Η «Ανεμώνη» στον αναπνευστήρα

Τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση την έχουν ανάγκη…
Πρόκειται για μοναδικό στο είδος του Κέντρο Διημερεύουσας Φροντίδας Σπαστικών και Αναπήρων Παιδιών

Θα επιβιώσει; Δεν θα επιβιώσει; Ο λόγος για το μοναδικό στο είδος του, Κέντρο Διημερεύουσας Φροντίδας Σπαστικών και Αναπήρων Παιδιών «Ανεμώνη». Μέχρι σήμερα, έχουν βοηθηθεί από την «Ανεμώνη» περισσότερα από 140 παιδιά, μερικά εκ των οποίων φιλοξενήθηκαν για περισσότερο από μια δεκαετία, ή άλλαξαν εκπαιδευτικό πλαίσιο πλήρως προετοιμασμένα. Δυο μητέρες και ο διευθυντής του Κέντρου μάς ανοίγουν παράθυρο στον κόσμο των παιδιών που χρειάζονται την «Ανεμώνη».

Η εύρεση πόρων
Η δυσκολία στην εύρεση πόρων για τη διατήρηση της λειτουργίας των προγραμμάτων του Κέντρου έχει καταντήσει διαχρονική, ίσως και δραματική, αν κρίνουμε από τα λόγια του διευθυντή του, Πολύβιου Μυλωνά: «Ουσιαστικά, λειτουργούμε με προοπτική μόνο ενός μήνα τη φορά, όσον αφορά τις οικονομικές μας δυνατότητες. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι οι γονείς και το προσωπικό αντιμετωπίζουν συναισθήματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας κάθε μέρα που περνάει. Αυτήν τη στιγμή, η μόνη σίγουρη κρατική στήριξη είναι η παροχή δυο ειδικών δασκάλων και μιας λογοθεραπεύτριας, μερικής απασχόλησης και η επιδότηση των 12.000 ευρώ ως κοινοτικό νηπιαγωγείο. Θα θέλαμε, με αυτή την ευκαιρία, να ευχαριστήσουμε το Υπ. Παιδείας για τη σταθερή και διαχρονική του στήριξη. Από την άλλη, όμως, δυστυχώς, διακόπηκαν οριστικά τα τροφεία που δεχόμασταν στο κέντρο επί δυο δεκαετίες και φέτος είναι εντελώς αμφίβολη η παροχή της κρατικής χορηγίας από το Γραφείο Ευημερίας». Να αναφέρουμε ότι τα λειτουργικά έξοδα της «Ανεμώνης» ανέρχονται, ετησίως, περίπου στα 280.000,00 ευρώ.


Αν, λοιπόν, η κοινωνία κλείσει τα μάτια στις ανάγκες της «Ανεμώνης», και στα παιδιά που χρειάζονται τη στήριξή της, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις; Σύμφωνα με τον κ. Μυλωνά, οι άμεσες επιπτώσεις είναι ότι τα παιδιά μικρής ηλικίας θα μείνουν χωρίς ένα ιδιαίτερα αποδοτικό πλαίσιο στήριξης, εκπαίδευσης και αποκατάστασης. Σε περίπτωση που δεν βρουν άλλο εκπαιδευτικό πλαίσιο ή θέση σε δημόσιο σχολείο και υποχρεωθούν να μείνουν στο σπίτι, τότε οι γονείς, ή ένας εκ των δύο, δεν θα μπορεί να εργάζεται. «Πιστεύουμε ακράδαντα, και γνωρίζοντας τις υπάρχουσες δυνατότητες του δημόσιου τομέα, ότι δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο αντίστοιχο για να τα υποδεχθεί. Ο λόγος είναι το μικρό και ευαίσθητο της ηλικίας 2,5-4,5 αλλά και οι συνοδές δυσκολίες και παθήσεις εκτός της κινητικής δυσκολίας, που είναι η επιληψία, δυσκολίες στη σίτιση - κατάποση, δυσκολία στην όραση κ.ά».

