Στην περιοχή του Preston βρίσκονται τα γραφεία του οργανισμού για άτομα με αναπηρίες κυρίως μη αγγλόφωνης προέλευσης – του ADEC (Action on Disability in Ethnic Communities). Όλα ξεκίνησαν όταν το 1981 μια ομάδα ατόμων με αναπηρίες έκαναν διαδήλωση στο κέντρο της Μελβούρνης, αποφασισμένοι να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Στη μικρή αυτή ομάδα ατόμων, μια από τις πιο δυνατές φωνές ήταν η τότε 21χρονη Effie Meehan. Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν ότι ο πρώτος τέτοιου τύπου οργανισμός στην Αυστραλία, για την υποστήριξη των ατόμων με αναπηρία από τις διαφορετικές εθνικές κοινότητες, έχει ιδρυθεί το 1982 από την Ελληνίδα ομογενή.
Γεννημένη με εγκεφαλική παράλυση, η Effie Meehan, Ελληνίδα ομογενής από την Καλαμάτα, βρέθηκε στην Αυστραλία σε ηλικία μόλις έξι ετών.
Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε μεγαλώνοντας και, ειδικά, η έλλειψη πληροφόρησης για τα άτομα με αναπηρίες, την έκαναν να βάλει τα δυνατά της για να βοηθήσει στους ομοίους της.
Η αφορμή ήρθε όταν, η τότε παντρεμένη και με δυο παιδιά πλέον, χωρίς πολλές δυνατότητες να βρει εργασία, Ευσταθία ήρθε αντιμέτωπη με την αμέλεια που υπήρχε στην κοινωνία για τα άτομα με αναπηρίες που είναι γονείς. Εκείνες τις μέρες του 1981 πολλοί διαδηλωτές με αναπηρικές καρέκλες διαδήλωσαν από την Collins Street στο πολιτειακό Κοινοβούλιο.
«Ήμουν μόλις 22 χρονών και ήθελα κάτι να κάνω, να βρω δουλειά για τον εαυτό μου, να βοηθήσω άτομα με αναπηρίες, ειδικά εκείνους από το μη αγγλόφωνο περιβάλλον. Ήθελα να αλλάξω την ελληνική κοινωνία, η οποία φοβόταν την αναπηρία μου. Έγινα συνιδρύτρια του ADEC, μια αρκετά δύσκολη υπόθεση, καθώς εκείνο το διάστημα δεν υπήρχε παρόμοιος οργανισμός ούτε στη Βικτώρια, ούτε στην Αυστραλία» λέει η Έφη, ανατρέχοντας στα παιδικά της χρόνια.
«Όταν ήρθαμε στην Αυστραλία, θυμάμαι ότι μας πήγαιναν οι γονείς στο ελληνικό σχολείο. Ήθελα να μάθω την ελληνική ιστορία, τα πάντα… Όμως, έπρεπε να περιμένω στην πόρτα τον αδελφό μου μέχρι να τελειώσουν τα μαθήματα. Λόγω της αναπηρίας μου, η δασκάλα δεν με ήθελε στη τάξη της».
Τριάντα χρόνια μετά, η 60χρονη σήμερα Ευσταθία, με τον ίδιο ενθουσιασμό ακόμα, αφιερώνει χρόνο και ενέργεια, δουλεύοντας με άτομα με τα οποία μοιράζεται την ίδια μοίρα. Και τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια έχει δουλέψει ως εθελόντρια. Το 1990 είχε ξεκινήσει και τον ειδικό οργανισμό για τις γυναίκες –μητέρες με αναπηρία, με σκοπό την καλύτερη πληροφόρησή τους– μιας και δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο οι πολιτειακές Αρχές να τους παίρνουν τα παιδιά, με επιχείρημα ότι μητέρες με αναπηρία δεν είναι ικανές να τα φροντίζουν σωστά.
Το 2006, ως αναγνώριση του συνολικού έργου της για άτομα με αναπηρίες, είχε την τιμή να συμπεριληφθεί στο Victorian Honour Roll of Women, ανάμεσα σε 25 άλλες γυναίκες απ’ όλη τη Βικτώρια.
Από το 2007, έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του οργανισμού «Γυναικών με αναπηρίες» της Βικτώριας.
Η ανεξάντλητη δύναμη για ζωή, το πάθος της να βοηθάει άλλους, να διευκολύνει την ζωή εκείνων με παρόμοιες εμπειρίες που έζησε και η ίδια, κρατούν με την ίδια δύναμη την Έφη στον εθελοντισμό.
«Πάντα είχα ένα μόνο σκοπό – να βοηθήσω τους ανθρώπους με αναπηρία, ειδικά εκείνους από τις εθνικές κοινότητες, και όχι να προωθήσω τον εαυτό μου. Η καρδιά μου χτυπάει για άτομα με αναπηρίες και για την εθνική κοινότητα».
Σήμερα η Έφη είναι εθελόντρια στο ADEC, στις αίθουσες του οποίου μια φορά την εβδομάδα συναντιέται με Έλληνες ομογενείς με αναπηρία.
Ακόμα και σήμερα λέει, μετά από τόσες γενιές Ελλήνων που έχουν μεγαλώσει εδώ, εξακολουθούμε να είμαστε εξίσου μια κλειστή και φοβισμένη κοινωνία όταν πρόκειται για αναπηρίες.
«Μαζί με τους Ιταλούς, είμαστε η κοινότητα με το μικρότερο αριθμό ανθρώπων με αναπηρία που ζητούν βοήθεια, ενώ ξέρουμε όλοι πόσο μεγάλη είναι η παροικία μας εδώ. Παρ’ όλα αυτά, δεν θέλουμε να ξέρει κανείς ότι έχουμε πρόβλημα. Στην ομάδα για την υποστήριξη Ελλήνων με την οποία δουλεύω έχουμε μόλις 20 άτομα, και σίγουρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι με αναπηρία» λέει η Έφη.
Η θέλησή της να βοηθήσει δεν χάνεται ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Ακόμα και στο τέλος της συνέντευξης, ζήτησε να γραφτούν λίγες λέξεις για το Greek Carer Support Group, της οποίας είναι μεσολαβητής.
«Συναντιόμαστε κάθε Παρασκευή στα γραφεία του ADEC, και είμαστε εκεί για όλους τους Έλληνες με οποιαδήποτε αναπηρία - φυσική, ψυχολογική, πνευματική» λέει η Έφη, ελπίζοντας ότι στο μέλλον θα υποδεχτούν ακόμα περισσότερους ομογενείς στα γραφεία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.