Συγγενές εξάρθρημα ισχίου

Το συγγενές εξάρθρημα της κεφαλής του μηριαίου είναι μια πάθηση κληρονομική, που προσέβαλε παλαιά περισσότερο το γυναικείο πληθυσμό (έπασχε η γιαγιά, η μαμά, η κόρη, η εγγονή) και σε ορισμένες περιοχές της Ευρώπης (και της Ελλάδας).

Κατέληγε στην ενήλικη ζωή σε βαρεία πάθηση του ισχίου που ανάγκαζε το άτομο που έπασχε να χωλαίνει σ' όλην την ζωή του. Σήμερα, με την πείρα που έχουν αποκτήσει οι γυναικολόγοι και οι παιδίατροι και με την ανάπτυξη των υπερήχων, η πάθηση αναγνωρίζεται νωρίς και αντιμετωπίζεται εγκαίρως με ειδικούς κηδεμόνες.



Εξάρθρημα του ισχίου σημαίνει η κεφαλή του μηριαίου να μην βρίσκεται εντός της υποδοχής της κοτύλης, μέσα στη λεκάνη, αλλά εκτός. Αυτό συμβαίνει γιατί η κοτύλη δεν είναι αρκετά βαθειά για να το συγκρατεί και έχει φορά λοξή, ώστε γλιστράει και «φεύγει» προς τα επάνω.



Σήμερα η πιθανότητα ύπαρξης εξαρθρήματος κατά τη διάρκεια του τοκετού πιθανολογείται με τα υπέρηχα. Όμως η διάγνωση τίθεται κλινικά αμέσως μετά τον τοκετό στο νεογνό!



Φυσιολογικά το νεογνό έχει τη δυνατότητα να κάνει στα ισχία του πλήρη απαγωγή.



Εάν το ένα πόδι δεν μπορεί να κάνει απαγωγή, τότε ίσως υπάρχει εξάρθρημα.

Ο γιατρός μπορεί να ελέγξει την πιθανότητα εξαρθρήματος μετακινώντας το πόδι του παιδιού ώστε να «μπει» και να «βγει» από την κοτύλη, μ΄ ένα ελαφρό «click». Αυτή η κλινική εξέταση μπορεί να βάλει διάγνωση.



Η επιβεβαίωση γίνεται με το υπέρηχο (δεν έχει ακτινοβολία).

Το εξάρθρημα αντιμετωπίζεται με την τοποθέτηση ενός είδους υφασμάτινου κηδεμόνα (Pavlik) που κρατάει τα πόδια ανοιχτά. 

Η μητέρα συμβουλεύεται να κρατάει το παιδί με ανοιχτά τα σκέλη δίπλα στη μέση της και να το κοιμίζει κατά το δυνατόν μπρούμυτα.



Το φάσκιωμα των νεογνών σε παλαιότερες εποχές επέτεινε την διατήρηση και επιβάρυνση των εξαρθρημάτων.



Η εξέλιξη της πάθησης παρακολουθείται με μηνιαίο έλεγχο υπερήχων. Μετά τον 6ο μήνα χρειάζεται και ακτινογραφία, για να φανεί εάν η κεφαλή εξελίσσεται ομαλά (τότε φαίνεται πρώτη φορά σε ακτινογραφία το μέγεθός της).



Σε περιπτώσεις που δεν πηγαίνει η κεφαλή στη θέση της ή παρ΄ όλη τη θεραπεία η κοτύλη εξακολουθεί να είναι αβαθής και λοξή, υπάρχει μία σειρά χειρουργικών επεμβάσεων (κοτυλοπλαστικές, οστεοτομίες) που τείνουν να την διορθώσουν.



Τα παραμελημένα εξαρθρήματα σε ενήλικα άτομα, όπου η κεφαλή έχει παραμείνει εκτός κοτύλης κι έχει μεταναστεύσει ψηλά, δημιουργώντας μια «ψευδο-κοτύλη» ο πόνος οδηγεί τους ασθενείς σε χειρουργείο. Τα άτομα που πάσχουν από το παραμελημένο είδος του εξαρθρήματος, βαδίζουν μ΄ ένα χαρακτηριστικό «βάδισμα χήνας».

Αυτό οφείλεται στην αδυναμία των μυών του γλουτού (μέσος γλουτιαίος) να συγκρατήσουν την λεκάνη που σε κάθε βήμα βυθίζεται (σημείο Trendelenburg).



Η θεραπεία σ΄ αυτά τα παραμελημένα εξαρθρήματα είναι χειρουργική και ονομάζεται αρθροπλαστική, δηλαδή αντικατάσταση της κεφαλής του μηριαίου με μεταλλική. Όμως για να λειτουργήσει σωστά, πρέπει η νέα κεφαλή να κατέβει στη θέση της φυσιολογικής κοτύλης και αυτό κάνει την εγχείρηση αρκετά δύσκολη, λόγω βράχυνσης που έχουν υποστεί μύες και νεύρα.

Το εξαρθρηματικό σκέλος, λόγω περιορισμένης φόρτισης, είναι συνήθως πιο αδύνατο σε εμφάνιση από το φυσιολογικό και το κόκκαλο πιο στενό-μικρό. Γι΄ αυτό και έχουν κατασκευασθεί ειδικές «προθέσεις» για τα χειρουργεία των εξαρθρηματικών ισχίων.




Πηγή: http://www.newsbeast.gr