Χρυσό στο στίβο της ζωής

Οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από τις συμμετοχές και τις επιτυχίες των αθλητών των Παραολυμπιακών Αγώνων είναι πολλές και τις περισσότερες φορές συγκινητικές. Η ιστορία, όμως, της Αναλίζα Μινέτι, που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 1500μ. στην κατηγορία των ατόμων με μειωμένη και καθόλου όραση, ξεπερνάει τη φαντασία και αποδεικνύει πως με τη θέληση όλα τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν.

Η Αναλίζα Μινέτι γεννήθηκε δύο μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 1976. Ο μαιευτήρας αμέσως μόλις την άκουσε να κλαίει, έκανε μια πρόβλεψη. «Η μικρή θα ασχοληθεί με το τραγούδι». Και έπεσε μέσα ο γιατρός, καθώς η Αναλίζα ασχολήθηκε από νωρίς με τη μουσική. Η φωνή της ξεχώριζε και οι δάσκαλοί της την προέτρεπαν να συνεχίσει σε αυτό το δρόμο. Η ίδια ήξερε πως ο χώρος της τέχνης δεν είναι εύκολος και αποφάσισε, παράλληλα, να σπουδάσει.

Η ζωή της Μινέτι προχωρούσε φυσιολογικά, ανάμεσα στα βιβλία και τις νότες, μέχρι που στην ηλικία των 20 ετών οι γιατροί διέγνωσαν αρχικά πρόβλημα στον αμφιβληστροειδή που της προκαλούσε απώλεια όρασης και στη συνέχεια εκφύλιση της ωχράς κηλίδας που σταδιακά την οδηγούσε στην τύφλωση. Η Μινέτι δεν πτοήθηκε από το γεγονός και συνέχισε τις δραστηριότητές της σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Η όμορφη τραγουδίστρια έκανε πολλές προσπάθειες να ξεχωρίσει και να γίνει γνωστή, χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Το 1997 της έρχεται η ιδέα της συμμετοχής στα καλλιστεία, ένα «σκαλοπάτι» που θα μπορούσε να τη βοηθήσει στο τραγούδι. Εκεί δεν κατάφερε να προχωρήσει πέρα από την πρώτη δεκάδα, κερδίζοντας ωστόσο το ειδικό βραβείο για τα «ωραιότερα πόδια». Το όνομά της, όμως, γίνεται γνωστό.

Η επόμενη χρονιά σηματοδοτεί την «εκτόξευση» της μουσικής καριέρας της Μινέτι. Καταφέρνει να κερδίσει στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, το ετήσιο μουσικό ραντεβού που απασχολεί εκατομμύρια Ιταλών. Η καριέρα της περνάει σε άλλο επίπεδο, με συναυλίες και συμμετοχές σε μουσικά σόου, που αναδεικνύουν το ταλέντο της και την τοποθετούν ανάμεσα στις σπουδαιότερες ιταλίδες τραγουδίστριες της εποχής.

Η Μινέτι ασχολείται, παράλληλα, με τον κλασικό αθλητισμό. Ποτέ δεν εγκαταλείπει τα ταρτάν, ακόμα και όταν η υγεία της δεν είναι η καλύτερη. Εξειδικεύεται στα 800 μέτρα, όπου τρέχει μαζί με συνοδό, καθώς η όρασή της έχει εξασθενήσει πολύ.

Το 2012 είναι η χρονιά ορόσημο για την Ιταλίδα. Παίρνει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στα 1500 μέτρα, καθώς τα 800μ. δεν συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα και κατακτά το χάλκινο μετάλλιο, συνοδευόμενη από τον Αντρέα Τζοκόντι, πρώην αθλητή μεσαίων αποστάσεων. Σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία της, ενώ μπροστά από εκείνη τερματίζουν δύο αθλήτριες με περιορισμένη όραση και όχι τυφλές, όπως η Μινέτι.

Μετά την απονομή του μεταλλίου, η Μινέτι δηλώνει πως μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για όσους αντιμετωπίζουν πρόβλημα. «Η απάθεια και η άρνηση σκοτώνουν, όχι το πρόβλημα. Μετά τη συμμετοχή μου στα καλλιστεία, το βραβείο στο Σαν Ρέμο, τις συναυλίες και τις πωλήσεις δίσκων, ήρθε το μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς. Που για μένα αξίζει όσο το χρυσό», δήλωσε μια ευτυχισμένη Αναλίζα Μινέτι.

Πραγματικά, Αναλίζα, το μετάλλιο που σου αξίζει είναι το χρυσό. Στον αγώνα της ζωής.

Πηγή: http://www.sport-fm.gr