Συνέντευξη της δημάρχου Λευκωσίας Ελένης Μαύρου για τις τοπικές πολιτικές κοινωνικής ένταξης των ΑμεΑ.
Ελένη Μαύρου: Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανθεκτικό δίκτυ κοινωνικής προστασίας
Απαιτείται στρατηγικός σχεδιασμός σε συνεχή συνεργασία με το αναπηρικό κίνημα.
“Καμμιά τοπική πολιτική, καμμιά στρατηγική κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να αποδώσει ολοκληρωμένα εάν δεν αναπτυχθεί κουλτούρα κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν η ίδια η κοινωνία δεν εμπνευσθεί ώστε να δημιουργήσει το δικό της δίχτυ προστασίας για τους ανθρώπους που έχουν περισσότερο ανάγκη τη στήριξη”: Τάδε έφη Ελένη Μαύρου, δήμαρχος Λευκωσίας και υποψήφια στις επικείμενες κυπριακές αυτοδιοικητικές εκλογές (18 Δεκεμβρίου), αποδίδοντας σε στοχευμένη για θέματα ΑμεΑ συνέντευξη που παραχωρεί στην σελίδα “Επί ίσοις όροις” τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης για την κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία.
Εξειδικεύοντας στο μείζον θέμα της προσβασιμότητας των υποδομών και υπηρεσιών, η δήμαρχος Λευκωσίας ομιλεί για την ανάγκη να “δοθεί τέλος στις ατέρμονες σχετικές συζητήσεις” και να επιδιωχθεί συντονισμένα με το αναπηρικό κίνημα “η εμπέδωση της απαραίτητης κοινωνικής κουλτούρας”. Με την υπόμνηση ότι τα όσα “δεσμευτικά” ή επί της αρχής αναφέρει η Ε. Μαύρου είναι καθοδηγητικά και για τους εν Ελλάδι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης – ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε - παραθέτουμε στο σύνολό της την μικρή συνέντευξη που έχει ως ακολούθως:
ΕΡΩΤΗΣΗ : Κοινωνική πολιτική. Αλλιώς, η τοπική αυτοδιοίκηση κοντά στον “ευάλωτο” δημότη, την στιγμή που την χρειάζεται και με την πρέπουσα επάρκεια. Αυτός είναι ο κρίσιμος στόχος. Τον θεωρείτε ρεαλιστικό ή ιδεατό;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η παρουσία μας κοντά στον «ευάλωτο» πολίτη μπορεί να είναι ένας δύσκολος στόχος που χρειάζεται πολλή και συνεχή δουλειά μα σίγουρα δεν είναι «ιδεατός». Ήδη η δουλειά που γίνεται στο Κέντρο Ηλικιωμένων Λευκωσίας και οι υπηρεσίες κατ’ οίκον φροντίδας προσφέρουν τεράστια ανακούφιση σε συνδημότες μας που έχουν ανάγκη όχι μόνο πρακτικής βοήθειας αλλά και συντροφιάς. Βοήθεια δίνεται επίσης στις μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες μέσω του προγράμματος «Ουράνιο Τόξο» που παρέχει δωρεάν δραστηριότητες για τα παιδιά στον πολυχώρο του Πολυδύναμου Δημοτικού Κέντρου τόσο κατά τη σχολική χρονιά όσο και κατά την περίοδο διακοπών. Το Συμβουλευτικό Κέντρο που επίσης λειτουργεί στον ίδιο χώρο παρέχει στήριξη από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους σε όσους δημότες μας την έχουν ανάγκη.
Αν κρίνουμε από τον αυξημένο αριθμό δημοτών που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες αυτές καθώς και από τα θετικά τους σχόλια βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν βλέπουμε και την ανάγκη να επεκτείνουμε αυτά τα προγράμματα περαιτέρω. Καμιά δομή όμως και καμιά στρατηγική δεν μπορεί να αποδώσει ολοκληρωμένα εάν δεν αναπτυχθεί κουλτούρα κοινωνικής αλληλεγγύης, αν η ίδια η κοινωνία δεν δημιουργήσει το δικό της «δίχτυ προστασίας» για τους ανθρώπους που έχουν περισσότερο ανάγκη τη στήριξη μας. Προαπαιτούμενο λοιπόν η ενεργοποίηση του δημότη.