Τρόποι για βοήθεια
Υπάρχουν, όμως, αρκετοί τρόποι για να βοηθήσει κανείς. «Οποιαδήποτε βοήθεια υπό τη μορφή εισφοράς είναι καλοδεχούμενη ή ακόμα και καινούριες προτάσεις και δράσεις για τη συλλογή πόρων. Εκτός από την εισφορά χρημάτων, η αγορά και προσφορά συγκεκριμένων εξοπλισμών, εκπαιδευτικών και θεραπευτικών είναι επίσης πάντα καλοδεχούμενη. Παράλληλα, υπάρχει σχέδιο "υιοθεσίας" παιδιών, το οποίο έχει σαν κεντρικό άξονα την ανάληψη εκ μέρους ενός ατόμου ή ομάδας ατόμων τα έξοδα για την εκπαίδευση, στήριξη και αποκατάσταση ενός παιδιού κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς.

Οι ανάδοχοι νιώθουν πάντοτε ιδιαίτερη ικανοποίηση που βλέπουν την πρόοδο και την ευημερία των παιδιών να επιτυγχάνεται. Όποιος ενδιαφέρεται, ιδιώτης ή εταιρεία, στα πλαίσια της κοινωνικής προσφοράς, μπορεί να έρθει σε επικοινωνία μαζί μας (www.cprehabcenter.com)».

Αν μπορεί να εξασφαλιστεί το παρόν, τότε και το όραμα μπορεί να πραγματοποιηθεί. Κι αυτό δεν είναι άλλο, σύμφωνα πάντα με τον κ. Μυλωνά, από την εξασφάλιση μιας σταθερής κρατικής αρωγής, που να οδηγήσει στη δημιουργία ενός παγκύπριου κέντρου εκπαίδευσης και αποκατάστασης που να μπορεί να προσφέρει με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και τεχνογνωσίας πλήρη θεραπευτική και ιατρική φροντίδα στα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση.

Ο Μιχάλης σε καφετερία
Σε μιαν από τις καφετερίες της Λευκωσίας, που διαθέτει, ευτυχώς, ράμπα, ήταν το ραντεβού με την Άντρη Παρλάτα. Μαζί της, όπως πάντα και ο μικρός Μιχάλης, σε ειδικά διαμορφωμένο αμαξάκι να κάθεται κοντά μας και πότε- πότε να μας χαρίζει ένα χαμόγελο, κι ας έδινε την εντύπωση ότι κοίταζε το κενό ή τον ουρανό. Τα μικρά του χεράκια έπεφταν στο πλάι του, σαν ανεξάρτητα μέλη του σώματός του, αλλά κατόρθωνε μερικές φορές να κλείσει τα δάκτυλά του και να μας σφίξει το χέρι. Ήταν περίεργος για όλα τριγύρω, αλλά δεν μπορούσε να γυρίσει το κεφάλι όπου ήθελε, ούτε να δει με τη μειωμένη του όραση όλα όσα υπήρχαν κοντά του. Το σίγουρο ήταν ότι απολάμβανε το περιβάλλον, τις μυρωδιές, τις φωνές των ανθρώπων που κουβέντιαζαν στα διπλανά τραπεζάκια. Κάποιοι αντιλήφθηκαν την παρουσία του και κοίταζαν διακριτικά. Κάτι έχει αυτό το παιδί… είναι φανερό. Ίσως για τα αισθήματά τους να μην είναι σίγουροι. Μπροστά σε ένα πεντάχρονο παιδί, με ένα σωληνάκι να περνά από τη μύτη του, τι να σκεφτεί κανείς, τι να νιώσει, πώς να αντιδράσει; Κι όμως, η μητέρα του δεν έχει σκοπό ούτε να τον κρύψει, ούτε να του στερήσει τη χαρά μιας εξόδου, μιας βόλτας, μιας εκδρομής.

Ο Μιχάλης γεννήθηκε πρόωρα, στους έξι μήνες της εγκυμοσύνης, όταν προέκυψε ξαφνικά ένα είδος «ενδομήτριας μόλυνσης», όπως είπαν στη νεαρή μητέρα. Η κ. Παρλάτα κυοφορούσε δυο παιδιά. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Τα δωμάτιά τους, ένα ροζ και ένα γαλάζιο, ήταν ήδη έτοιμα για τον ερχομό τους. Το κοριτσάκι, όμως, δεν τα κατάφερε. Ξεψύχησε στη γέννα. Ο Μιχάλης, με τα 980 γραμμάρια που ζύγιζε, μεταφέρθηκε στην εντατική του Μακάρειου Νοσοκομείου. Δέκα ημέρες μετά, μπορεί να τον δει, για πρώτη φορά, η μητέρα του. Το σοκ από τον θάνατο του ενός παιδιού και στη συνέχεια για το μικροσκοπικό πλασματάκι που αντίκρισε, το οποίο της είπαν πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, την ρίχνουν ψυχολογικά και την οδηγούν στην άρνηση. Παίρνει το παιδί και τρέχει σε Ισραήλ, Ιταλία, Αγγλία. Ίσως να έκαναν λάθος οι γιατροί, ίσως να ‘ναι κάτι άλλο, ίσως… Αλλά δεν είναι.

