Αυτοπεποίθηση: Εσύ τι βαθμό θα έβαζες στον εαυτό σου;

Ναι, δυστυχώς, ζούμε σε έναν «άδικο» κόσμο, μη αγγελικά πλασμένο, που όλα ή τουλάχιστον τα περισσότερα, κρίνονται από την εικόνα, ή τουλάχιστον από την «πρώτη» εικόνα. Ενώ, όλοι οι άνθρωποι είμαστε «διαφορετικοί», έχουμε διαφορετικό πρόσωπο, σχήμα, μέγεθος, φύλο, φυλή, χρώμα, ικανότητες, παραδόξως δεν αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα.

Γιατί όμως κάποιες φορές το «διαφορετικό» να είναι ή να γίνεται επιθυμητό; Για παράδειγμα, σε λαούς που το ξανθό χρώμα μαλλιών είναι πιο σπάνιο, οι γυναίκες επιλέγουν σε μεγαλύτερο ποσοστό να βάφουν τα μαλλιά τους ανοιχτόχρωμα. Άλλο παράδειγμα, που πάει «κόντρα στην ανθρώπινη φύση», είναι το ότι μπορεί 9 στις 10 γυναίκες να έχουν καμπύλες ή , εμείς όμως θέλουμε να είμαστε 1 μία, που δεν έχει.

Μπορεί όμως να υπάρχει «διαχωρισμός» στην ομορφιά και κάτι που σε εσένα είναι όμορφο, σε εμένα δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι, π.χ. μια ελιά στο πρόσωπο ή οι μεγάλες καμπύλες στους γοφούς στους άλλους, πόσο μάλλον σε μια τραγουδίστρια, είναι χαριτωμένες, αλλά στον εαυτό μας είναι άσχημες και απεχθείς ή ξεκινούν να μας φαίνονται πιο ελκυστικές, μετά από την προβολή τους από ένα πρόσωπο της «μόδας».

Μάλλον για αυτό κυρίως διαφορετική αυτοπεποίθηση και αυτό εκτίμηση και μάλλον αυτό είναι που κάνει την διαφορά.

Αν έπρεπε να βαθμολογήσουμε τον εαυτό μας, ή ακόμα πιο συγκεκριμένα το σώμα μας, σε μια κλίμακα -10 με +10, πάρα πολλοί άνθρωποι θα βρίσκονταν στην αρνητική πλευρά, λίγοι στην θετική κλίμακα από 0-5 και ακόμα πιο λίγοι θα έβαζαν βαθμολόγια από 6 και πάνω.

Η αρνητική πλευρά όμως κρύβει ένα υποσυνείδητο ή μη μίσος για τον «υγιή εγωισμό μας», που όχι μόνο δεν μας βοηθά να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και κατ' επέκταση το σώμα μας, αλλά δεν μας βοηθά να μας φροντίσουμε και να μας βελτιώσουμε. Μάλλον μας ωθεί σε λάθος κινήσεις και σε μια λανθασμένη, «πρόχειρη και γρήγορη» φροντίδα προκειμένου να μας αλλάξουμε, να μας διορθώσουμε, να μας ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Δυστυχώς μια «κακή φροντίδα» προς τον εαυτό μας, περιλαμβάνει συνήθως και κακή διατροφική φροντίδα, η οποία με την σειρά της οδηγεί σε κακή εικόνα σώματος (αντικειμενική, αλλά και υποκειμενική) σε έλλειψη θρεπτικών συστατικών και αυτή η έλλειψη με την σειρά της αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης διαφόρων ασθενειών, ψυχής και σώματος. Ας σκεφτούμε το εξής: Θα είχε εμφανίσει ποτέ κάποιος κάποια ασθένεια ή κάποια διατροφική διαταραχή, αν δεν έχει προηγηθεί μια περίοδος κακής διατροφικής φροντίδας;

Από την άλλη πλευρά, η θετική βαθμολογία, ακόμα και μικρού βαθμού, βοηθά να επιτευχθεί μια πιο «ουδέτερη» στάση με στοιχεία που κρύβουν επιθυμία βελτίωσης. Αν είμαστε στην θετική πλευρά, με μικρά βήματα θα μπορούσαμε να προχωράμε προς την βελτίωση , σε περισσότερη ευτυχία και την ικανοποίηση από τη ζωή ή απλώς να έχουμε μια σχεδόν στάσιμη θέση, με πολύ καλύτερη όμως «ποιότητα ζωής».

