Ο Καιάδας άνοιξε ξανά

Οι πάσχοντες από χρόνιες παθήσεις προ κρίσεως, περνούσαν δύσκολα. Το θετικό ήταν ότι στη μεγάλη τους πλειονότητα είχαν πρόσβαση, τουλάχιστον, στα βασικά. Στην Ελλάδα των μνημονίων, όμως, ακόμη και η κοινή λογική έχει χαθεί. Η παροχή των ελάχιστων απαιτουμένων προς αυτούς τους ανθρώπους δεν αποτελεί πλέον έναν από τους αυτονόητους σκοπούς του κράτους. Οι πολίτες με χρόνιες και βαριές παθήσεις βλέπουν τον Καιάδα να ανοίγει ξανά μπροστά στα μάτια τους.

Τα στοιχεία τα οποία παραθέτουν στην «Εποχή» για την τραγική καθημερινότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των πασχόντων από χρόνιες παθήσεις, όσοι ασχολούνται με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η ευαίσθητη πληθυσμιακή ομάδα είναι συγκλονιστικά. Η αποτύπωση της μνημονιακής πραγματικότητας αποκτά προστιθέμενη αξία, ειδικά όταν προέρχεται από ανθρώπους οι οποίοι έχουν αφιερωθεί σε αυτό το σκοπό και, ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουν το δικό τους «Γολγοθά», όπως ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΕΣΑΜΕΑ) Γιάννης Βαρδακαστάνης και η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία, Ιωάννα – Βάνα Μυρίλλα.

Ο ανασφάλιστος χάνεται

Το πρώτο και βασικό είναι ότι στην Ελλάδα των μνημονίων όποιος είναι ανασφάλιστος, απλά χάνεται. Αφήνεται στη μοίρα του. Οι ανασφάλιστοι της χώρας, δικαίως μπορούν να νιώθουν σαν «παιδιά ενός κατώτερου θεού», πολύ περισσότερο εάν ανήκουν στις κατηγορίες των ατόμων με ειδικές ανάγκες ή αυτών οι οποίοι πάσχουν από χρόνιες και σοβαρές παθήσεις.

Γιατί; Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κυρία Μυρίλλα, «όποιος δεν έχει ασφαλιστική κάλυψη στην Ελλάδα, όσο σοβαρή πάθηση και αν έχει, δεν μπορεί να πάρει δωρεάν ούτε ένα παυσίπονο». Πολύ απλά, όποιος δεν έχει δουλειά με «ένσημα» ή δεν είναι έμμεσα ασφαλισμένος στο βιβλιάριο Υγείας ενός προσώπου της οικογένειας του αφήνεται στην τύχη του...

Μοναδική ελπίδα των ανασφάλιστων είναι είτε να έχουν κοντά τους κάποιο κοινωνικό ιατρείο και να βασιστούν στην αλληλεγγύη των συνανθρώπων τους, είτε να έχουν καταστεί πάρα πολύ φτωχοί (!) για να βγάλουν το βιβλιάριο απορίας και να έχουν στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Οι όροι και οι προϋποθέσεις χορήγησης αυτού του βιβλιαρίου είναι απαγορευτικοί για την πλειονότητα τους. Μόνο και μόνο εξαιτίας του εισοδηματικού κριτηρίου των 6.000 ευρώ το χρόνο (προσαυξάνεται κατά 20% για τη σύζυγο και κατά το ίδιο ποσοστό για το κάθε τέκνο) αποκλείονται οι περισσότεροι από τους πάσχοντες από βαριές παθήσεις και τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Το καθορισθέν εισόδημα, αυξάνεται κατά 50% στις περιπτώσεις ατόμων με αναπηρία 67% και άνω, ωστόσο και πάλι είναι «ψευδεπίγραφο» αφού σύμφωνα με την Υπουργική Απόφαση, «ως εισόδημα νοείται το φορολογούμενο πραγματικό ή τεκμαρτό και το απαλλασσόμενο ή φορολογούμενο με ειδικό τρόπο. Στους παραπάνω δικαιούχους της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης χορηγείται βιβλιάριο ανασφαλίστου για ένα έτος».

