O ρόλος της βιταμίνης C στις ανίατες παθήσεις

Η σύγχρονη ιατρική διατηρεί μια άποψη του 19ου αιώνα όσον αφορά μολυσματικές ασθένειες. Πολλές από τις μεγάλες ιογενείς και βακτηριακές ασθένειες (πολιομυελίτιδα, διφθερίτιδα, πνευμονία, φυματίωση, ελονοσία, λέπρα και τέτανος) αντιμετωπίζονται ακριβώς όπως ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα: ως θανατηφόρες και σε μεγάλο βαθμό ανίατες ασθένειες.

Εκτός από τα αντιβιοτικά για τις μολύνσεις βακτηριακής προέλευσης, οι γιατροί υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση για τις περισσότερες σοβαρές λοιμώξεις είναι η πρόληψη, η οποία είναι ο λόγος που πολλές από αυτές τις ασθένειες αντιμετωπίζονται με εμβολιασμούς με συχνά ολέθριες συνέπειες. Ωστόσο, υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός θαμμένων αποδείξεων στην ιατρική βιβλιογραφία που υποστηρίζουν ότι η βιταμίνη C είναι ένα απλό, πολύχρηστο ελιξίριο που μπορεί να θεραπεύσει πολλές από αυτές τις λεγόμενες «ανίατες» θανατηφόρα λοιμώξεις.

Η βιταμίνη C

Πολλοί από τους πρωτοπόρους ερευνητές που διερευνούν τη βιταμίνη C ή ασκορβικό οξύ, πιστεύουν ότι έχει ονομαστεί λάθος. Ο όρος «βιταμίνη» συνεπάγεται ότι πρόκειται για ένα μικροθρεπτικό συστατικό και ότι το σώμα απαιτεί μόνο μικρές ποσότητες από αυτό. Τα ινδικά χοιρίδια, τα πιθηκοειδή, ορισμένα είδη νυχτερίδων και οι άνθρωποι είναι τα μόνα πλάσματα στον πλανήτη που δεν κατασκευάζουν οι ίδιοι βιταμίνη C, οδηγώντας μερικούς ερευνητές να υποθέσουν ότι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να παράγουμε τις δικές μας αποθήκες βιταμίνης C αποτελεί ελάττωμα γενετικής φύσης.

Επεκτείνοντας τα ποσά που απαιτούνται από τα υγιή ζώα στον άνθρωπο φαίνεται ότι χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο από τα 75mg/ημέρα που έχει προταθεί ως η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη από τους εμπειρογνώμονες σε θέματα υγείας. Λαμβάνοντας υπόψη την ίδια αναλογία ασκορβικού ανά βάρος σώματος στα ζώα, ένα ανθρώπινο ον θα χρειαζόταν ποσότητα της τάξης των 2-4g/ημέρα ασκορβικού οξέος σε υγιή κατάσταση και έως 15g/ημέρα κατά τη διάρκεια της ασθένειας.

Ο Ούγγρος φυσιολόγος Albert Szent-Gyorgyi, ο οποίος τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1937 για την ανακάλυψη της βιταμίνης C, διαπίστωσε ότι το ασκορβικό οξύ είναι μια σημαντική πτυχή της βιολογικής καύσης. Αυτό τον οδήγησε να υποθέσει ότι η βιταμίνη C είναι μια απαραίτητη ουσία για τη διατήρηση της κυτταρικής επικοινωνίας μέσα στο σώμα.

Η κυτταρική επικοινωνία λαμβάνει χώρα μέσω ενός συστήματος ανταλλαγής ηλεκτρονίων μεταξύ όλων των μορίων στο σώμα, και «σκοπός» της είναι ουσιαστικά να διατηρήσει μια σταθερή ροή ηλεκτρικών και μαγνητικών πεδίων. Σύμφωνα με τον Szent-Gyorgyi, όσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα της βιταμίνης C, το καλύτερη είναι η ροή ηλεκτρονίων και, ως εκ τούτου, πιο βελτιωμένη η ροή της επικοινωνίας μεταξύ των κυττάρων (Executive Health, 1978; 14: 1-4).

Ουσιαστικά, οποιουδήποτε είδους ασθένεια συμβαίνει όταν αυτή η ροή ηλεκτρονίων είναι μειωμένη. Τα λοιμώδη νοσήματα, οι αλλεργίες, οι αυτοάνοσες ασθένειες και πάσης φύσεως τραύματα στο σώμα περιλαμβάνουν τις λεγόμενες «ελεύθερες ρίζες». Ελεύθερη ρίζα είναι ουσιαστικά ένα μόριο που έχει χάσει ένα ηλεκτρόνιο. Οι ελεύθερες ρίζες είναι πολύ δραστικές και αποσπούν ηλεκτρόνια από άλλα μόρια. Αυτή η αρπαγή των ηλεκτρονίων γίνεται αλυσιδωτή αντίδραση: τα κύτταρα των οποίων τα ηλεκτρόνια έχουν κλαπεί από τις ελεύθερες ρίζες, με τη σειρά τους, διαρρέουν ελεύθερες ρίζες επί των γειτονικών κυττάρων, προκαλώντας έτσι ζημιά σε εκείνα τα κύτταρα τα οποία, με τη σειρά τoυς, στη συνέχεια, παράγουν περισσότερες ελεύθερες ρίζες.

