα με τα ρούχα και μάλιστα για αρκετούς μήνες. Είμαι τυχερή ως προς αυτό γιατί ήξεραν και οι καθηγητές ότι είμαι νέα και άπειρη σε όλο αυτό. Έτσι με βοήθησαν κι εκείνοι από την πλευρά τους.
Όλα όμως γίνονται πολύ επαγγελματικά. Κανένας φοιτητής δεν μπορεί να σε δει διαφορετικά σε καμία περίπτωση. Αυτό που βλέπουν είναι το αντικείμενο της δουλειάς τους και τίποτα περισσότερο».
- Θες να μου πεις δηλαδή ότι και μία κούκλα άψυχη να είχαν μπροστά τους, θα ήταν ακριβώς το ίδιο; «Όχι. Δεν είναι το ίδιο. Στην προκειμένη περίπτωση έχουν έναν ζωντανό οργανισμό να αντιμετωπίσουν. Δεν θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε ένα ανθρώπινο σώμα με μία κούκλα».
- Τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο να το συνηθίσεις; «Δεν μπορώ να πω ότι με δυσκόλεψε κάτι ιδιαίτερα. Άλλωστε η επαφή μου με το θέατρο με βοήθησε αρκετά να εξοικειωθώ περισσότερο με αυτό που κάνω εδώ».
- Είναι ένας τρόπος εκτόνωσης από κάποια πράγματα αυτό που κάνεις; Ρωτάω γιατί δεν δείχνεις να το αντιμετωπίζεις με τη ματιά ενός ψυχρού επαγγελματία. «Σε κάθε επάγγελμα βλέπω κάτι ξεχωριστό και αυτό που χαρακτηρίζει την κάθε δουλειά. Ένας άνθρωπος που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του και να διευκολύνει αυτούς με τους οποίους συνεργάζεται, το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κι αυτός μόνο ψυχρός δεν μπορεί να είναι».
- Υπήρξαν φορές που συνάντησες ασυνήθιστες αντιδράσεις ή ερωτήσεις που σε έφεραν σε δύσκολη θέση; «Στην πιο άβολη θέση μπορούν να σε φέρουν οι άνθρωποι -άθελά τους βέβαια-, οι οποίοι βρίσκονται εκτός χώρου. Κυρίως άτομα, που κάνουν μία συμβατική, καθημερινή δουλειά -αν μπορώ να το πω έτσι- και δεν καταλαβαίνουν με τι ακριβώς ασχολούμαι. Κι αυτό γιατί έχουν την εμπειρία ενός διαφορετικού εργασιακού περιβάλλοντος».
- Σε βοήθησε η ενασχόλησή σου με το θέατρο να «λυθείς» περισσότερο ως μοντέλο στην Καλών Τεχνών; «Οπωσδήποτε. Θα πρέπει όμως να σας πω ότι οι ζωγράφοι εκπέμπουν πραότητα. Αυτό που κάνουν είναι πολύ προσωπικό και όχι τόσο ομαδικό. Αυτή τους η ηρεμία με βοήθησε πάρα πολύ. Έρχομαι εδώ και ηρεμώ. Τα πάντα εξαρτώνται από την προσαρμογή και από τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Η σχέση υπάρχει. Και υπάρχει και από τις δύο πλευρές».
- Θα συνέχιζες να είσαι μοντέλο ακόμα και ολοκληρώνοντας τις σπουδές σου στο θέατρο; «Ναι. Έχοντας δει πως είναι, γνωρίζοντας το χώρο και τους ανθρώπους, θα ήθελα να συνεχίσω μέχρι τη στιγμή που θα προκύψει κάτι άλλο επαγγελματικά. Λόγω της κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή όμως, είναι δύσκολο να βρίσκεται κάποιος σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον στην Ελλάδα και να αμείβεται.
Με ενδιαφέρει το θέατρο, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να κρύβει σε οικονομικό επίπεδο. Πιστεύω επίσης ότι ο κόσμος, ο οποίος βάλλεται από όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί χρειάζεται την τέχνη στη ζωή του. Αρκεί να του δώσουμε το έναυσμα να καταλάβει και να ξεπεράσει την ψυχρή λογική».
- Έχοντας μεγαλώσει σε μία επαρχιακή πόλη, πόσο εύκολο ήταν αυτή η κλειστή κοινωνία να δεχτεί την καριέρα που επέλεξες να ακολουθήσεις; «Μία από τις βασικότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα είχε σχέση κυρίως με το οικογενειακό μου περιβάλλον. Ήταν δύσκολο να αποδεχτούν οι δικοί μου αυτό που κάνω. Έπρεπε να κάνω μία μεγάλη επανάσταση για να μπορέσω να υλοποιήσω τις επιθυμίες μου. Προηγήθηκαν πολλές συγκρούσεις και αρκετά δύσκολα γεγονότα. Όλα τα πράγματα όμως θέλουν το χρόνο τους. Όταν επιμείνει ένας άνθρωπος στα "θέλω" του, με κάποιον μαγικό τρόπο έρχονται όπως τα έχει στο μυαλό του. Όλο αυτό όμως προϋποθέτει χρόνο και υπομονή.
Ποτέ δεν ξέρουμε πόσο χρόνο χρειάζεται κι αυτό είναι ωραίο. Αρκεί να αφεθούμε. Μετά την επανάσταση μου ωστόσο, βρήκα τη στήριξη που χρειαζόμουν από την οικογένειά μου. Οι οικογένειες γι’ αυτό είναι άλλωστε, όταν είναι καλές οικογένειες. Μην ξεχνάς ότι πάντα οι αλλαγές για τον άνθρωπο είναι δύσκολες. Κανείς δεν βολεύεται στο να ξεσυνηθίζει. Ακόμα και ο πιο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος χρειάζεται το χρόνο του».
- Πόσο εύκολη είναι για ‘σένα η ζωή στην Αθήνα; Σε ρωτάω γιατί πολλές φορές ως Αθηναίος βρίζω την πόλη μου… «Περίεργη η ερώτηση. Ωστόσο θα σου πω ότι δεν τα βρήκα δύσκολα, ερχόμενη εδώ. Ζούσα και στη Θεσσαλονίκη πριν έρθω εδώ, επομένως συνήθισα στους ρυθμούς μίας μεγάλης πόλης.
Αυτό που θα σου πω είναι ότι μου αρέσει η Αθήνα. Μ’ αρέσει επίσης αυτό που θα μπορούσε να γίνει στην Αθήνα. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αισθητές διαφορές ανάμεσα στους Βορειοελλαδίτες και τους Αθηναίους.
Η μόνη δυσκολία που συνάντησα είναι ότι δεν μπορούσα να φανταστώ πώς ζούσατε πριν τη δημιουργία του μετρό στην πόλη».