ΕΡΩΤΗΣΗ : Η Λευκωσία είναι μια “δύσκολη” πόλη με κριτήριο τις υποδομές προσβασιμότητας για τον δημότη με αναπηρία και γενικά για τα λεγόμενα “εμποδιζόμενα” άτομα. Οι όποιες εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των αναπηρικών φορέων για την μη παραβίαση του δικαιώματος πρόσβασης έχουν στην πράξη πολύ περιορισμένα αποτελέσματα. Πέραν της κοινωνικής ενημέρωσης/ευαισθητοποίησης, μοιάζει να απαιτούνται πλέον πιο στοχευμένες και αποφασιστικές δράσεις με αρωγό την δημοτική αρχή. Δε νομίζετε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχετε απόλυτο δίκαιο πως στον τομέα αυτό πρέπει και έχουμε όλοι χρέος, να κάνουμε περισσότερα. Υποδομές γίνονται. Κατασκευάζονται πεζοδρόμια με ράμπες και οδηγούς τυφλών, δημιουργούνται διευκολύνσεις πρόσβασης σε δημοτικά κτίρια και πάρκα, τοποθετούνται σημάνσεις, δημιουργούνται χώροι στάθμευσης για αναπήρους.
Σίγουρα πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα αν και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο σε μια πόλη που είναι ήδη κτισμένη. Όμως μόνο οι τεχνικές παρεμβάσεις δεν αρκούν. Εκεί όπου χρειάζεται να επιμένουμε περισσότερο είναι στην αλλαγή νοοτροπιών. Νοοτροπιών που μας θέλουν ακόμα να παρκάρουμε στα πεζοδρόμια ή στους χώρους για αναπήρους, όχι πάντα λόγω έλλειψης ευαισθησίας, αλλά συχνά γιατί στη βιασύνη μας επάνω, προσπαθώντας να διευκολυνθούμε εμείς δεν σταματούμε να σκεφτούμε πόσο πολύ δυσκολεύουμε κάποιους συνανθρώπους μας.
Η εμπέδωση κοινωνικής κουλτούρας επιβάλλει, ως πολιτεία πλέον, να ξεφύγουμε από τη θεωρία και τα μεγάλα λόγια. Οι διαρκείς συζητήσεις από μηδενική βάση στην πράξη λειτουργούν ως άλλοθι για την ανυπαρξία αποφάσεων και λύσεων. Τα αδιέξοδα όμως συσσωρεύονται και δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από ατέρμονες συζητήσεις για πολύ καιρό ακόμα. Για να το πετύχουμε αυτό σίγουρα επιβάλλεται η στενότερη συνεργασία με τους σχετικούς φορείς.
Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
Ελένη Μαύρου: Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανθεκτικό δίκτυ κοινωνικής προστασίαςΑπαιτείται στρατηγικός σχεδιασμός σε συνεχή συνεργασία με το αναπηρικό κίνημα.
“Καμμιά τοπική πολιτική, καμμιά στρατηγική κοινωνικής προστασίας δεν μπορεί να αποδώσει ολοκληρωμένα εάν δεν αναπτυχθεί κουλτούρα κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν η ίδια η κοινωνία δεν εμπνευσθεί ώστε να δημιουργήσει το δικό της δίχτυ προστασίας για τους ανθρώπους που έχουν περισσότερο ανάγκη τη στήριξη”: Τάδε έφη Ελένη Μαύρου, δήμαρχος Λευκωσίας και υποψήφια στις επικείμενες κυπριακές αυτοδιοικητικές εκλογές (18 Δεκεμβρίου), αποδίδοντας σε στοχευμένη για θέματα ΑμεΑ συνέντευξη που παραχωρεί στην σελίδα “Επί ίσοις όροις” τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης για την κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία.