Υπό αυτό το πρίσμα, η ασθένεια είναι μια κατάρρευση του κυτταρικού συστήματος επικοινωνίας του σώματος, και μια τέτοια κατάσταση απαιτεί ένα τεράστιο κίνητρο για να εξομαλύνει και να αποκαταστήσει τις ηλεκτρικές συνδέσεις. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η κλιμάκωση των ελευθέρων ριζών είναι με τους «καθαριστές» ελευθέρων ριζών. Παρά το γεγονός ότι ορισμένα θρεπτικά συστατικά και χημικές ουσίες στο σώμα μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερες ρίζες, σε περίπτωση σοβαρής εξουθενωτικής ασθένειας, τα περισσότερα από τα συστήματα του σώματος δεν περιέχουν το είδος των ηλεκτρονίων «υψηλής ενέργειας», που μπορούν να διαταράξουν τον καταστροφικό κύκλο, εκτός από τη βιταμίνη C.

Οι μεγάλες δόσεις ασκορβικού οξέος είναι από τις λίγες ουσίες που είναι σε θέση να παρέχουν επαρκή αριθμό ηλεκτρονίων υψηλής ενέργειας ώστε να θέσουν τέλος το συντομότερο δυνατό στην αλυσιδωτή αντίδραση που δημιουργεί ελεύθερες ρίζες. Όταν το σώμα υποκύπτει σε μία ασθένεια, ιδιαίτερα σε μολυσματική ασθένεια, η ανάγκη του για βιταμίνη C ανεβαίνει στα ύψη.

Ο Szent-Gyorgyi και άλλοι πρωτοπόροι ερευνητές για τη βιταμίνη C που ασχολήθηκαν μετά από αυτόν, όλοι ανακάλυψαν ότι οι ανάγκες μας σε βιταμίνη C σχετίζονται με τη βαρύτητα της ασθένειας: Όσο πιο σοβαρή είναι η ασθένεια, τόσο περισσότερη βιταμίνη C είναι απαραίτητη για να εξουδετερώσει τη ζημιά των ελεύθερων ριζών και τόσο μεγαλύτερη είναι η ποσότητα της βιταμίνης C που είναι ανεκτή από το σώμα. Στην ουσία, η ασθένεια προκαλεί μια προσωρινή περίπτωση σοβαρού σκορβούτου (ανεπάρκεια βιταμίνης C) καθώς το σώμα την καταναλώνει γρήγορα (J Orthomol Psychiatry, 1981; 10: 125-32).

Η ανακάλυψη του Szent-Gyorgyi κίνησε το ενδιαφέρον για τη βιταμίνη C κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, ως μια πιθανή θεραπεία για ένα ευρύ φάσμα μολυσματικών ασθενειών. Πολλοί πρωτοπόροι ερευνητές, πραγματοποίησαν και δημοσίευσαν ένα πλήθος από πολλά υποσχόμενες έρευνες που αποδεικνύουν ότι οι ιογενείς και βακτηριακές ασθένειες θα μπορούσαν να εξουδετερωθούν, και το σώμα να αποτοξινωθεί πλήρως, με μεγάλες δόσεις ασκορβικού οξέος. Πιο ελπιδοφόρα από όλες ήταν η έρευνα που έδειχνε τη δύναμη της βιταμίνης C ενάντια στη μάστιγα της εποχής: την πολιομυελίτιδα.

Βιταμίνη C και πολιομυελίτιδα

Όπως ανέφερε το περιοδικό Time στην έκδοσή του στις 18 Σεπτεμβρίου 1939, κατά τη συνεδρίαση του Τρίτου Διεθνούς Συνεδρίου Μικροβιολογίας στο Μανχάταν εμφανίστηκε ένα σημαντικό στοιχείο στον αγώνα κατά της πολιομυελίτιδας. Αφορούσε το έργο του βακτηριολόγου ClausW. Jungeblut, ο οποίος είχε μια έμπνευση, ενώ μελετούσε τα στατιστικά στοιχεία από το 1938 για την επιδημία πολιομυελίτιδας στην Αυστραλία. Είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που είχαν προσβληθεί από την ασθένεια είχαν ανεπάρκεια σε βιταμίνη C.

Ήδη από το 1935, ο Jungeblut, καθηγητής μικροβιολογίας στο πανεπιστήμιο Columbia, είχε ισχυριστεί ότι η βιταμίνη C μπορεί να αδρανοποιήσει πλήρως τον ιό της πολιομυελίτιδας (J Exp Med, 1935; 62: 317-21). Είχε φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα μετά από πειράματα στα οποία είχε εκχύσει με ένεση τη βιταμίνη σε πιθήκους που είχαν τον ιό της πολιομυελίτιδας και είχαν αναπτύξει τη νόσο. Είχε επίσης καταλήξει σε στοιχεία που δείχνουν ότι η βιταμίνη C ήταν σε θέση να εξουδετερώσει πλήρως τον τέτανο, σταφυλοκοκκικές τοξίνες και το βακτήριο της διφθερίτιδας, καθώς και τους ιούς του έρπητα και την ηπατίτιδα.

Ο Jungeblut διαπίστωσε ότι οι ενέσεις εμπόδισαν σχεδόν το ένα τρίτο από τους πιθήκους από το να παραλύσουν από την πολιομυελίτιδα, ενώ μόνο το 5 τοις εκατό των ζώων στην ομάδα ελέγχου διατηρούσαν οποιεσδήποτε κινητικές δεξιότητες (J Exp Med, 1937; 65: 127 – 46). Επανέλαβε τη μελέτη του και βρήκε τα ίδια αποτελέσματα σε 123 πιθήκους (J Exp Med, 1937; 66: 459-77), και στη συνέχεια προσπάθησε με ένα διαφορετικό στέλεχος του ιού της πολιομυελίτιδας, λαμβάνοντας και πάλι τα ίδια αποτελέσματα (J Exp Med, 1939; 70: 315-32).

