Οι μεγάλοι αδικημένοι της Χρυσής Μπάλας

Ποιοι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές έμειναν χωρίς την κορυφαία προσωπική διάκριση.
Η αλήθεια είναι πως ο θρόνος χωράει πάντα έναν. Χώρος για δεύτερο δεν υπάρχει. Το ίδιο αλήθεια, όμως, είναι και το γεγονός πως κάποιοι έπρεπε να στεφθούν βασιλιάδες αλλά δεν τα κατάφεραν. Είτε επειδή δεν τους ευνόησαν οι συνθήκες, είτε επειδή έπεσαν θύματα παράλογων κανόνων.

Η «Χρυσή Μπάλα» κατά κανόνα πάει σε αυτούς που το αξίζουν. Όχι πάντα… Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που έπρεπε να έχουν στη προσωπική τους τροπαιοθήκη το βαρύτιμο τρόπαιο αλλά δεν τα κατάφεραν ποτέ.

Πελέ και Μαραντόνα, ένα κεφάλαιο μόνοι τους



Πριν μιλήσουμε για τους αδικημένους του σπουδαίου διαγωνισμού θα πρέπει να κάνουμε μια ειδική αναφορά στα δυο ιερά τέρατα του ποδοσφαίρου.

Τους χωρίζουν πολλά και τους ενώνουν μόνο δυο. Το πρώτο είναι πως και οι δύο γνώριζαν πολλούς τόνους μπάλα. Το δεύτερο είναι πως κανείς από τους δυο δεν κατέκτησε την Χρυσή Μπάλα.

Αιτία; Το βραβείο άρχισε να απονέμεται, με πρωτοβουλία του γαλλικού περιοδικού «France Football», από το 1956 αποκλειστικά σε ευρωπαίους ποδοσφαιριστές. Αυτό ίσχυσε έως το 1995 που αποφασίστηκε να απονέμεται σε ποδοσφαιριστή οποιασδήποτε εθνικότητας, αρκεί να αγωνίζονταν σε ευρωπαϊκό σύλλογο.

Ο Πελέ θα το έπαιρνε δικαιωματικά το 1958. Ο Βραζιλιάνος στα 18 του χρόνια κέρδισε μόνος του το Μουντιάλ της Σουηδίας. Η Χρυσή Μπάλα, ωστόσο, απονεμήθηκε στον Γάλλο Ραϊμόν Κοπά ο οποίος αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στο Μουντιάλ με 13 τέρματα και για την απόκτηση του οποίου η Ρεάλ Μαδρίτης είχε πληρώσει τότε στη Ρεμς 60 εκατ. φράγκα.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα θα το έπαιρνε χωρίς ιδιαίτερο κόπο το 1986. Και μόνο για το δεύτερο γκολ εναντίον της Αγγλίας με σόλο ενέργεια από το κέντρο του γηπέδου, άξιζε όχι μία αλλά δύο Χρυσές Μπάλες. Ούτε αυτός όμως είχε δικαίωμα συμμετοχής αρά το βραβείο κατέληξε στον Σοβιετικό Ιγκόρ Μπελάνοφ που με την Ντιναμό Κιέβου αναδείχτηκε κυπελλούχος Ευρώπης και στο Μουντιάλ του Μεξικού πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του παρότι η εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ αποκλείστηκε στην προημιτελική φάση.

Μπόμπι Μουρ



Ο εμβληματικός αμυντικός ήταν ο αρχηγός της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1966, όταν οι Άγγλοι κατέκτησαν το μοναδικό Μουντιάλ στην ιστορία τους. Ανακηρύχθηκε ο καλύτερος αμυντικός της διοργάνωσης και ήταν αυτός που έδωσε την ασίστ στο πρώτο γκολ του Τζεφ Χαρστ στον τελικό με την Δ. Γερμανία. Ο Μουρ δεν ήταν ανάμεσα στους τρεις καλύτερους για την «Χρυσή Μπάλα» εκείνης της χρονιάς. Είδε την πλάτη των Μπόμπι Τσάρλτον, Εουσέμπιο και Φραντς Μπεκενμπάουερ.

Φέρεντς Πούσκας



Έκανε κυριολεκτικά τα πάντα στην καριέρα του, αποτελώντας τον ηγέτη μιας εκ των πιο εντυπωσιακών εθνικών ομάδων στην ιστορία του αθλήματος και έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Το 1960, ωστόσο, έχασε τη Χρυσή Μπάλα από τον Λουίς Σουάρες της Μπαρτσελόνα, ενώ το 1957 και το 1959 είδε τον συμπαίκτη του και παρτενέρ του στην επίθεση της Ρεάλ, Αλφρέδο ντι Στέφανο, να κατακτά δυο φορές το βραβείο.

Κένι Νταλγκλίς



Την σεζόν 1977-78, ο Κένι Νταλγκλίς έβαλε το νικητήριο γκολ της Λίβερπουλ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την Μπριζ . Εκείνη την χρονιά ο Νταλγκλίς είχε 31 γκολ στο ενεργητικό του. Κι όμως, χωρίς άλλους Ευρωπαίους παίκτες να ξεχωρίζουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και στο Μουντιάλ της Αργεντινής, ο Νταλγκλίς, ήταν μόλις 8ος στην ψηφοφορία. Καλύτερος ψηφίστηκε ο Κέβιν Κίγκαν σε μια από τις πιο άδικες ψηφοφορίες όλων των εποχών.

