Περίφημοι συγγραφείς του 19ου αιώνα σε... δίαιτα

Ιστορικά συστήματα διατροφής και αδυνατίσματος εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις!
Φαίνεται ότι ο περιορισμός της ποσότητας και ο έλεγχος της φύσης του φαγητού με σκοπό να μειωθεί το βάρος δεν είναι νέα μόδα: απασχολεί τη διανόηση από πολύ παλιά!

Πριν από το 1847 μάλιστα οι χορτοφάγοι αποκαλούνταν «πυθαγόρειοι», με την ιδέα του ρομαντισμού ότι οι άνθρωποι οφείλουν να δείχνουν συμπόνια στη φύση και τα πλάσματά της να γίνεται η βάση μιας δίαιτας απαλλαγμένης από το κρέας.

Και βέβαια η ιδιαίτερα φιλοπερίεργη βικτοριανή εποχή αποτέλεσε το εύφορο έδαφος για να δοκιμαστούν τέτοιες πεποιθήσεις, με μια σειρά ρομαντικών συγγραφέων να εφαρμόζουν στη διατροφική τους καθημερινότητα τα πορίσματα των ερευνών τους.

Κάποιες μάλιστα από τις δίαιτες ακολουθούν κατά πόδας την ίδια... περίεργη γραμμή!

Ο «πυθαγορισμός» του Πέρσι Σέλεϊ



Ο γνωστός συγγραφέας επηρεάστηκε από κύκλους της εποχής και έγινε χορτοφάγος: το 1810 τον βρίσκει λοιπόν να έχει απαλλαχθεί οριστικά από το κρέας, λίγο πριν από την εποχή της Οξφόρδης. Ο Πέρσι ανησυχούσε ήδη για τη «μετανάστευση» των ψυχών που προκύπτει από τη βρώση ζώων κι άρχισε να επηρεάζεται ολοένα και πιο πολύ από τον William Godwin και τον αγώνα του υπέρ της χορτοφαγίας. Στον πρώτο του γάμο μάλιστα με τη Harriet Westbrook, αμφότεροι ήταν περήφανοι για τη χορτοφαγία τους, με τον Σέλεϊ να θεωρείται συχνά ως ένας από τους πρώτους χορτοφάγους της σύγχρονης εποχής. Παρά το γεγονός ότι αργότερα στη ζωή του θα το ξανασκεφτόταν και θα επέστρεφε στην κρεατοφαγία...

Το Πρόγραμμα Απώλειας Βάρους του Λόρδου Βύρωνα



Ο Λόρδος Βύρων πάλευε ανέκαθεν με το βάρος του: η αγάπη του για τα παχυντικά και πλουσιοπάροχα γεύματα θα του έφερνε πολλές φορές μεγάλες διακυμάνσεις στα κιλά του. Στην προσπάθεια λοιπόν να παλέψει την έφεσή του στη βουλιμία με τη δύναμη της θέλησης, ο Βύρων ανέπτυξε τη δική του μέθοδο δίαιτας, η οποία έμελλε να γίνει η πρώτη «celebrity δίαιτα» του κόσμου! Στα πανεπιστημιακά του χρόνια λοιπόν τρεφόταν με μπισκότα και νερό ή με βραστές πατάτες και ξύδι. Είχε πειστεί ότι το ξύδι βοηθούσε στην πέψη και την απώλεια βάρους μειώνοντας την όρεξη και εξασφαλίζοντας παράλληλα το «κοφτερό» του πνεύματος. Από το 1806-1811, ο ποιητής κατάφερε να χάσει συνολικά 32 κιλά. Κι όταν ήταν αναγκασμένος για λόγους ευγενείας να τρώει του σκασμού στα δείπνα που τον καλούσαν, ο Βύρων έκλεινε τη βραδιά με μια μεγάλη ποσότητα μαγνησίου. Έκανε όμως και το άλλο: όταν δεν ήταν υποχρεωμένος να ντύνεται με κάθε επισημότητα, φορούσε στρώματα από μάλλινα υφάσματα για να προκαλεί εφίδρωση, πράγμα που είχε ανακαλύψει ότι συνέβαλε στην απώλεια βάρους...

Η δίαιτα της Χώρας των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ



Δεν ήταν ασυνήθιστη στη βικτοριανή εποχή η χρήση οπίου και ο Λιούις Κάρολ τιμούσε τη συνήθεια σε καθημερινή βάση, με πολλούς ιστορικούς να υποθέτουν ότι το μαγευτικό ανάγνωσμα «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» αποτελεί διαθήκη της ναρκωτικής ουσίας. Ο Κάρολ όμως έκανε και κάτι ακόμα: άρχισε να συμπληρώνει τα γεύματά του με «σνακ οπίου», όπως τα αποκαλούσε, στα οποία έβλεπε και ευεργετικές διαιτητικές ιδιότητες...

