Δίαιτα: Μήπως είσαι εθισμένη;

Για ποιους λόγους κάποιος δεν σταματά ποτέ την δίαιτα του; Ο περισσότερος κόσμος σήμερα θεωρεί ότι είναι «ενημερωμένος» πάνω σε θέματα διατροφής, καθώς το να ακολουθεί κάποιος μια «διατροφή» είναι πιο «must» από ποτέ! Οι άνθρωποι, που βρίσκονται μονίμως σε «δίαιτα» συνεχώς αυξάνονται.

Αυτή η ομάδα ανθρώπων διαβάζει κάθε άρθρο σχετικό με τις τροφές, ψάχνει ώρες στο διαδίκτυο για «διατροφές», διαβάζει λεπτομερώς ετικέτες τροφίμων, τρέχει σε «ειδικευμένους σε θέματα διατροφής», ξοδεύει μια μικρή περιουσία σε «ειδικά» τρόφιμα και συμπληρώματα και φυσικά ακολουθεί κάθε νέα «δίαιτα» που διαφημίζεται, πχ. δίαιτα Dukan, ζώνης, της Nasa,του αστροναύτη, της λαχανόσουπας, κλπ. Φαίνεται ότι: όσο πιο περίεργο όνομα έχει η δίαιτα και όσο πιο ακραία ή «χημική» είναι, τόσο πιο πολλοί θα την δοκιμάσουν.

Μόλις όμως εξουθενωθεί, σωματικά και ψυχολογικά, από τις ακραίες προσπάθειες, σπάει την δίαιτα, επιβεβαιώνοντας το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης και την επόμενη ακολουθεί τιμωρία, με μορφή πιο σκληρής δίαιτας, νηστείας, επανορθωτικής άσκησης, κλπ. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Και όταν δεν κάνει «δίαιτα», τρέφεται «χαοτικά», γιατί δεν έχει μάθει πως θα πρέπει να τρέφεται. Θεωρεί ότι η σωστή και ισορροπημένη διατροφή σημαίνει άνοστες, βαρετές, νερόβραστες τροφές, στέρηση και απομόνωση. Όταν δε ακούσει για το άλλο «πετάλι» στην προσπάθεια για την επίτευξη ενός σωστού και υγιούς σώματος, παράλληλα με την διατροφή, την άσκηση, στο μυαλό του χτυπάει ένα καμπανάκι με εικόνες ιδρώματος και εξουθένωσης σε αίθουσες γυμναστηρίου. Φυσικά, ταλαιπωρημένος, όπως είναι διατροφικά, με την δύσκολη καθημερινότητα, αρνείται ακόμα και μια δοκιμή για την «σωστή» άσκηση.

Σε αυτή την ομάδα ανθρώπων, ακόμα και φράσεις όπως: «προσέχω», «κάνω διατροφή», «τρώω σωστά, ισορροπημένα», «πάω γυμναστήριο κλπ», δεν σημαίνει πάρα μόνο «κάνω δίαιτα= στερούμαι γεύσεις, κοινωνικές εκδηλώσεις, απόλαυση κλπ.». Ωστόσο, παρ' όλη την προσπάθεια, κανείς από αυτήν την «ομάδα» δεν θα φτάσει ποτέ στον «στόχο» του και αν φτάσει δεν θα μείνει για πολύ στην «Ιθάκη». Αντιθέτως, θα προσθέτει συνεχώς νέους κρίκους στην «αλυσίδα της διατροφικής του διαταραχής».

Ίσως, ο στόχος να είναι ανέφικτος, αλλά δεν έχει μάθει ποιος θα πρέπει να είναι ο σωστός στόχος. Ίσως, ο στόχος να μην υπάρχει και η αιτία για όλη την αυτήν ταλαιπωρία, στην οποία υποβάλει τον οργανισμό του, είναι απλώς το ότι δεν αγαπά το σώμα του και συνεχώς μάχεται εναντίον του. Ίσως ακόμα και ο ίδιος, όταν όλες οι προϋποθέσεις είναι σωστές, ο στόχος εφικτός και ο δρόμος- διατροφή/άσκηση ισορροπημένος, το υποσυνείδητο του σαμποτάρει όλη την προσπάθεια, πολύ απλά, γιατί φοβάται την αλλαγή. Πολύ πιο απλά, γιατί το αυξημένο βάρος, η δυσαρέσκεια για το σώμα ή η διατροφική διαταραχή να εξυπηρετεί κάτι άλλο, βαθύτερο και πιο σημαντικό.