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, ακόμα και αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας, αξίζει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να τον αποδεχθούμε. Ο όρος «αποδοχή σώματος», χρησιμοποιείται για να περιγράψει το πρώτο βήμα που οφείλω να κάνω για να «τα βρω με εμένα και το σώμα μου» και να ζητήσω συγνώμη πριν με αγαπήσω. Με αποδέχομαι ολόκληρο, για το έργο που κάνω, τις αξίες που με αντιπροσωπεύουν, για οτιδήποτε είμαι και μπορώ να κάνω, αλλά και οτιδήποτε δεν είμαι και δεν μπορώ ακόμα ή δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω ή να είμαι, χωρίς να με κρίνω ή να με εξαναγκάζω να με αλλάξω.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό το πρώτο βήμα της αποδοχής, γιατί μπορεί να «λέγεται» ότι «όλοι είναι όμορφοι, έχουν την δική τους ομορφιά και πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου, σώμα σου κλπ», αλλά είναι δύσκολο κανείς να περάσει, ως εκ θαύματος, από το μίσος στην ανιδιοτελή αγάπη προς τον εαυτό, χωρίς πρώτα να μάθει το «γιατί». Πρέπει ο άνθρωπος πρώτα να επιβιώσει, περνώντας από την αυτό καταστροφική συμπεριφορά προς τον εαυτό του στην φροντίδα από υποχρέωση, πριν την φροντίδα από αγάπη και τις πράξεις προς την αυτό- βελτίωση.

Για το λόγο αυτό, η ουδετερότητα προς τον εαυτό μας και το σώμα μας, με την αποδοχή είναι η αρχή για την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας για όλους τους, ανθρώπους όλων των μεγεθών.

«Πώς αισθάνομαι μέσα στο σώμα μου; Το αποδέχομαι για ό,τι μου προσφέρει;» Είναι οι βασικές ερωτήσεις. Για παράδειγμα, τα πόδια μου, και ας είναι πιο «γεμάτα», με πάνε παντού, η κοιλία μου, και ας μην είναι «πλάκα», χωνεύει ότι τρώω, ο ντροπαλός χαρακτήρας μου, και ας μην είμαι «η ψυχή της παρέας», με κάνει να σκέφτομαι πριν μιλήσω κλπ. Αποδέχομαι το κάθε κομμάτι μου, χωρίς ισχυρή κριτική, ως ένα βήμα προς την θετική αξιολόγηση.

Αισθάνομαι καλά με εμένα ανεξάρτητα από το πώς φαίνομαι, τι έχω φάει, πόσο έχω ασκηθεί, γιατί όλα αυτά δεν το κάνω επειδή με μισώ, αλλά ούτε επειδή με αγαπώ ακόμα ή επειδή «έτσι πρέπει» ή επειδή «έτσι κάνουν όλοι». Αλλά, επειδή οφείλω να αρχίσω να με φροντίζω και με αποδέχομαι με τις αδυναμίες μου και σε δεύτερο βήμα, αν το επιθυμώ, να προσπαθώ να με βελτιώσω και να αυξήσω την προσωπική βαθμολογία για τον εαυτό μου.