Κάρολος Ντίκενς: Ένα μήλο την ημέρα



Ο Ντίκενς ήταν ένας άνθρωπος που έψαχνε πολύ το διατροφικό και η γνώση του αυτή περνούσε και στο έργο του: από την εμμονή του με τα ψητά μήλα μέχρι και τη λιμοκτονία του «Όλιβερ Τουίστ», ο Ντίκενς γνώριζε καλά το θέμα. Κάποια στιγμή λοιπόν πείστηκε ότι το να τρώει ένα ψητό μήλο την ημέρα είχε ευεργετικές ιδιότητες για τον οργανισμό του, πεποίθηση που γενίκευσε βέβαια και στη ναυτία: ένα ψητό μήλο την ημέρα κατά τη διάρκεια θαλάσσιων ταξιδιών απέτρεπε τη ναυτία!

Τζον Κιτς: Μια αντζούγια την ημέρα



Ο περίφημος βρετανός ποιητής έπασχε από φριχτούς στομαχόπονους και φυματίωση στα 1820, με τον γιατρό του James Clark να προσπαθεί να τον ανακουφίσει μέσω μιας ιδιαίτερης δίαιτας: μία και μόνο μία αντζούγια την ημέρα, συν ένα ξεροκόμματο. Ακολουθώντας μάλιστα την εξαντλητική δίαιτα, η οποία στερούταν φυσικά βασικών βιταμινών και ιχνοστοιχείων, ο Κιτς υποβαλλόταν καθημερινά σε αφαίμαξη, κοινή πρακτική της εποχής, με αποτέλεσμα να εξασθενίσει κι άλλο ο οργανισμός του και να χειροτερεύσει δραματικά η κατάστασή του...

Ο χυλός της φτώχειας της Σαρλότ Μπροντέ



Οι αδελφές Μπροντέ δεν μεγάλωσαν ακριβώς μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια: αν τους δινόταν έστω και ένα γεύμα την ημέρα, όσο κακό κι αν ήταν, οι αδελφές ήταν τρισευτυχισμένες. Το βασικό διατροφικό αγαθό της παιδικής τους ηλικίας ήταν χυλός και ένα κομμάτι ψωμί, γεγονός που θα χρησιμοποιήσει μάλιστα αργότερα η Σαρλότ στο λογοτεχνικό της έργο. Οι ηρωίδες της αφήνονταν να λιμοκτονήσουν ως σημάδι της δύναμής τους, με την ιδέα που κρυβόταν από πίσω να είναι ότι το σώμα δεν χρειάζεται καύσιμο όσο η καρδιά και το μυαλό είναι δυνατά...

Η ταξιδιωτική δίαιτα του Ντέιβιντ Λίβινγκστον



Ο περίφημος -και τραγικός- εξερευνητής δεν είναι γνωστός μόνο για τις περιπέτειές του στην Αφρική, αλλά και για τη συγγραφή εγχειριδίου δίαιτας για ταξιδιώτες! Γιατί μπορεί στο σπίτι του να ήταν συνηθισμένος στα πλουσιοπάροχα γεύματα, στα οδοιπορικά του όμως ήταν υποχρεωμένος να τα βολεύει όπως μπορούσε, τρεφόμενος ακόμα και με κανναβούρι. Η δίαιτα με τα βασικά που έφτιαξε θα τον ακολουθούσε πιστά στις περιπέτειές του, αν και θα τον άφηνε συνεχώς χωρίς ενέργεια...

Το πρωινό του Ουόλτ Ουίτμαν



Λέγεται ότι η μέρα του Ουίτμαν δεν ξεκινούσε μέχρι να γευτεί το αγαπημένο του πρωινό από κρέας και στρείδια. Ο αμερικανός ποιητής φάνηκε να φτιάχνει τον ιδανικό συνδυασμό τροφών για πρωινή ενέργεια: κρέας για αντοχή και δύναμη, στρείδια για να κρατά το πνεύμα του κοφτερό. Σκεφτείτε τι έτρωγε για μεσημεριανό...

Η ομελέτα του Κάρολου Δαρβίνου



Ο Δαρβίνος έπασχε από στομαχικές διαταραχές, τυμπανισμό και αρθρίτιδα. Έπινε λοιπόν «10 σταγόνες υδροχλωρικού οξέος δύο φορές την ημέρα» και τρεφόταν με μικρές μερίδες πουλερικών ή κυνηγιού, τυρί και ομελέτα. Ο γιατρός του επέμενε πάντως να τρώει αμυλούχες τροφές, όπως πατάτες, ο Δαρβίνος όμως ήταν ανένδοτος. Θεωρούσε ότι η δίαιτα στην οποία είχε καταλήξει μείωνε τους εμετούς του και δεν άκουγε λέξη για να κόψει την πολυαγαπημένη του ομελέτα...

Η «δίαιτα του ανανά» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον



Στον Στίβενσον άρεσαν όλα τα φαγητά και τα ποτά και τα τιμούσε μάλιστα στην υπερβολή τους. Παράλληλα με τις καταχρήσεις στο τραπέζι, κάπνιζε αρειμανίως και έπινε τον άμπακο σε αλκοόλ και καφέδες, την ίδια ώρα που προτιμούσε τα γεύματα που ήταν πλούσια σε χοληστερίνη και υδατάνθρακες! Το γεγονός ότι ταλανιζόταν από αλλεπάλληλα επεισόδια μηνιγγίτιδας δεν φάνηκε να τον πτοεί, συνεχίζοντας να καταβροχθίζει λαίμαργα τα πάντα...

Πηγή: http://www.newsbeast.gr