Εξειδικεύοντας στο μείζον θέμα της προσβασιμότητας των υποδομών και υπηρεσιών, η δήμαρχος Λευκωσίας ομιλεί για την ανάγκη να “δοθεί τέλος στις ατέρμονες σχετικές συζητήσεις” και να επιδιωχθεί συντονισμένα με το αναπηρικό κίνημα “η εμπέδωση της απαραίτητης κοινωνικής κουλτούρας”. Με την υπόμνηση ότι τα όσα “δεσμευτικά” ή επί της αρχής αναφέρει η Ε. Μαύρου είναι καθοδηγητικά και για τους εν Ελλάδι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης – ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε - παραθέτουμε στο σύνολό της την μικρή συνέντευξη που έχει ως ακολούθως:
ΕΡΩΤΗΣΗ : Κοινωνική πολιτική. Αλλιώς, η τοπική αυτοδιοίκηση κοντά στον “ευάλωτο” δημότη, την στιγμή που την χρειάζεται και με την πρέπουσα επάρκεια. Αυτός είναι ο κρίσιμος στόχος. Τον θεωρείτε ρεαλιστικό ή ιδεατό;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η παρουσία μας κοντά στον «ευάλωτο» πολίτη μπορεί να είναι ένας δύσκολος στόχος που χρειάζεται πολλή και συνεχή δουλειά μα σίγουρα δεν είναι «ιδεατός». Ήδη η δουλειά που γίνεται στο Κέντρο Ηλικιωμένων Λευκωσίας και οι υπηρεσίες κατ’ οίκον φροντίδας προσφέρουν τεράστια ανακούφιση σε συνδημότες μας που έχουν ανάγκη όχι μόνο πρακτικής βοήθειας αλλά και συντροφιάς. Βοήθεια δίνεται επίσης στις μονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες μέσω του προγράμματος «Ουράνιο Τόξο» που παρέχει δωρεάν δραστηριότητες για τα παιδιά στον πολυχώρο του Πολυδύναμου Δημοτικού Κέντρου τόσο κατά τη σχολική χρονιά όσο και κατά την περίοδο διακοπών. Το Συμβουλευτικό Κέντρο που επίσης λειτουργεί στον ίδιο χώρο παρέχει στήριξη από ψυχολόγους και κοινωνιολόγους σε όσους δημότες μας την έχουν ανάγκη.
Αν κρίνουμε από τον αυξημένο αριθμό δημοτών που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες αυτές καθώς και από τα θετικά τους σχόλια βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν βλέπουμε και την ανάγκη να επεκτείνουμε αυτά τα προγράμματα περαιτέρω. Καμιά δομή όμως και καμιά στρατηγική δεν μπορεί να αποδώσει ολοκληρωμένα εάν δεν αναπτυχθεί κουλτούρα κοινωνικής αλληλεγγύης, αν η ίδια η κοινωνία δεν δημιουργήσει το δικό της «δίχτυ προστασίας» για τους ανθρώπους που έχουν περισσότερο ανάγκη τη στήριξη μας. Προαπαιτούμενο λοιπόν η ενεργοποίηση του δημότη.
ΕΡΩΤΗΣΗ : Η Λευκωσία είναι μια “δύσκολη” πόλη με κριτήριο τις υποδομές προσβασιμότητας για τον δημότη με αναπηρία και γενικά για τα λεγόμενα “εμποδιζόμενα” άτομα. Οι όποιες εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των αναπηρικών φορέων για την μη παραβίαση του δικαιώματος πρόσβασης έχουν στην πράξη πολύ περιορισμένα αποτελέσματα. Πέραν της κοινωνικής ενημέρωσης/ευαισθητοποίησης, μοιάζει να απαιτούνται πλέον πιο στοχευμένες και αποφασιστικές δράσεις με αρωγό την δημοτική αρχή. Δε νομίζετε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχετε απόλυτο δίκαιο πως στον τομέα αυτό πρέπει και έχουμε όλοι χρέος, να κάνουμε περισσότερα. Υποδομές γίνονται. Κατασκευάζονται πεζοδρόμια με ράμπες και οδηγούς τυφλών, δημιουργούνται διευκολύνσεις πρόσβασης σε δημοτικά κτίρια και πάρκα, τοποθετούνται σημάνσεις, δημιουργούνται χώροι στάθμευσης για αναπήρους.
Σίγουρα πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα αν και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο σε μια πόλη που είναι ήδη κτισμένη. Όμως μόνο οι τεχνικές παρεμβάσεις δεν αρκούν. Εκεί όπου χρειάζεται να επιμένουμε περισσότερο είναι στην αλλαγή νοοτροπιών. Νοοτροπιών που μας θέλουν ακόμα να παρκάρουμε στα πεζοδρόμια ή στους χώρους για αναπήρους, όχι πάντα λόγω έλλειψης ευαισθησίας, αλλά συχνά γιατί στη βιασύνη μας επάνω, προσπαθώντας να διευκολυνθούμε εμείς δεν σταματούμε να σκεφτούμε πόσο πολύ δυσκολεύουμε κάποιους συνανθρώπους μας.
Η εμπέδωση κοινωνικής κουλτούρας επιβάλλει, ως πολιτεία πλέον, να ξεφύγουμε από τη θεωρία και τα μεγάλα λόγια. Οι διαρκείς συζητήσεις από μηδενική βάση στην πράξη λειτουργούν ως άλλοθι για την ανυπαρξία αποφάσεων και λύσεων. Τα αδιέξοδα όμως συσσωρεύονται και δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από ατέρμονες συζητήσεις για πολύ καιρό ακόμα. Για να το πετύχουμε αυτό σίγουρα επιβάλλεται η στενότερη συνεργασία με τους σχετικούς φορείς.
Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.