Η "αόρατη" Αθήνα με τα μάτια ενός αστέγου

«Δρόμος για μένα σημαίνει χρόνια δύσκολα. Στην άκρη του, όμως, πάντα υπάρχει ελπίδα. Αν θέλεις, όλα τα μπορείς. Γι’ αυτό, πιστεύω ακόμη στους ανθρώπους. Γιατί και οι άνθρωποι κομμάτι του δρόμου είναι».

Ο Γιάννης ήταν χρήστης, αλλά έχει ολοκληρώσει, εδώ και 7 χρόνια, με επιτυχία το πρόγραμμα «18 Άνω». Ήταν άστεγος, όμως, πλέον μένει σε δικό του σπίτι και πληρώνει μόνος του, έστω και με μικρή καθυστέρηση, το ενοίκιο. Ήταν άνεργος, ωστόσο, τώρα εργάζεται, πουλώντας το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» και παράλληλα προπονεί την Εθνική Ομάδα Αστέγων.





Το Real.gr τον ακολούθησε στο κέντρο της Αθήνας, σε έναν ρόλο διαφορετικό, αυτόν του ξεναγού.

Είναι η πρωτοβουλία της «Σχεδίας», με τίτλο «αόρατες διαδρομές». Περιλαμβάνει περιήγηση στα αθέατα σημεία της πόλης εκεί που τα προβλήματα των ανθρώπων συνυπάρχουν με τις δομές αλληλεγγύης στην πρωτεύουσα.

Από τη Χαλκοκονδύλη και την πλατεία Βάθη έως την Σοφοκλέους, την Ζήνωνος και την Δεληγιώργη ο Γιάννης αφηγείται την προσωπική του ιστορία.



Κάθε μέρα βρίσκεται στην είσοδο σταθμού του μετρό. Δουλεύοντας ως πωλητής του περιοδικού, προσπαθεί να βγάλει λίγα χρήματα για τα προς το ζην.

Κάθε Σάββατο στις 11 το πρωί, γίνεται βασικός οδηγός σε μία ξενάγηση στις άγνωστες γωνιές της πόλης.

Το ραντεβού δίνεται στα γραφεία της «Σχεδίας», στο Μεταξουργείο. Ακολουθεί μία διαδρομή που περνά μεταξύ άλλων από τη Σωκράτους, τη Μενάνδρου και την Αθηνάς, για να καταλήξει στην πλατεία απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά.



Ο Γιάννης μιλά για τα κέντρα ημέρας και τις δομές απεξάρτησης, για τα συσσίτια και τους ξενώνες, καθώς και για τις μέρες που έζησε στο δρόμο.

«Ακόμα είναι δύσκολη η κατάσταση για μένα, αλλά δεν επιστρέφω εκεί που ήμουν. Είμαι 7 χρόνια “καθαρός”, αλλά δεν εφησυχάζω. Στη γωνία με… περιμένουν», τονίζει, στην πρώτη στάση μπροστά από δομή του ΟΚΑΝΑ.

Επόμενος σταθμός είναι το παλιό Εφετείο, διηγείται ένα βίωμά του από την περίοδο της χρήσης που τον οδήγησε στα κρατητήρια.



«Ήταν η στιγμή που αισθάνθηκα ότι έφτασα στον πάτο. Ευτυχώς δεν κόλλησα εκεί…», λέει με χαμόγελο.

Η αφήγηση του Γιάννη κεντρίζει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον, ειδικά όταν φτάνουμε στην Αγίου Κωνσταντίνου, απέναντι από το Εθνικό Θέατρο.

Είναι ο σκληρός κόσμος των ναρκωτικών, όπου τα όρια ζωής και θανάτου είναι δυσδιάκριτα.



«Για κάποιους είναι ένα έξοχο κτίριο και μια ευκαιρία για ψυχαγωγία. Για μένα ήταν απλά ένα ραντεβού, για να πάρω τη δόση μου», ομολογεί με κάποια αμηχανία.

Πλησιάζουμε στο κέντρο ημερήσιας υποδοχής αστέγων της «Πράξις». Η εικόνα της Αθήνας σε κρίση κάνει όλο και περισσότερο την εμφάνισή της. Επαίτες στους δρόμους, λουκέτα σε καταστήματα.

Λίγο πιο κάτω, στην Πειραιώς βλέπουμε-από απόσταση-τις ουρές στα συσσίτια του δήμου Αθηναίων.



«Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να βρεθεί φαγητό για αυτούς που έχουν ανάγκη, χάρη στις δομές των δήμων και της εκκλησίας», μας πληροφορεί ο Γιάννης.

Η διαδρομή καταλήγει στην πλατεία απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά. Ο ίδιος περιγράφει τι συμβαίνει στην περιοχή το βράδυ, με κυριότερο πρόβλημα την πορνεία και τη σωματεμπορία.

«Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τίποτα αποστασιοποιημένο, τίποτα ωραιοποιημένο», ξεκαθαρίζει.



Εξάλλου, «τα αόρατα πράγματα», είχε γράψει ο στοχαστής και συγγραφέας Γουίλιαμ Γκόντγουιν, «είναι οι μοναδικές ζωντανές πραγματικότητες».

Στις «αόρατες διαδρομές» του περιοδικού «Σχεδία» ο δρόµος είναι κάτι σημαντικότερο από μια περιήγηση. Σηματοδοτεί την απώλεια.



Την απώλεια στέγης, του ζεστού καταφυγίου που είναι το σπίτι για τον καθένα μας, κάτι που νιώθουμε πιο βαθιά μέρες σαν τη σημερινή, των Χριστουγέννων.

Ο δρόµος, βέβαια, σηματοδοτεί και την ελπίδα. Στους δρόμους, άλλωστε, και σήμερα και πάντα, θα συναντήσει κανείς την ανθρωπιά.

Και όπως λένε οι άνθρωποι του περιοδικού, «όνειρο μας είναι να... κλείσει η “Σχεδία”, επειδή δεν θα υπάρχουν πια άστεγοι για να την χρειάζονται…».




Πηγή: http://www.enikos.gr