Όζοι του θυρεοειδούς: Εγχείρηση ή φαρμακευτική αγωγή;

Όζοι είναι ογκόμορφοι σχηματισμοί εντός του θυρεοειδούς αδένα. Θα μπορούσαμε να τους παρομοιάσουμε με τους ρόζους στο ξύλο, με τα σφαιρίδια, από αλεύρι, που παραμένουν αδιάλυτα στο αλευρόνερο ή με τα αμύγδαλα, που βρίσκονται στο χαλβά.

Η αιτιολογία της δημιουργίας τους είναι εν πολλοίς άγνωστη. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα αυτοάνοσου διαδικασίας.

Ο αριθμός τους ποικίλει, από ένα μέχρι και αρκετούς, ευρισκομένους στον έναν ή και στους δύο λοβούς του αδένα. Το μέγεθός τους ποικίλει από μερικά χιλιοστά έως και αρκετά εκατοστά. Επίσης, το περιεχόμενο τους μπορεί να είναι συμπαγές, κυστικό ή και μικτής υφής.

Τα πιο βασικά σημεία, που λαμβάνονται υπόψη, για την επιλογή ανάμεσα στη φαρμακευτική ή στην εγχειρητική αντιμετώπιση των όζων, συνοψίζονται παρακάτω:

Όσον αφορά τους καλοήθεις όζους, ένα βασικό κριτήριο είναι το μέγεθος των όζων. Υπάρχουν δύο «σχολές» αντιμετώπισης των μικρών σε μέγεθος όζων (μέχρι 1 εκατοστό). Η μία δίδει θεραπεία και η άλλη όχι, συστήνοντας συστηματική παρακολούθηση. Η θεραπεία, όπου δίδεται, περιλαμβάνει τη χορήγηση θυροξίνης. Η δόση είναι τέτοια, ούτως ώστε ο θυρεοειδής αδένας να είναι πρακτικά «εκτός λειτουργίας» (δηλαδή να μένει εκτός άξονα υπόφυσης –θυρεοειδούς) και η ορμονική ρύθμιση να γίνεται αποκλειστικά μέσω της φαρμακευτικής θεραπείας. Η φαρμακευτική θεραπεία, όταν εφαρμόζεται σε όζους μέχρι 5 χιλιοστά οδηγεί, πολλές φορές, σε μείωση του μεγέθους τους ή ακόμη και στην εξαφάνισή τους. Όζοι από 6 χιλιοστά έως 1 εκατοστό, η θεραπεία αυτή άλλες φορές τους συρρικνώνει ή/και τους εξαλείφει και άλλες όχι. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η κατηγορία των μικρών όζων χρειάζεται παρακολούθηση, τόσο με υπερηχογράφημα του θυρεοειδούς, όσο και με εξετάσεις αίματος.

Σε περίπτωση καλοήθους όζου μεγαλύτερου του 1 εκατοστού, θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα, πότε θα χειρουργηθεί αυτός ο όζος; Κατά την γνώμη μου, η χειρουργική επέμβαση είναι η ενδεδειγμένη αντιμετώπιση όλων των όζων, που είναι μεγαλύτεροι του 1 εκατοστού και συνίσταται, σε ολική ριζική αφαίρεση του θυρεοειδούς. Η εμπειρία μου έχει δείξει, πως οποιαδήποτε φαρμακευτική θεραπεία, σε αυτά ή μεγαλύτερα μεγέθη, δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά.

Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε, ανεξαρτήτως μεγέθους του/των όζων χειρουργική εξαίρεση του αδένα, μπορεί να γίνει, σε οποιαδήποτε περίπτωση, κρίνει ο ενδοκρινολόγος.

Η βιοψία δια βελόνης FNA, είναι μια, εν πολλοίς, αμφιλεγόμενη εξέταση. Σε περιπτώσεις ευμεγέθους όζου ή πολλαπλών όζων, η εξέταση δεν έχει μεγάλη σημασία μια και η θεραπεία είναι η χειρουργική. Αντιθέτως, βοηθάει τα μέγιστα σε μικρούς στο μέγεθος όζους, που υπάρχει έστω και υποψία κακοήθειας.

Προφανώς, η χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς είναι, η μόνη θεραπεία, στις περιπτώσεις κακοήθειας ή υποψίας κακοήθειας. Θα πρέπει να έχουμε πάντοτε υπ” όψιν, ότι μονήρης (ένας) όζος σε άνδρα, έχει τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να είναι κακοήθης από ότι ο ίδιος όζος σε γυναίκα.

Εδώ, θα πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στην θυρεοειδίτιδα Hashimoto (Χασιμότο), της οποίας τόσο η υπερηχογραφική, όσο και η ιστοπαθολογική εικόνα ομιλούν για μικροοζώδη διαμόρφωση της υφής του αδένα, δηλαδή χωρίς την ύπαρξη πραγματικών όζων, πλην ορισμένων εξαιρέσεων. Η θυρεοειδίτιδα αυτή, επιφέρει προϊόντος του χρόνου, καταστροφή του αδένα, με αποτέλεσμα την έκπτωση της λειτουργίας αυτού. Έτσι, η θεραπεία στην πλειονότητα των περιπτώσεων (> 95%) είναι φαρμακευτική και είναι θεραπεία υποκατάστασης με χορήγηση θυροξίνης. Εξαίρεση υπάρχει, όταν η θυρεοειδίτιδα αυτή συνοδεύεται από ευμεγέθη όζο, κακοήθεια ή υπερλειτουργία του αδένα, όπου η θεραπεία, εκτός από φαρμακευτική, μπορεί να είναι και χειρουργική.

Πηγή: http://blog.nowdoctor.gr