Ποδοσφαιριστές-θρύλοι που έγιναν σημαίες στις ομάδες τους

Οι καλοκαιρινοί μήνες είναι μεταγραφικοί αλλά εμείς θυμόμαστε ποδοσφαιριστές που έγιναν σύμβολα επειδή δεν τους άρεσαν και τόσο οι μεταγραφές.

Αλλοι βγήκαν από τα τμήματα υποδομής των ομάδων τους και έμειναν εκεί ως το τέλος, άλλοι πήραν μεταγραφή για μια ομάδα και παρέμειναν σε αυτή για... μια ζωή, γράφοντας ιστορία με τη φανέλα της.

Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου, όταν το... παζάρι παίρνει φωτιά, θυμόμαστε χαρακτηριστικές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών-συμβόλων σε ιταλικές ομάδες.

Γιουβέντους

Οποιος έχει βρεθεί σε αγώνα της Γιουβέντους στο Τορίνο και έχει γίνει αναφορά από τα μεγάφωνα στον Γκαετάνο Σιρέα, θα έχει προσέξει ότι αναφέρεται πάντα ως «αρχηγός των αρχηγών». Λογικό, καθώς στα 14 χρόνια που αγωνίστηκε στους μπιανκονέρι κατέκτησε όλους τους τίτλους εντός και εκτός Ιταλίας, απέδειξε την κλάση του και το ήθος του με το να μην αποβληθεί ποτέ ενώ η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να δώσει ακόμη και την ζωή του για την Γιούβε καθώς σκοτώθηκε στην Πολωνία όπου είχε πάει για να «κατασκοπεύσει» την αντίπαλο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, από την άλλη, δεν έδωσε την ζωή του για την Γιουβέντους αλλά πρόσφερε χαρές για... μια ζωή. Στα 19 χρόνια παραμονής του στο Τορίνο έσπασε όλα τα ρεκόρ και έγινε το σύμβολο των μπιανκονέρι, οι οποίοι ως τέτοιο αντιμετωπίζουν πλέον και τον Τζανλουίτζι Μπουφόν, ο οποίος υπέγραψε το 2001 και έχει γίνει ο 3ος σε συμμετοχές, έχοντας δείξει πίστη ακόμη και το 2006 μετά τον υποβιβασμό λόγω Calciopoli.

Μίλαν

Από τους ροσονέρι πέρασαν πολλοί μεγάλοι παίκτες αλλά κανείς δεν μπαίνει πιο πάνω από τον Πάολο Μαλντίνι. Μια ζωή στον σύλλογο, από τα τμήματα υποδομής μέχρι τα 41 του, όταν και αποφάσισε να βάλει τέλος στην καριέρα του, ο capitano των Μιλανέζων δεν άφησε ρεκόρ που να μην σπάσει, ξεπερνώντας τα 1000 επίσημα ματς! Ως σημαία της Μίλαν λογίζεται και ο Τζάνι Ριβέρα, ο οποίος πήρε μεταγραφή στα 17 του και έμεινε εκεί ως το τέλος της καριέρας του ενώ δεν μπορεί να μην γίνει αναφορά στον Φράνκο Μπαρέζι, ο οποίος πέρασε επίσης όλη την καριέρα του στην ίδια ομάδα, υπομένοντας μάλιστα και δύο υποβιβασμούς στη Serie B.

Ιντερ



Το καλοκαίρι του 1995 ο Μάσιμο Μοράτι έκανε την πρώτη του μεταγραφή ως πρόεδρος της Ιντερ και έμελλε να είναι ξεχωριστή. Το όνομα του ποδοσφαιριστή ήταν Χαβιέρ Ζανέτι και η συνέχεια είναι γνωστή... Ο Αργεντίνος αγωνίστηκε για 19 χρόνια στους νερατζούρι και έγινε το σύμβολο τους, παίρνοντας αυτόν τον τίτλο από τους Τζιασίντο Φακέτι -ο οποίος εκτός από ποδοσφαιριστής έγινε και πρόεδρος του συλλόγου- καιΜπέπε Μπέργκομι, ο οποίος ήταν στους Μιλανέζους από το 1979 ως το 1999.

Ρόμα

Μπορεί οι τίτλοι να μην ήταν τόσοι πολλοί όσοι θα περίμενε και θα ήθελε ο Φραντσέσκο Τότι αλλά οι ατομικές του διακρίσεις είναι, σε αυτά τα 23 χρόνια που βρίσκεται στην ομάδα και συνεχίζει... Ο Τότι είναι το σύμβολο των ζαλορόσι, οι οποίοι αποθέωσαν ως τέτοιους άλλους δύο στο παρελθόν. Τον Μπρούνο Κόντι, ο οποίος ήταν το αστέρι της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1983 και στη συνέχεια τον Τζουζέπε Τζανίνι, ο οποίος από το 1981 ως το 1996 έφερε το Νο10 στην πλάτη και ήταν ο πιο θεαματικός παίκτης της Ρόμα, μέχρι που εμφανίστηκε ο Τότι.