Το έργο του Jungeblut κέρδισε το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας μέχρι που ο Albert Sabin, ο οποίος ανέπτυξε το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας, προσπάθησε και απέτυχε να αναπαράγει τα αποτελέσματα του Jungeblut. Ωστόσο, ο Sabin είχε δημιουργήσει μια πολύ πιο σοβαρή ασθένεια στους πιθήκους του και στη συνέχεια χρησιμοποίησε πολύ μικρότερη δόση βιταμίνης C, η οποία ήταν μόνο το 35 τοις εκατό της δόσης που χρησιμοποιήθηκε από τον Jungeblut. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι η αναφορά στην αποτυχία του Sabin σκότωσε σχεδόν κάθε περαιτέρω έρευνα σχετικά με τον ρόλο της βιταμίνης C ως αποτελεσματική θεραπεία κατά της πολιομυελίτιδας, για τουλάχιστον μια δεκαετία (J Med Orthomol, 2006; 21: 102-6).

Τα πειράματα του Klenner

Κατά τη διάρκεια της περιόδου έξαρσης της πολιομυελίτιδας, το 1950, ο βιολόγος και γιατρός Frederick R. Klenner άρχισε να πειραματίζεται με μεγάλες ενδοφλέβιες δόσεις βιταμίνης C αφού ήταν πλέον ευρέως διαθέσιμη. Ο Klenner ειδικευόταν στις παθήσεις του θώρακα, αλλά επέλεξε να διατηρεί ένα γενικό ιατρείο λόγω των ευκαιριών που του παρείχε να βλέπει και να θεραπεύει ένα ευρύ φάσμα ασθενειών. Ως βιολόγος, ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις δράσεις του ασκορβικού οξέος.

Ο Klenner ήταν ένας γιατρός που εργαζόταν πολλές ώρες, με τη βοήθεια της νοσηλεύτριας συζύγου του, θεραπεύοντας ασθενείς και κάνοντας επισκέψεις κατ’ οίκον ακόμα και σε ασθενείς που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον πληρώνουν. Ο Klenner ενδιαφέρθηκε για τη βιταμίνη C όταν η γυναίκα του άρχισε να υποφέρει από αιμορραγία των ούλων, και ο οδοντίατρος της είχε συστήσει πλήρη εξαγωγή των δοντιών της. Όταν διάβασε ότι οι υψηλές δόσεις βιταμίνης C είχαν θεραπεύσει παρόμοια προβλήματα σε χιμπατζήδες, ο Klenner χρησιμοποίησε τη θεραπεία στη σύζυγό του, και η πάθησή της αντιμετωπίστηκε πλήρως.

Ένας άλλος από τους ασθενείς του, ο οποίος έπασχε από επιπλοκές ιογενούς πνευμονίας, πυροδότησε περαιτέρω το ενδιαφέρον Klenner για τη βιταμίνη Cως πιθανή θεραπεία. Όπως και ο Szent-Gyorgyi, ο Klenner θεώρησε ότι η βιταμίνη C μπορεί να χρησιμεύσει ως μεταφορέας αερίων ώστε να διευκολυνθεί η κυτταρική αναπνοή (J Appl Nutr, 1953; 6: 274-78).

Στο χρονικό διάστημα μεταξύ 1943 και 1947, ο Klenner αντιμετώπισε επιτυχώς 42 περιπτώσεις ιογενούς πνευμονίας, μια λοίμωξη των πνευμόνων και συχνά μια επιπλοκή της γρίπης, χρησιμοποιώντας μεγάλες δόσεις βιταμίνης C (South Med Surg, 1948; 110: 36-8). Με βάση την εμπειρία του, ο Klenner διαπίστωσε ότι διαφορετικά άτομα απαιτούν διαφορετικές δοσολογίες και διαφορετικούς τρόπους χορήγησης από του στόματος, ενδοφλέβια ή ενδομυϊκά, ανάλογα με τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων τους.

Εμπνεύστηκε, επίσης, από μια μελέτη στο AustralianJournalofExperimentalBiology & MedicalScience (Αυστραλιανή επιθεώρηση πειραματικής βιολογίας και ιατρικής επιστήμης), που ανέφεραν ότι το μέσο επίπεδο βιταμίνης C στα ούρα των θυμάτων πολιομυελίτιδας ήταν 19,9% σε σύγκριση με το 44,3% σε υγιείς μάρτυρες. Για τον Klenner, αυτό σήμαινε την πιθανή παρουσία μιας σχέσης μεταξύ του επιπέδου κορεσμού βιταμίνης C στο σώμα και της μολυσματικής ασθένειας. Πράγματι, η αυστραλιανή έρευνα είχε βρει μια σαφή σύνδεση μεταξύ της σοβαρότητας της προσβολής και της ποσότητας της βιταμίνης C που διατηρείται στο σώμα (South Med Surg, 1.949; 111: 209 – 14). Αυτό πυροδότησε την ιδέα της χρήσης της βιταμίνης C για τη θεραπεία άλλων ιών, όπως τον ιό της πολιομυελίτιδας.

Το 1949, ο Klenner δημοσίευσε μία μελέτη-ορόσημο στην οποία περιέγραψε πώς είχε αντιμετωπίσει την πολιομυελίτιδα και άλλες μολυσματικές ασθένειες με βιταμίνη C. Σε σύνολο 60 ασθενών του με πολιομυελίτιδα, και οι 60 είχαν θεραπευτεί, με πλήρη υποχώρηση των συμπτωμάτων τους (South Med Surg, 1949; 111: 209 έως 14). 15 από τους 60 είχαν υποστεί οσφυονωτιαία παρακέντηση για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και 8 ήταν σε επαφή με ανθρώπους που είχαν επιβεβαιωμένα κρούσματα πολιομυελίτιδας.