- Κι όμως πίστεψέ με, ίσως να ζούσαμε και πολύ καλύτερα! «Ναι, ε; Ίσως να είναι κι έτσι. Η διαφορά όμως, για να συνεχίσω αυτό που σου έλεγα, έχει να κάνει με τις συνήθειες της Βόρειας Ελλάδας με την Αθήνα. Εμείς πάνω είχαμε μία πιο μικρή σε έκταση περιοχή για να κινηθούμε. Και συναντάω διαφορές ως προς το πόσο ανοιχτοί είναι κάποιοι άνθρωποι εδώ σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη ή τις Σέρρες. Από τη διασκέδαση έως και τον τρόπο που γελάμε. Εμείς για παράδειγμα θα γελάσουμε δυνατά!».
- Το πρόσεξα όταν δώσαμε τα χέρια και συστηθήκαμε. Από το χαμόγελό σου! (Γελάει). «Η δική μου εμπειρία καταγράφει ότι έχω συναντήσει πολύ καλούς ανθρώπους. Που σε κοιτάζουν με χαρά όταν τους λες ότι είσαι από τη Βόρεια Ελλάδα».
- Η σχέση σου με τους φοιτητές εδώ ποια είναι; Υπάρχει κοινή ζωή μαζί τους, παρέα ίσως και εκτός Καλών Τεχνών; «Σε κάποιες εκθέσεις που κάνουν οι καθηγητές θα ήθελα να μπορούσα να τους γνωρίσω καλύτερα. Ο χρόνος όμως είναι πολύ περιορισμένος. Φεύγω από εδώ και τρέχω για να προλάβω τα μαθήματα στη σχολή μου, όπου πρέπει να βρίσκομαι έως αργά το βράδυ».
- Σε τρομάζει το μετά; Όταν θα τελειώσεις τη σχολή σου και θα μπεις στη ζούγκλα που λέγεται αγορά εργασίας; «Δεν μπορώ να πω ότι με τρομάζει. Γνωρίζω τη θα πει δουλειά γιατί δουλεύω ήδη από τα 17 μου. Πιστεύω ότι το μετά θα είναι μία καλή ευκαιρία να απελευθερωθώ από ένα βαρύ πρόγραμμα, το οποίο με περιορίζει από έναν κύκλο γνωριμιών που θα ήθελα να έχω. Δεν έχω καθόλου χρόνο για να αναπτύξω μία ανθρώπινη επαφή, πέρα από τα απολύτως τυπικά μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς μου».
- Πόσο σημαντικές είναι οι γνωριμίες στο θέατρο; «Όσο σημαντικό είναι σε κάθε δουλειά. Ακόμα και μανάβης να είναι κάποιος, αν δεν γνωρίζει τον πελάτη ή την πελάτισσα, πώς προτιμάει τα μήλα και τις ντομάτες, υπάρχει πρόβλημα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πρέπει δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση στο θέατρο επειδή ανήκει στο χώρο του θεάματος, από επαγγέλματα πολύ πιο απαιτητικά και δύσκολα. Η ζωή στο θέατρο μόνο λάμψη δεν έχει όπως κάποιοι νομίζουν».
- Γιατί δεν πήγες να δουλέψεις σε μία καφετέρια ή γραμματέας σε κάποια εταιρεία για λίγες ώρες την ημέρα, συμπληρώνοντας το εισόδημά σου; «Ήταν η καλλιτεχνική φύση της δουλειάς μου που με ώθησε να γίνω μοντέλο της Καλών Τεχνών. Έχω τελειώσει τεχνικός φαρμάκων και για αρκετά χρόνια δούλευα σε φαρμακείο. Είναι διαφορετικό να φεύγω από μία στείρα καθημερινότητα και να μπαίνω στο χώρο της τέχνης και διαφορετικό να φεύγω από την τέχνη και να μπαίνω πάλι στην τέχνη, στο θέατρο.
Μ’ αρέσει εδώ. Είναι άλλος ο βαθμός ευκολίας στη μετάβαση. Όσο για το καφέ που με ρώτησες, δεν έχω δουλέψει ποτέ νύχτα. Είναι από τις πιο δύσκολες δουλειές που μπορώ να φανταστώ».
- Σ’ αρέσει η νύχτα ή σ’ αρέσει μόνο όταν έχει να κάνει με τη διασκέδαση; «Μ’ αρέσει το φως της μέρας…»
- Συμφωνώ, σωστά τα λες (γέλια…)
Αμέσως μετά συναντήσαμε τον Γιάννη Κονταράτο, καθηγητή στο Η’ Τμήμα Ζωγραφικής της Καλών Τεχνών και ζωγράφο στο επάγγελμα. Ο ίδιος έχει την ευθύνη διδασκαλίας στα δύο πρώτα έτη, ενώ στο τρίτο και το τέταρτο έτος, υπεύθυνος είναι ο καθηγητής, Ζάφος Ξαγοράρης. Ο κύριος Κονταράτος μιλάει για τη δουλειά του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα η κατεξοχήν σχολή εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών της χώρας. Μιλάει για εποχές, όταν η Καλών Τεχνών στεγαζόταν στην Πατησίων και το Πολυτεχνείο και αναγκαζόταν να νοικιάζει καταστήματα στα πέριξ των Εξαρχείων -λόγω έλλειψης χώρου- για να στεγάζει τα μαθήματα της Καλών Τεχνών.
«Έπρεπε να φεύγω με τα πόδια και να κινούμαι μεταξύ Αριστοτέλους – Χέυδεν – στο μικρό Πολυτεχνείο – στην Πλατεία Αμερικής και πάει λέγοντας. Χρειαζόταν μηχανάκι για να μπορεί ένας καθηγητής να επιβλέπει όλα τα εργαστήρια της Σχολής».
Όλα αυτά έως και το 1993…
Τότε με πρωτοβουλίες του πρύτανη Νίκου Κεσσανλή, η ΑΣΚΤ μεταφέρθηκε στην οδό Πειραιώς 256, στα παλιά υφαντήρια Σικιαρίδη. Εκεί όπου βρίσκεται έως και αυτή τη στιγμή…
- Κύριε Κονταράτε μιλήστε μου λίγο για το μάθημά σας. Τι ακριβώς διδάσκονται οι φοιτητές στο δικό σας εργαστήριο; «Ο τομέας ζωγραφικής είναι ο μεγαλύτερος της Σχολής με οκτώ διαφορετικά εργαστήρια. Τα παιδιά -κάτι που συμβαίνει στα περισσότερα εργαστήρια- ξεκινάνε κάνοντας μία μελέτη παρατήρησης, όπως είναι η άσκηση με το μοντέλο. Στη συνέχεια μπαίνουν σε πιο δημιουργικές διαδικασίες, κάνοντας συγκεκριμένες ασκήσεις με μεγαλύτερο εύρος επιλογών, και ανακαλύπτουν με ποιους καλλιτέχνες μπορούν να ταυτιστούν, αντλώντας επιρροές.
Μέσω τις τέχνης τους εκφράζουν και κάποιες τάσεις. Κοινωνικές, πολιτικές ή άλλες. Και σε κάθε περίπτωση παίζει το δικό της ρόλο η εποχή».
