Οι πρώτοι ερευνητές του σεξ

Σεξολόγοι μιας άλλης εποχής.
Ο William Masters και η Virginia Johnson, όπως και ο διάσημος Alfred Kinsey, ήταν γνωστές προσωπικότητες του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ, κυρίως γιατί αγνοούσαν τις συντηρητικές πεποιθήσεις της εποχής τους, που κρατούσαν τους προγόνους μας στο... περιθώριο της ερωτικής άγνοιας!

Η ιστορία της σεξολογίας, ωστόσο, είναι πολύ πιο παλαιά. Και μπορεί τα ονόματα όσων ασχολήθηκαν με αυτή να μην μας είναι τόσο γνωστά, όμως υπήρχαν πολλοί ερευνητές του σεξ, οι οποίοι άφησαν τη δική τους... ιστορία, χωρίς να είναι πάντα κάτι θετικό.

Κάποιοι ήταν υπέρμαχοι της «επουλωτικής» ιδιότητας του σεξ, ενώ άλλοι κυριαρχούνταν από τις θρησκόληπτες πεποιθήσεις τους.

Σύμφωνα με το περιοδικό Discover, αυτοί είναι οι πέντε πρώιμοι σεξολόγοι, τους οποίους ενδεχομένως να μην έχετε καν ακουστά:

1. Richard von Krafft-Ebing
Ο Krafft-Ebing ήταν ένας γερμανο-αυστριακός ψυχίατρος, ο οποίος το 1886 έγραψε ένα βιβλίο για την ανώμαλη σεξουαλικότητα.

Ο εγκυκλοπαιδικός τόνος που χρησιμοποίησε στο «Psychopathia Sexualis», αποτελεί μια συναρπαστική συλλογή περιπτωσιολογικών μελετών, γύρω από κάθε τύπο και κατηγορία αποκλίνουσας σεξουαλικής επιθυμίας μπορεί να φανταστεί κανείς.

Από τη μία πλευρά, ο Krafft-Ebing έθεσε μια βάση για τους μελετητές να κρίνουν ως παθολογική περίπτωση κάθε έναν που το ερωτικό του ενδιαφέρον απομακρυνόταν από αυτό που θεωρούνταν «κανονικό» για το φύλο του.

Από την άλλη, ο ίδιος υποστήριζε ότι πρέπει να υπάρξει κατανόηση για αυτά τα άτομα, θεωρώντας ότι δεν είχαν κανέναν έλεγχο επί της ιδιόμορφης σεξουαλικής τους επιθυμίας.

Κάποιοι άντρες, έλεγε, υπέφεραν από «σατυρίαση» (το αρσενικό της «νυμφομανίας» στους άντρες) και πως θα έπρεπε να συγχωρούνται για τις ακόρεστες σαρκικές τους ορέξεις, οι οποίες οφείλονταν σε ψυχικές και γενετικές ανωμαλίες, που τους οδηγούσαν σε λάγνες υπερβολές.

2. Havelock Ellis
Το 1897 ο λόγιος Havelock Ellis από το νότιο Λονδίνο «δανείστηκε» (κάποιοι λένε «αντέγραψε») το έργο ενός ομοφυλόφιλου κριτικού λογοτεχνίας μετά το θάνατό του, του John Addington Symonds, ο οποίος είχε γράψει ένα από τα πρώτα ακαδημαϊκά βιβλία για την ομοφυλοφιλία.

Με τον τίτλο «Sexual Inversion» (Σεξουαλική Αντιστροφή) –κάτι που αντικατόπτριζε και την άποψη του Ellis για τους γκέι και τις λεσβίες, ότι δηλαδή είχαν ένα αντεστραμμένο μοτίβο σεξουαλικής έλξης- το βιβλίο αυτό παρουσίαζε την ομοφυλοφιλία σαν κάτι φυσικό.

Μία από τις πιο σημαντικές συνεισφορές του ήταν η διευκρίνιση ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένας ψυχολογικός προσανατολισμός, και όχι απλά μια τυχαία σεξουαλική πράξη ή συμπεριφορά.