Υπό το θεραπευτικό σχήμα του Klenner, οι ασθενείς ήταν συνήθως καλά μετά από πέντε ημέρες τακτικής ενδοφλέβιας ή ενδομυϊκής χορήγησης βιταμίνης C που ακολουθούνταν από υπερβολικές δόσεις βιταμίνης C από το στόμα σε τακτά χρονικά διαστήματα. Κανένας από αυτούς τους ασθενείς δεν εμφάνισε αναπηρία με οποιονδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένων δύο ασθενών με προχωρημένη νόσο οι οποίοι, υπό κανονικές συνθήκες, θα χρειάζονταν συσκευή τεχνητού πνεύμονα.

Μάλιστα, σε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε αργότερα, ο Klenner περιέγραψε την περίπτωση ενός πεντάχρονου κοριτσιού με επιβεβαιωμένη πολιομυελίτιδα που είχε παραλύσει και στα δύο πόδια για περισσότερες από τέσσερις ημέρες. Αλλά μετά από τέσσερις ημέρες χορήγησης ενδομυϊκής βιταμίνης C, το παιδί άρχισε να κινεί τα πόδια του και πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, αν και ο Klenner συνέχισε να δίνει δόσεις των 1000mg βιταμίνης C από το στόμα, κάθε δύο ώρες μαζί με χυμό φρούτων, για επτά ημέρες. Δεκαπέντε μέρες αργότερα, σύμφωνα με την έκθεση του Klenner, το παιδί είχε ανακάμψει πλήρως τόσο αισθητηριακά όσο και κινητικά (South Med Surg, 1951; 113: 101-7).

Όταν ο Klenner έγραψε τα κλινικά ευρήματά του, άλλοι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η βιταμίνη C μπορεί να σκοτώσει τον ιό της πολιομυελίτιδας σε δοκιμαστικό σωλήνα σε εργαστηριακά πειράματα με ζώα αλλά και σε ασθενείς πολιομυελίτιδας. Τυπικά, ο Klenner πέτυχε τα μέγιστα αποτελέσματά του με μεγάλες καθημερινές δόσεις των 50-80g βιταμίνης C, και μετέπειτα ερευνητές έχουν αναφέρει επιτυχημένα αποτελέσματα με παρόμοια μεγάλες από του στόματος δόσεις βιταμίνης C (Med Times, 1955; 83: 1160-1).

Παρ “όλα αυτά, η μεγαλύτερη συνεισφορά του Klenner ήταν ο πειραματισμός με πιο άμεσες μορφές χορήγησης, ενδοφλέβια και ενδομυϊκά, και παρέμεινε πεπεισμένος ότι η ενδομυϊκή και ενδοφλέβια χορήγηση βιταμίνης C αυξάνει τα επίπεδα της βιταμίνης C στους ιστούς πολύ πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά από τη λήψη της βιταμίνης από το στόμα. Πρόθυμος να μοιραστεί την επιτυχία του, ο Klenner εμφανίστηκε στην 98η ετήσια σύνοδο της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης στις 10 Ιουνίου 1949, κατά τη διάρκεια της χειρότερης επιδημίας πολιομυελίτιδας, και έδωσε μια ομιλία για το θεραπευτικό σχήμα του. Υποστήριζε ότι, για επτά χρόνια, ήταν σε θέση να αντιμετωπίζει και να θεραπεύει ένα ευρύ φάσμα ιογενών λοιμώξεων μέσα σε 72 ώρες, χρησιμοποιώντας συχνές ενδοφλέβιες δόσεις βιταμίνης C.

«Πιστεύω ότι αν δοθεί βιταμίνη C σε αυτές τις μεγάλες δόσεις (6000-20.000mg σε διάστημα 24 ωρών) σε ασθενείς με πολιομυελίτιδα, κανένας δεν θα παραλύσει και δε θα υπάρξει καμία περαιτέρω συνέπεια ή επιδημία πολιομυελίτιδας,» ανέφερε.

Ο τολμηρός ισχυρισμός του Klenner αγνοήθηκε. Κανένας ερευνητής δεν προσπάθησε καν να δώσει συνέχεια στην ανακάλυψή του και δε χρησιμοποιήθηκε ούτε μια δεκάρα από το 1 εκατομμύριο δολάρια που δόθηκαν από το Κογκρέσο για έρευνα για την πολιομυελίτιδα, ώστε να διερευνηθεί ο ρόλος της βιταμίνης C.

Όπως έγραψε ο Klenner αργότερα σε ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε το 1959: «Σε περίπτωση που η ασθένεια είναι παρούσα σε οξεία μορφή, το ασκορβικό οξύ που δίνεται στις κατάλληλες ποσότητες όλο το εικοσιτετράωρο, τόσο από το στόμα όσο και ενέσιμα, θα επιφέρει μια ταχεία ανάρρωση. Πιστεύουμε ότι το ασκορβικό οξύ θα πρέπει να δοθεί ενέσιμα σε ποσότητες από 250mg έως 400mg ανά kg βάρους σώματος κάθε 4 έως 6 ώρες για 48 ώρες, και στη συνέχεια κάθε 8 έως 12 ώρες. Η δόση από το στόμα είναι η δόση που μπορεί να γίνει ανεκτή. Σε όσους λένε ότι η πολιομυελίτιδα είναι ανίατη, λέω ότι ψεύδονται. Η πολιομυελίτιδα στην οξεία της μορφή μπορεί να θεραπευτεί σε 96 ώρες ή λιγότερο. Ζητώ από τις υπεύθυνες αρχές να το δοκιμάσουν.» (Tri-StateMedJ, 1959; February: 1–8).