- Είναι υποχρεωτικό να ακολουθήσει κάποιος τον σουρεαλισμό, τον ρεαλισμό ή κάποιο άλλο ρεύμα της ζωγραφικής; «Όχι. Ούτως η άλλως βρισκόμαστε σε μία παγκόσμια εποχή, όπου δεν κυριαρχούν συγκεκριμένα ρεύματα. Τα ρεύματα στα οποία αναφέρεται κανείς ανήκουν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, επομένως μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί στοιχεία που ανήκουν σε αυτά, θέτοντάς τα υπό μία νέα οπτική».
- Υπάρχει μάθημα σχετικό με το graffiti, καθότι πρόκειται πλέον για μία από τις πιο αναγνωρίσιμες και εξελισσόμενες μορφές ζωγραφικής; «Όχι. Δεν υπάρχει ειδικό μάθημα σχετικό με αυτό. Το graffiti άλλωστε ξεκίνησε και ως ένα είδος τέχνης που βρίσκεται εκτός του θεσμού, ασχέτως αν στη συνέχεια εισέβαλε έως ένα βαθμό μέσα στο θεσμό.
Κυρίως εξαρτάται από το ενδιαφέρον κάποιων καθηγητών ή κάποιων σπουδαστών για το graffiti. Στο πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνεται το μάθημα κόμικ, επομένως όσοι επιθυμούν μπορούν να αντλήσουν ερεθίσματα από αυτό.
Αυτό που προσπαθούμε είναι να δώσουμε στους σπουδαστές είναι η δυνατότητα να διερευνήσουν διάφορες δυνατότητες γύρω από την τέχνη. Είτε δημιουργώντας έργα με βίντεο είτε με βάση άλλες τεχνικές. Όπως μία εγκατάσταση, η φωτογραφία ή οτιδήποτε άλλο που θα τους επιτρέψει να εντοπίσουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν.
Η βάση των μαθημάτων βρίσκεται κυρίως κοντά στην πραγματικότητα, όπως το μοντέλο στην προκειμένη περίπτωση».
- Πείτε μας λίγο για το μάθημα με το μοντέλο, ένα από τα βασικά μαθήματα της Καλών Τεχνών. «Ειδικά η σχολή μας είχε έντονη παράδοση σε αυτόν τον τομέα. Με καλές και κακές συνέπειες. Πολλές φορές για παράδειγμα, γινόταν υπερβολική ταύτιση του μαθήματος με τα μοντέλα. Αυτό δεν επέτρεπε σε άλλες εικαστικές εκφάνσεις να λειτουργήσουν ισότιμα. Από την άλλη όμως, το μάθημα αυτό μας εντάσσει σε μία διαδικασία μελέτης και άσκησης, που άλλες ασκήσεις δεν μπορούν να το κάνουν».
- Τι είναι αυτό που κάνει το ανθρώπινο σώμα τόσο σημαντικό για κάποιον νεοεισερχόμενο φοιτητή; «Το ανθρώπινο σώμα είναι κάτι που συναντάμε στην πραγματικότητα και μοιραία το αντιμετωπίζουμε και στην καθημερινότητά μας. Αν μπορεί κανείς να μιλήσει για τρεις μεγάλες θεματικές στην ιστορία της τέχνης από την αρχαιότητα έως και σήμερα, το πρώτο είναι το σώμα. Τα άλλα δύο είναι η νεκρή φύση και το τοπίο».
- Πόσο εύκολο είναι να καθίσει κάποιος φοιτητής απέναντι σε ένα γυμνό μοντέλο; «Είναι όπως ο γιατρός όταν έχει τον ασθενή μπροστά του για να τον εξετάσει. Το μεγαλύτερο ποσοστό των σπουδαστών προέρχεται από φροντιστήρια, απ’ όπου ήδη έχει λάβει μία εξοικείωση με τα μοντέλα».
- Υπάρχουν στιγμές αμηχανίας; «Όχι. Τα μοντέλα είναι ένα μέρος του περιβάλλοντος της σχολής. Μάλιστα, μέχρι πριν από πέντε περίπου χρόνια είχαμε πολλά περισσότερα μοντέλα στη Σχολή. Η οικονομική κρίση όμως έπληξε και τα μοντέλα, καθώς τους ζητήθηκε να εργάζονται υπό το καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία με μπλοκάκι, ενώ προηγουμένως είχαν σταθερή εργασία.
Χαρακτηριστικό είναι ότι υπήρχαν μοντέλα που συνεργάζονταν με τη σχολή επί 30 ή 35 συνεχή έτη και αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να συνεργαστούν υπό αυτό το καθεστώς. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της σχολής».
- Η Καλών Τεχνών δεν απευθύνεται προφανώς σε κάποιο πρακτορείο μοντέλων, ζητώντας καλλίπυγους καλλονές ή δίμετρους άνδρες με καλοσχηματισμένους κοιλιακούς, έτσι δεν είναι; «Όχι. Σε καμία περίπτωση. Δεν έχει σημασία η ομορφιά. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Κι αυτό γιατί μας ενδιαφέρουν ακόμα και οι ατέλειες. Ακόμα και ένα εύσωμο μοντέλο ή σε ειδικές περιπτώσεις μοντέλα με ανατομικές ατέλειες ή δυσμορφίες. Στην τελευταία περίπτωση εάν κάποιος έχει σωματικές ατέλειες, το σχέδιο παρέχει διαφορετικού τύπου πληροφορίες. Αν ζωγραφίζουμε νάνους είναι εντελώς διαφορετικό από το να ζωγραφίζουμε τυπικά το ανθρώπινο σώμα. Συνήθως όμως προσπαθούμε να έχουμε ένα σώμα που μας επιτρέπει να προβούμε σε σχεδιαστικές ερμηνείες. Πολλές φορές μοντέλα που είναι πιο παχουλά ή σκελετωμένα, μπορεί να είναι πιο ενδιαφέροντα από εικαστικής πλευράς σε σχέση με μοντέλα που διαθέτουν αψεγάδιαστη εξωτερική εμφάνιση».
- Πώς γίνεται η συνεργασία με τα μοντέλα; «Παλαιότερα υπήρχε σωματείο μοντέλων της Σχολής Καλών Τεχνών. Πλέον όλοι δουλεύουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Και εκ των πραγμάτων έχουν έρθει πολλά νέα μοντέλα στη Σχολή. Καλούμαστε λοιπόν να εξοικειωθούμε με καινούργια πρόσωπα και αυτά από την πλευρά τους να εξοικειωθούν μαζί μας.
Αν έρθετε εσείς στην αρχή να ποζάρετε, θα σας είναι λίγο ξένο στην αρχή. Ωστόσο μετά από 15 ημέρες δεν θα σας είναι πια καθόλου ξένο. Οι ενδιαφερόμενοι απευθύνονται στη διοίκηση της Σχολής, ενώ μέσω κάποιων προκηρύξεων που εκδίδονται κατά καιρούς προχωράμε σε προσλήψεις νέων μοντέλων».
