Υπάρχει πρόληψη για τη νόσο του Πάρκινσον;

Όλοι έχουμε κάποια εμπειρία από ασθενείς που πάσχουν από αυτή την νόσο. Όμως δυστυχώς όπως στα περισσότερα πράγματα, οι γνώσεις μας μπλέκουν με στρεβλές αντιλήψεις, προκαταλήψεις και ημιμάθεια. Έτσι είναι σκόπιμο να διατυπωθούν μερικά βασικά στοιχεία γι αυτή την νόσο, που δυστυχώς αγγίζει πολύ κόσμο.

1. Η νόσος του Parkinson είναι μια αρρώστια που σε λίγες μόνο περιπτώσεις μπορεί να χαρακτηριστεί ως κληρονομική. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, αφορά άτομα χωρίς κληρονομική επιβάρυνση. Επομένως δεν χρειάζεται να ανησυχούμε εάν ο παππούς μας ή ο θείος μας εμφανίσει Parkinson.

2. Φαίνεται ότι η νόσος αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως νόσος φθοράς. Δηλαδή εμφανίζεται όταν κάποια συγκεκριμένα κύτταρα του εγκεφάλου δεν μπορούν πλέον να παράγουν ντοπαμίνη. Για τον λόγο αυτό, η πιθανότητα να εμφανίσει κανείς Parkinson αυξάνεται με την ηλικία.

3. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί καμιά σίγουρη μέθοδος πρόληψης της νόσου. Επομένως η έγκαιρη ή μάλιστα η πρώιμη διάγνωση, δεν βοηθά σε τίποτε. Δεν υπάρχει τρόπος να ανατραπεί ούτε ακόμα και να καθυστερήσει η εξέλιξη της νόσου.

4. Ούτε η πρώιμη φαρμακευτική αγωγή ούτε κάποια άσκηση ή ειδική διατροφή έχει αποδειχθεί ότι επιβραδύνει την πρόοδο της αναπηρίας που επιφέρει σε βάθος χρόνου η νόσος.

5. Αντίθετα υπάρχουν ενδείξεις ότι η πρώιμη χορήγηση ντοπαμίνης ή αναλόγων φαρμάκων που κάνουν την δουλειά της ντοπαμίνης και λέγονται αγωνιστές της ντοπαμίνης, μπορεί να ευοδώσουν την φθορά των συγκεκριμένων κυττάρων. Για τον λόγο αυτό δεν χρειάζεται βιασύνη στην θεραπευτική αντιμετώπιση της νόσου. Η αυτοσυγκράτηση και η όσο το δυνατό πιο συντηρητική φαρμακευτική αγωγή, αποτελούν την καλύτερη στρατηγική στη νόσο Parkinson.

6. Μέχρι σήμερα η κυριότερη θεραπευτική αντιμετώπιση στηρίζεται στην χορήγηση ντοπαμίνης ή αναλόγων φαρμάκων. Δηλαδή αποτελεί τρόπον τινά θεραπεία υποκατάστασης. (Όπως ακριβώς στον σακχαρώδη διαβήτη όπου το πάγκρεας δεν παράγει ινσουλίνη και εμείς χορηγούμε εξωτερικά την ορμόνη αυτή.)

7. Οι λειτουργίες που ελέγχονται από τα κύτταρα που ατονούν ή πεθαίνουν στην νόσο Parkinson ελέγχουν τις κινήσεις που κάνουμε σχεδόν αυτόματα όπως κινήσεις αιώρησης των χεριών στο περπάτημα, εκφραστικότητα του προσώπου, διατήρησης όρθιας θέσης του κορμού, αλλά και χαλάρωσης μυών που αντιτίθενται σε κάποια συγκεκριμένη κίνηση. Έτσι μπορεί ο ασθενής να περπατά σκυφτός και «μονοκόμματος», με μικρά συρτά βήματα, ενώ ακόμα μπορεί να αισθανθεί πόνο στην μέση, την πλάτη, σε κάποιο άκρο. Τέλος συχνά το πρόβλημα ξεκινά από το ένα χέρι το οποίο χάνει την ικανότητα να κάνει λεπτές κινήσεις.

8. Η τρεμούλα, ο τρόμος δηλαδή με συχνότητα 4 κινήσεων το δευτερόλεπτο, δεν είναι υποχρεωτικά παρούσα στη συμπτωματολογία της νόσου.

9. Νευροχειρουργικές προσεγγίσεις μπορεί να δοκιμαστούν σε πολύ προχωρημένες καταστάσεις, που συνοδεύονται από έντονη αναπηρία.

10. Κάθε ασθενής έχει διαφορετική εξέλιξη. Ακόμα η εξέλιξη μπορεί να σταματήσει για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα. Μπορεί να είναι αργή και ήπια, ή χωρίς εμφανή λόγο να οδηγήσει σε σημαντική επιδείνωση.

Πηγή: http://boro.gr