Ιογενής ηπατίτιδα

Ο Klenner συνέχισε ανακαλύπτοντας ότι η βιταμίνη C είναι μία ισχυρή και αποτελεσματική θεραπεία για πολλές άλλες λεγόμενες «ανίατες» παθήσεις που προσβάλλουν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο.

Αργότερα, ο Klenner άρχισε να πειραματίζεται και πάλι με τη βιταμίνη C για να θεραπεύσει άλλες ιογενείς ασθένειες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε πραγματοποιήσει διάφορες επιτυχείς θεραπευτικές αγωγές για διάφορες ασθένειες, ιδιαίτερα με το συνδυασμό του στόματος και ενέσιμης βιταμίνης C σε μεγάλες δόσεις. Μία τέτοια ασθένεια ήταν η ιογενής ηπατίτιδα, μια επικίνδυνη λοίμωξη του ήπατος. Σε αυτή την περίπτωση, το θεραπευτικό του σχήμα για τη βιταμίνη C πέτυχε πλήρη εξαφάνιση όλων των συμπτωμάτων μέσα σε τέσσερις ημέρες(JIntAcadPrevMed, 1974; 1: 45–69).

Σε ένα παράδειγμα νεαρού άντρα με ηπατίτιδα, ο οποίος παρουσίαζε σοβαρό ίκτερο και υψηλό πυρετό, ο Klenner του έδωσε μεγάλες δόσεις βιταμίνης C (έως 270.000mgενδοφλεβίως, με επιπλέον 45.000mg από το στόμα μέσα σε λίγο περισσότερο από 24 ώρες) και ο ασθενής σύντομα επέστρεψε στην εργασία του.

Σε μια άλλη περίπτωση, ο Klennerθεράπευσε ένα νεαρό άνδρα, ο οποίος είχε παρουσιάσει όλα τα συνήθη συμπτώματα της ηπατίτιδας, με 135.000mg βιταμίνης C ενδοφλεβίως σε συνδυασμό με 180.000mg βιταμίνης από το στόμα. Μέσα σε λίγες μέρες, ο ασθενής ήταν σε θέση να επιστρέψει στην εργασία του. Ο συγκάτοικός του, όμως, ο οποίος είχε λάβει τη συμβατική θεραπεία, παρέμεινε στο νοσοκομείο για 26 ημέρες (SmithL. TheClinicalExperiencesofFrederickR. Klenner, M. D.: ClinicalGuidetotheUseofVitaminC. Portland, OR: LifeSciencesPress, 1988).

Εκτός από τον Klenner, ένα πλήθος άλλων γιατρών ανέφεραν επίσης αξιοσημείωτη επιτυχία με τη χρήση της βιταμίνης C για τη θεραπεία της ιογενούς ηπατίτιδας και της ηπατίτιδας Β, έστω και χωρίς την ταχύτητα θεραπείας που πέτυχε ο Klenner. Ένα από αυτούς τους γιατρούς ανέφερε ότι, σε 63 παιδιά με οξεία ηπατίτιδα που δόθηκε μια αγωγή μόνο με 10.000mg βιταμίνης Cκαθημερινά για πέντε ημέρες, όλα έδειξαν εξαιρετική βελτίωση μετά από πέντε ημέρες.

Ένας άλλος γιατρός θεράπευσε μια νεαρή γυναίκα, που είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για τρεις μέρες για παρακολούθηση, δίνοντάς της 2000mgβιταμίνης C καθημερινά, για έξι ημέρες. Παρά το γεγονός ότι ανταποκρίθηκε καλά με τις ενέσεις και δεν αισθανόταν άρρωστη μόλις μετά από τη δεύτερη δόση, απαιτήθηκε ωστόσο περισσότερος χρόνος για να εξαφανιστούν όλα τα συμπτώματά της σε σχέση με τις θεραπείες του Klenner με το σύστημα υψηλής δόσης του. (Smith L. The Clinical Experiences of Frederick R. Klenner, M. D.: Clinical Guide to the Use of Vitamin C. Portland, OR: Life Sciences Press, 1988).

Η βιταμίνη C έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για την πρόληψη της λοίμωξης από ηπατίτιδα από μεταγγίσεις αίματος. Σε περισσότερους από χίλιους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μεταγγίσεις αίματος μεταξύ του 1967 και του 1973, εκείνοι που λάμβαναν από το στόμα καθημερινά 2-6g βιταμίνης C για έξι μήνες, αφού έκαναν μετάγγιση είχαν 0,2% πιθανότητα εμφάνισης ηπατίτιδας σε σύγκριση με το ποσοστό 7% όσον δεν λάμβαναν κανένα επιπλέον συμπλήρωμα μετά τη μετάγγιση (JIntAcadPrevMed, 1978; 5: 54-8).

Ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά και ανεμοβλογιά

Η σύγχρονη ιατρική πείθει τους γονείς ότι οι ασθένειες της παιδικής ηλικίας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες και ανίατες, προτείνοντας έτσι ως πρόληψη τον καθολικό εμβολιασμό. Ωστόσο, ο Klenner είχε επίσης αξιοσημείωτη επιτυχία ενάντια σε πολλές από τις «ανίατες» ασθένειες για τις οποίες προτείνονται εμβολιασμοί, όπως η ιλαρά, η παρωτίτιδα, η ερυθρά, η ανεμοβλογιά, ο τέτανος και η διφθερίτιδα. Οι περισσότερες δημοσιεύσεις του Klenner για την ιλαρά αφορούν εκθέσεις περιστατικών μεμονωμένων ασθενών. Παρ’ όλα αυτά, στο σύνολό τους, τα περιστατικά αυτά προσφέρουν πολύ πειστικές αποδείξεις ότι η βιταμίνη C μπορεί να θεραπεύσει τις πιο σοβαρές ή περίπλοκες περιπτώσεις.