- Σε τι βαθμό έχουν επηρεάσει τη Σχολή οι οικονομικές δυσκολίες αν υποθέσουμε ότι η τέχνη πρέπει να λειτουργεί έξω από φραγμούς και ιδίως έξω από οικονομικούς φραγμούς; «Πριν από πέντε χρόνια περίπου, ο προϋπολογισμός της Σχολής ετησίως ήταν 5.400.000 ευρώ. Πλέον ο προϋπολογισμός ανέρχεται σε 750.000 ευρώ, γεγονός που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να καλύψουμε ακόμα και βασικά λειτουργικά μας έξοδα, όπως η θέρμανση, η ύδρευση, η συντήρηση και αρκετές ακόμα υποχρεώσεις.
Αν κάποτε για παράδειγμα έβαφε κάποιος έναν τοίχο της Σχολής, την επόμενη ημέρα είχαμε τα χρώματα για να τον αποκαταστήσουμε. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό. Παρόλ’ αυτά έχει αλλάξει το επίπεδο σεβασμού προς τις εγκαταστάσεις από τους ίδιους τους σπουδαστές, οι οποίοι προέχουν πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν.
Τα πράγματα είναι αρκετά ασφυκτικά. Και τα προβλήματα πολύ περισσότερα. Μειώθηκαν ακόμα και οι παροχές σε υλικά ή περικόπηκαν εκπαιδευτικές εκδρομές στο εξωτερικό, οι οποίες ήταν πολύ σημαντικές για την εκπαίδευση των φοιτητών.
Ένα ακόμα ζήτημα είναι ότι σημαντικό κομμάτι του διδακτικού προσωπικού συνταξιοδοτήθηκε με την πάροδο των ετών, χωρίς να έχει αντικατασταθεί, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να παρουσιάζονται σοβαρές ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό.
Παρόλ’ αυτά το ενδιαφέρον των υποψηφίων για την Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας παραμένει αρκετά έντονο. Αν αναλογιστείτε το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν και άλλα τμήματα αργότερα σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, η Φλώρινα ή τα Γιάννενα το ποσοστό των επιτυχόντων είναι στα επίπεδα του ένας στους δέκα».
Στην Καλών Τεχνών με μειωμένο προϋπολογισμό περίπου κατά το 1/8 σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, τα μοντέλα συνεχίζουν να θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της.
Πτυχιούχοι, σπουδαστές, καλλιτέχνες, καθημερινοί άνθρωποι επιλέγουν να απεκδύονται χωρίς ενδοιασμό. Δεν περιμένουν να ακούσουν τον χαρακτηριστικό επαναλαμβανόμενο ήχο του κλείστρου κάποιας φωτογραφικής μηχανής. Ούτε να αντικρίσουν τον εαυτό τους στο εξώφυλλο κάποιου περιοδικού.
Στέκονται ακίνητα και υπομονετικά, περιμένοντας την εντολή του επιβλέποντα καθηγητή για να αλλάξουν πόζα. Κι όταν αυτή ολοκληρωθεί, να βρεθούν σε μία άλλη και αργότερα στην επόμενη. Θυμίζοντας πως η τέχνη είναι κάτι ζωντανό, απτό, πραγματικό και πώς το ανθρώπινο σώμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μέρος αυτής, το μέσο για την υλοποίησή της.
Προορισμοί αυστηρά για αρσενικά. Ξεχάστε τις πόλεις του ρομαντισμού, τους προορισμούς για νιόπαντρους και τις πόλεις όπου αν δεν επισκεφτείτε τουλάχιστον 4 μεγάλα μουσεία είναι σαν να μην πήγατε.
Παρακάτω θα δούμε ορισμένους προορισμούς που συστήνονται αυστηρά και μόνο για αντροπαρέες. Όχι πως δεν γίνεται να πας εκεί με φίλες ή με το έτερον ήμισυ. Απλά σε μια τέτοια περίπτωση θα χάσεις τα περισσότερα απ’ όσα έχουν να προσφέρουν οι συγκεκριμένες πόλεις.
Πάρτε λοιπόν τους κολλητούς σας και δοκιμάστε να επισκεφτείτε έναν από τους παρακάτω προορισμούς…
Μαϊάμι
Σε μια λίστα με τους απόλυτους αντρικούς προορισμούς δεν θα μπορούσε να λείπει το Μαϊάμι, η πόλη που έχει γίνει διάσημη για τον υπέροχο καιρό της και τα ξακουστά πάρτι που διοργανώνονται εκεί. Ποιος δεν θα ήθελε να περάσει κάμποσες μέρες στη South Beach, απολαμβάνοντας τον ήλιο πριν κατευθυνθεί στο SoBe 10, με τις πανέμορφές παρουσίες; Αν και η συγκεκριμένη πόλη δεν διαθέτει ιστορικά μνημεία, εντούτοις έχει τη δική της γοητεία. Η αντροπαρέα θα βρει στο Μαϊάμι θεσπέσιες γευστικές απολαύσεις, καθώς και άφθονο αλκοόλ σε μη απαγορευτικές τιμές!
Μόσχα
Η -με διαφορά- μεγαλύτερη πόλη της Ρωσίας, συμπυκνώνει όλα όσα θα αναζητούσε μια αντροπαρέα στην ξακουστή χώρα. Η οικονομική άνθιση που είχε γνωρίσει η χώρα τα προηγούμενα χρόνια συγκεντρώνεται στην πρωτεύουσα, με μοντέρνους ουρανοξύστες, οι οποίοι συνδυάζονται με ξακουστά ιστορικά μνημεία. Παράλληλα, η πολιτιστική παράδοση είναι αξιόλογη.
Στη Μόσχα, η αντροπαρέα θα περπατήσει στο Gorky Park βλέποντας τους ντόπιους να κάνουν πικνίκ ή να καταναλώνουν γενναίες ποσότητες αλκοόλ, θα πάει για ψώνια στα δύο τεράστια shopping malls GUM και TSUM, ενώ το βράδυ θα διασκεδάσει στα nightclubs, όπως το Krysha Mira με τις αιθέριες χορεύτριες και τα λογής-λογής μοντέλα να κόβουν την ανάσα. Το επόμενο πρωί, θα αντιμετωπίσετε το hangover, με ένα brunch στο διάσημο Café Pushkin.
Μόναχο
Αν βασικά σκεφτήκατε ότι το Μόναχο δεν ενδείκνυται για αντρικές αποδράσεις, ίσως ξεχάσατε το περίφημο φεστιβάλ μπύρας Oktoberfest που πραγματοποιείται κάθε χρόνο για 16 μέρες, από το Σεπτέμβριο μέχρι τον Οκτώβριο. Τι καλύτερο λοιπόν για μια παρέα αντρών, από το να διασκεδάσει για κάμποσες ημέρες καταναλώνοντας άφθονα λίτρα μπύρας από 6 μπυραρίες του Μονάχου; Η γιορτή φυσικά εκτός από μπύρα, συνδυάζεται και με κρεατοφαγία, από τις διάφορες σκηνές που στήνονται στο χώρο του φεστιβάλ.