Νέα πανιά στο σκάφος…
Η κ. Παρλάτα θυμάται τις ημέρες που περνούσε έξω από την «Ανεμώνη», όταν ο Μιχάλης ήταν περίπου δυο χρονών. «Δεν θα πάρω το παιδί μου εκεί. Δεν θα πάρω εγώ το παιδί μου σε κανονικό σχολείο; Δεν θα τον δω να παίζει σε τσουλήθρα;», έλεγε στον εαυτό της. Ακόμα και μετά από δύο χρόνια, η άρνηση, που είχε ρίξει άγκυρα από τα γεννοφάσκια του παιδιού, δεν είχε μετακινηθεί. Αλλά δεν άργησε να έρθει αυτή η στιγμή, που όχι μόνο διαλύθηκε ολοσχερώς η άγκυρα, αλλά και μπήκαν νέα πανιά στο σκάφος που θα τους έπαιρνε σε νέα, όμορφα λιμάνια. Η δραματική στροφή έγινε στις 16 Ιουνίου το 2010.

Ήταν η τελική γιορτή της «Ανεμώνης» και η κ. Παρλάτα ήταν καλεσμένη, έτσι, για να μάθει για το Κέντρο και να αποφασίσει αν τον Σεπτέμβριο θα εμπιστευόταν τον Μιχάλη της στα χέρια των ειδικών εκεί. «Δεν θα ξεχάσω πόσο έκλαψα εκείνη την ημέρα», μας λέει. «Ήξερα ότι θα με κοιτούσαν όλοι, αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που είχα δει στη ζωή μου. Έβλεπες μωρά που δεν μπορούσαν ούτε να μιλήσουν, ούτε να περπατήσουν, αλλά με το χάρισμα να σε αγγίξουν βαθιά μέσα σου. Ήταν κάτι απίστευτο και είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς. Είναι κάτι που πρέπει να βιώσεις από πρώτο χέρι. Εκεί είναι που μπόρεσα να δεχθώ τον Μιχάλη όπως είναι. Εκεί μπόρεσα να μιλήσω και με άλλους γονείς και να συνειδητοποιήσω, για πρώτη φορά, ότι δεν είμαι μόνη».

Έχουμε γίνει μια οικογένεια
«ΤΩΡΑ πια, βλέπω την "Ανεμώνη" σαν νηπιαγωγείο», συνεχίζει η κ. Παρλάτα. «Μόνο που είναι ένα πιο εξειδικευμένο σχολείο. Και μάλιστα, εκεί προσφέρουν πολύ περισσότερα από ένα κανονικό νηπιαγωγείο. Κάνουν τρομερή δουλειά. Ανοίγει στις 7.00 και κλείνει στις 15.00. Για κάθε παιδί υπάρχει ο αντίστοιχος φροντιστής. Παίρνω τον Μιχάλη γύρω στις 8.00 και αρχίζει με θεραπείες όπως φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία, μουσικοθεραπεία, λογοθεραπεία, τον αλλάζουν, τον καθαρίζουν, τον ταΐζουν, θα βάλουν για τα παιδιά κάποια ταινία ή τραγουδάκια. Νιώθω ότι τα άτομα που είναι εκεί, αναλαμβάνουν τον δικό μου ρόλο. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόση ασφάλεια νιώθω. Και το σημαντικότερο, είναι η τεράστια διαφορά στον Μιχάλη μέσα από αυτήν τη φροντίδα. Έχει βελτιωθεί στο θέμα της αντίληψης, της κίνησης, και ακόμα στην επικοινωνία. Στην αρχή δεν έβγαζε ούτε ήχους, ενώ τώρα την ώρα που ακούμε μουσική θα τον ακούσεις να "τραγουδά".

