H διατροφική αντιμετώπιση της ψωρίασης

Τι πρέπει να κάνουν οι ασθενείς με ψωριασική νόσο.
Η ψωρίαση, αποτελεί έναν νοσογόνο παράγοντα ο οποίος πέραν της βασικής προσβολής του δέρματος επηρεάζει αρνητικά και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό την ψυχολογία και την ευδιαθεσία του πάσχοντα.

Λόγω του προαναφερθέντος σημείου, καλό θα είναι να μην είμαστε ιδιαίτεροι προσεκτικοί σε ότι λέμε, διότι το να παίξει κάποιος με την υγεία των ασθενών και με την ψυχολογία τους, αποτελεί το χείριστο μέρος.

Η ψωρίαση, χαρακτηρίζεται απο την φλεγμονή των μακροφάγων και των Τ-κυττάρων του δέρματος. Η βασική υπόθεση της ψωριασικής φλεγμονής, στηρίζεται στο γεγονός ότι ορισμένα αντιγοοπαρουσιαστικά κύτταρα εμφάνισαν εισροή στην επιδερμίδα, έχοντας παρακάμψει τον κανονικό μηχανισμό στήριξης.

Στην δυτική Ευρώπη, η ψωρίαση και ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελούν τις πιο συχνές παθήσεις, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν πρέπει να στεναχωριούνται οι ασθενείς αλλά να σεβασθούν και να δουλέψουν προς την αντιμετώπιση της πάθησης τους.

Η πρώτη έρευνα, πραγματοποιήθηκε στην Μόσχα στην πρώτη θεραπευτική κλινική δερματολογίας.

Η θεραπεία στηρίχθηκε στην βασική μείωση του σωματικού βάρους (πράγμα το οποίο ακολούθησαν και οι περισσότεροι εν συνεχεία ερευνητές). Ακολουθήθηκε για δύο εβδομάδες μία πλήρως υδρική δίαιτα με κάλυψη όλων των βασικών αναγκών. Οι ασθενείς έχασαν 9kgr – 10kgr, εμφανίζοντας παράλληλα ταχεία ανάκαμψη. Όμως, επιστρέφοντας στο σπίτι λόγω του ότι δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν το σωματικό τους βάρος, εμφάνισαν ξανά τα συμπτώματα αλλά σε πιο ήπια μορφή.

Η δεύτερη έρευνα, κατά την οποία αν και έγινε σε μικρότερο δείγμα ασθενών, εμφανίζει μία σημαντικού βαθμού επισήμανση. Στους ασθενείς με ψωρίαση, περιορίστηκε για ένα διάστημα 1 μηνός η οποιαδήποτε κατανάλωση όξινων τροφίμων και ανθρακούχων ποτών. Το αποτέλεσμα ήταν να εμφανισθεί μείωση της φλεγμονής. Αν και το δείγμα ήταν μικρότερο, η συγκεκριμένη λεπτομέρεια ενδέχεται να αποτελέσει σημαντικό βήμα.

Η τρίτη και πιο σημαντική έρευνα, στηρίχθηκε στο που εμφανίζεται η ψωρίαση σε μεγαλύτερο βαθμό και που όχι. Έτσι, μελετήθηκαν δύο λαοί, οι Εσκιμώοι και οι Δανοί. Οι Εσκιμώοι ήταν εκείνοι, οι οποίοι είχανε σαφώς μικρότερη εμφάνιση εν συγκρίσει των Δανών.

Οι Εσκιμώι κατανάλωναν σε μεγαλύτερο βαθμό τρόφιμα πλούσια σε Ω-3 (EPA και DHA) ενώ οι Δανοί κατανάλωναν τρόφιμα σε Ω-6 (ιδιαίτερα λινολενικό οξύ).

Η συγκεκριμένη διαπίστωση, έπρεπε να αποτυπωθεί σε έρευνα.

Πράγματι, σε έρευνα η οποία έλαβε χώρα στο Όσλο οι ασθενείς οι οποίοι είχαν επιλεχθεί στο να δέχονται τα απαραίτητα Ω-3 λιπαρά οξέα, εμφάνισαν σημαντικού βαθμού ανάρρωση εν συγκρίσει των ασθενών οι οποίοι δέχθηκαν τα Ω-6 λιπαρά οξέα. Το αποτέλεσμα, υποστήριξε πλήρως τον βιοχημικό ρόλο κατά τον οποίο τα Ω-6 λόγω του ότι μετατρέπονται σε αραχιδονικό οξύ εμφανίζουν έξαρση των συμπτωμάτων ενώ τα Ω-3 ανταγωνίζονται πλήρως την προαναφερθείσα δράση.

