Πέντε χτυπητές απόπειρες να ξαναγραφεί η Ιστορία

Περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένες εκστρατείες ιστορικού αναθεωρητισμού.
Λένε συχνά ότι η Ιστορία γράφεται από τον νικητή, αν και παρά τις πατριωτικές κορόνες και τις εξάρσεις των εθνικών μύθων, η παγκόσμια Ιστορία αποκρυσταλλώνεται κάποια στιγμή σε γεγονότα που δεν χωρούν αμφισβήτηση.

Κι ενώ η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί στις βασικές γραμμές των μεγάλων γεγονότων, όπως πόλεμοι και σφαγές, είναι οι ψευδοϊστορικοί και οι πολιτικάντηδες αυτοί που προσπαθούν να «επανεξετάσουν» τις καθιερωμένες ιστορικές γνώσεις κομίζοντας ντοκουμέντα και καταγραφές που αποζητούν να αλλάξουν τον ιστορικό ρου.

Το συλλογικό παρελθόν δεν χωρά ωστόσο στην προκρούστεια κλίνη, αν και οι αρνητές επιμένουν. Κυβερνήσεις αρνούνται ακόμα και σήμερα να αποδεχθούν γενοκτονίες, ιστορικοί αναθεωρητές ψάχνουν να αλλάξουν ακόμα και αυτά που έζησαν άνθρωποι που είναι ακόμα εν ζωή κ.ο.κ.

Και βέβαια καταλήγουν στο τέλος με μια σειρά από αλλόκοτες θεωρίες στα χέρια τους για το τι τελικά συνέβη, που μας κρύβουν φυσικά επιμελώς τόσο τα σχολικά βιβλία όσο και οι ακαδημαϊκές μελέτες.

Το Ολοκαύτωμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παραμένει εδώ το μεγάλο όνομα, αν και δεν είναι δυστυχώς το μόνο…

Η σοβιετική άρνηση του Μεγάλου Λιμού της Ουκρανίας



Το Γολοντομόρ σημαίνει «θάνατος από πείνα» και αυτό ακριβώς συνέβη στον δοκιμαζόμενο από τη σταλινική διακυβέρνηση ουκρανικό λαό μεταξύ 1932-1933: κάπου 25.000 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους κάθε μέρα στον κολοφώνα του λιμού, ως άλλη μια παράπλευρη απώλεια της κολεκτιβοποίησης του Ιωσήφ Στάλιν και του καθεστώτος του. Η ραγδαία εκβιομηχάνιση που επέβαλε στην Ουκρανία το σοβιετικό καθεστώς, η εκκαθάριση της ατομικής ιδιοκτησίας αλλά και η κατάσχεση των συγκομιδών οδήγησαν σε έναν άνευ προηγουμένου λιμό που θέρισε κυριολεκτικά τους Ουκρανούς, με τη θνησιμότητα να αγγίζει κάποια στιγμή τέτοια νούμερα που οι τοπικές αρχές σταμάτησαν απλώς να την καταγράφουν. Υπολογίζεται πάντως πως τον χειμώνα του 1932-1933 έχασαν τη ζωή τους κάπου 7-10 εκατομμύρια, το ένα τέταρτο σχεδόν του πληθυσμού της αγροτικής χώρας.

Αυτή είναι βέβαια η επίσημη Ιστορία που αντίλογο δεν χωρά, μόνο άπλετο σεβασμό, αν και οι αρνητές δεν στέκονται σε τέτοια ισχυριζόμενοι πως τίποτα από αυτά δεν συνέβη.

Για τη Σοβιετική Ένωση το Γολοντομόρ ήταν σταθερά ψέμα, αποτέλεσμα ουκρανικής προπαγάνδας ή μαζικών ψευδαισθήσεων(!), και έκανε ό,τι ζοφερό περνούσε από το χέρι της για να αποσιωπήσει τον λιμό. Όσοι κατάφεραν να διαφύγουν από τη χώρα μίλησαν στη Δύση για τη θηριωδία, αλλά και πάλι έπρεπε να περιμένει ο πλανήτης μέχρι το 1983 για να αποφασίσουν οι δυτικοί ιστορικοί να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα, αλλά ακόμα και τότε βασίλευε η καχυποψία. Όσο για τη συζήτηση, εξαντλούνταν συνήθως στο αν ήταν ηθελημένη προσπάθεια εθνοκάθαρσης ή παράπλευρη απώλεια του σταλινικού προγράμματος.