Λάτσιο

Ο Τζόρτζιο Κινάλια είναι αυτός που αναγνωρίζεται ως η σημαία της Λάτσιο, παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκε σε αυτή «μόνο» για επτά χρόνια (1969-76). Μέσα σε αυτή κατάφερε να την οδηγήσει στην κατάκτηση του εντός εκ των δύο πρωταθλημάτων της, το 1974, ενώ στη συνέχεια ως πρόεδρος την βοήθησε να επιστρέψει στη Serie B, εξασφαλίζοντας για πάντα τον τίτλο του «θρύλου». Οι λατσιάλι θα έβαζαν σε αυτή την κατηγορία και τον Αλεσάντρο Νέστα, που προερχόταν από τις ακαδημίες τους, αλλά προτίμησε να πάει στη Μίλαν και να μείνει 10 χρόνια σε αυτή...

Νάπολι

Στον ιταλικό νότο όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε ένα όνομα: Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Η μαγική επταετία (1984-91) του Αργεντίνου στη Νάπολι ήταν ό,τι πιο όμορφο έχουν ζήσει και μάλλον δεν θα ξεπεραστεί ποτέ από οτιδήποτε. Ετσι, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών έγινε απόλυτο σύμβολο των παρτενοπέι, των οποίων είναι και ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών, οδηγώντας τους σε δύο πρωταθλήματα, κύπελλο Ιταλίας αλλά και κύπελλο ΟΥΕΦΑ, όπως και ιταλικό Σούπερ Καπ. Μετά τον Ντιεγκίτο, μπορεί να γίνει αναφορά και στον Τζουζέπε Μπρουσκολότι, ο οποίος αγωνίστηκε στη Νάπολι από το 1972 ως το 1988 και είναι ο πρώτος σε συμμετοχές στην ιστορία της ομάδας.

Φιορεντίνα

Οπως οι Ιντερ και Νάπολι, έτσι και η Φιορεντίνα έχει για σημαία της έναν ξένο. Και όπως συμβαίνει με τους νερατζούρι και τους παρτενοπέι, έτσι και με τους βιόλα, αυτός ο ξένος είναι Αργεντίνος. Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα μπορεί να κατέκτησε το μοναδικό scudetto της καριέρας του με τη φανέλα της Ρόμα (2001) αλλά το όνομα του θα είναι για πάντα ταυτισμένο με την Φιορεντίνα, στην οποία έκανε όργια την περίοδο 1991-00 ενώ έμεινε για να αγωνιστεί μία χρονιά και στη Serie B. Πλην του μεγάλου «Μπατιγκόλ», στη Φλωρεντία λάτρεψαν τον Τζανκάρλο Αντονιόνι, ένα από τα καλύτερα 10άρια στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Σαμπντόρια

Μπορεί για τον προπονητή Ρομπέρτο Μαντσίνι να έχει ο καθένας την άποψη του αλλά για τον ποδοσφαιριστή δεν μπορεί κανείς να πει κάτι κακό. Από το 1982 ως το 1997 ο «Μάντσιο» έπαιξε μπαλάρα με τη φανέλα της Σαμπντόρια, της οποίας έγινε το απόλυτο σύμβολο. Αυτό, μάλιστα, δεν άλλαξε παρά το γεγονός ότι το '97 πήρε μεταγραφή για την Λάτσιο, στην οποία αγωνίστηκε για μια τετραετία. Ρέκορντμαν συμμετοχών στους Γενοβέζους, οι οποίοι έζησαν τις καλύτερες τους στιγμές στα χρόνια του δίδυμουΜαντσίνι-Βιάλι, ο νυν προπονητής της Ιντερ υπήρξε το μεγαλύτερο κεφάλαιο για τους μπλουτσερκιάτι.

Λιβόρνο

Μπορεί ένας ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί μόνο πέντε χρόνια σε μια ομάδα, να είναι το σύμβολο της; Στην περίπτωση του Κριστιάνο Λουκαρέλι και της Λιβόρνο γίνεται! Γεννήθηκε στην πόλη, υποστήριζε την ομάδα από μικρός και την σεζόν 2002-03 ήταν στο πέταλο των οργανωμένων για να πανηγυρίσει έξαλλα καθώς η ομάδα έπαιρνε το εισιτήριο για την Serie A. Το πήρε και υπέγραψε σε αυτή, προλαβαίνοντας να βάλει 92 γκολ μέσα σε μια 4ετία (2003-07) για να γίνει ίνδαλμα των τιφόζι. Αυτών που τον υποδέχθηκαν με χαρές και πανηγύρια και το 2009, όταν αγωνίστηκε για ένα χρόνο ως δανεικός από την Πάρμα.

Πηγή: http://famigliabianconera.blogspot.gr