Ενα θαύμα η ζωή του... Eric Abidal

«Όταν βλέπω έναν εργάτη στον δρόμο, λέω στον εαυτό μου: Αυτός που βάφει τους τοίχους θα μπορούσα να είμαι και εγώ». Ο Ερίκ Σιλβέν Αμπιντάλ το λέει και το εννοεί.

Ο ίδιος, άλλωστε, δούλεψε για τρία χρόνια ως μπογιατζής μέχρι, στα 20 του (!), να γίνει επαγγελματίας με τη Μονακό. Γεννημένος στη Λιόν από μετανάστες γονείς από τη Μαρτινίκη, βίωσε από μικρός τον ρατσισμό και την προκατάληψη. Η μητέρα του, νοσοκόμα στο επάγγελμα, τον συμβούλευε πάντα να μένει μακριά από μπελάδες, που λάμβαναν χώρα σε καθημερινή βάση στη γειτονιά του.

Και ο ίδιος βρήκε καταφύγιο, διέξοδο στην μπάλα. Ξεκίνησε ως επιθετικός, αλλά γρήγορα μετατέθηκε στα άκρα, αφού διέθετε πρωτόγνωρη ταχύτητα. Ψηλόλιγνος, «στεγνός» και πολύ γρήγορος, απέκτησε το παρατσούκλι «Κενυάτης», το οποίο τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα.



Αυτή η ταχύτητα δεν χαρακτήρισε την καριέρα του, αφού χρειάστηκε ένα μικρό θαύμα για να παίξει μπάλα ως επαγγελματίας. «Αν δεν είχα εργαστεί όσο περισσότερο μπορούσα, όταν ήμουν μικρός, δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν σήμερα. Το πιο πιθανό είναι να ζούσα ακόμα στη γειτονιά που γεννήθηκα, δουλεύοντας σαν μεροκαματιάρης» παραδέχεται.

Βαθιά θρησκευόμενος, έγινε μουσουλμάνος γιατί «το συζήτησα με τη συνείδησή μου» και θεωρεί πως η μοίρα όλων είναι γραφτή. Αυτή η μοίρα έφερε, στις αρχές του 2000, τον τότε προπονητή της Μονακό, Κλοντ Πιέλ, στη Νίκαια.

Ηθελε να δει από κοντά τον Ντομινίκ Ολιέ, έναν νεαρό επιθετικό για τον οποίον λέγονταν πολύ καλά λόγια. Οταν τελείωσε το ματς, ο Πιέλ είχε «ερωτευτεί» έναν παίκτη της αντίπαλης ομάδας που αλώνιζε την αριστερή πλευρά, αδιαφορώντας πλήρως για τον Ολιέ. Κάπως έτσι άρχισε ο «Αμπι» να γράφει τη δική του ιστορία, να ζει μια ζωή «που δεν είχα μπορέσει ποτέ ούτε καν να ονειρευτώ» όπως λέει ο ίδιος.

Αγόρασε το εστιατόριο!

Δεν του το βγάζεις από το κεφάλι. «Αν ένας λευκός και ένας μαύρος πάνε για να πιάσουν κάπου δουλειά, να είσαι σίγουρος ότι θα διαλέξουν τον λευκό, σίγουρα» υποστηρίζει κατηγορηματικά. Ο ίδιος βίωσε πολλές φορές τον ρατσισμό, αλλά στο πιο χαρακτηριστικό περιστατικό αντέδρασε με απίστευτο τρόπο.

Νεαρός, πήγε να φάει με φίλους στο εστιατόριο «Grand Cafe des Negociants» στη Λιόν, ιδρυθέν το 1864 (!). Οι άνθρωποι της ασφάλειας τους απαγόρευσαν την είσοδο επειδή ήταν μαύροι, παρότι είχαν να πληρώσουν. Χρόνια αργότερα, όταν πλέον είχε την οικονομική άνεση λόγω ποδοσφαίρου, αγόρασε (!) το εστιατόριο. Δεν το έκανε από νεοπλουτισμό, αλλά από περηφάνια.

