Πολύ συχνά ακούω ανθρώπους που με επισκέπτονται να αναρωτιούνται για ποιον λόγο δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι, ενώ ακόμη συχνότερα να παραπονιούνται για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω τους που τους κάνουν δυστυχισμένους.
Άλλοι άνθρωποι πάλι προσπαθούν να "αντιγράψουν" την ευτυχία των άλλων κάνοντας παρόμοια πράγματα, ώστε να νιώσουν και εκείνοι το ίδιο ευτυχισμένοι. Υπάρχουν ακόμη και οι περιπτώσεις των ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι από την δύναμη της συνήθειας ότι αυτό που ζουν είναι αυτό που τους αξίζει πραγματικά και ότι φυσικά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, λέγοντας έτσι στον εαυτό τους το μεγαλύτερο ψέμα. Στην πραγματικότητα η ευτυχία είναι μία μοναδική και διαφορετική εμπειρία που ο καθένας μας την αποκαλύπτει στον ίδιο του τον εαυτό, όταν φυσικά γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Πολλές φορές οι άνθρωποι νιώθουν εγκλωβισμένοι μέσα στη φυλακή τους και αυτό είναι μια σκληρή αλήθεια, που λίγο ή πολύ όλοι μας αναγνωρίζουμε, το χειρότερο όμως είναι ότι το κλειδί αυτής της φυλακής βρίσκεται από μέσα ενώ εμείς περιμένουμε κάποιος ή κάτι να μας ελευθερώσει.
Μολονότι η καθημερινότητά μας πλημμυρίζει από πολλές δραστηριότητες και ευθύνες που έχουν ως κύριο σκοπό την "ασφάλεια" αλλά και την "ελευθερία" μας, οι δραστηριότητες αυτές κάνουν τόσο θόρυβο που δεν προλαβαίνουμε να ακούσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε μία δουλειά που μας προσφέρει χρήματα ενώ δεν την αγαπάμε ή δεν αντέχουμε τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε, όμως η ανάγκη μας για ασφάλεια οικονομική μας αφήνει στάσιμους. Από την άλλη έχουμε έναν/μία σύντροφο με τον οποίο δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, όμως αναγκαζόμαστε να παραμείνουμε επειδή αυτή η "άρρωστη" σχέση μας προσφέρει την ασφάλεια του να μην είμαστε μόνοι μας. Έχουμε φίλους με τους οποίους δεν μπορούμε να μοιραστούμε το πραγματικό μας εαυτό όμως νιώθουμε ήρεμοι επειδή ανήκουμε κάπου και δεν ξεχωρίζουμε από τους άλλους "επιτυχημένους" ανθρώπους.
Η προδοσία όμως του εαυτού μας δεν σταματάει εδώ. Νιώθουμε ότι προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας επειδή και μόνον λυπόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον που υποφέρει χωρίς όμως στην πραγματικότητα να κάνουμε τίποτε το ουσιαστικό για εκείνον. Ενώ λοιπόν δεν έχουμε κάνει τίποτα από τα παραπάνω με τον σωστό ή καλύτερα με ουσιαστικό τρόπο ώστε να νιώσουμε την πραγματική ευτυχία, στο τέλος δημιουργούνται όλες εκείνες οι συνθήκες ώστε οι καρποί της αυτολύπησης στον ίδιο μας τον εαυτό να βρουν έδαφος και να μας προσφέρουν τον καρπό της "ατυχίας" που τόσο συχνά επικαλούμαστε σαν να μας ξέχασε ο Θεός και σαν η μοίρα μας να γράφετε από χέρι ξένο.
Τέλος ένας "καταπληκτικός" επίλογος στην προδοσία που κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό είναι ότι πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μία πολύ επικίνδυνη διάδοση κάποιων ανθρώπων που απλά δεν προσπάθησαν να καταλάβουν και να βοηθήσουν τον εαυτό τους, επηρεάζοντας έτσι και τους άλλους που αντιγράφουν, όπως προαναφέρεται παραπάνω, τους "ευτυχισμένους" ανθρώπους.
Ας παραδεχτούμε λοιπόν ότι προδώσαμε τις πραγματικές μας ανάγκες όπως την ανθρώπινη επαφή, την ουσιαστική επικοινωνία με τον συνάνθρωπο μας, το μοίρασμα του εαυτού μας με ανθρώπους που εκτιμάμε, την αυτάρκεια, την αυτοδιάθεση (δηλαδή την ουσιαστική ανάγκη μας να ζούμε όπως το επιθυμούμε και όχι όπως οι άλλοι επιθυμούν για εμάς), την αυθεντικότητα μας, την πραγματική έκφραση μας, την ουσιαστική διασκέδαση που πρέπει να προσφέρουμε ως δώρο στον εαυτό μας, και φυσικά την αυτογνωσία, ένα δώρο που οφείλουμε να χαρίζουμε κάθε μέρα κάθε ώρα και κάθε λεπτό σε εμάς τους ίδιους.
Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω όλες εκείνες τις πεποιθήσεις μας που χτίστηκαν από έλλειψη ουσιαστικής γνώσης για τον ίδιο μας τον εαυτό, και ας μην στείλουμε στην κρεμάλα της σαθρής μας "ασφάλειας" καθετί το ουσιαστικό κάθε τι που εμείς οι ίδιοι προδώσαμε....
Πηγή: http://www.boro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.