Η πρώτη του δημοσιευμένη υπόθεση περιλάμβανε τα πειράματά του με βιταμίνη Cστις κόρες του, όταν είχαν προσβληθεί από ιλαρά. Ανακάλυψε ότι μπορούσε να ελέγξει την ασθένεια, αλλά όχι να την εξαλείψει, με τη χορήγηση 1.000mg κάθε δύο ώρες για 48 ώρες.

Πράγματι, όλα τα συμπτώματα της ιλαράς εξαφανίζονταν μόνο όσο έδινε μια από το στόμα δόση των 1000mg κάθε δύο ώρες όλο το εικοσιτετράωρο για τέσσερις ημέρες (J Appl Nutr, 1953; 6: 274-8).

Ο Klenner σύντομα ανακάλυψε ότι θα μπορούσε να αποκτήσει ταχύτερα και καλύτερα αποτελέσματα σε βρέφη δίνοντας τακτικές δόσεις των 1.000mg είτε ενδοφλέβια ή με ενδομυϊκή ένεση για αρκετές ημέρες. Με αυτό το θεραπευτικό σχήμα, μωρά ηλικίας λιγότερο από ενός έτους με πυρετό και το τυπικό εξάνθημα της ιλαράς ανάρρωσαν μέσα σε λίγες μέρες. Ο Klenner θεράπευσε ακόμη ένα παιδί με εγκεφαλίτιδα, μια επιπλοκή της ιλαράς που προκαλεί φλεγμονή του εγκεφάλου.

Σε αυτήν την περίπτωση, ο Klenner χορήγησε ενδοφλέβια τρεις δόσεις βιταμίνης C (2g) για τουλάχιστον τρεις ημέρες, σε συνδυασμό με 1.000mg από του στόματος βιταμίνης C κάθε δύο ώρες, και πάλι για τρεις ημέρες (J Nutr Αρρί, 1953; 6: 274-8). Όταν το αγόρι είχε ανακάμψει πλήρως, ο Klenner δεσμεύθηκε να αυξήσει τη δοσολογία. Στη συνέχεια, τα παιδιά που παρουσίαζαν εγκεφαλίτιδα υποβάλλονταν σε αγωγή με πιο συχνές ενδοφλέβιες ενέσεις.

Συνολικά, ο Klenner θεράπευσε έξι νεαρούς ασθενείς με εγκεφαλίτιδα ως επιπλοκή της παιδικής ασθένειας. Σε κάθε περίπτωση, μετά από αρκετές ενέσεις σχετικά χαμηλής δόσης βιταμίνης C (1000-2000mg) κάθε λίγες ώρες, και τακτική στοματική θεραπεία για δύο επιπλέον ημέρες, τα παιδιά θεραπεύονταν.

Ο Klenner είχε παρόμοια επιτυχία με περιστατικά παρωτίτιδας τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες. Στις αναφορές περιστατικών του στην ιατρική βιβλιογραφία, πέτυχε ένα ποσοστό 100% θεραπείας (33 από τους 33 ασθενείς), καταργώντας όλα τα σημάδια της παρωτίτιδας – συμπεριλαμβανομένου του πυρετού και του οιδήματος της παρωτίδας, ακόμη και επιπλοκές, όπως το οίδημα των όρχεων – μέσα σε τρεις ημέρες μετά τη χορήγηση του ίδιου συνδυασμού με ένεση και χορήγηση από το στόμα βιταμίνης C (South Med Surg, 1949; 111: 209 – 14).

Σε μία περίπτωση, είχε την ευκαιρία να συγκρίνει την εξέλιξη της νόσου, όταν η βιταμίνη C χρησιμοποιήθηκε νωρίς, στη μέση της νόσου, ή με τη χρήση της συνήθους θεραπείας (ανάπαυση στο κρεβάτι και ασπιρίνη) σε τρία ξαδέρφια. Για άλλη μια φορά, με μεγάλη διαφορά, η πρώτη ίαση, εντός 72 ωρών, φάνηκε στον ξάδερφο στον οποίο δόθηκε βιταμίνη C από την αρχή, ενώ η θεραπεία με απλή παραμονή στο κρεβάτι διήρκησε για πάνω από μια ολόκληρη εβδομάδα.

Ο Klenner έδειξε επίσης ταχεία αποτελέσματα κατά τη θεραπεία ασθενών με ανεμοβλογιά ή έρπητα ζωστήρα, τη συνήθη μορφή της νόσου σε ενήλικες. Αν και η ανεμοβλογιά είναι πιο ήπια ασθένεια, ο έρπης ζωστήρας είναι ιδιαίτερα εξουθενωτικός σε ενήλικες, διότι προκαλεί έντονο πόνο που μπορεί να διαρκέσει για εβδομάδες, πολύ καιρό μετά την εξαφάνιση των δερματικών συμπτωμάτων. Η πιο αξιοσημείωτη πτυχή των περιπτώσεων του Klenner είναι η ταχεία ανακούφιση από τον πόνο που βιώνουν οι ασθενείς του. Σύμφωνα με μία από τις μελέτες του, δίνοντας το συνήθη συνδυασμό του με ένεση και από του στόματος χορήγηση βιταμίνης C, επτά από τους οκτώ ασθενείς είχαν απαλλαγεί εντελώς από τον πόνο μέσα σε δύο ώρες από μία μόνο ενδοφλεβική δόση βιταμίνης C.

