Πολεμικές τέχνες: Χαρίζουν αυτοπεποίθηση ή κάνουν βίαιο το παιδί;

Αποκτώντας κοινωνική αυτοπεποίθηση

Οι πολεμικές τέχνες ή άλλα μαθήματα αυτοάμυνας μπορούν να ενισχύουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού ή ακόμα και να βελτιώσουν τη γλώσσα του σώματός του, κάνοντάς το λιγότερο ελκυστικό στόχο εκφοβισμού. Οι πολεμικές τέχνες βοηθούν το παιδί να αποκτήσει μια δυνατή στά­ση σώματος, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της καμπουριασμένης στά­σης, του σκυμμένου κεφαλιού, της ανασφαλούς εμφάνισης που έχουν καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας πολλά παιδιά τα οποία εκφο­βίζονται.

Γράφει ο Dr.Joel Ηabel, κλινικός ψυχολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα

Ο Τζεντ είναι δάσκαλος καράτε στην Ιρλανδία, αλλά κάποτε ήταν ένα παιδίθύμα εκφοβισμού. Όταν πήγαινε στο δημοτικό σχολείο, τον έσπρωχναν στους διαδρόμους, οι συμμαθητές του τον χτυπούσαν, τον κλοτσούσαν και τον πείραζαν για το αδύνατο παρουσιαστικό του και για το όνομά του. Θυμάται ένα φρικτό περιστατικό, όταν κάποτε τα παιδιά της τάξης του σχημάτισαν έναν τεράστιο κύκλο και το καθένα με τη σειρά του τον χτυπούσε, τον κλοτσούσε και τον αποκαλούσε με διάφορα προσβλητικά παρατσούκλια.

Κακοποιούνταν σωματικά και λεκτικά και στο σπίτι του, και η μη­τέρα του είχε πεθάνει όταν ήταν πέντε ετών. Πιστεύει ότι το γεγονός αυτό τον έκανε να απομονωθεί και να γίνει εύκολος στόχος. Ωστόσο τα πράγματα άλλαξαν για αυτόν όταν άρχισε μαθήματα καράτε. Στην αρχή πήγαινε στα μαθήματα κρυφά, επειδή πίστευε ότι ο πατέρας του θα τον τιμωρούσε που μάθαινε να αντεπιτίθεται. Όταν όμως ήταν έντε­κα ετών, η οικογένειά του μετακόμισε από την Αγγλία στην Ιρλανδία, κι εκεί γράφτηκε σε μια σχολή καράτε και νίκησε σε διάφορους δια­γωνισμούς. Το γεγονός αυτό όχι μόνο τού έδωσε μια νέα αίσθηση αυ­τοπεποίθησης, αλλά επιπλέον τον βοήθησε να πάρει την εκδίκησή του από τους νέους συμμαθητές του - ένα από τα παιδιά της τάξης του εί­δε τον Τζεντ να διαγωνίζεται και ενημέρωσε τους υπόλοιπους ότι δεν έπρεπε να «μπλέξουν» μαζί του.

Το βρίσκει αστείο, επειδή ήταν πολύ πιο εύκολος στόχος στο νέο σχολείο - όχι μόνο ήταν καινούριος, αλλά είχε και αγγλική προ φορά σε ένα ιρλανδικό σχολείο, χαρακτηριστικό που προκαλούσε τα πειράγματα των παιδιών της τάξης. Όμως τώρα πρόβαλλε μια διαφορετική εικόνα. Ένιωθε πιο δυνατός και πιο σίγουρος για τον εαυτό του.

Κάποιες φορές οι γονείς ανησυχούν ότι τα μαθήματα πολεμικών τεχνών θα ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να γίνουν βίαια, να γίνουν οι επιτιθέμενοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι περισσότεροι δάσκαλοι έχουν ενσυναίσθηση και διδάσκουν ότι οι δεξιότητες δεν πρέπει να χρησι­μοποιούνται με θυμό ή με επιθετική διάθεση, αλλά στα πλαίσια του μαθήματος (ή του διαγωνισμού) ή σε περιπτώσεις αυτοάμυνας, όταν δηλαδή απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα. Η ουσία είναι να πε­ριοριστεί οφόβος που τους έχουν ενσταλάξει οι νταήδες, όχι να γί­νουν εγκληματίες.

Η συνεργάτιδά μου έκανε μαθήματα ζίου ζίτοου στα πρώτα χρό­νια του λυκείου και θυμάται ότι ο δάσκαλός της της έλεγε: «Το καλύ­τερο συναίσθημα είναι να φεύγεις από μια μάχη γνωρίζοντας τι θα μπορούσες να είχες κάνει, αλλά δε χρειάστηκε να κάνεις». Αυτή είναι η πεμπτουσία της δύναμης.


Πηγή: http://www.boro.gr