Συνοψίζοντας, οι ασθενείς με ψωρισιακή νόσο, πρέπει να αρχίσουν να προσέχουν την διατροφή τους και το συνολικό διατροφικό τους lifestyle. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει:

Να ελέγξουν τους βιοχημικού δείκτες τους, και δη την περιεκτικότητα των Τριγλυκεριδίων – της Χοληστερόλης και των ηπατικών ενζύμων με ιδιαίτερη βαρύτητα της Αλανίνης Αμινοτρανσφεράσης (ALT)

Να περιορίσουν:

Την υπερκατανάλωση αλκοόλ, διότι αυξάνουν τη τιμή των τριγλυκεριδίων στο πλάσμα του αίματος, εντείνοτας την φλεγμονή.
Την υπερκατανάλωση ζωικών λιπαρούχων τροφίμων.
Την κατανάλωση των προιόντων καπνού.
Το οποιοδήποτε σημάδι άγχους και έντονου στρες.
Το πλεονάζων σωματικό βάρος τους.

Να αυξήσουν την κατανάλωση τροφίμων πλούσια σε Ω-3. Τρόφιμα πλούσια σε Ω-3, είναι τα λιαρούχα ψάρια όπως ο σολομός, ο τόνος, οι σαρδέλες, τα θαλασσινά αλλά σαφώς και τα υπόλοιπα ψάρια, απλά σε μικρότερο βαθμό σε σχέση με τα προαναφερθέντα.

Να αυξήσουν την έκθεση τους στον ήλιο. Απεδείχθει ότι δρά ευεργετικώς η έκθεση στην UV B _ ακτινοβολία.

Το περιεχόμενο σε ω-3 λιπαρά οξέα ψαριών και θαλασσινών
(οι ποσότητες είναι σε γρ. ανά 100 γρ. μερίδας)

Σολομός Ατλαντικού (ιχθυοτροφείου, μαγειρεμένος, ξηρά θερμότητα) 1,8
Γαύρος (Ευρωπαϊκός, σε κονσέρβα με λάδι, στραγγισμένος) 1,7
Σαρδέλα (Ειρηνικού, σε κονσέρβα με τοματοχυμό, στραγγισμένη, ολόκληρη με οστά) 1,4
Ρέγγα (Ατλαντικού, τουρσί) 1,2
Σκουμπρί (Ατλαντικού, μαγειρεμένο, ξηρά θερμότητα) 1,0
Πέστροφα ιριδίζουσα (ιχθυοτροφείου, μαγειρεμένη, ξηρά θερμότητα) 1,0
Ξιφίας (μαγειρεμένος, ξηρά θερμότητα) 0,7
Τόνος (λευκός, κονσερβοποιημένος με νερό, στραγγισμένος) 0,7
Βακαλάος μελανόχρωμος (Ατλαντικού, μαγειρεμένο, ξηρά θερμότητα) 0,5
Γλώσσα (μαγειρεμένη, ξηρά θερμότητα) 0,4
Ιππόγλωσσα (Ατλαντικού και Ειρηνικού, μαγειρεμένη, ξηρά θερμότητα) 0,4
Βακαλάος μελανόγραμμος (μαγειρεμένος, ξηρά θερμότητα) 0,2
Βακαλάος Ατλαντικού (μαγειρεμένος, ξηρά θερμότητα) 0,1
Μύδι Ατλαντικού (μαγειρεμένο, υγρή θερμότητα) 0,7
Στρείδι Ατλαντικού (άγριο, μαγειρεμένο, ξηρά θερμότητα) 0,5
Χτένια (ανάμικτα είδη, μαγειρεμένα, ξηρά θερμότητα) 0,3
Αχιβάδες (ανάμικτα είδη, μαγειρεμένα, υγρή θερμότητα) 0,2
Γαρίδες (ανάμικτα είδη, μαγειρεμένες, υγρή θερμότητα) 0,3


Πηγή: http://www.iator.gr