Μόντρεαλ
Υπάρχουν μυριάδες λόγοι για να επισκεφτεί κάποιος το Μόντρεαλ. Αρχικά αποτελεί ένα μάλλον οικονομικό προορισμό (χωρίς βέβαια να συνυπολογίσουμε τα αεροπορικά εισιτήρια). Επίσης, πόλο έλξης αποτελούν τα club κατά μήκος της Boulevard Saint-Laurent, όπως επίσης και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ (όπως για παράδειγμα το JazzFest, το The Mondiale De La Biere και το φεστιβάλ κωμωδίας Just For Laughs). Οι κάτοικοι του Μόντρεαλ θεωρούνται αρκετά απελευθερωμένοι, ενώ κάτι που οι άντρες τουρίστες φροντίζουν να επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία είναι πως σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες, επιτρέπεται στο κοινό να αγγίξει τις κοπέλες που κάνουν στριπτίζ!
Ρίο ντε Τζανέιρο
Υπάρχει λόγος που τα κορίτσια της παραλίας Ipanema είναι τόσο διάσημα. Οι γυναίκες του Ρίο είναι τόσο εντυπωσιακές που ακόμη και εάν δεν ενδιαφέρεστε να τις γνωριστείτε… εκ τους σύνεγγυς, θα αφεθείτε να απολαμβάνετε ένα ανεπανάληπτο «οφθαλμόλουτρο». Ένα ακόμη «όπλο» του Ρίο, είναι ότι βρίσκεται στο άλλο ημισφαίριο, όποτε μπορείτε να αποδράσετε από το χειμώνα και να βρεθείτε στο καλοκαίρι! Επιπλέον, ορισμένα ξενοδοχεία της διάσημης πόλης της Βραζιλίας διοργανώνουν αξέχαστα bachelor πάρτι στις πισίνες τους.
Άμστερνταμ
Μια από τις ομορφότερες και πλέον γοητευτικές πόλεις της Ευρώπης, ενδείκνυται τόσο για ρομαντικές, όσο και για πιο «άγριες» αποδράσεις. Στην πρωτεύουσα της Ολλανδίας θα ξεκινήσετε την ημέρας σας με ένα χορταστικό πρωινό σε κάποια (κανονική) καφετέρια. Θα συνεχίσετε με επίσκεψη και βόλτα στα αξιοθέατα και τους δρόμους της πόλης και θα φροντίσετε να απολαύσετε ένα καλό γεύμα πριν πέσει η νύχτα. Από κείνη την ώρα και έπειτα, είναι η στιγμή για να γνωρίσετε το άλλο «πρόσωπο» της ολλανδικής πρωτεύουσας το οποίο την έχει κάνει ξακουστή στα πέρατα του κόσμου: η συνοικία των «Κόκκινων Φαναριών», ή κατά κόσμο Red Light District, οι «μη κανονικές» καφετέριες, δηλαδή τα «coffee shops» και τα μπαρ δίπλα στα κανάλια, σάς περιμένουν να τα ανακαλύψετε.
Ίμπιζα
Η παγκόσμια πρωτεύουσα της νυχτερινής ζωής και των τεράστιων κλαμπ, προτείνεται αυστηρά για τους καλοκαιρινούς μήνες. Στο ισπανικό νησί, η αντροπαρέα θα περάσει τα πρωινά χαλαρώνοντας είτε σε κάποια όμορφη παραλία με ακόμη πιο όμορφες γυναικείες παρουσίες να την περιτριγυρίζουν, είτε στην πισινά ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Όταν η νύχτα πέσει, είναι η ώρα για μια επίσκεψη σε ορισμένα από τα καλύτερα και μεγαλύτερα dance clubs του κόσμου, με ηλεκτρονική μουσική να βαράει δυνατά και το αλκοόλ να ρέει άφθονο!
Λας Βέγκας
Το Λας Βέγκας είναι ίσως ο κορυφαίος προορισμός για κάθε άντρα. Η Μέκκα του τζόγου, η πόλη της αμαρτίας, η πρωτεύουσα του ηδονισμού, όπως και αν θέλετε να ονοματίσετε το Βέγκας, εκεί θα βρείτε όλα όσα ένας άντρας θα επιθυμούσε ποτέ: τζόγος, ολοήμερα πάρτι δίπλα σε πισίνες, τεράστια nightclubs, αλλά και καυτά strip clubs! Βγείτε στις λεωφόρους και τους δρόμους του Βέγκας και μπείτε στο πιο κιτς καζίνο που θα βρείτε. Αν και όταν καταφέρετε να βγείτε από εκεί, μπορείτε πριν συνεχίσετε το αχαλίνωτο πάρτι, να απολαύσετε γεύματα με ζουμερές μπριζόλες που σερβίρονται σχεδόν σε όλα τα εστιατόρια.
Ο βρόμικος Ψυχρός Πόλεμος, η αμερικανική προπαγάνδα και η παροιμιώδης μυστικοπάθεια του Παραπετάσματος. Σύμφωνα με τα επίσημα κιτάπια της αμερικανικής ιστορίας, η εμπλοκή των ΗΠΑ στην εσωτερική υπόθεση του Βιετνάμ αρχίζει ήδη από την 1η Νοεμβρίου 1955 και διαρκεί μέχρι την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής στις αρχές Μαρτίου 1973.
Ήταν ο πόλεμος και το κίνημα διαμαρτυρίας που πυροδότησε που σφυρηλάτησαν τη σύγχρονη αμερικανική εποχή, καθώς τόσο οι θηριωδίες του Δυτικού έναντι του κομμουνιστή μαχητή όσο και η αντίδραση όσων έμειναν πίσω αποτέλεσαν τους πυλώνες δημιουργίας ενός νέου και σαφώς λιγότερου γενναίου κόσμου.
Το κορυφαίο ψυχροπολεμικό γεγονός έμελλε να μετατραπεί σε μια βρόμικη ολομέτωπη επίθεση των δύο κόσμων, δύο υπερδυνάμεων δηλαδή που κρύφτηκαν πίσω από τις αντιμαχόμενες πλευρές και έφεραν όλεθρο και καταστροφή στη γωνιά αυτή της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Δεκαετίες αργότερα, οι ψύχραιμες αναλύσεις και η καθαρή ματιά πάνω στον Πόλεμο του Βιετνάμ αποτελούν ακόμα ζητούμενο, καθώς οι εχθροπραξίες συνεχίζουν να καλύπτονται με τον μανδύα του μύθου και της ηθελημένης προπαγάνδας. Αλλά και με τη γνώριμη κινηματογραφική στερεοτυποποίηση του Χόλιγουντ φυσικά, εκεί που η μυθιστορηματική δραματοποίηση παίρνει τον πρώτο λόγο και καθορίζει λίγο-πολύ τις τρέχουσες προσλαμβάνουσες για έναν σκοτεινό πόλεμο συμφερόντων και μοιρασιάς του πλανήτη.
