Οι μητέρες που πούλησαν τις κόρες τους

Η φρικτή αλήθεια πίσω από τη βιομηχανία σεξ της Καμπότζης.
Όταν η φτωχή οικογένειά της έπεσε θύμα τοκογλύφων, η Neoung από την Καμπότζη, η μητέρα, ζήτησε από τη μικρότερη κόρη της, τη 12χρονη Kieu να πιάσει δουλειά. Αλλά όχι οποιαδήποτε δουλειά. Πρώτα το κορίτσι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου ο γιατρός που την εξέτασε της έδωσε «πιστοποιητικό παρθενίας». Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ένα ξενοδοχείο όπου ένας άνδρας τη βίαζε επί δύο μέρες.

«Δεν ήξερα για τι δουλειά επρόκειτο», λέει στο CNN η 14χρονη σήμερα Kieu που σήμερα ζει σε καταφύγιο. Όπως αφηγείται, επέστρεψε στο σπίτι της «με ραγισμένη την καρδιά». Αλλά η δοκιμασία της δεν είχε ακόμα τελειώσει.

Μετά την πώληση της παρθενίας της, η μητέρα της τη μετέφερε σε έναν οίκο ανοχής, όπου, όπως λέει η 14χρονη, την κρατούσαν σαν φυλακισμένη. Έμεινε εκεί τρεις ημέρες όπου τη βίαζαν από τρεις έως έξι άνδρες κάθε μέρα. Όταν επέστρεψε σπίτι, η μητέρα της την έστειλε πάλι σε δύο άλλους οίκους ανοχής. Κι όταν έμαθε πως η μητέρα της σκόπευε να την πουλήσει και πάλι, αυτή τη φορά για έξι μήνες, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να γλιτώσει από την ίδια την οικογένειά της.

«Το να πουλήσω την κόρη μου μού ράγισε την καρδιά αλλά τι να πω;», λέει στο CNN η Neoung. Όπως άλλες μητέρες με τις οποίες μίλησε το συνεργείο του αμερικανικού δικτύου, και οι οποίες επίσης πούλησαν τις κόρες τους, αποδίδει στη φτώχεια την απόφασή της να πουλήσει την κόρη της, λέγοντας πως η οικονομική κρίση την οδήγησε στους traffickers που ζουν «πουλώντας» τα παιδιά στην Καμπότζη. «Ήταν λόγω του χρέους, γι’ αυτό την πούλησα», λέει, «δεν ξέρω τι να κάνω τώρα γιατί δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω».

Αυτή τη φρικτή όψη του σεξουαλικού εμπορίου παιδιών βρίσκει ακόμα δύσκολο να αποδεχθεί ο 59χρονος Αμερικανός Don Brewster, πρώην πάστορας, που μετακόμισε από την Καλιφόρνια στην Καμπότζη με τη σύζυγό του το 2009 ύστερα από μία τρομακτική αποστολή στη γειτονιά της Kieu, το Svay Pak. «Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να σε πουλά η ίδια σου η μάνα, να σε περιμένει στο αυτοκίνητο ενώ σε βιάζουν. Δεν είναι πως κάποιος την άρπαξε από τη μητέρα της, η ίδια η μάνα το επέτρεψε», τονίζει.

«Το Svay Pak είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ως το μέρος που έρχονται παιδόφιλοι για να βρουν μικρά κορίτσια», λέει ο Brewster. Η οργάνωση που ίδρυσε Agape International Missions (AIM) φροντίζει κορίτσια ακόμα και τεσσάρων ετών που διασώθηκαν από traffickers και βρίσκονται σε διαδικασία αποκατάστασης στα καταφύγιά της.

Τις τελευταίες δεκαετίες, όπως εξηγεί, το φτωχικό ψαροχώρι όπου η παρθενιά της κόρης θεωρείται συχνά πολύτιμο «αντικείμενο» για την οικογένεια, έχει μετατραπεί σε επίκεντρο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών.

«Όταν μετακομίσαμε εδώ το 2009 το 100% των παιδιών μεταξύ 8 και 12 ετών είχε περάσει από το trafficking. Η τοπική βιομηχανία σεξ εκμεταλλεύεται παιδιά είτε που τα πουλούν οι γονείς τους, όπως η Kieu, είτε που τα μεταφέρουν εκεί από την ύπαιθρο ή ακόμα κι από το Βιετνάμ. Δεν το πιστεύαμε μέχρι που είδαμε με τα μάτια μας τα φορτηγάκια με τα παιδιά να φτάνουν εδώ», περιγράφει.

Η χαλαρή νομοθεσία, η διαφθορά, η αυξανόμενη φτώχεια και οι διαλυμένοι κοινωνικοί θεσμοί έχουν χαρίσει στην Καμπότζη μια ανεπιθύμητη φήμη για τη σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών, σημειώνει το CNN. Η UNICEF εκτιμά πως τα παιδιά αποτελούν το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού των 40.000-100.000 ανθρώπων που εμπλέκονται στη βιομηχανία σεξ της χώρας.

Μια παρόμοια ιστορία φρίκης έχει να διηγηθεί η Sephak που έζησε τα ίδια με την Kieu σε ηλικία 13 ετών. Μετά το «πιστοποιητικό παρθενίας» παραδόθηκε σε έναν άνδρα σε ξενοδοχείο της Πνομ Πενχ. Την επέστρεψαν τρεις νύχτες μετά και η μητέρα της πληρώθηκε 800 δολάρια.

Την ίδια πορεία- νοσοκομείο, πιστοποιητικό, βιασμός- έκανε και η Toha που πουλήθηκε στα 14 της. Δύο εβδομάδες μετά, ο άνδρας που είχε αγοράσει την παρθενιά της άρχισε να τηλεφωνεί, ήθελε να την ξαναδεί. Η μητέρα της την πίεζε να πάει, οδηγώντας τη στην απελπισία. «Πήγα στο μπάνιο κι έκοψα τις φλέβες μου, ήθελα να τερματίσω τη ζωή μου», αφηγείται.

Όταν συνήλθε από την απόπειρα αυτοκτονίας, την έστειλαν σε οίκο ανοχής όπου έμεινε 20 μέρες. Όταν κατάφερε να βρει πρόσβαση σε τηλέφωνο, κάλεσε μια φίλη της και την παρακάλεσε να επικοινωνήσει με την οργάνωση του Brewster. Εκείνος με τη σειρά του οργάνωσε μια «επιδρομή» στον οίκο ανοχής, για να απελευθερώσει το κορίτσι, του οποίου τη φροντίδα ανέλαβε η οργάνωση.

Σήμερα η Toha έχει ακόμα επαφές με τη μητέρα της, τη βοηθά και οικονομικά, αλλά είναι ανεξάρτητη. Θέλει να γίνει κοινωνική λειτουργός για να βοηθά κορίτσια που έζησαν την ίδια κόλαση με εκείνη.

Πηγή: http://www.newsbeast.gr