Ραούλ Γκονζάλες



Ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στη Ρεάλ Μαδρίτης με 323 γκολ. Ο άνθρωπος –μηχανή των γκολ που ακόμη και σήμερα είναι ο πρώτος σκόρερ του Champions League με 71 τέρματα. Κατέκτησε το τρόπαιο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση τρεις φορές, και επτά τίτλους στην Primera Division. Είναι ρέκορντμαν εμφανίσεων με 741 παρουσίες, αρχηγός του συλλόγου από το 2003 έως την αποχώρησή του το 2010. Μόνο το 2001 έφτασε στην τελική τριάδα, αλλά το έχασε από τον Μάικλ Όουεν της Λίβερπουλ!

Τζιανλουίτζι Μπουφόν



Οι τερματοφύλακες σπάνια λαμβάνουν τα… εύσημα, η εξαιρετική συνέπεια του Μπουφόν, ωστόσο, τον συμπεριέλαβε και δικαίως ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Έγινε ο πιο ακριβός τερματοφύλακας στην ιστορία, όταν η Γιουβέντους κατέβαλε περίπου 35.000.000 ευρώ για να τον υπογράψει από την Πάρμα το 2001, αλλά δικαιολόγησε τα λεφτά του με τους επτά τίτλους στη Serie A. Το 2006, όταν και η Ιταλία κατέκτησε το Μουντιάλ, έφτασε στη δεύτερη θέση της «Χρυσής Μπάλας» χάνοντας το βραβείο από τον Φάμπιο Καναβάρο.

Στίβεν Τζέραρντ



Ηγέτης της ομάδας του μεγάλου λιμανιού. Αριστουργηματικός μέσος με πολλά χαρίσματα, εμπνευστής της κατάκτησης του Champions League του 2005, όταν η Λίβερπουλ χρειάστηκε να επιστρέψει από το 3-0 της Μίλαν. Με δικό του γκολ, άλλωστε, ξεκίνησε η μεγάλη ανατροπή που οδήγησε το ματς στην παράταση και στη συνέχεια έστειλε το τρόπαιο στο «Άνφιλντ». Την ίδια χρονιά βγήκε τρίτος του «Ballon d'Or» πίσω από τους Ροναλτίνιο και Φρανκ Λάμπαρτ!

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο



Για πολλούς το γεγονός ότι δεν τιμήθηκε ποτέ με τη «Χρυσή Μπάλα», αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αδικίες στην ιστορία του αθλήματος. Ο μάγος της μπάλας, δημιουργός και σκόρερ, σήμα κατατεθέν της Γιουβέντους και της εθνικής Ιταλίας κέρδισε σχεδόν κάθε τρόπαιο, αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, αλλά δεν μπήκε ποτέ στην τελική τριάδα! Ίσως βέβαια αυτό να έχει μικρή σημασία για τον άνθρωπο που έχει κερδίσει στην καριέρα του 3 βραβεία ήθους, 8 πρωταθλήματα Ιταλίας, ένα Κύπελλο Ιταλίας, το Champions League του 1996, ενώ με την εθνική Ιταλίας η κορυφαία του στιγμή ήταν το 2006 στο Μουντιάλ.

Πάολο Μαλντίνι



Ο κορυφαίος αμυντικός που πέρασε από τα γήπεδα τα τελευταία 20 χρόνια ξεκίνησε και τελείωσε την σπουδαία του καριέρα στη Μίλαν και κατέγραψε τις περισσότερες εμφανίσεις στη Serie A από οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή (647). Επτά πρωταθλήματα με τους «ροσονέρι» και πέντε ευρωπαϊκές κούπες, ωστόσο, δεν στάθηκαν αρκετά ώστε να τον αναδείξουν κορυφαίο της χρονιάς ούτε το 1994, όπου βγήκε τρίτος, ούτε το 2003 όταν και κατέλαβε την ίδια θέση.

Λοιπές ποδοσφαιρικές δυνάμεις



Βέβαια, η λίστα των αδικημένων δεν κλείνει εδώ. Απλή αναφορά, εξαιτίας της έλλειψης χώρου, θα πρέπει να γίνει σε σπουδαίους ποδοσφαιριστές όπως οι: Τιερί Ανρί, Τσάβι, Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, Αντρές Ινιέστα, Φραντσέσκο Τότι, Μίκαελ Λάουντρουπ, Φρανκ Λάμπαρντ, Ράιαν Γκιγκς, Γκαετάνο Σιρέα, Πέτερ Σμάιχελ, Ίκερ Κασίγιας που έμειναν με τον καημό πως στις καλύτερες τους χρονιές δεν κατάφεραν να κάνουν δικό τους το σπουδαιότερο ατομικό τρόπαιο που θα μπορούσαν να κερδίσουν.


Πηγή: http://www.newsbeast.gr