Πελάτες μιας άλλης κατηγορίας τα ΑμΕΑ για τις τράπεζες...

Μπορεί οι τραπεζικοί οργανισμοί να συναλλάσσονται με το σύνολο σχεδόν των πολιτών εντάσσοντας τους στο πελατολόγιό τους, αυτό όμως δε σημαίνει και ότι όλοι οι πελάτες αντιμετωπίζονται με τα ίδια κριτήρια σε επίπεδο εξυπηρέτησης. Δυστυχώς, μία κοινωνική ομάδα που συχνά μπαίνει στο περιθώριο με την καθημερινότητά της να υπόκειται διαρκώς περιορισμούς από την πολιτειακή ή και ατομική ασυνειδησία, τα ΑΜΕΑ, δε βλέπει, όπως και σε πολλά άλλα θέματα να χαίρει ιδιαίτερης μέριμνας εκ μέρους της πλειονότητας σχεδόν των τοπικών τραπεζικών καταστημάτων…

 

Εξαίρεση στον κανόνα

Μπορεί εδώ και αρκετό καιρό τα περισσότερα τραπεζικά καταστήματα να άλλαξαν τις εισόδους τους για λόγους ασφαλείας, με διπλές πόρτες και έλεγχο κατά την υποδοχή, ωστόσο δε μερίμνησαν ώστε να πληρούν και όσα προβλέπονται σύμφωνα με την τροποποίηση των διατάξεων του Ν. 1577/1985 «Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός», όπως αυτή ορίζεται κατά τον νόμο 2831/2000 (ΦΕΚ 140Α/ 13.6.2000) σχετικά με την αναδιαμόρφωσή τους προκειμένου να εξασφαλίζεται η προσβασιμότητά τους από ΑΜΕΑ:

«Στα υφιστάμενα πριν από την ισχύ του παρόντος νόμου κτίρια που στεγάζονται υπηρεσίες του Δημοσίου, νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου ευρύτερου δημόσιου τομέα, οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτης και δεύτερης βαθμίδας, κοινωφελείς οργανισμοί, τράπεζες και ανταλλακτήρια τραπεζών, επιβάλλεται να γίνουν οι απαραίτητες διαμορφώσεις, ώστε οι λειτουργικοί χώροι τους να είναι προσπελάσιμοι από άτομα με ειδικές ανάγκες.».

Σε τοπικό επίπεδο, μόνο η Εμπορική Τράπεζα Καβάλας έχει τοποθετήσει ειδική μπάρα στις σκάλες για την άνοδο, κάθοδο και είσοδο από πλαϊνή πόρτα των ΑΜΕΑ χρηστών αναπηρικού αμαξιδίου. Ο διευθυντής Νίκος Ποριάζογλου σχολιάζει σχετικά με τη λειτουργία της: «Με την ευκαιρία της ολοσχερούς ανακαίνισης τους καταστήματος προχωρήσαμε και στην κατασκευή ειδικής μπάρας για τα ΑΜΕΑ για τον λόγο ότι το κατάστημά μας είναι υπερυψωμένο από τον δρόμο. Έτσι, θελήσαμε να τοποθετήσουμε ένα ειδικό ασανσέρ ΑΜΕΑ, το οποίο πιστεύω εξυπηρετεί άμεσα όλα τα ΑΜΕΑ της πόλης μας, καθώς και οποιονδήποτε επισκέπτη. Επίσης, φτιάχτηκε και η θύρα εισόδου των ΑΜΕΑ στο κυρίως κατάστημα ως ακριβής συνέχεια του συγκεκριμένου ασανσέρ», ενώ προσθέτει σχετικά με τη χρήση της και τις διαπιστώσεις που κατά καιρούς έχουν γίνει: «Πολλές φορές παρόλο που θέλαμε να βάλουμε κάποιους συμπολίτες μας να ανεβούν με το συγκεκριμένο ασανσέρ, έχουμε αντιμετωπίσει και αντιδράσεις εγωισμού σε παροχή βοήθειας, κυρίως ίσως από άτομα τρίτης ηλικίας. Πιστεύω όμως ότι σιγά – σιγά οι συμπολίτες μας αρχίζουν να εγκλιματίζονται και θα το χρησιμοποιούν κανονικά…».