Η συνολική εμπειρία του Klenner στις παιδικές ασθένειες τον έπεισε για την ανάγκη να δίνονται τακτικές, συχνές και μεγάλες δόσεις, έτσι η προτιμώμενη θεραπεία του ήταν και πάλι να συνδυάζει ενέσιμη βιταμίνη C με δόσεις χορηγούμενες από το στόμα.

Παρ’ όλα αυτά, σε εκείνους που προτιμούσαν να ακολουθούν αγωγή με μόνο από του στόματος δόσεις, μπορούσε να πραγματοποιήσει θεραπεία για σοβαρές παθήσεις όπως η ηπατίτιδα, παρά το γεγονός ότι απαιτούνταν, όπως εκείνος τις ονόμαζε, «ηρωικές δόσεις». Στην περίπτωση ενός ασθενούς με ιογενή ηπατίτιδα, για παράδειγμα, μία πλήρης ίαση επιτεύχθηκε μετά από τέσσερις ημέρες δίνοντας την ασθενή 5000mg βιταμίνης C σε νερό κάθε τέσσερις ώρες. Παρά το γεγονός ότι κάθε δόση ήταν σχετικά χαμηλή, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 96 ωρών, ο ασθενής είχε καταναλώσει 120.000mg!

HIV και AIDS

Ο Klenner, και οι άλλοι πρωτοπόροι μετά από αυτόν, κυρίως, ο Dr. Robert Cathcart, ο αμερικανός βιοχημικός Irwin Stone και ο χημικός Linus Pauling, όλοι πειραματίστηκαν με τη χρήση της βιταμίνης C ενάντια στις μολυσματικές ασθένειες.

Ο Cathcart, άρχισε να πειραματίζεται με τη βιταμίνη C, όταν διάβασε τον ισχυρισμό του Pauling ότι η βιταμίνη μπορούσε να σταματήσει την εξέλιξη του κρυολογήματος. Μέχρι το θάνατό του το 2007, ο Cathcart θεράπευσε περίπου 30.000 ασθενείς με σοβαρά νοσήματα όλων των ειδών. Υποστήριζε, επίσης, ότι είχε αντιμετωπίσει με επιτυχία ασθένειες όπως λοιμώδη μονοπυρήνωση, γαστρεντερίτιδα, οστρακιά και βακτηριακές λοιμώξεις (όταν χρησιμοποιείται η βιταμίνη σε συνδυασμό με κατάλληλο αντιβιοτικό), και είχε ελαχιστοποιήσει το τραύμα σε χειρουργική επέμβαση (J Orthomol Psychiatry, 1981; 10: 125-32).

Μάλιστα είχε πειραματιστεί σε περίπου 250 ασθενείς που ήταν θετικοί στον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV). Σε επιστολή που δημοσιεύεται στο περιοδικό The Lancet, ισχυρίστηκε ότι το θεραπευτικό σχήμα του «είχε επιβραδύνει, διακόψει ή μερικές φορές αντιστρέψει για πολλά χρόνια» τη μείωση των CD4 Τ κυττάρων δίνοντας από του στόματος δόσεις βιταμίνης C που ήταν κοντά στην ανοχή του εντέρου. Επιπλέον, οι ασθενείς του έδειξαν ταχείες μειώσεις λεμφαδενοπάθειας, βελτιωμένη ανεκτικότητα στα αντιβιοτικά, πλήρη εξάλειψη της δυσφορίας και παρατεταμένη επιβίωση (Lancet, 1990; 335: 235).

Στο CuringtheIncurable(Henderson, NV: LivOnBooks, 2002), ο Thomas E. Levy καταγράφει σχεδόν το σύνολο των επιστημονικών στοιχείων για τη βιταμίνη C κατά των σοβαρών ασθενειών, προσφέροντας ένα πολύ πειστικό επιχείρημα ότι το ασκορβικό οξύ είναι ίσως το πιο ισχυρό πολύχρηστο φάρμακο που είναι διαθέσιμο σήμερα. Το γεγονός ότι έχει αγνοηθεί τόσο, και ακόμη συχνά γελοιοποιείται από την επικρατούσα ιατρική δεν είναι τυχαίο. Εάν ένα φθηνό και απλό θρεπτικό συστατικό επρόκειτο να εξετάσει σοβαρά για το ενδεχόμενο να αποτελεί τη σύγχρονη εναλλακτική λύση στη συμβατική θεραπεία και τα εμβόλια, θα εξαφάνιζε ένα μεγάλο μέρος της παρούσας φαρμακευτικής ιατρικής.

Γιατί τόσο μεγάλες δόσεις;

Ένα υγιές άτομο δεν χρειάζεται μεγάλες ποσότητες βιταμίνης C. Ωστόσο, όταν αρρωσταίνουμε, οι ελεύθερες ρίζες σχηματίζονται με ρυθμό ταχύτερο από ό, τι διατίθενται τα ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας. Όσο περισσότερες ελεύθερες ρίζες υπάρχουν στον οργανισμό, τόσο μεγαλύτερες ποσότητες βιταμίνης C απαιτούνται. Οι περισσότερες μολυσματικές ασθένειες αποβαίνουν μοιραίες επειδή δημιουργούν τεράστιες ποσότητες ελευθέρων ριζών. Η βιταμίνη C εργάζεται εξουδετερώνοντας μαζικά τις ελεύθερες ρίζες.