Παρά ταύτα, κάποια πράγματα πρέπει να μπουν στη θέση τους…
Η φρίκη του κοριτσιού προκλήθηκε από αμερικανικό βομβαρδιστικό
Ήταν στις 8 Ιουνίου 1972 όταν ο φωτογράφος του πρακτορείου AP, Nick Ut, απαθανάτισε με τον φακό του ένα από τα στιγμιότυπα-σύμβολα της θηριωδίας: η εννιάχρονη Kim Phuc τρέχει γυμνή να γλιτώσει από τις πύρινες γλώσσες των ναπάλμ που τύλιξαν τον οικισμό της. Η θρυλική φωτογραφία τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ και έγινε ένα από τα καρέ που έδωσαν πρόσωπο στο μακελειό.
Για χρόνια πιστευόταν ότι ήταν οι Αμερικανοί που είχαν σπείρει την πύρινη καταστροφή στο χωριό Trang Bang, αν και αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν ένα παμπάλαιο μεταπολεμικό ελικοφόρο (τέλη της δεκαετίας του 1940) Sky Raider της Πολεμικής Αεροπορίας του Νοτίου Βιετνάμ που έφερε τον όλεθρο. Δεκαετίες αργότερα, ο αμερικανός βετεράνος του Βιετνάμ και ιερωμένος πια της Εκκλησίας των Μεθοδιστών, John Plummer, προσπάθησε να πάρει τα εύσημα για την επίθεση, αν και φάνηκε τελικά ότι είχε υπερβάλει για τον ρόλο του στη συγκεκριμένη αεροπορική επιδρομή. Αργότερα ομολόγησε ότι ο σχεδιασμός, η εντολή και η εκτέλεση της επίθεσης ανήκαν εξολοκλήρου στην πολεμική μηχανή του Νοτίου Βιετνάμ…
Στο Βιετνάμ πολεμούσαν μόνο Αμερικανοί και Βιετκόνγκ
Μπορεί το Χόλιγουντ να επιμένει να βλέπει τις αιματοχυσίες του Βιετνάμ ως υπόθεση της δημοκρατικής Αμερικής κατά των κομμουνιστών, η πραγματικότητα είναι ωστόσο σαφώς διαφορετική: η πλειονότητα των μαχών έλαβε χώρα μεταξύ του Νοτίου Βιετνάμ, που διέθετε εξάλλου τη μεγαλύτερη χερσαία δύναμη στην περιοχή, και των κομμουνιστών του Βορείου.
Στον πυρετώδη κολοφώνα των επιχειρήσεων ωστόσο δεν ήταν λίγα τα έθνη που ενεπλάκησαν, δίδοντας στον Πόλεμο του Βιετνάμ σχεδόν παγκόσμιο χαρακτήρα: σύμμαχοι του Νότιου Βιετνάμ ήταν οι Αμερικανοί, οι Αυστραλοί, οι Νεοζηλανδοί και η πλειονότητα των τοπικών ασιατικών εθνών (Ταϊλάνδη, Ταϊβάν, Φιλιππίνες και Νότια Κορέα), ενώ με τις δυνάμεις των κομμουνιστών του Βορρά είχαν συνταχθεί οι Σοβιετικοί, οι Κινέζοι και οι Βορειοκορεάτες, ο «κόκκινος» πόλος του πλανήτη δηλαδή. Παραήταν πολυεθνικές οι αιματοβαμμένες επιχειρήσεις για να διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία οι ΗΠΑ…
Ο Χο Τσι Μινχ ήταν ο ηγέτης των κομμουνιστών
Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το Σιδηρούν Παραπέτασμα άρχισε να αποκαλύπτει τα καλά κρυμμένα μυστικά του κι έτσι πλέον είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πολλά περισσότερα για την κατανομή της πολιτικής δύναμης στο εσωτερικό του Βιετνάμ. Σχετικά πρόσφατα ήρθε στο φως μια σειρά ντοκουμέντων και συνεντεύξεων που επιβεβαίωσαν αυτό που ισχυρίζονταν αρκετοί: ο κομμουνιστής ηγέτης που αυτοαποκαλέστηκε «Φωτισμένος» (Χο Τσι Μινχ δηλαδή) ήταν μετά τον Α’ Πόλεμο της Ινδοκίνας ένα σχεδόν ανίσχυρο ανδρείκελο, σκιά του άλλοτε κραταιού εαυτού του.
Ο ενωτικός Χο ήταν μάλιστα σφόδρα κατά της ολομέτωπης επίθεσης εναντίον τόσο του Νότιου Βιετνάμ όσο και των Αμερικανών. Και ήταν ακριβώς ο δαφνοστεφανωμένος επιτελάρχης του, στρατηγός Giap, τρανός από τη φήμη που απέκτησε μετά τη νικηφόρα μάχη του κατά των Γάλλων στην Ντιεν Μπιεν Φου, που σκάρωσε την ανίερη πολεμική συμμαχία με τα μεγάλα κεφάλια του κομμουνιστικού κόμματος: τον πολιτικό ηγέτη του Βορείου Βιετνάμ, Le Duan (τον οποίο διόρισε ο ίδιος ο Χο), και το δεξί του χέρι, τον ακατάβλητο Le Duc Tho. Ήταν η σκιώδης τριανδρία που πήρε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις τραβώντας τις αιματοχυσίες στα ακρότατα όριά τους.
Όσο για τον «Φωτισμένο» Χο Τσι Μινχ, αυτός είχε υποσχεθεί στον λαό του μια γρήγορη νίκη κατά της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ και των ξένων υποστηρικτών της, αν και ο Δεύτερος Πόλεμος της Ινδοκίνας, γνωστός ως Πόλεμος του Βιετνάμ στις ΗΠΑ και ως Αμερικανικός Πόλεμος στο Βιετνάμ, συνέχισε να αιματοκυλεί τη χώρα. Μέχρι το 1968, με την αμερικανική κοινή γνώμη να έχει στραφεί ανοιχτά πλέον κατά του πολέμου, ο Χο είχε συνειδητοποιήσει ότι το μόνο που έπρεπε να κάνει είναι να περιμένει να κουραστούν οι Αμερικανοί από την ασιατική εκστρατεία και να αποσυρθούν από τα εδάφη του...
Οι μάχες περιορίστηκαν στο Νότιο Βιετνάμ
Παρά την εκτεταμένη προβολή του Πολέμου του Βιετνάμ στα Μέσα όλου του πλανήτη, δεν είναι λίγοι αυτοί που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι μάχες δόθηκαν αποκλειστικά στο έδαφος του Νοτίου Βιετνάμ. Κάτι που δεν είναι φυσικά αληθές, καθώς την ώρα που το «κόκκινο» άγγιγμα του Χο Τσι Μινχ επεκτεινόταν σε Λάος και Καμπότζη, αμφότερες οι χώρες ενεπλάκησαν στις φονικές συγκρούσεις και ισοπεδώθηκαν τελικά από τις ομοβροντίες του δημοκρατικού συνασπισμού.