Ο ίδιος δεν υιοθετούσε την άποψη ότι οι γκέι και οι λεσβίες είναι «ανώμαλοι», αλλά χρησιμοποιούσε αυτόν τον όρο για να μεταφέρει πόσο λανθασμένα οι θρησκόληπτοι έβλεπαν τους ομοφυλόφιλους και άλλους «αποκλίνοντες», για τους οποίους υποστήριζαν ότι «πήγαιναν επίτηδες ενάντια στο σωστό», καθώς επί πολλά χρόνια ο όρος «ανώμαλος» (pervert) χρησιμοποιούνταν για να χαρακτηρίσει τους αιρετικούς και άθεους.

Ο Ellis είχε επίσης τα δικά του... ιδιαίτερα σεξουαλικά ενδιαφέροντα. «Το θεϊκό ρυάκι» όπως το αποκαλούσε, έναν όρο που χρησιμοποιούσε για να περιγράψει την αγάπη του για τα... ούρα, κάτι που δεν έβρισκε ότι υπήρχε κανένας λόγος για να κρύψει.

«Μπορεί να θεωρηθώ ως πρωτοπόρος στην αναγνώριση της ομορφιάς που βρίσκεται πίσω από τη φυσική αυτή πράξη, ειδικά όταν μια γυναίκα το κάνει σε όρθια θέση. Ποτέ δεν το είδα ως κάτι χυδαίο, αλλά σαν κάτι που αποτυπώνει την ακόμη άγνωστη ομορφιά του κόσμου» είχε γράψει.

3. Wilhelm Stekel
«Variatio delectat!» έλεγε ο Stekel το 1930 στο βιβλίο του «Sexual Aberrations». «Πόσες αμέτρητες ποικιλίες του Έρωτα υπάρχουν, ώστε η μονότονη απλότητα του φυσιολογικού σεξ να γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα για τους σεξολόγους».

Ο Stekel επινόησε τον κλινικό όρο «παραφιλία». Ορισμένοι σεξολόγοι υποστηρίζουν ότι ο όρος «παραλαγνεία» αποτυπώνει καλύτερα τη σημασία, καθώς σχετίζεται με τον πόθο και όχι την αγάπη.

Ήταν γιος ενός αμόρφωτου ορθόδοξου Εβραίου και είχε διαβάσει τον Krafft-Ebing ενώ ήταν και παλιός φίλος του Sigmund Freud. Οι δεσμοί τους έσπασαν όταν το Freud αναφέρθηκε στην «παραφιλία» του Stekel με έναν άλλο ψυχοαναλυτή, τον Ernest Jones.

Το βιβλίο του είναι γεμάτο με κλινικές μελέτες... σεξουαλικής παραβατικότητας. Ο ίδιος είχε ένα ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον για τον φετιχισμό και την αναπηρία (acrotomophilia).

4. Kurt Freund
Ένας μεγάλος θεωρητικός και ερευνητής, ο οποίος εφηύρε το μηχάνημα ανίχνευσης στύσης, γνωστό και ως «πληθυσμογράφος πέους».

Στις αρχές του 1950 ο Freund, επιζήσας του Ολοκαυτώματος –ο οποίος με κάποιο τρόπο γλίτωσε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί- κλήθηκε να αντιμετωπίσει ένα... «πρόβλημα» στον τσεχοσλοβακικό στρατό.

Οι νεοσύλλεκτοι προσποιούνταν ότι είναι ομοφυλόφιλοι για να αποφύγουν την υποχρεωτική στράτευση.

Ο Freund σκέφτηκε ότι η στύση (ή η έλλειψη αυτής) ενός στρατιώτη στη θέα μιας όμορφης γυμνής γυναίκας θα... πρόδιδε την κρυμμένη σεξουαλική του ταυτότητα.