Σύμφωνα με τον αμερικανό παθολόγο Robert Cathcart, κατά τη διάρκεια αυτών των λοιμώξεων, ο οργανισμός βιώνει μια οξεία κατάσταση σκορβούτου. Η άποψή του ήταν ότι μεγάλες δόσεις βιταμίνης C, ακόμη και τόσο μεγάλες όσο 1-10g κάθε 24 ώρες, για περιορισμένο διάστημα θα έκαναν μόνο καλό. Πίστευε ότι μόνο οι μεγάλες δόσεις ασκορβικού, 30 έως και πάνω από 200g κάθε 24 ώρες, θα μπορούσαν να παράσχουν τα αναγκαία ηλεκτρόνια για την πλήρη εξάλειψη των ελεύθερων ριζών που δημιουργούνται από φλεγμονώδεις ασθένειες (MedHypotheses, 1985; 18: 61–77).

Πόση βιταμίνη C να παίρνει κανείς;

Ο Klenner καθόριζε τις δόσεις που χρειαζόταν με την παρατήρηση της θερμοκρασίας των ασθενών του. Όταν η θερμοκρασία του ασθενούς κατέβαινε, το θεραπευτικό σχήμα ήταν σωστό, όταν δεν το έκανε, αυτό συνήθως σήμαινε ότι ο ασθενής χρειαζόταν περισσότερη βιταμίνη C. Επίσης μεγάλη σημασία έχει η επάρκεια βιταμίνης στις αποθήκες του οργανισμού του κάθε ασθενούς. Εκείνοι με μεγαλύτερες ελλείψεις γενικά απαιτούσαν μεγαλύτερες ποσότητες από άλλους. Για ενήλικες με σοβαρές λοιμώξεις, ο Klenner γενικά χορηγούσε μέχρι 200g ανά 24 ώρες, εν μέρει ενέσιμα και εν μέρει από το στόμα.

Για ιογενή ηπατίτιδα, για παράδειγμα, υποστήριζε ότι χρειάζονται 500-700mg/kg σωματικού βάρους χορηγούμενα ενδοφλεβίως κάθε 8-12 ώρες, συν 10.000 mg βιταμίνης C χορηγούμενα από το στόμα στη διάρκεια της ημέρας. Το θεραπευτικό αυτό σχήμα επρόκειτο να συνεχιστεί για τέσσερις ημέρες, έτσι ώστε όλες οι ενδείξεις της νόσου να εξαφανιστούν.

Ο παθολόγος Robert Cathcart ανακάλυψε ότι ένα αξιόπιστο όριο των αναγκών ενός ατόμου ήταν η ανεκτικότητα του εντέρου, δηλαδή πόση ποσότητα βιταμίνης θα μπορούσε να καταναλώσει ο ασθενής χωρίς να βιώνει αραίωση των κοπράνων, μια ήπια μορφή διάρροιας. «Τουλάχιστον το 80 τοις εκατό των ενηλίκων ασθενών θα ανεχτούν 10-15g ασκορβικού οξέος σε μισό φλιτζάνι νερό σε τέσσερις διαιρεμένες δόσεις ανά 24 ώρες, χωρίς να έχουν διάρροια,» αναφέρει (J Orthomol Psychiatry, 1981; 10 : 125-32).

Μετά από πειράματα σε 11.000 ασθενείς, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανοχή του εντέρου ήταν ανάλογη με τη σοβαρότητα της ασθένειας. «Ένα άτομο που μπορεί να ανεχθεί από το στόμα 10-15 γραμμάρια ασκορβικού οξέος ανά 24 ώρες όταν είναι καλά, μπορεί να είναι σε θέση να ανεχτεί 30-60 γραμμάρια ανά 24 ώρες, εάν έχει ένα ήπιο κρυολόγημα, 100 γραμμάρια με βαρύ κρυολόγημα, 150 γραμμάρια με γρίπη, και 200 γραμμάρια ανά 24 ώρες με μονοπυρήνωση ή ιογενή πνευμονία,» έγραψε χαρακτηριστικά.

GSH: Ο καλύτερος φίλος της βιταμίνης C

Ενώ η βιταμίνη C μπορεί να εξουδετερώσει τις τοξίνες και να ενισχύσει το ανοσοποιητικό σύστημα μεταξύ των κυττάρων, η γλουταθειόνη (GSH) εκτελεί την ίδια λειτουργία, αλλά εντός των κυττάρων. Όπως η βιταμίνη C, η γλουταθειόνη βοηθά να διατηρηθεί η ροή ηλεκτρονίων μέσα στα κύτταρα με την παροχή ενός επαρκούς αριθμού ηλεκτρονίων για την εξουδετέρωση των ελευθέρων ριζών.

Δεν αποτελεί έκπληξη, που οι δύο ουσίες λειτουργούν καλά μαζί. Η γλουταθειόνη λειτουργεί μάλλον σαν φορτιστής για τη βιταμίνη C, βοηθώντας τη να διατηρεί τη ροή των ηλεκτρονίων σε όλο το σώμα, ενώ η βιταμίνη C δρα αποτελεσματικά στο εσωτερικό των κυττάρων, δίνοντας πίσω τα ηλεκτρόνια για να αυξήσει τα επίπεδα της γλουταθειόνης, βοηθώντας έτσι στην πρόληψη των ζημιών των κυττάρων που οφείλονται σε σοβαρή ανεπάρκεια γλουταθειόνης (Proc Natl Acad Sci USA, 1992; 89: 5093-7).

Παρά το γεγονός ότι η συνήθη λήψη συμπληρωμάτων γλουταθειόνης δεν φαίνεται να συμβάλει στην αύξηση των επιπέδων γλουταθειόνης, η L-καρνιτίνη, μαζί με το άλφα-λιποϊκό οξύ, είναι αποτελεσματικά, τουλάχιστον σε εργαστηριακές μελέτες μέχρι σήμερα (MechAgeingDev, 2004; 125: 507–12).


Πηγή: http://www.boro.gr