»Οι θεραπείες είναι το μέλλον του. Και δεν είναι μόνο οι θεραπείες. Είναι η επαφή και επικοινωνία με τα άλλα παιδιά, είναι ο ευχάριστος χώρος, είναι οι εξορμήσεις, όπως πρόσφατα στο "Mall of Cyprus", όπου πήγαν όλα τα παιδιά. Ενώ και για μας τους γονείς υπάρχει στήριξη. Μεταξύ μας και με όλο το προσωπικό έχουμε γίνει μια οικογένεια. Για έναν γονιό είναι πολύ βασικό να ξέρει ότι έχει αφήσει το παιδί του κάπου όπου υπάρχει ασφάλεια, διότι ένα παιδί με τέτοια προβλήματα, δεν θα μπορέσει να έρθει το μεσημέρι και να σου διηγηθεί τι του έχει συμβεί, αν περνά καλά ή όχι, αν κάποιος του έκανε κάτι».

Από την «Ανεμώνη» στο δημοτικό σχολείο
Η ΠΟΡΕΙΑ της Χρίστιας προς την «Ανεμώνη» και στη συνέχεια σε δημοτικό σχολείο άρχισε όταν οι γονείς της πρόσεξαν ότι το κοριτσάκι τους, σε ηλικία έξι μηνών, χρησιμοποιούσε μόνο το ένα της χεράκι για να παίξει με τα παιχνίδια της.

Η ΧΡΙΣΤΙΑ, 11.5 χρονών σήμερα, είναι ένα κορίτσι που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση τύπου σπαστικής τετραπληγίας. Κατέκτησε καρδιές όταν φέτος το καλοκαίρι, στο Προεδρικό, εμφανίστηκε στη σκηνή για το κλείσιμο μιας παράστασης, που σκοπό είχε να βοηθήσει την «Ανεμώνη». Εκεί φοιτούσε η Χρίστια από τα δύο της χρόνια πριν μπει, σε ηλικία έξι χρονών, σε δημοτικό σχολείο. Η παράσταση, υπό την αιγίδα της Πρώτης Κυρίας, Άντρης Αναστασιάδου, ήταν ξεχωριστή. Οι ηθοποιοί στο έργο του Αριστοφάνη «Λυσιστράτη» ήταν παιδιά του Β΄ Δημοτικού Γερίου, που χάρισαν πολύ γέλιο, αλλά ταυτόχρονα εισέπραξαν και το «μπράβο» του κοινού, για τον σκοπό στον οποίο αφιέρωσαν ώρες και μέρες ολόκληρες, ακόμα και όταν είχε κλείσει το σχολείο, για να προσφέρουν με τον δικό τους τρόπο σε κάποια άλλα παιδιά, λιγότερο τυχερά.

Όλες οι εισπράξεις από το θεατράκι προορίζονταν για την «Ανεμώνη». Η εκδήλωση είχε διοργανωθεί από τη μητέρα της Χρίστιας, Ροδούλα Σώζου, η οποία ήθελε να προσφέρει στην «Ανεμώνη» κάτι, σαν ανταπόδοση όλων αυτών που πρόσφερε το Κέντρο, σε αυτήν και το κορίτσι της. Την ιδέα στήριξαν αρκετοί εθελοντές, όπως άτομα από τον Σύνδεσμο Γονέων του Β΄ Δημοτικού Γερίου, ο δάσκαλος του σχολείου Νεόφυτος Νεοφύτου, ο οποίος έκανε όλη τη δουλειά για το θεατράκι, άτομα από το Σύνδεσμο Γονέων της «Ανεμώνης» και το προσωπικό της «Ανεμώνης».

Η πορεία της Χρίστιας
Η πορεία της Χρίστιας προς την «Ανεμώνη» και στη συνέχεια σε δημοτικό σχολείο άρχισε όταν οι γονείς της πρόσεξαν ότι το κοριτσάκι τους, σε ηλικία έξι μηνών, χρησιμοποιούσε μόνο το ένα της χεράκι για να παίξει με τα παιχνίδια της. Εξετάσεις στο Μακάρειο Νοσοκομείο έδειξαν ότι μπροστά τους πλέον ήταν ένας Γολγοθάς χωρίς τέλος. Κάπου στα δύο της χρόνια η Χρίστια εντάχθηκε στην ομάδα της «Ανεμώνης». «Η "Ανεμώνη" προσφέρει ένα πολύ σωστό θεραπευτικό πρόγραμμα», σχολιάζει η κ. Σώζου. «Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά με παθήσεις σαν της Χρίστιας πρέπει να εντάσσονται σε προγράμματα σαν αυτό. Και για την ακρίβεια, όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι γονείς τους. Μπορώ να το χαρακτηρίσω σαν ένα κύκλο που πρέπει όλα τα παιδιά να τον κάνουν. Να τον αρχίσουν, αλλά και να τον τελειώσουν. Ακόμα και μετά την ένταξη της Χρίστιας σε δημόσιο σχολείο, πέρασε αρκετά από τα καλοκαίρια της στην "Ανεμώνη"».