Το Λάος παραμένει μάλιστα η πλέον βομβαρδισμένη χώρα της παγκόσμιας ιστορίας (βόμβες ανά κάτοικο), με περισσότερο από έναν τόνο εκρηκτικών να αντιστοιχεί ανά πολίτη της χώρας! Όσο για την Καμπότζη, δεν πέρασε φυσικά καλύτερα, καθώς Αμερικανοί και Βιετναμέζοι του Νότου έκαναν πάμπολλες επιδρομές στα εδάφη της, την ίδια στιγμή που η χώρα πλήχθηκε με περισσότερο από το 350% των βομβών που έπεσαν στην Ιαπωνία κατά τον Β’ Παγκόσμιο! Η ευρύτερη Ινδοκίνα πλήρωσε βαρύτατο φόρο αίματος και υποθήκευσε το μέλλον της με πρωτόγνωρο τρόπο…
Η Αμερική δεν έχασε ποτέ μάχη στο Βιετνάμ
Παρά την εξόφθαλμα διαστρεβλωμένη πεποίθηση, ένας ολόκληρος θρύλος στήθηκε γύρω από την περιβόητη φράση του αμερικανικού συνταγματάρχη, που έμελλε να ζήσει τον δικό της ένδοξο μύθο και να πυροδοτήσει μια από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις του Πολέμου του Βιετνάμ. Μετά την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων λοιπόν το 1973, οι επιτελείς ΗΠΑ και ενοποιημένου πλέον Βιετνάμ συναντήθηκαν και ο συνταγματάρχης Harry Summers είπε στον βιετναμέζο ομόλογό του: «Το ξέρετε ότι ποτέ δεν μας νικήσατε στο πεδίο της μάχης», για να λάβει την απάντηση του πρώην αντιπάλου του: «Μπορεί και να ισχύει αυτό, αν και είναι άσχετο». Η εν λόγω συνομιλία είναι υπεύθυνη για την πυροδότηση του διαχρονικού μύθου ότι οι ΗΠΑ δεν έχασαν ποτέ σε εχθροπραξία με τους Βιετκόνγκ, αν και αυτό μόνο παράλογο μπορεί να χαρακτηριστεί: πώς γίνεται δηλαδή να κερδίζεις όλες τις μάχες και να μη νικάς τον πόλεμο;
Και από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να χάνεις σε όλες τις συγκρούσεις και να μην παραδίδεσαι; Η πραγματικότητα είναι ότι οι κομμουνιστές αντάρτες κέρδισαν μάχες και μάλιστα πολλές, αν και τις κάλυψε τεχνηέντως η αμερικανική προπαγάνδα, που ήταν εξάλλου η βασική πηγή πληροφόρησης για δεκαετίες, καθώς το Παραπέτασμα κρατούσε τα χρονικά του πολέμου επτασφράγιστο μυστικό. Οι μαχητές του Βορείου Βιετνάμ μέτρησαν εμφατικές νίκες κατά του αμερικανικού συνασπισμού και πλέον περισσότερες από 70 φονικές αιματοχυσίες πιστώνουν νικητές τους «κόκκινους» Βιετκόνγκ, αν και ο αμερικανικός στρατός έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τα χρονικά μακριά από τη δημοσιότητα. Όχι ότι αυτό στέρησε βέβαια τη δυνατότητα στον Ομπάμα να συντηρήσει τον μύθο, όταν σε μάζωξη των αμερικανών βετεράνων του Βιετνάμ στις 30 Αυγούστου 2011 ο πρόεδρος των ΗΠΑ τους χαιρέτισε ως εξής: «Ας μνημονεύσουμε για άλλη μια φορά ότι εσείς κερδίσατε κάθε σημαντική μάχη αυτού του πολέμου. Καθεμία από αυτές»!
Ο Πόλεμος του Βιετνάμ ήταν αμιγώς ανταρτοπόλεμος
Είναι και πάλι η χολιγουντιανή εκδοχή του πολέμου που του έχει δώσει την εικόνα του ανταρτοπόλεμου των κομμουνιστών μαχητών μέσα στις τροπικές ζούγκλες της Ινδοκίνας, αν και αυτό δεν αποκαλύπτει πλήρως το ευρύτερο πλαίσιο. Πράγματι, κατά την πρώτη φάση του πολέμου οι Βιετναμέζοι του Νότου και οι σύμμαχοί τους πολεμούσαν όντως τους Βιετκόνγκ στη ζούγκλα. Αργότερα όμως, καθώς οι μάχες κλιμακώνονταν, το Βόρειο Βιετνάμ ξαπόστελνε νότια όλο και περισσότερες δυνάμεις, κάτι που μετέτρεψε τον ανταρτοπόλεμο σε ολομέτωπη σύγκρουση σώμα-με-σώμα: πυροβολικό και άρματα μάχης συντάχθηκαν με τις δύο πλευρές.
Οι μαζικές χερσαίες επιχειρήσεις του 1972 γνώρισαν μάλιστα πρωτόγνωρη μετακίνηση δυνάμεων και από τις δύο πλευρές: ήταν πράγματι οι μεγαλύτερες μάχες της περιοχής από την εποχή που τα κινεζικά στρατεύματα κατέκλυσαν τα σύνορα κατά τον Πόλεμο της Κορέας! Η τελική φάση του πολέμου το 1972 άφησε χιλιάδες νεκρούς και στους δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς, την ίδια ώρα που κάπου 500-700 (ανάλογα με την πηγή) κομμουνιστικά άρματα μάχης καταστράφηκαν στις εχθροπραξίες…
Αν ζούσε ο Κένεντι, θα κρατούσε τις ΗΠΑ μακριά από το Βιετνάμ
Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι το μέλλον των ΗΠΑ και του πλανήτη αναγκαστικά θα ήταν σαφώς διαφορετικό αν δεν καρποφορούσε η απόπειρα δολοφονίας κατά του αμερικανού προέδρου. Κι έτσι ο δημοφιλής μύθος θέλει τον Κένεντι να έριχνε αλλιώς τα ζάρια του διαμοιρασμού του κόσμου και να έκανε άλλες κινήσεις στη σκακιέρα του Ψυχρού Πολέμου. Κάτι που προφανώς δεν είναι αληθές για μια σωρεία λόγων. Πρώτα-πρώτα, η Αμερική είχε ήδη εμπλακεί στον Β’ Πόλεμο της Ινδοκίνας όταν ο Κένεντι ήταν πρόεδρος. Και βέβαια αντί να ψάχνει τρόπο να αποσύρει τα στρατεύματά του από το Βιετνάμ, ο Κένεντι ήθελε αντιθέτως να διπλασιάσει τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην περιοχή!