Από το 1988, οι δυτικοί ιστορικοί άρχισαν να καταγράφουν τις μαρτυρίες των ουκρανών προσφύγων και να ψάχνουν τα νούμερα και τις καταστάσεις, σε πείσμα των λυσσαλέων σοβιετικών προσπαθειών να περάσει ο λιμός στα «ψιλά» της Ιστορίας. Αν και στα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας της Ουκρανίας δεν θα περνούσε το Γολοντομόρ παρά μετά το 1991, όταν η χώρα διακήρυξε την ανεξαρτησία της από το πρώην σοβιετικό άρμα…

Μερίδα Ιαπώνων θέλει να απαλείψει τις θηριωδίες του Β’ Παγκοσμίου



Πολλά επεισόδια της ιαπωνικής αιματοβαμμένης ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου και των εγκλημάτων πολέμου του Αυτοκρατορικού Στρατού έχουν τεθεί πια στο στόχαστρο της Ιαπωνικής Εταιρίας για τον Ιστορικό Αναθεωρητισμό, που ήδη από τη δεκαετία του 1990 καλεί σε εκ νέου γραφή των σχολικών βιβλίων για να απαλειφθεί βολικά η επιθετική και επεκτατική άλλοτε πολιτική της χώρας. Όπως ισχυρίζονται, για να ανακτήσει η Ιαπωνία το εθνικό της γόητρο θα πρέπει να ξεχαστούν οι θηριωδίες του παρελθόντος και να στρογγυλευτεί η τοπική ιστορία.

Κι αυτό γιατί, όπως διατείνονται, τα σημερινά νιάτα της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου σταματούν να σέβονται τους προγόνους τους μόλις πληροφορηθούν για τα εγκλήματα του παρελθόντος. Ο όμιλος των ιστορικών θεωρεί περαιτέρω πως κακώς φορτώνεται με τύψεις το έθνος για γεγονότα που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1940, αφού τα θύματα της ιαπωνικής θηριωδίας ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και κάτω από το φως αυτό, τα περισσότερα είναι δικαιολογημένα.

Τα πυρά του ιαπωνικού αναθεωρητισμού στρέφονται φυσικά στους Κινέζους και θέλει να εξαφανιστούν από τα σχολικά εγχειρίδια οι φρικιαστικές εικόνες με τους βασανισμούς των κινέζων αιχμαλώτων πολέμου, καθώς όπως μας λένε τα βασανιστήρια ήταν κοινή και διαδεδομένη πρακτική εκείνη την εποχή. Και εξάλλου τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από το να δείχνεις στα νιάτα τα εγκλήματα του χθες!

Ο αναθεωρητισμός της Γενοκτονίας της Καμπότζης



Ο όλεθρος και η καταστροφή που έφεραν στο σύντομο πέρασμά τους από την Καμπότζη οι Ερυθροί Χμερ παραμένουν μνημεία ανθρώπινης θηριωδίας και αχρειότητας. Κι όμως, αυτό δεν εμπόδισε δυτικούς διανοητές του μαρξισμού και του μαοϊσμού να παραβλέψουν βολικά τα απίστευτα σε έκταση και αγριότητα εγκλήματα για να εκθειάσουν το μεταρρυθμιστικό όραμα του Πολ Ποτ. Τα ονόματα εδώ είναι μεγάλα και περιλαμβάνουν ακόμα και τους Αλέν Μπαντιού και Νόαμ Τσόμσκι.