Πόσοι υπολογίζεται ότι είναι πάσχοντες από χρόνιες παθήσεις και ανασφάλιστοι; Το μνημονιακό Κράτος δεν έχει τις δομές για να καταγράψει τον ακριβή αριθμό. Όμως, τα συμπεράσματα είναι εύλογα με δεδομένο ότι 50.000 οικογένειες που έχουν από ένα μέλος αυτής της ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας δεν έχουν κανέναν, επίσημα, εργαζόμενο!

Κόστος χιλιάδων ευρώ

Το πρόβλημα, όμως, στην Ελλάδα σήμερα δεν περιορίζεται μόνο στην ομάδα των ανασφάλιστων με χρόνιες παθήσεις και ειδικές ανάγκες. Αν και σε καλύτερη μοίρα, όσοι είναι είτε άμεσα είτε έμμεσα ασφαλισμένοι, σε αρκετές περιπτώσεις καλούνται να βγάλουν αρκετές χιλιάδες ευρώ από την τσέπη το χρόνο για να πραγματοποιήσουν ορθά τις θεραπευτικές και φαρμακευτικές αγωγές τους, αν και το δημόσιο σύστημα Υγείας, υποτίθεται ότι, είναι δωρεάν.

Εύλογη απορία: Και όσοι δεν έχουν, οι περισσότεροι δηλαδή, να βρουν αυτά τα χρήματα, τι κάνουν; Φτάνουν να δανείζονται ή υπογράφουν ακόμη και συναλλαγματικές για να πάρουν τα φάρμακα και τα αναλώσιμα υλικά ή να κάνουν τις θεραπείες τους, όπως αναφέρει η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία!
Για παράδειγμα, ένας θαλασσαιμικός ασφαλισμένος, μόνο από τη συμμετοχή που καλείται να δώσει για τα φάρμακα καταβάλλει από περίπου 50 έως 150 ευρώ το μήνα. Αυτό επειδή πληρώνει τη διαφορά σε σχέση τόσο με το αντίστοιχο γενόσημο, όσο και με τα φάρμακα της αρνητικής λίστας τα οποία θεωρούνται «φάρμακα υποκατάστασης» (όπως τα ορμονικά σκευάσματα και οι βιταμίνες) καλούνται να τα καλύπτει εξ ολοκλήρου από την τσέπη τους. Η επιβάρυνση των ατόμων αυτής της κατηγορίας προσαυξάνεται με δεδομένο ότι καλούνται να καταβάλλουν το 15% της προβλεπόμενης συμμετοχής για τις εξετάσεις τις οποίες πρέπει τακτικά –κάθε μια ή δύο εβδομάδες- να πραγματοποιούν σε συμβεβλημένα διαγνωστικά κέντρα (κάποιες εξετάσεις δεν γίνονται σε δημόσια νοσοκομεία).

Ο «Γολγοθάς» δεν σταματά, όμως, ούτε εδώ... Εκατοντάδες περιπτώσεις πασχόντων από βαριές παθήσεις –στην προκειμένη, των «τυχερών» ασφαλισμένων- όχι μόνο καλούνται να καταβάλουν από την τσέπη τους αυτό το δυσθεώρητο ποσό, αλλά βλέπουν και το Κράτος να τους χρωστά δαπάνες τις οποίες θα έπρεπε ήδη να είχε καλύψει. Η αιτία είναι ότι αργεί η εκκαθάριση των ταμείων και των κλάδων Υγείας οι οποίοι έχουν περάσει στον ΕΟΠΥΥ. Για το λόγο αυτό δεν μπορούν να προχωρήσουν σε εξοφλήσεις.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ίδιας της κυρίας Μυρίλλα. Η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία, για το λόγο αυτό, κλήθηκε να καταβάλει από την τσέπη της περίπου 1.500 ευρώ το μήνα για την αγορά των απαραίτητων αναλώσιμων υλικών επειδή το ΤΣΑΥ πέρασε στον ΕΟΠΥΥ και η εκκαθάριση ακόμη εκκρεμεί. Μέχρι σήμερα, τόσο η ίδια όσο και δεκάδες ακόμη θαλασσαιμικοί περιμένουν να τους καταβληθούν όσα οι ίδιοι κλήθηκαν να διαθέσουν, με το Κράτος να βρίσκεται σε «μνημονιακή αναταραχή» υπογράφοντας ακόμη και συναλλαγματικές (!) με τις εταιρίες οι οποίες τους τα προμηθεύουν.


Πηγή: http://www.epohi.gr