Κάπως έτσι οδηγήθηκε στην εφεύρεση της πρώτης μηχανής ανίχνευσης στύσης: ο άντρας κάθεται σε μια καρέκλα και το πέος του συνδέεται με ένα ετρητή στύσης, ο οποίος μπορεί να «πιάσει» την παραμικρή... αλλαγή. Είναι τόσο ευαίσθητος που μπορεί να ανιχνεύσει μια αύξηση στη ροή του αίματος, που οι περισσότεροι άντρες δε θα μπορούσαν να βιώσουν συνειδητά. Στη συνέχεια του δείχνουν εικόνες από γυμνά μοντέλα από διάφορες... ερωτικές «κατηγορίες». Εν τω μεταξύ, ο επιστήμονας μετράει τι «συμβαίνει» στο... πέος του όσο κοιτά τις εικόνες.

Η μηχανή του Freund χρησιμοποιείται σήμερα κυρίως σε περιπτώσεις παιδόφιλων, οι οποίοι έχουν συλληφθεί για σεξουαλικά εγκλήματα που περιλαμβάνουν παιδιά.

5. Albert Ellis
Ο ψυχολόγος Albert Ellis (δεν έχει καμία σχέση με τον Havelock που προαναφέρθηκε) είναι γνωστός ως ο ιδρυτής της Γνωστικής Συμπεριφορικής Θεραπείας.

Το 1964, όμως, το όχι και πολύ γνωστό βιβλίο του «Nymphomania: A Study of the Oversexed Woman»... «έσταζε» από μισογυνισμό και ομοφοβία.

Το έγραψε μαζί με τον Edward Sagarin, με τον οποίο υποστήριζαν ότι υπάρχουν «διάφορα υποείδη νυμφομανών γυναικών που κυκλοφορούν ανάμεσά μας», φέρνοντας ως παραδείγματα περιστατικά από την κλινική του.

Για παράδειγμα ο «νευρωτικός τύπος», στον οποίο αναφερόταν με το όνομα μιας γυναίκας που την έλεγαν Gail.
«Πολλά ομοφυλοφιλικά-νυμφομανιακά ζευγαρώματα έχουν περιέλθει στην αντίληψή μου τα τελευταία χρόνια...». Έτσι ξεκινούσε την ιστορία του για την Gail και του γκέι φίλου της Burt.

Ο Ellis εξηγεί πώς η «νευρωτική νυμφομανία» της Gail ενισχυόταν από την «πεισματάρικη άρνηση» του Burt να κοιμηθεί μαζί της, καθώς μαζί του δε χρειαζόταν να ανησυχεί αν θα την παρατούσε για μια πιο όμορφη γυναίκα.

Ο Burt δεν είχε κανένα σεξουαλικό ενδιαφέρον για τη Gail, όμως ο Ellis βρήκε ένα τρόπο για να αποδείξει τη θεωρία του.

«Αν ήθελε να το δοκιμάσει» γράφει για τις προσωπικές συνομιλίες που είχε με την ασθενή του «δεν είχε τίποτα να χάσει, προσπαιώντας να παρασύρει και να αποπλανήσει τον Burt στην... ετεροφυλοφιλία. [...] Έτσι οι δυο μας σκεφτήκαμε ένα σχέδιο, για το πώς θα κατάφερνε να πάρει την “ετεροφυλοφιλική παρθενιά” του Burt».

Αυτό που ο Ellis συνέστησε στην ασθενή του ήταν να... βάλει τα χέρια της στο παντελόνι του ενώ αυτός κοιμόταν... δηλαδή ουσιαστικά την προέτρεψε να προχωρήσει σε μια σεξουαλική επίθεση!

Το σχέδιό τους απέτυχε παταγωδώς, όμως ο Ellis αντί να αποδεχτεί ότι η όλη «θεραπεία αντιστροφής» που είχε προτείνει ήταν... γελοία, έριξε την ευθύνη στην ιδιοτροπία και το πείσμα του Burt, ο οποίος «αναγνώριζε την ιδιοτροπία του».

«Επέμεινε ότι απολάμβανε τις ομοφυλοφιλικές, σεξουαλικές του σχέσεις, χωρίς να δείχνει καμία διάθεση να έρθει για θεραπεία» έγραφε ο Ellis για εκείνον.

Πηγή: http://www.newsbeast.gr