Ακόμα πιο περίεργη βέβαια είναι η άρνηση της γενοκτονίας που συντελείται στο εσωτερικό της Καμπότζης ακόμα και σήμερα. Τον Ιούνιο του 2013, χιλιάδες κόσμου βγήκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν δικαιολογημένα για τις δηλώσεις του προέδρου της Αντιπολίτευσης, όταν ο τελευταίος ισχυρίστηκε ότι οι θηριωδίες (αλλά και τα λείψανα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων) δεν ήταν αληθινά. Ήταν άλλη μια προπαγάνδα των Βιετναμέζων που άρχισε να ενορχηστρώνεται όταν έδιωξαν το καθεστώς του Πολ Ποτ από την Καμπότζη.

Από τις αναπάντεχες αυτές δηλώσεις και το ακόμα πιο απροσδόκητο λαϊκό έρεισμα που βρήκαν τέτοιες αναθεωρητικές απόψεις, έσπευσε η κυβέρνηση να περάσει νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την άρνηση της γενοκτονίας των Χμερ και την τιμωρεί πια μέχρι και με δύο χρόνια φυλάκιση. Το θέμα στην Καμπότζη είναι ότι πολλοί υποστηρικτές των Χμερ αλλά και αξιωματούχοι τους είχαν αυτομολήσει στο Βιετνάμ πριν από τον πόλεμο που θα ανέτρεπε τον Πολ Ποτ από την εξουσία το 1979 και πλέον δεν κρύβουν τα αντιδημοκρατικά τους αισθήματα αλλά και τις παλιές συμπάθειες για τη σκοτεινότερη περίοδο της χώρας…

Οι Κονκισταδόρες και η Ιερά Εξέταση δικαιώνονται



Από τη διαβόητη ισπανική Ιερά Εξέταση μέχρι και τις ασύλληπτες θηριωδίες των ισπανών εξερευνητών και αποίκων στον Νέο Κόσμο, η Ισπανία έχει τεθεί συχνά στο στόχαστρο των ιστορικών για την αιματοβαμμένη ιστορία της. Παρά ταύτα, σύμφωνα με μερίδα σύγχρονων ιστορικών που ψάχνουν προφανώς να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, η μαύρη αυτή πλευρά της ισπανικής ιστορίας είναι λέει υπερτονισμένη και σκοπό έχει να συσκοτίσει την πλούσια πολιτιστική συνεισφορά του ισπανικού παρελθόντος.

Ήδη από την πρώτη δεκαετία του 1920, μερίδα ισπανών ιστορικών ισχυρίστηκαν ότι οι περισσότερες από τις ιστορίες που αφορούν στις φριχτές και απάνθρωπες πράξεις των Ισπανών ήταν κατασκευασμένες και αποτέλεσμα προπαγάνδας. Ήταν οι Ιταλοί κυρίως αυτοί που διέδιδαν τέτοια τερατουργήματα για να εξαφανίσουν κάθε θετική ισπανική συμβολή στον δυτικό πολιτισμό, όπως μας λένε οι αναθεωρητές.

Επίσης, μια σειρά ισπανικών συγγραμμάτων του 16ου αιώνα που περιείχαν λεπτομερείς αναλύσεις των θηριωδιών των Κονκισταδόρων στον Νέο Κόσμο απαγορεύτηκαν από τον Φίλιππο Β’ με το που κάθισε στον θρόνο της Ισπανίας λίγα χρόνια αργότερα. Και βέβαια όσο έφθινε η Ισπανία ως αποικιοκρατική αυτοκρατορία, τόσο άρχισε να αποσιωπά ο λαός τα εγκλήματα στον Νέο Κόσμο.

Μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα, είχε επανακυκλοφορήσει ένα μικρό μέρος των καταδικαστικών ιστορικών συγγραμμάτων για τα πεπραγμένα των Ισπανών στην Αμερική, αν και τώρα αποκηρύσσονταν ως κακοήθεις υπερβολές που προέρχονταν από τις ίδιες ξένες δυνάμεις που απολάμβαναν την πτώση της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Η πεπατημένη ήταν για καιρό ότι οι αναφορές για τις θηριωδίες των Ισπανών στη Λατινική Αμερική, αν είχαν λάβει ποτέ χώρα, ήταν σαφώς παρατραβηγμένες. Κι έτσι για αιώνες κυριολεκτικά όσο διαδίδονταν οι μαύρες ιστορίες για τα πεπραγμένα της Ισπανίας, άλλο τόσο εξαπλωνόταν η προπαγάνδα ότι τέτοιες αναφορές ήταν προϊόν εθνικού μίσους…

Ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος και η σκλαβιά



Ρώτα όποιον άνθρωπο στη Δύση θες γιατί έγινε ο εμφύλιος πόλεμος των ΗΠΑ και η απάντηση θα είναι σταθερά η ίδια: η χώρα σπαράχθηκε για την αποτίναξη ή τη διατήρηση της δουλείας. Αν βέβαια απευθύνεις την ερώτηση στον αμερικανικό Νότο, τότε η απάντηση θα είναι σαφώς διαφορετική, μιας και εκεί τα παιδιά διδάσκονται στα σχολεία ακόμα και σήμερα ότι ο εμφύλιος έγινε για τα δικαιώματα των πολιτειών αλλά και το συνταγματικό Δίκαιο!

Το 2011 πανεθνική έρευνα στις ΗΠΑ έδειξε ότι το μισό ποσοστό του δείγματος πίστευε ακράδαντα ότι ο πόλεμος έλαβε χώρα για μικρές διαφοροποιήσεις στο Σύνταγμα, για μια σειρά από νομικά τερτίπια δηλαδή, παρά το γεγονός ότι όλοι είχαν ακούσει για τους πύρινους λόγους του Λίνκολν κατά της δουλείας αλλά και για το γεγονός ότι η σκλαβιά είχε χωρίσει τη χώρα στα δύο. Μεγάλη δουλειά έκαναν εδώ οι λεγόμενες Ηνωμένες Κόρες της Συνομοσπονδίας, μια γυναικεία ένωση του Νότου που ιδρύθηκε το 1894 για να προπαγανδίσει τις αρετές της Συνομοσπονδίας οργώνοντας τη χώρα για να πληροφορήσει τον λαό για τους λόγους που ο «στρατιώτης της Συνομοσπονδίας είναι ο πιο μεγαλοπρεπής της Ιστορίας».

Αυτή λοιπόν η ένωση προσπάθησε να ξαναγράψει την Ιστορία και εκ του αποτελέσματος, μάλλον τα κατάφερε. Στο πόνημα που είχε ο δραστήριος γυναικείος όμιλος «ευαγγέλιο» και μοίραζε όπου κι αν πήγαινε, με τίτλο «Οι αλήθειες της Ιστορίας», αποκαλύπτονταν τα ψεύδη των εμφατικών διακηρύξεων του Λίνκολν, το σχέδιο του Νότου να απελευθερώσει τους σκλάβους(!), αλλά και ο πραγματικός ρόλος της Κου Κλουξ Κλαν ως ειρηνοποιού δύναμης! Εννοείται ότι το βιβλίο γνώρισε μεγάλη απήχηση στις πολιτείες του Νότου και έθεσε εν αμφιβόλω την ιστορική γνώση που σπανίως διδάσκονταν στα σχολεία.

Η εκπαίδευση ήταν εξάλλου στη δικαιοδοσία κάθε πολιτείας για πάρα πολύ καιρό, κι έτσι τα σχολικά εγχειρίδια της Νότου ήταν γραμμένα ακόμα και από ιστορικούς που είχαν πολεμήσει στον εμφύλιο για λογαριασμό της Συνομοσπονδίας! Κι έτσι ήταν κοινότατο τα φαινόμενο να παραγνωρίζεται και τελικά να ξεχνιέται στον Νότο ο πραγματικός λόγος του εμφυλίου, μιας και κάθε αναφορά στην αληθινή αιτία του πολέμου αντιμετωπιζόταν με καχυποψία και κοινωνική απομόνωση…


Πηγή: http://www.newsbeast.gr