«Δεν υπήρχε δέρμα στο πρόσωπο μου, ήταν σαν να με είχαν ξεφλουδίσει. Ήμουν κατακόκκινος, με τις φλέβες να πετάγονται έξω».
Ο Βρετανός Tom Crosby «χτυπήθηκε» από 25.000 βολτ στη προσπάθειά του να διασχίσει μια σιδηροδρομική γραμμή. Η εμπειρία αυτή φυσικά, και τα τρομακτικά εγκαύματα από τα οποία υποφέρει, του άλλαξαν –όπως είναι φυσικό, τη ζωή για πάντα.
Η περιπέτειά του ξεκίνησε στις 16 Οκτωβρίου 2001, όταν ήταν σε ηλικία 14 ετών. Ως παιδί, συνήθιζε να πηγαίνει στις γραμμές του τρένου αρκετά συχνά για να παίζει-σκαρφάλωνε, μεταξύ άλλων, και σε φράχτες.
«Μερικές φορές πηδάγαμε και πάνω στα κινούμενα τρένα, και κρεμόμαστε στο πίσω μέρος, εκεί που είχαν τις αποσκευές και μετά πηδούσαμε έξω από το τρένο», θυμάται μιλώντας στο BBC. Την συγκεκριμένη ημέρα, έτρεχα πάνω σε ένα τρένο και τότε γλίστρησα. «Το πρώτο πράγμα που ενστικτωδώς έκανα, ήταν να πιάσω το πρώτο πράγμα που έφτανα- και αυτό έτυχε να είναι ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο. Με εκτίναξε κάτω από το τρένο και προσγειώθηκα στα χαλίκια. Με χτύπησαν 25.000 βολτ! Η αίσθηση ενός τέτοιου σοκ, είναι σαν ένα κάψιμο σε όλο το σώμα. Και δεν σταματά», λέει στην εξομολόγησή του.
Το ρεύμα εισήλθε από τη δεξιά πλευρά του σώματός του και βγήκε από το δεξί του πόδι. «Αν με είχε χτυπήσει στην αριστερή πλευρά του σώματος, θα είχε πλήξει την καρδιά και θα σταματούσε», αναφέρει και συνεχίζει τη διήγηση «το κάτω μέρος της φόρμας κάηκε και κόλλησε πάνω στο πόδι μου, το μπουφάν καταστράφηκε και το μπλουζάκι ήταν γεμάτο τρύπες. Τα παπούτσια που φορούσα, μου έσωσαν τη ζωή γιατί είχαν παχιές λαστιχένιες σόλες. Μετά το ατύχημα, έμεινα αναίσθητος αλλά οι φίλοι μου μου είπαν ότι σηκώθηκα και προσπάθησα να τρέξω. Ευτυχώς οι φίλοι μου με σταμάτησαν, με ξάπλωσαν κάτω και φώναξαν για βοήθεια».
Ο 28χρονος σήμερα άντρας, είπε ότι θυμάται ελάχιστα από όσα συνέβησαν τις ημέρες που ακολούθησαν.
«Έμοιαζα με μούμια από τους επιδέσμους που είχα από τη κορυφή μέχρι τα νύχια. Έπειτα από δυο εβδομάδες νοσηλείας, κατάφερα και σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα μόνος μου τουαλέτα. Εκεί, είχε καθρέφτες και ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον εαυτό μου μετά το ατύχημα. Όταν είδα το είδωλό μου, άρχισα να κλαίω και να ουρλιάζω. Ήμουν αγνώριστος. Δεν υπήρχε δέρμα στο πρόσωπο μου, ήταν σαν να με είχαν ξεφλουδίσει. Ήμουν κατακόκκινος, με τις φλέβες να πετάγονται έξω… Έμοιαζα με σκελετό. Από την πρώτη ημέρα που νοσηλεύτηκα, οι γιατροί είπαν στη μητέρα μου ότι οι πιθανότητες για να ζήσω ήταν 25%... Κατέληξα να έχω 14 σημάδια στο σώμα όταν τελικά πήρα εξιτήριο από το νοσοκομείο… Όταν βγήκα, κανένας από τους φίλους μου δεν ήθελαν να με κάνουν παρέα. Δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Δέχτηκα bullying και άρχισα να κάνω παρέα με περίεργο κόσμο, έμπλεκα σε προβλήματα: κάπνισα μαριχουάνα, έπινα, είχα προβλήματα με την αστυνομία. Μετά το τέλος του σχολείου, δυσκολευόμουν να βρω δουλειά- έκανα δουλειές του ποδαριού και όταν ο αδελφός που αυτοκτόνησε και ο πατέρας μου πέθανε, άρχισα πάλι να πίνω. Ώσπου μια ημέρα, ξύπνησε και αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου. Πηγαίνω σε σχολεία σε όλη τη χώρα και λέω την ιστορία μου σε παιδιά…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.