Τα μεγάλα του στηρίγματα

Εμεναν στην ίδια γειτονιά, αλλά δεν επιτρέπονταν να μιλούν όταν συναντιόνταν στον δρόμο, αφού αυτή ήταν η... εντολή του πατέρα της. Χρόνια αργότερα, γνωρίστηκαν καλά και ερωτεύτηκαν σε μια πτήση προς το Μονακό. Η Χαγιέτ Κεμπίρ, πρωταθλήτρια γυμναστικής αλγερινής καταγωγής, είναι η κυρία Αμπιντάλ από το 2007. Ο Ερίκ δεν ασπάστηκε για χάρη της το Ισλάμ, αφού δηλώνει περήφανος που «ακολουθώ μια θρησκεία που διδάσκει την ειρήνη». Η Μελιάνα (δέκα ετών), η Καμέλια (οκτώ) και Λέινα (πέντε) ήρθαν να συμπληρώσουν, όπως μόνο τα παιδιά μπορούν, την ευτυχία τους. Για εκείνες έδωσε και κέρδισε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του.

Ο... αδελφός μου ο Ντάνι

Οι συμπαίκτες του τον αγαπούν, επί της ουσίας τον λατρεύουν. Οχι για όσα πέρασε ούτε επειδή... έβαψε το σπίτι κάποιων εξ αυτών, όπως ο Μποντμέρ ή ο Σαλμέ, επειδή το είχε κάνει επαγγελματικά. Τον λατρεύουν για τον χαρακτήρα του, το χαμόγελό του, όλο το είναι του. Ο Φρανκ Ριμπερί τον θεωρεί αδελφό του, ο Καρίμ Μπενζεμά δεν θα ξεχάσει ποτέ ότι στα 17 του βρήκε στήριγμα στον «Αμπι» στα αποδυτήρια της Λιόν. Η σχέση με τον Ντάνι Αλβες, όμως, είναι μοναδική. Οταν ο Βραζιλιάνος έμαθε ότι θα χρειαστεί μεταμόσχευση ήπατος, του πρόσφερε το συκώτι του. «Ηθελε να το κάνει γιατί έχουμε την ίδια ομάδα αίματος, αλλά δεν ήθελα να τον βάλω σε αυτήν τη διαδικασία γιατί τον αγαπώ πολύ και θα έθετε σε κίνδυνο την καριέρα του» αποκάλυψε αργότερα ο «Αμπι» για τον Ντάνι, ο οποίος, προς τιμήν του αδελφού του, άφησε το «2» και πήρε τη φανέλα με το «22» στην Μπαρτσελόνα.

Η απώλεια του Τίτο

Εζησαν μαζί πολλές δύσκολες στιγμές, δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλον. «Εγώ έστελνα την... μπάλα στον Τίτο και εκείνος μου την έδινε πίσω» λέει ο Αμπιντάλ για τον έτερο μεγάλο μαχητή με τον οποίον συνυπήρξε στην Μπαρτσελόνα. Δυστυχώς, ο Τίτο Βιλανόβα δεν τα κατάφερε όπως ο «Αμπι». Στις 25 Απριλίου, όταν ο Τίτο έφυγε από τη ζωή, ο Ερίκ ανέβασε στο Διαδίκτυο το εξής μήνυμα: «Για όσα ζήσαμε μαζί, πάντα θα σε θυμάμαι φίλε. Αναπαύσου εν ειρήνη. Σε ευχαριστώ για τη μάχη. Την αγάπη και στήριξή μου στην οικογένειά του».

Το εθνικό «αγκάθι»

Δεν τραγούδησε τον εθνικό ύμνο σε καμία από τις 67 διεθνείς συμμετοχές του. «Εκπροσωπώ τη Γαλλία και είμαι περήφανος γι' αυτό, όμως δεν νιώθω πως αυτό το τραγούδι με αντιπροσωπεύει» ήταν η απάντησή του στις κριτικές. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι οι «τρικολόρ» αποτέλεσαν μια... πονεμένη ιστορία στην καριέρα του.