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1963 το δήλωσε εξάλλου απερίφραστα: «Όσοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να αποσυρθούμε από το Βιετνάμ έχουν ολότελα λάθος, γιατί αν αποσυρθούμε από το Βιετνάμ, οι κομμουνιστές θα ελέγξουν … όλη τη Νοτιοανατολική Ασία … και μετά θα ακολουθήσουν η Ινδία και η Βιρμανία». Δεν ήταν λοιπόν και τόσο ειρηνιστής όσο τον σκιαγραφεί ο μύθος, καθώς μιλάμε πάντα για την ταραγμένη εποχή του Ψυχρού Πολέμου και το αντι-κομμουντιστικό μένος που είχε προσβάλλει τη Δύση…
Η κάλυψη του Πολέμου του Βιετνάμ από τον αμερικανικό Τύπο ήταν αρνητική
Ακόμα και σήμερα υπάρχει μερίδα αναλυτών και ιστορικών που ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ δεν έχασαν τον πόλεμο στο πεδίο της μάχης, αλλά ήταν η αρνητικότατη γνώμη του Τύπου που άλλαξε τις προσλαμβάνουσες στο εσωτερικό της υπερδύναμης καταβαραθρώνοντας το αξιόμαχο του στρατεύματος. Σε μια προσεκτικότερη ανάλυση όμως τέτοιοι ισχυρισμοί δεν επιβιώνουν, καθώς μάλλον το ακριβώς αντίθετο συνέβαινε! Κατά τη διάρκεια του βρόμικου πολέμου, ο αμερικανικός Τύπος συντάχθηκε με την επίσημη κυβερνητική πολιτική όντας λες όργανο προπαγάνδας.
Στον κολοφώνα των εχθροπραξιών το 1968, για παράδειγμα, έλαβαν χώρα μια σειρά από ζοφερά γεγονότα, όπως η Σφαγή του Mai Lai, την ίδια στιγμή που ο αριθμός των αμερικανών στρατιωτών που υπηρετούσαν στο Βιετνάμ άγγιξε το απόγειό του. Κι όμως, ούτε μία από τις εθνικής εμβέλειας εφημερίδες των ΗΠΑ δεν σκέφτηκε δημόσια ότι έπρεπε η Αμερική να εγκαταλείψει τον πόλεμο! Ο παραδοσιακός Τύπος όχι μόνο βοήθησε στη συγκάλυψη των κορυφαίων στρατιωτικών αποτυχιών της Αμερικής στο Βιετνάμ, αλλά σκιαγράφησε ένα πλαίσιο κάλυψης του πολέμου κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες του πατριωτισμού και του χαϊδέματος των αυτιών του λαού. Οι μόνες μάλιστα φορές που ο αμερικανικός Τύπος έγραψε απρόθυμα κακές αναφορές από το μέτωπο ήταν όταν υποχρεώθηκε, όταν τα νέα εμφανίστηκαν δηλαδή σε μικρότερης κυκλοφορίας εφημερίδες και δεν μπορούσαν πια να παραμείνουν αθέατα.
Όπως στη Σφαγή του Mai Lai, για παράδειγμα, όταν εναλλακτικές αμερικανικές εφημερίδες κατακλύστηκαν από επιστολές βετεράνων του Βιετνάμ που ομολογούσαν τις θηριωδίες και τα μεγάλα Μέσα αρνήθηκαν και πάλι να ασχοληθούν με την ιστορία! Αλλά και πάλι, έπρεπε να περάσει περισσότερο από ενάμιση έτος για να φτάσουν οι πρώτες αναφορές της σφαγής στον ημερήσιο έντυπο Τύπο (και πάλι σε μικρές τοπικές εφημερίδες), τόσο απρόθυμα ήταν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των ΗΠΑ να καλύψουν αντικειμενικά τα γεγονότα. Και επειδή μιλάμε για τη Σφαγή του Mai Lai, ήταν η φιλία του δημοσιογράφου που κάλυψε τη θηριωδία, του Seymour Hersh, με σειρά εκδοτών που έκανε το θέμα του να βρει τον δρόμο της δημοσίευσης…
Ο Αμερικανικός Στρατός απαρτιζόταν κυρίως από στρατεύσιμους οπλίτες
Άλλος ένας διαπρεπής μύθος του Πολέμου του Βιετνάμ θέλει την αμερικανική εκστρατευτική δύναμη να αποτελείται από κακόμοιρους και ταλαίπωρους στρατιώτες που τους βρήκε η συμφορά την ώρα που υπηρετούσαν απλώς την υποχρεωτική θητεία τους. Αυτό είναι φυσικά παραπληροφόρηση. Κι αυτό γιατί οι άντρες που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ ήταν κυρίως μισθοφόροι εθελοντές! Μόλις το 21% της αμερικανικής δύναμης στο Βιετνάμ ήταν οπλίτες σειράς, ένα πολύ μικρό ποσοστό δηλαδή, συγκρινόμενο για παράδειγμα με το αντίστοιχο ποσοστό των κληρωτών φαντάρων του Β’ Παγκοσμίου, που έφταναν στο 63% του στρατεύματος. Ας δούμε μια ενδεικτική κλίμακα που παραείναι κατατοπιστική για την ποσόστωση των κληρωτών στρατιωτών στο Βιετνάμ:
Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 2.810.296 στρατεύσιμοι επί συνόλου 4.734.991 οπλιτών / ποσοστό κληρωτών 60% Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 10.110.104 στρατεύσιμοι επί συνόλου 16.112.566 οπλιτών / ποσοστό κληρωτών 63% Πόλεμος της Κορέας: 1.529.539 στρατεύσιμοι επί συνόλου 5.720.000 οπλιτών / ποσοστό κληρωτών 27% Πόλεμος του Βιετνάμ: 1.857.304 στρατεύσιμοι επί συνόλου 8.744.000 οπλιτών / ποσοστό κληρωτών 21%
Ο Πόλεμος του Βιετνάμ ήταν σαν να βλέπεις το «Platoon»
Η τρέχουσα αναπαράστασή μας για το κορυφαίο γεγονός του ψυχροπολεμικού κλίματος είναι στρατιώτες μέσα στη ζούγκλα να πέφτουν σε ενέδρες των Βιετκόνγκ και να εφορμούν σε χωριά και οικισμούς. Πόσο απέχει αυτό από την πραγματικότητα! Κι αυτό γιατί η πλειονότητα των αμερικανών φαντάρων στην Ινδοκίνα υπηρετούσαν σε καλοπληρωμένες θέσεις μέσα στις βάσεις και δεν είδαν ποτέ μάχη. Το 75% των οπλιτών που στάλθηκαν στο Βιετνάμ δεν εγκατέλειψαν ποτέ τις άνετες και ασφαλείς εγκαταστάσεις των ΗΠΑ, με τη ζωή εκεί να θυμίζει πολύ την καθημερινότητα που είχαν αφήσει πίσω τους οι στρατιώτες.
Για κάποιους η ζοφερή καθημερινότητα ήταν όντως η ολοήμερη μάχη με τους βιετκόνγκ αντάρτες, αν και για την πλειονότητα της αμερικανικής δύναμης ο κίνδυνος που διέτρεχαν ήταν να τραυματιστούν στα σπορ που έπαιζαν ή να κολλήσουν κάνα αφροδίσιο νόσημα από τις πονηρές γυροβολιές τους στη Σαϊγκόν…
