Έχετε αυχενικό; Η ομοιοπαθητική ίσως είναι η λύση

Με τον γενικό όρο «Αυχενικό σύνδρομο» χαρακτηρίζουμε το σύνολο των εκφυλιστικών αλλαγών στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Πρόκειται στην ουσία για περισσότερες από μία παθήσεις με κυριότερες την εκφύλιση των δίσκων της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, την ανάπτυξη οστεοφύτων και την συσσώρευση αλάτων στον αυχένα. Πόνος και δυσκαμψία του αυχένα είναι τα κυριότερα συμπτώματα που παρατηρούνται, ενώ κάποιες φορές μπορεί να συνυπάρχουν φαινόμενα μυϊκής δυσλειτουργίας. Ο πόνος μπορεί να επεκτείνεται στην ωμοπλάτη, στον ώμο ή στην ράχη, ενώ υπάρχει και η μορφή της αυχεναλγίας που επεκτείνεται στο άνω άκρο μέχρι και τα δάχτυλα όπου μπορεί να υπάρχουν και αιμωδίες. Η συμμετοχή νευρολογικών συμπτωμάτων είναι πιο σπάνια, αλλά πάντα υποδηλώνει πιο σοβαρή διαταραχή όπως είναι η αυχενική μυελοπάθεια. Πέραν των ανατομικών παθήσεων (εκφυλίσεων, κακώσεων, προβολών ή κηλών του μεσοσπονδυλίου δίσκου) η πιο συνηθισμένη μορφή είναι το ιδιοπαθές αυχενικό σύνδρομο με πολυπαραγοντικά αίτια, μεταξύ των οποίων κυριότερος είναι ο μυϊκός σπασμός.

Η ιδιοπαθής αυτή μορφή του αυχενικού συνδρόμου, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα σε μικρότερες ηλικίες, γεγονός μη αναμενόμενο. Η ανάλυση κάθε περιστατικού, αποκαλύπτει συνήθως χρόνιο μυϊκό σπασμό στην περιοχή του αυχένα, που ενώ σε λίγες περιπτώσεις φαίνεται ότι οφείλεται σε κακή στάση του σώματος (συχνότατα λόγω πολύωρης καθημερινής απασχόλησης με υπολογιστή), στις περισσότερες ιδιοπαθείς περιπτώσεις αποκαλύπτονται βαθύτερα ψυχικά αίτια.

Μία μόνιμη μυϊκή σύσπαση στην περιοχή, σχετίζεται με υπερβολική ένταση του σώματος, συνεχή μυϊκή τάση, σαν ο ασθενής να βρίσκεται σε πολύωρο καθημερινό μυϊκό κάματο. Η σύσπαση αυτή υπάρχει και σε άλλα μέρη του σώματος, αλλά τα συμπτώματα εκδηλώνονται συνηθέστερα στην ευαίσθητη ανατομικά περιοχή του αυχένα. Οι περισσότεροι ασθενείς, περιγράφουν την κατάσταση αυτή, σαν ένα μόνιμο σφίξιμο του σώματος και ιδιαίτερα της περιοχής του αυχένα, όταν δεν ζητείται να χρονολογήσουν την συμπτωματολογία, σχεδόν πάντα αυτή σχετίζεται με την επίδραση κάποιου μόνιμου συνεχή στρεσογόνου παράγοντα. Σημειώνουμε ξανά ότι αυτές είναι περιπτώσεις με ελάχιστη ή καθόλου ανατομική παθολογία, εκφυλιστικού ή άλλου τύπου, που δεν δικαιολογεί την έντονη συμπτωματολογία του πόνου και της δυσκαμψίας, περιπτώσεις που συναντώνται όλο και περισσότερο στο ιατρείο τελευταία. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί οι ασθενείς να απευθυνθούν στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, αναζητώντας μία αποτελεσματική λύση.

Αυτό το αναφερόμενο «σφίξιμο» δεν είναι παρά η σωματοποίηση καταπιεσμένων συναισθημάτων, αρνητικών βεβαίως πρωτίστως, που δεν εκφράστηκαν λεκτικά την στιγμή που έπρεπε. Οποιοσδήποτε κάνει μόνος του, για μισό λεπτό το απλό πείραμα να σφιχτεί για λίγο σαν να είναι θυμωμένος, θα αισθανθεί την μυϊκή σύσπαση στον αυχένα του, σαν πρώτο σημείο βίωσης αυτής της καταπιεσμένης έκφρασης. Ας φανταστούμε έναν ασθενή λοιπόν, να βρίσκεται σε αυτή την στάση για μήνες ή χρόνια, χωρίς ούτε καν ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται. Πολύ συχνά, στα έμπειρα ιατρικά μάτια, ακόμα και μία πρώτη ματιά στην στάση του ασθενούς αποκαλύπτει αυτό τον μόνιμο πλέον μυϊκό αυχενικό σπασμό. Οπωσδήποτε, σε κάθε περίπτωση, ακόμα και σε αυτές τις προφανείς όπως προαναφέραμε, θα πρέπει να προηγείται ο αποκλεισμός ανατομικών αιτιών με όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις.

Στις ιδιοπαθείς αυτές περιπτώσεις, ένα αναλυτικό ιδιοσυγκρασιακό ιστορικό, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε και την διερεύνηση των καταπιεσμένων αυτών συναισθημάτων (θλίψης, οργής, αγανάκτησης) θα οδηγήσει τον Ομοιοπαθητικό ιατρό στην εξεύρεση μίας εξατομικευμένης θεραπείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πολλά μη αναμενόμενα ιατρικά συμβάματα προκύπτουν ως ένδειξη της λύσης του μόνιμου αυτού μυϊκού σπασμού. Δεν είναι ασύνηθες να προκύπτουν άλλες πιο υγιείς εκφράσεις αυτών των συναισθημάτων αμέσως μετά την ομοιοπαθητική αγωγή. Συχνά γοερό κλάμα, ή νεύρα που επί καιρώ δεν είχαν εκφραστεί, κάνουν ξανά την εμφάνισή τους, προς έκπληξη του ασθενούς, ο οποίος δεν είχε καν προετοιμαστεί για αυτό το ενδεχόμενο με την ομοιοπαθητική αγωγή, αντιθέτως πίστευε ότι θα αισθανθεί αμέσως καλύτερα. Σε κάποιες δε περιπτώσεις εμφανίζεται το φαινόμενο της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής κρίσης, δηλαδή επίταση των συμπτωμάτων του πόνου για τις πρώτες ημέρες της θεραπείας, πριν την οριστική βελτίωση, γεγονός που ξενίζει επίσης τον ασθενή ο οποίος πρέπει να υποστηριχθεί και να ενημερωθεί στην φάση αυτή. Σε κάθε περίπτωση όμως η τελική ανακούφιση και θεραπεία των ασθενών με ιδιοπαθές αυχενικό σύνδρομο, είναι τόσο μεγάλη που καθιστά την Ομοιοπαθητική θεραπεία, επιλογή πρώτης εκλογής, εφόσον έχει προηγηθεί ο αποκλεισμός των ανατομικών αιτιών του συνδρόμου.

Πηγή: http://www.boro.gr