Παράλληλα, για το έργο της «Ανεμώνης» μάς τονίζει: «Είναι πολύ σημαντικό το θεραπευτικό πρόγραμμα που προσφέρει, όπως φυσιοθεραπεία, εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, μουσικοθεραπεία και ειδική εκπαίδευση. Όταν ένα παιδί μπορεί από το πρωί να πάρει όλες τις σωστές θεραπείες, να κάθεται στα σωστά καθίσματα, να έχει τη συνεχή επίβλεψη των συνοδών του και στο τέλος να πηγαίνει στο σπίτι του για να ξεκουράζεται και να περνά χρόνο με τους γονείς του ή τα αδέλφια του, ακόμα και με φίλους του, είναι ό,τι πιο σημαντικό. Αυτό είναι κάτι που μας λείπει τώρα, διότι μετά το σχολείο, ξεκινάμε αμέσως τις κούρσες για τις θεραπείες, και το διάβασμα. Δεν μένει καθόλου χρόνος για το παιδί να ξεκουραστεί ή να παίξει με τους φίλους του ή απλώς να είναι παιδί».

Ήθελε να προχωρεί
Παρά τις δυσκολίες με την ένταξη της Χρίστιας σε δημοτικό σχολείο, η κ. Σώζου επισημαίνει: «Από την αρχή η ίδια μας έδειχνε ότι ήθελε να προχωρει και ένα βήμα πιο μπροστά. Πιο πολύ αναζητούσε η Χρίστια, αλλά και εγώ, την ένταξή της σε ένα πιο "φυσιολογικό" περιβάλλον, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι. Να ζήσει, με κάποιο τρόπο, αυτό που προσφέρει το σχολείο. Τις φιλίες, τα διαλείμματα, την τάξη, το μάθημα, τις εκδρομές, αλλά φυσικά και τις στιγμές της απογοήτευσης. Έπρεπε και πρέπει να το περάσει και αυτό, γιατί είναι ένα μάθημα ζωής που πρέπει να το γευτεί, όπως όλα τα "φυσιολογικά" παιδιά.

Εγώ, σαν μητέρα της, ποτέ δεν την μεταχειρίστηκα σαν παιδί με ειδικές ανάγκες και δεν ήθελα να ζει σε έναν κόσμο με ψευδαισθήσεις, αλλά να ζει την πραγματικότητα, όπως και να είναι αυτή. Έχω δει βελτίωση στην ψυχολογία και στην εκπαίδευσή της, αλλά δυστυχώς στον τομέα που έχει να κάνει με την αναπηρία της, τα πράγματα δυσκολεύουν όλο και πιο πολύ, χρόνο με τον χρόνο. Τα κανονικά σχολεία δεν μπορούν και δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στα παιδιά μας σε ό,τι έχει να κάνει με την αναπηρία τους».

Σχέσεις με τα άλλα παιδιά
Η Χρίστια είναι η μόνη ανάμεσα στα 170 παιδιά του σχολείου με κινητικές δυσκολίες. Ο ανοικτός και κοινωνικός της χαρακτήρας, όμως, έφεραν κάποια έστω από τα παιδιά κοντά της, τα οποία την βοηθούν στα μαθήματα ή της κάνουν παρέα τα διαλείμματα. «Νομίζω όσο μεγαλώνουν τα παιδιά αρχίζουν να αλλάζουν λίγο, είτε μπαίνουν στην εφηβεία είτε προσπαθούν να δείχνουν ότι μεγάλωσαν και αυτό τους απομακρύνει λίγο. Κάποια παιδιά είναι πολύ κοντά της, αλλά και κάποια απλώς την προσπερνούν», σχολιάζει η μητέρα της. «Έχει δημιουργήσει ιδιαίτερες φιλίες, που εύχομαι ολόψυχα να κρατήσουν, γιατί αυτό της δίνει πολύ χαρά και κουράγιο για να μπορεί να ανεβαίνει καθημερινά τη δύσκολη ανηφόρα που της ξημερώνει κάθε πρωί. Οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στους γονείς των φίλων της, γιατί από εκεί αρχίζει η αποδοχή της ιδιαιτερότητάς της. Και οι δάσκαλοι, όμως, που της κάνουν μάθημα, της δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθεια. Αυτό το αναγνωρίζει, έτσι έχει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Βοήθεια, όμως, με την αναπηρία της, της προσφέρει η συνοδός της, η οποία είναι συνεχώς μαζί της».

