Όλα τα παιδιά έχουν δικαιώματα

Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989 και τέθηκε σε ισχύ στις 2 Σεπτεμβρίου 1990. Την έχουν επικυρώσει τα περισσότερα κράτη του κόσμου, η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101, και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 μεγάλες κατηγορίες: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Στον κόσμο μας, τα παιδιά είναι τα πιο ανυπεράσπιστα θύματα σωματικά αλλά και ψυχικά.

Δυστυχώς, αρκετές φορές και ιδιαίτερα στη σημερινή πραγματικότητα, στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση, όλοι μπορεί να βιώνουμε ή να συναντάμε διάφορες μορφές διακρίσεων. Ως νέος, συχνά μπορεί να αντιμετωπίσεις διάφορες μορφές διακρίσεων αρχικά και μόνο λόγω της ηλικίας σου, ειδικότερα όμως αν ανήκεις σε μια εθνοτική ομάδα ή οικογένεια μεταναστών, αν βρίσκεσαι σε κάποιο ίδρυμα ή αν είσαι άτομο με αναπηρία ή προέρχεσαι από κάποιο μη προνομιούχο περιβάλλον. Οι διακρίσεις μπορεί να αφορούν το χρώμα του δέρματος, τη φυλή, την εθνικότητα, το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό ή τη θρησκεία. Αποτελεί ένα δύσκολο ζήτημα, που μας αφορά όλους, στο σχολείο, στη δουλειά αλλά και στην απλή καθημερινότητά μας.

Η εξάλειψη των διακρίσεων σε όλους τους χώρους, μας βοηθά να γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες, κάτι που ωφελεί τον καθένα προσωπικά ως άτομο όσο και την οικονομική, κοινωνική και δημόσια ζωή.

Στη σημερινή εποχή και στις περισσότερες χώρες δεν θεωρούνται κατώτερα τα άτομα λόγω του χρώματός τους, της θρησκείας τους, της χώρας όπου γεννήθηκαν ή της φυλής τους. Δεν γίνεται όμως πάντα κατανοητό και κυρίως δεν εφαρμόζεται το «διαφορετικοί μεν, αλλά ίσοι δε». Υπάρχουν ακόμα ορισμένοι άνθρωποι με ρατσιστικές ιδέες, οι οποίοι σκέφτονται και συχνά λειτουργούν με πράξεις βίας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, μπορεί κάθε άνθρωπος να έχει το δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του - το δικαίωμα στην «ελευθερία του λόγου»-, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να υποκινεί το μίσος έναντι ορισμένων ανθρώπων ή να διαπράττει εγκλήματα εις βάρος τους. Με άλλα λόγια, η ελευθερία του λόγου πρέπει να σταματά εκεί που αρχίζει η υποκίνηση του μίσους και της βίας.

Στην κατεύθυνση αυτή η εκπαίδευση πρέπει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Η εκπαίδευση πρέπει να βοηθάει τα παιδιά να αναπτύσσουν τις ικανότητες και την προσωπικότητά τους και να μαθαίνουν να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και το φυσικό περιβάλλον.

Το σχολείο αποτελεί καθοριστικό παράγοντα ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και υποστήριξης των δικαιωμάτων του παιδιού και πρέπει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την προώθηση και την εφαρμογή τους.

Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν στο σχολείο. Όμως, πρέπει να φροντίζουμε να μην το διακόπτουν και να έχουν ίσες ευκαιρίες σε αυτό, ενώ παράλληλα, τα μέτρα για τη σχολική πειθαρχία πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των μαθητών.

Στο σχολείο τα παιδιά θα μάθουν για την ελευθερία της έκφρασης. Ότι έχουν δικαίωμα να αναζητούν, να μαθαίνουν και να μεταδίδουν πληροφορίες και ιδέες, ακόμη, να εκφράζονται ελεύθερα, μέσα από τον γραπτό ή προφορικό λόγο, την τέχνη ή άλλους τρόπους, αρκεί να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων.

Τα παιδιά δεν είναι μικρογραφίες ανθρώπων με μικρότερα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πηγή: http://www.pyxida.gr