Αρχίζω την αποδοχή με απλά πράγματα, όπως το ντύσιμο της ημέρας, βασίζεται πλέον σε απλές έννοιες, όπως η άνεση, ο καιρός, η περίσταση ή η έκφραση και δεν με πιέζω μέσα σε στενά ρούχα. Ελέγχω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, πριν φύγω από το σπίτι, μόνο και μόνο για να βεβαιωθώ ότι δεν πετάνε τα μαλλιά μου ή ότι δεν φοράω αταίριαστα χρώματα και όχι για να με κατηγορήσω πόσο πάχυνα, πόσο άσχημος, ψηλός, κοντός, χονδρός ή αδύνατος είμαι. Δεν ελέγχω πλέον το σώμα μου, αλλά ούτε θαυμάζω τον εαυτό μου και δεν είμαι υποχρεωμένος να κοιτάζομαι σε κάθε καθρέπτη ή βιτρίνα. Πάω γυμναστήριο, γιατί τον χειμώνα είναι ο μόνος τρόπος για να κινείται το σώμα μου, να κάνω καλό στην υγεία μου και για να νιώσω τις «ενδορφίνες» τις χαράς μετά την άσκηση και όχι για να με τιμωρήσω ή για να κάψω θερμίδες ή να κτίσω «σώμα» μου και να με μεταλλάξω και το ξέρω μόνο εγώ και όχι το facebook, το instagram κλπ. Τρώω ισορροπημένα, γιατί το σώμα μου, το οποίο μου δανείστηκε για λίγο, για να με εξυπηρετήσει σε αυτόν τον κόσμο, θέλει «συγκριμένη» τροφή για να λειτουργήσει σωστά και δεν έχω το δικαίωμα να το ταλαιπωρώ. Αλλά επειδή δεν είμαι μόνο «σώμα» και επειδή «ισορροπία» σημαίνει, «ποικιλία, ποσότητα, συχνότητα», δεν το σκέφτομαι δύο- τρεις φορές όταν έχω εκείνη την λαχτάρα για γλυκό, αρκεί να με έχω ταΐσει μέχρι τότε σωστά. Μια τέτοια λιγούρα δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε αξιοπερίεργη ή εικόνα που πρέπει κάποιος να την θαυμάσει, για να την φωτογραφίζω για το Tumblr και έτσι ο καθένας να ξέρει πώς και τι τρώω. Απλά ικανοποιώ μια λαχτάρα. Σε μια έξοδο δεν παραγγέλνω το ελαφρύ μενού, επειδή θέλω περισσότερες επιλογές για να διαλέξω και θέλω να φάω ό,τι θέλω και μόνο όσο χρειάζομαι, μέχρι να νιώσω «πλήρης» και όχι «σκασμένος». Το υπόλοιπο το μοιράζομαι ή το παίρνω σπίτι για αργότερα. Στις σχέσεις δεν ντρέπομαι για το λίπος, που έχω ή δεν έχω στο σώμα μου.

Αποδοχή σημαίνει να πέφτω για ύπνο με ευγνωμοσύνη για όσα το σώμα μου, μου πρόσφερε σήμερα και όχι σκεφτόμενος/η τι θα κάνω αύριο για με την ελπίδα να με μεταλλάξω σε κάποιον/α άλλη. Αποδοχή είναι η απελευθέρωση από την εμμονή με το «τέλειο» σώμα.

Η αποδοχή όμως είναι και σημείο εκκίνησης. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να εργαστούμε, κάτω από το κατάλληλο ερέθισμα, π.χ. ο σύντροφος, τα παιδία μας, ο Θεός, οι φίλοι, η κοινωνία κλπ., με το «εγώ» μας προς την οικοδόμηση μιας θετικότερης στάσης και ενός καλύτερου εαυτού, ενός εαυτού που μας παίρνει ο ύπνος αγαπώντας το δέρμα που είμαστε μέσα και νιώθοντας χρήσιμοι σε κάτι. Βασικό σημείο είναι ότι πλέον μπορούμε να θέτουμε και να επιτύχουμε στόχους, που βασίζονται στις ικανότητες μας και όχι στην εικόνα μας και το βάρους.

Και μπορούμε να μείνουμε εδώ ή να προχωράμε πάντα μπροστά, σε κάτι καλύτερο, αλλά όχι σε κάτι διαφορετικό.


Πηγή: http://www.boro.gr