Ίσως και όλοι εμείς οι «ειδικοί» να φταίμε. Δεν ταιριάζει κάθε «ιδανικό βάρος» σε κάθε άνθρωπο. Η ένδειξη της ζυγαριάς ή της μεζούρας δεν είναι πάρα ένας ακόμα αριθμός. Δεν ταιριάζει κάθε διατροφή σε κάθε άνθρωπο. Οι μερίδες, οι ποικιλία των τροφών, ο τρόπος μαγειρέματος, ο χρόνος και ο τόπος κατανάλωσης, όλα θα πρέπει να είναι εξατομικευμένα και εφόσον ο ίδιος ο «ενδιαφερόμενος» το επιθυμεί, να βαδίζει μαζί με τον θεραπευτή με μικρά βήματα προς πιο ισορροπημένες επιλογές.

Δεν πρέπει να «κάνει δίαιτα», αλλά από «προσωπική επιλογή» να έχει μια «προοπτική» για μια «καλύτερη ποιότητα ζωής», γιατί σωστή και ισορροπημένη διατροφή και άσκηση αυτό σημαίνει. Καμία τροφή δεν πρέπει να θεωρείται «απαγορευμένη». Η ισορροπία ποσότητας και συχνότητας είναι αυτό που μετρά. Φανταστείτε, για παράδειγμα, το πιο «θερμιδικά επιβαρυμένο πιάτο», εάν καταναλωθεί σε μικρή ποσότητα, καλύτερα αν «μοιραστεί» με καλή παρέα, μια φορά το μηνά και ξέροντας ότι δεν είναι αναγκασμένος να το φάει όλο γιατί θα μπορεί να το ξαναφάει, τι επίπτωση θα έχει στην προσπάθεια απώλειας βάρους;

Η σωστή και ισορροπημένη διατροφή πρέπει να είναι η καθημερινότητα, όπου συνεχώς πειραματιζόμαστε για να εξασφαλίζουμε τον μέγιστο δείκτη διατροφικής νοημοσύνης, δηλαδή την μέγιστη θρεπτικότητα και την μέγιστη γεύση. Μικρές όμως αποδράσεις από την καθημερινότητα, μια -δυο φορές την εβδομάδα και μπορούν να εκτινάξουν τον μεταβολισμό μας, ώστε να μην «κολλάει» σε έναν αυστηρά χαμηλό αριθμό προσλαμβανόμενων θερμίδων και εκτονώνουν το «απωθημένο» για απαγορευμένες τροφές. Αν κάποιος, για παράδειγμα, καταναλώνει 5 γεύματα ημερησίως (3 κυρίως και 2 σνακ), δηλαδή 35 γεύματα την εβδομάδα, και τα 2 είναι ελαφρώς αυξημένα, αυτό είναι μόλις το 2/35 γεύματα το 5% της προσπάθειας. Αν όμως ακολουθήσουν τύψεις, αντί για απόλαυση, και χαλάσει ,είτε τρώγοντας περισσότερο, είτε πολύ λιγότερο, άλλες δύο ή τρεις μέρες τότε πάμε αντίστοιχα στο 35% και 47% των εβδομαδιαίων γευμάτων, ασφαλώς σημαντικό ποσοστό, αλλά και πάλι δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να επανενταχτούμε σε «ισορροπημένο» πρόγραμμα φροντίδας του οργανισμού μας.

Το ενδιαφέρον του «θεραπευτή», ώστε η διατροφή να κουμπώσει στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, είναι το κλειδί, που θα μας ανοίξει την πόρτα για την εμπιστοσύνη του ασθενούς και τον δρόμο προς την επιτυχία. Δεν είμαστε μηχανές, αλλά άνθρωποι και η τροφή είναι το μέσο και όχι ο αυτοσκοπός και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε αμφότεροι.


Πηγή: http://www.boro.gr