Αγγιξε τον ποδοσφαιρικό Ολυμπο το 2006, όταν η Γαλλία έχασε στον τελικό του Μουντιάλ με την ιστορική κουτουλιά του Ζινεντίν Ζιντάν στον Μάρκο Ματεράτσι. Ο «Αμπι», ο οποίος ευστόχησε στο πέναλτι που εκτέλεσε στην ψυχοφθόρο διαδικασία που έστεψε παγκόσμια πρωταθλήτρια την Ιταλία, θεωρήθηκε το 2010 ως ένας από τους επικεφαλής της «επανάστασης» κατά του Ραϊμόν Ντομενέκ μαζί με τις άλλες «παλιοσειρές» (Εβρά - Ανρί). Οταν ξεπέρασε την περιπέτεια της υγείας του, επέστρεψε στην εθνική ομάδα, ήταν σημείο αναφοράς για τη νεανική Γαλλία, αλλά εντέλει έμεινε εκτός αποστολής για το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Και δύσκολα θα ξαναφορέσει την μπλε φανέλα με το «22».

Η προφητεία του γιατρού

Ο άνθρωπος θυμάται την ημέρα των γενεθλίων του, αυτές των συγγενικών του προσώπων και λίγες παραπάνω. Ο Ερίκ Αμπιντάλ, όμως, έχει καρφωμένη στο μυαλό μια ακόμα: Τη 15η Μαρτίου.

Κατά διαβολική σύμπτωση, σε αυτήν την ημερομηνία, με έναν χρόνο διαφορά, ανακοίνωσε η Μπαρτσελόνα ότι ο «Αμπι» υποφέρει από σοβαρό πρόβλημα στο συκώτι.

Οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος θα κατέρρεε στο άκουσμα της είδησης. Οχι ο Αμπιντάλ. Ζήτησε να γίνει άμεσα η επέμβαση, στάθηκε στη γυναίκα και τους συμπαίκτες του δίνοντάς τους κουράγιο («ήταν η πιο σκληρή στιγμή της καριέρας μου» παραδέχθηκε αργότερα ο Τσάβι) και πάντα εμφάνιζε το καλύτερό του χαμόγελο, παρότι στη διαδικασία της μεταμόσχευσης ήπατος υπέφερε απίστευτα. «Ρώτησα τους γιατρούς αν μπορούν να με θέσουν σε κωματώδη κατάσταση γιατί δεν άντεχα τον πόνο. Οι ίδιοι αναρωτιόντουσαν πώς αντέχω τον πόνο. Μιλάμε για μια μεταμόσχευση, αλλά συνολικά έγιναν τέσσερις-πέντε εγχειρήσεις σε πολύ σύντομο διάστημα» αποκαλύπτει ο Γάλλος ο οποίος, μετά την πρώτη (σαφώς πιο απλή) επέμβαση, ξύπνησε και είδε το χαμόγελο του γιατρού που τον εγχείρησε, Τζουσέπ Φουστέρ.

«Αγαπητέ Ερίκ, τώρα σε φαντάζομαι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Γουέμπλεϊ. Αν πάω να δω το ματς, ξέρω ότι θα σε συναντήσω εκεί». Μόλις 73 ημέρες μετά, ο «Αμπι» ήταν βασικός στον τελικό και, μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, ο αρχηγός Κάρλες Πουγιόλ του έδινε το περιβραχιόνιο για σηκώσει πρώτος το τρόπαιο.

«Αμπι, αυτή η κούπα είναι δική σου, πήγαινε να την πάρεις» του είπε ο «Ταρζάν», ο οποίος έχει χαρακτηρίσει αυτή τη στιγμή ως την κορυφαία της καριέρας του. Τι να πει, βεβαίως, και το τιμώμενο πρόσωπο, το οποίο λίγους μήνες αργότερα ανέτρεπε όλα τα δεδομένα. «Αυτό είναι ένα θαύμα. Στην εγχείρηση προσπαθούσαμε να του σώσουμε τη ζωή και κανείς δεν σκεφτόταν ότι θα επέστρεφε στα γήπεδα» παραδέχθηκε ο Χουάν Κάρλος Γαρθία-Βαλδεκάσας, μέλος του ιατρικού τιμ που τον εγχείρησε.






Πηγή: http://www.sentragoal.gr