Ξηλώνουν το άγχος με το πλέξιμο

Συναντιούνται μία φορά το μήνα με «όπλο» τις βελόνες τους και ασχολούνται με το πλέξιμο, με το βελονάκι, το κέντημα, το πάτσγουορκ (έργα που γίνονται από κομμάτια υφάσματος), το μακραμέ (κομποδετική), το φέλτινγκ (η διαδικασία που φτιάχνεις τσόχα), το ράψιμο και ό,τι περιλαμβάνει βελόνες και χειροτεχνίες.



Οι «Velonistas», όπως υποδηλώνει το όνομά τους, είναι οι ακτιβιστές της βελόνας που αγαπούν τη χειροτεχνία σε όλες τις εκφράσεις της και τα χειροποίητα είδη, ενώ σημαντικό είναι και το φιλανθρωπικό τους έργο.

Κι αν νομίζετε ότι στην ομάδα, η οποία αριθμεί πάνω από 5.000 μέλη στο Facebook, θα βρείτε μόνο γυναίκες, κάνετε λάθος! Στην ομάδα συμμετέχουν και άνδρες, οι οποίοι, σίγουρα, κλέβουν τις εντυπώσεις, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι το νεότερο μέλος τους είναι ένα κοριτσάκι εννιά ετών!

Το «Έθνος» συνάντησε κάποια από τα μέλη της ομάδας, βρέθηκε στον χώρο τους και «μυήθηκε» σ’ αυτές τις αρχέγονες τελετουργίες. Πρόκειται για το καλύτερο αγχολυτικό, που μπορεί να «ξορκίσει» την καταπιεστική καθημερινότητά μας και που μας επιτρέπει να κάνουμε σωτήριες αναδρομές στο παρελθόν. Η εικόνα της γιαγιάς μας να πλέκει ή να ράβει έχει μείνει ανεξίτηλη σε πολλούς από μας.



Ενεργοί πολίτες
«Ξεκινήσαμε τον Μάιο του 2011 για να ανατρέψουμε την εικόνα των γραφικών τύπων ή ότι είμαστε "θείτσες". Είμαστε ενεργοί πολίτες, μοντέρνοι άνθρωποι, με προσωπική ζωή και πολλά ενδιαφέροντα και γουστάρουμε να πλέκουμε, να κεντάμε και έχουμε ως βασικό στόχο να αναδείξουμε την τέχνη του χειροποίητου», επισημαίνει η Ρόζη Αθανασίου, η δημιουργός των «Velonistas», μητέρα δύο παιδιών και στέλεχος στον τομέα του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας σε τράπεζα.

Η 52χρονη Ρόζη, όπως εξομολογείται, από την ηλικία των επτά ετών, θυμάται τον εαυτό της να κρατάει βελόνες και να κεντάει, να πλέκει. «Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν το άφησα. Ασχολιόταν η μητέρα μου, η γιαγιά μου, όλοι κάτι μου μάθαιναν και μου άρεσαν όλα!



Πάντοτε το πλέξιμο ήταν το καταφύγιό μου για να νιώθω ήρεμη, συνδεδεμένη με τον εαυτό μου. Στην πρώτη μας συνάντηση μαζευτήκαμε 25 με 30 άτομα και μετά το καθιερώσαμε. Πλέον βρισκόμαστε μία φορά τον μήνα, για τρεις ώρες και πλέκουμε, κεντάμε, κάνουμε βελονάκι, μιλάμε, λέμε τα νέα μας. Είμαστε μια μεγάλη παρέα.

Το χειροποίητο είναι μέρος μιας γενικότερης τάσης. Οχι όμως μόνο σαν μόδα, αλλά κυρίως στο να ασχολούνται όλο και περισσότεροι άνθρωποι μ’ αυτό. Είναι όμορφο γιατί έχει μέσα κάτι από μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη τεχνολογία, υπηρεσίες και πράγματα που κάνουν άλλοι για μας, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει την επαφή με την κυρίαρχη λειτουργία των χεριών μας, των ματιών μας. Σε φέρνει σε επαφή μ' αυτό που πραγματικά είσαι. Βάζεις τα χέρια σου να δουλέψουν, τα μάτια σου, το μυαλό σου. Για να ασχοληθείς, πρέπει να έχεις το μικρόβιο, να σου αρέσει να δημιουργείς, δηλαδή να θέλεις να βάλεις και κάτι περισσότερο, εκτός από το κομμάτι της εκτόνωσης», προσθέτει η ίδια.

Δράσεις
Περνώντας τα χρόνια η ομάδα των «Velonistas» συνειδητοποίησε ότι το πάθος και η τέχνη μπορούν να έχουν και έναν θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία και να γίνουν πολύ χρήσιμοι. Με ποιο τρόπο;

Όπως εξηγεί η 55χρονη Μάνια Χατζηιωαννίδη, η οποία ασχολείται φανατικά με το πάτσγουορκ, «στηρίζουμε τη δράση της ομάδας εθελοντών «Τα Χαμόγελα, τα Χρώματα και το Ουράνιο Τόξο» που οργανώνει δημιουργικές δραστηριότητες για τα παιδιά που νοσηλεύονται στην Ογκολογική Κλινική Ελπίδα και την οργάνωση «Ηλιτόμηνον», που προστατεύει τις οικογένειες με πρόωρα μωρά.

Φτιάχνουμε για τα παιδιά αντικείμενα για να στολίζουν τα δωμάτιά τους και αυτήν την περίοδο κάνουμε χριστουγεννιάτικες δημιουργίες. Οταν ένα μωράκι γεννιέται πρόωρο, ένα κιλό, δύσκολα οι γονείς μπορούν να βρουν ρούχα στην αγορά. Επίσης, στη θερμοκοιτίδα, όταν το μωρό δεν είναι στη λάμπα κρυώνει και φτιάχνουμε κουβερτάκια 50 εκατοστά και σκουφάκια. Και για να μπορούμε να στηρίξουμε τη φιλανθρωπική μας δράση αλλά και κάποια μέλη της ομάδας που είναι άνεργοι έχουμε φτιάξει μια Τράπεζα Νήματος και Υλικών.

Το πάτσγουορκ είναι η τέχνη της ανακύκλωσης. Ανακυκλώνεις παλιά υφάσματα που έχουν όμως συναισθηματική αξία. Δεν πετάμε τίποτα. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε ξαναβγάζουμε μέσα από το σεντούκι μας τη δημιουργία», καταλήγει η κ. Χατζηιωαννίδη.


Πηγή: http://www.enikos.gr