Οικογένεια: Οι πρώτες διακοπές μετά το διαζύγιο

Πώς νιώθει ένα παιδί μετά το διαζύγιο των γονιών του, όταν πηγαίνει για πρώτη φορά χωριστές διακοπές με τον καθένα;

Το διαζύγιο βιώνεται από το μικρό παιδί σαν μια απώλεια. Το παιδί αποχωριζόμενο από τον ένα γονέα εισχωρεί σε μια ασυνείδητη ψυχολογία πένθους, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί με συμπτώματα όπως: άγχος, διέγερση, κλάμα, προσκόλληση στον γονιό για διαβεβαίωση και ασφάλεια, εξάρτηση από το αδελφάκι, φαντασιώσεις ότι οι γονείς θα ξαναείναι μαζί, επιθετικότητα με άλλα παιδιά, εφιάλτες, νυχτερινή ενούρηση, εναλλαγές της διάθεσης, ενοχές, αίσθημα μοναξιάς, πτώση της αυτοεκτίμησης.

Το παιδί μπορεί να κάνει αγωνιώδεις ερωτήσεις στον γονιό για τον πρόσφατο χωρισμό ή μπορεί ακόμη και να αποσιωπήσει πλήρως μέσα του τα συναισθήματά του. Οι ψυχολογικές αυτές διαδικασίες μπορεί να ενταθούν την πρώτη φορά που το παιδί θα πάει διακοπές με τον ένα γονιό καθώς η αλήθεια θα είναι πιο ορατή.

Πρόκειται για ένα σημαντικό στάδιο προσαρμογής στη νέα κατάσταση για γονιό και παιδί. Αρκεί οι γονείς να κάνουν τους σωστούς χειρισμούς. 

Πώς μπορεί κάθε γονιός να ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες του παιδιού σε αυτές τις πρώτες διακοπές;

Έχοντας άπλετο χρόνο με το παιδί του ο γονιός μπορεί να αναρωτηθεί εάν πρέπει ή όχι να μιλήσει για τον χωρισμό. Εδώ η συγκάλυψη της αλήθειας λειτουργεί ως μια μορφή άρνησης, η οποία εντέλει επιβαρύνει γονιό και παιδί και χτίζει επικίνδυνες διαστρεβλώσεις και προδοσίες.

Το παιδί έχει κεραίες, κατανοεί, φαντασιώνει, αξιολογεί καθετί που του συμβαίνει και ο γονιός οφείλει να σεβαστεί την αγωνιώδη προσπάθειά του να ωριμάσει και να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση.

Πρώτα ο γονιός θα πρέπει να έχει αποδεχθεί τον χωρισμό και μετά να μιλήσει για αυτόν στο παιδί χωρίς να του δίνει διπλά και αντιφατικά μηνύματα που θα το αποδιοργανώσουν.

Προτείνεται το είδος των διακοπών να μην ξεφεύγει κατά πολύ σε επίπεδο και κόστος από τις μέχρι τώρα συνήθειες της οικογένειας για να μη νιώσει το παιδί «έξω από τα νερά του» ή ότι του γίνεται ειδική μεταχείριση, κάτι που θα το κάνει να νιώσει πιο ευάλωτο.

Το πρόγραμμα είναι καλό να είναι μια σχεδόν προέκταση της καθημερινότητας, η επικοινωνία με τον άλλο γονιό ελεύθερη και ο γονιός να είναι κάθε στιγμή δίπλα στις ανάγκες του παιδιού του με μια στάση «σχεδόν φυσική» και όχι δραματοποιημένη.


Πηγή: http://www.boro.gr