Δυστυχώς, ωστόσο, ο κανόνας των τραπεζικών καταστημάτων σε τοπικό επίπεδο, δείχνει ότι οι νέες είσοδοι ασφαλείας είχαν ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό ενός χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου από την είσοδό του στο χώρο εφόσον αυτό δεν είναι δυνατό να χωρέσει στο εμβαδό του χώρου μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής πόρτας εισόδου με το «άνοιξε – κλείσε» να καθιστά αδύνατη την παρουσία ενός χρήστη αναπηρικού αμαξιδίου στο σημείο, όπως αποδείχτηκε και από την εμπειρία του γραμματέα του Νομαρχιακού Συλλόγου Καβάλας των ΑΜΕΑ Τάσος Βυζικίδης, τετραπληγικός και χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου…

Συμπεράσματα… αποκλεισμού

«Η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε οι χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου σχετικά με την πρόσβαση στις τράπεζες είναι δύσκολη. Με τις κατασκευές που έχουν κάνει για θέματα ασφαλείας έχουμε έρθει σε πολύ δύσκολη θέση. Θα έπρεπε να έχει προβλεφθεί αυτές οι κατασκευές να έχουν γίνει σε μεγαλύτερες διαστάσεις ώστε να μπορεί ένα αναπηρικό αμαξίδιο να μπει μέσα σ’ αυτά τα κουβούκλια μπαίνοντας και βγαίνοντας από την τράπεζα…» σχολιάζει ο Τάσος Βυζικίδης, ο οποίος στην προσπάθειά του να μπει σε μία τράπεζα ξέρει ότι πρέπει «κάποιος, κάπως να βοηθήσει». «Μιλάμε μόνο για εξαιρέσεις στον κανόνα των τραπεζών που δεν έχουν λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να γίνεται πιο εύκολη η πρόσβασή μας, όπως αυτή της Εμπορικής Τράπεζας. Οι περισσότερες δυστυχώς με τα μέτρα που έχουν λάβει για την αποτροπή των ληστειών έχουν δυσκολέψει την ζωή μας γιατί δεν έχουν λάβει υπόψη τους ένα αναπηρικό αμαξίδιο τι χώρο καταλαμβάνει για να μπορεί να ανοίξει ή να κλείσει την πόρτα εισόδου. Οι διαστάσεις είναι πάρα πολύ μικρές.

Συνήθως πρέπει να φωνάξουμε κάποιον από μέσα για να μπορέσουμε να μπούμε στην τράπεζα. Θα πρέπει δηλαδή σε κάποιον άλλο να πούμε για να πει εκείνος σε κάποιον άλλο μέσα να έρθει να βοηθήσει και να μπούμε από κάποια πόρτα στο πλάι ίσως του κτιρίου, για την οποία μάλιστα συνήθως δεν έχει προβλεφθεί τίποτα στο πεζοδρόμιο…» σχολιάζει, ενώ το κακό εξαπλώνεται και σε δημόσιες υπηρεσίες: «Δεν είναι μόνο οι τράπεζες φυσικά για εμάς. Είναι και το ταχυδρομείο, όπου υπάρχει ένα ασανσέρ για την πρόσβασή μας, το οποίο όμως δε λειτουργεί. Είναι ουσιαστικά ανενεργό γιατί θα πρέπει πάλι να φωνάξουμε να έρθει κάποιος από μέσα να κατεβάσει το ασανσέρ για να ανέβουμε. Είναι ολόκληρη διαδικασία και στην πράξη, το ταχυδρομείο είναι για εμάς επίσης απροσπέλαστο. Το πρόβλημα της προσβασιμότητας είναι δηλαδή γενικότερο. Βλέπουμε ότι με πολύ αργά βήματα γίνονται προσπάθειες για να καλυτερεύσουν αυτά τα πράγματα… Άλλο ένα παράδειγμα; Το μόνο προσβάσιμο για εμάς ΚΕΠ είναι αυτό της πρώην νομαρχίας, αφού μόνο σε αυτό μπορούμε να σταθμεύσουμε. Το ΚΕΠ που υπάρχει στον Άγιο Νικόλαο για εμάς είναι απαγορευτικό. Έχει μπροστά το σκαλάκι, δεν μπορούμε να μπούμε μέσα. Πρέπει πάντα να έχουμε κάποιον μαζί μας ή να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου άλλου…».