Άγνοια στην κοινωνία
Βέβαια, η ζωή δεν είναι μόνο «Ανεμώνη» ή μόνο σχολείο και σπίτι. Υπάρχει γύρω από τη Χρίστια και την κάθε Χρίστια, μια κοινωνία που ακόμα αμφιταλαντεύεται για το αν θέλει και πώς, να προσεγγίσει και να αποδεχτεί άτομα, που χωρίς τη στήριξή της, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Αν και η γνωριμία με αυτά τα παιδιά αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία, μια κρυφή συνομιλία ψυχής προς ψυχή, που μπορεί να φορτίσει τις μπαταρίες και του πιο απαθούς ανθρώπου, πολλοί φοβούνται και αδιαφορούν. «Ναι», μας απαντά η κ. Σώζου, όταν την ρωτάμε σχετικά με το θέμα αυτό. «Υπάρχει ακόμη πολλή άγνοια στην κοινωνία μας και γι' αυτό υπάρχει και τόση προκατάληψη για τα παιδιά μας.

Ο κόσμος νομίζει ότι έχει να κάνει με μια μερίδα παιδιών που πρέπει να βρίσκονται στο περιθώριο, είτε γιατί φοβούνται να μην τους κάνουν κάποιο κακό, είτε γιατί κοιτά ο καθένας τη δουλειά του και απλώς τα προσπερνούν. Υπάρχουν και αυτοί που δείχνουν ένα μικρό ενδιαφέρον, απλώς για να νιώσουν οι ίδιοι καλά με τον εαυτό τους. Είναι λίγα τα άτομα που πραγματικά αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας σαν παιδιά της κοινωνίας και δίνουν ο καθένας ό,τι μπορεί για να τα βοηθήσει. Πραγματικά τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι να στέκονται στο πλάι μας. Επίσης, εμείς οι γονείς πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε την ιδιαιτερότητα των παιδιών μας και μετά να το αναμένουμε από την κοινωνία. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει αυτό. Από εμάς εξαρτάται αν θα το προσπαθήσουμε. Θα ήταν πολύ πιο ωραία, να γνώριζε η κοινωνία μας τι χρειάζονται και να αντιμετώπιζε τα παιδιά μας σαν παιδιά που ανήκουν σε αυτήν και όχι στο περιθώριό της».

Πρότυπος τρόπος λειτουργίας
Η «ΑΝΕΜΩΝΗ» λειτουργεί με έναν πρότυπο τρόπο από το 1982.
Βασικοί άξονες αυτής της επιτυχημένης λειτουργίας, σύμφωνα με τον διευθυντή της, είναι:
1) Η πολυθεματική λειτουργία (πολλές και εξειδικευμένες υπηρεσίες).
2) Ο συνδυασμός κρατικής και ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
3) Η έγκαιρη παρέμβαση από την ηλικία των 2.5 χρονών.
4) Η ανθρωποκεντρική και όχι μόνο τεχνική προσέγγιση και η αίσθηση ασφάλειας και αγάπης που δέχονται τα παιδιά.
5) Η ομαλή και σταδιακή κοινωνική και σχολική ένταξη.
6) Η προσφορά εκπαίδευσης, κοινωνικής ένταξης και αποκατάστασης κάτω από μια στέγη.
7) Η ολόχρονη λειτουργία (διακόπτεται μόνο τον Αύγουστο 2-3 βδομάδες), ώστε να μπορούν οι γονείς να εργάζονται απεριόριστα και τα παιδιά να μην έχουν μεγάλες περιόδους απουσίας από το πλαίσιο.

Πηγή: http://www.sigmalive.com