Επιπλέον ζήτημα το πάρκινγκ

Το ζήτημα του πάρκινγ, εξηγεί ο γραμματέας του συλλόγου, είναι ένας επιπλέον παράγοντας. Ο ίδιος, συχνά πηγαίνοντας να μπει στο αυτοκίνητό του, το οποίο αφήνει στην προβλεπόμενη για αναπήρους θέση, θα βρει από δίπλα κάποιο άλλο αυτοκίνητο να έχει κολλήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει αδύνατη την είσοδό του στη θέση του οδηγού, για την οποία απαιτείται ξεμοντάρισμα από τον ίδιο του αναπηρικού αμαξιδίου και τοποθέτησή του στο πίσω κάθισμα. Αλλά, το θέμα του πάρκινγκ, άπτεται και του θέματος πρόσβασης σε υπηρεσίες και τράπεζες, όπως εξηγεί: «Όταν λέμε προσβάσιμη υπηρεσία ή τράπεζα, καλούμαστε να θίξουμε και το θέμα του πάρκινγκ. Κάποιος με αναπηρικό αμαξίδιο δεν μπορεί να διασχίσει όλη την πόλη για να πάει σε μία τράπεζα θεωρώντας έστω ότι αυτή είναι προσβάσιμη. Πρέπει να υπάρχει και η ανάλογη θέση πάρκινγκ. Η Αγροτική Τράπεζα για παράδειγμα και να γινόταν για εμάς προσβάσιμη ως προς την είσοδό μας, θα παρέμενε απροσπέλαστη καθότι δεν υπάρχει εκεί προβλεπόμενος χώρος για να σταθμεύσουμε το αυτοκίνητό μας. Είναι κάτι το πολύ επικίνδυνο, αφού μιλάμε για ένα δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας και το να ανοίξεις μία πόρτα αυτοκινήτου για να μπορέσεις να παρκάρεις εκεί είναι μια διαδικασία που μπορεί να προκαλέσει κάποιο ατύχημα και εσύ ο ίδιος φυσικά επίσης να κινδυνεύσεις…».

Πώς νιώθει όμως μία ολόκληρη κοινωνική ομάδα, η οποία ναι μεν έχει τις ανάλογες υποχρεώσεις, αλλά όχι και τα ανάλογα δικαιώματα; «Οι συντάξεις μας και τα επιδόματά μας είναι όλα μέσω τραπεζών, αν και οι τράπεζες δεν έχουν μεριμνήσει για ένα μέρος πελατών τους, αυτό που αποτελούν τα ΑμεΑ και δη τα άτομα χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου παρά το ότι μέσω αυτών κινούνται όλα μας τα λεφτά και διεκπεραιώνονται πια όλες μας οι υποχρεώσεις. Δεν έχουν λάβει υπόψη τους μία μεγάλη κοινωνική ομάδα…». Όσο για το πού αποδίδεται αυτή η γενικευμένη λάθος νοοτροπία ή έστω αδιαφορία; Απαντά: «Εμάς τους χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων δε μας τρομάζει η αναπηρία. Μας τρομάζει η ανυπαρξία του κράτους. Αυτό είναι που μας τσακίζει περισσότερο ψυχολογικά. Όταν το δομημένο αστικό περιβάλλον σε αναγκάζει να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι. Θα πει κανείς, εσύ πώς τα καταφέρνεις και κινείσαι αυτήν τη στιγμή κάτω στη νομαρχία; Γιατί μπορώ πολύ απλά να πω ότι ήμουν από τους τυχερούς… Αλλά, σ’ αυτήν τη χώρα, δεν μπορούμε να τα αφήνουμε όλα στη τύχη. Θα πρέπει να υπάρχει η πρόνοια, θα πρέπει να υπάρχει και η πολιτική βούληση είτε από την περιφέρεια είτε από τον δήμο Καβάλας, ακόμα – ακόμα και από το κράτος να γίνουν κάποια πράγματα για τα 200.000 ΑΜΕΑ που υπάρχουν καταγεγραμμένα στη χώρα. Δε φταίει όμως ο πολίτης. Γιατί ο κάθε πολίτης εκπαιδεύεται από το σύστημα και την κοινωνία. Όταν δεν έχεις εκπαιδευτεί να σέβεσαι τη διαφορετικότητα και τον συνάνθρωπό σου, από εκεί και πέρα καταντάς ζούγκλα, όπως καταντήσαμε σήμερα…».

Πηγή: http://www.evdomi.gr