«Μπαμπά θα ήθελες να τρέξεις μαζί μου σε έναν μαραθώνιο;»
Ο Πατέρας, παρά την προχωρημένη ηλικία του και το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην καρδιά είπε: «Nαι»…
Και έτρεξαν μαζί στον μαραθώνιο και τερμάτισαν…
«Μπαμπά μπορείς να τρέξεις έναν ακόμα μαραθώνιο μαζί μου;»
Και ο Πατέρας, παρά την προχωρημένη ηλικία του και το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην καρδιά, είπε και πάλι: «Ναι»…
Και έτρεξαν μαζί στον μαραθώνιο και τερμάτισαν…
Ώσπου μια μέρα ο γιος ζήτησε κάτι μεγαλύτερο από τον Πατέρα: «Μπαμπά θα ήθελες να πάρουμε μέρος στο Iron Man μαζί;»
Και ο Πατέρας, παρά την ηλικία του και το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στην καρδιά, κουβαλώντας - με την ατέρμονη δύναμη της ψυχής του - τον τετραπληγικό γιο του, κολύμπησε 3,8 χιλιόμετρα, έτρεξε 42.195 μέτρα και ποδηλάτησε για άλλα 180 χιλιόμετρα… Χωρίς διακοπή…
Και στο τέλος τερμάτισαν και πάλι, όχι μία, αλλά έξι φορές (!) βγαίνοντας νικητές από μία αληθινή ιστορία που εξυμνεί τη ζωή, το μεγαλείο της οποίας είναι άδικο να «χαλιναγωγηθεί» με λέξεις… Όσες αράδες κι αν γράψεις, η εικόνα και το συναίσθημα θα είναι πάντα εκεί, κυρίαρχη των πάντων!
Μια ιστορία που κάνει τον νου να σαλεύει, μια ιστορία ενός Πατέρα με αέναη ρώμη, ο οποίος έγινε αδιαίρετο ένα με το τετραπληγικό παιδί του, μόνο και μόνο για να πάρει ένα χαμόγελό του… Να του δώσει όσα του στέρησε η φύση και η απάνθρωπη δίκη της γέννησής του.
Ελπίδα μέσα από τα συντρίμμια…
Στις 16 Γενάρη του 1962, σε ένα νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, μια επιπλοκή στη γέννα σύνθλιψε τα όνειρα της Τζούντι Χόιτ, η οποία ήρθε αντιμέτωπη με τον χειρότερο φόβο που θα μπορούσε να βιώσει μια επίδοξη μητέρα. Ο ομφάλιος λώρος του εμβρύου είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του, σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου εκείνα τα κρίσιμα λεπτά λίγο πριν δει το πρώτο φως.
Τελικά ο μικρός Ρικ κέρδισε τη μάχη για τη ζωή, ωστόσο το κόστος ήταν τερατώδες. Όπως ενημέρωσαν αργότερα οι γιατροί, δεν θα μπορούσε ποτέ, ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει, καθώς η ολιγόλεπτη μη οξυγόνωση είχε καταστρέψει το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ήταν υπεύθυνο για την κίνηση των άκρων και της ομιλίας.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της ζωής του νεογέννητου, ο Ντικ και η Τζούντι συνειδητοποίησαν πως το παιδί τους ήταν τετραπληγικό, ωστόσο παρά την προτροπή των ειδικών - οι οποίοι δεν άφηναν κανένα περιθώριο ελπίδας - ο Ρικ να κλειστεί σε κάποιο ίδρυμα καθώς δεν θα ζούσε ποτέ φυσιολογική ζωή, προτίμησαν τον δύσβατο, κακοτράχαλο δρόμο και αγωνίστηκαν για την κοινωνική αποδοχή και ενσωμάτωσή του. Ίσως στα μάτια του που τους ακολουθούσαν σε κάθε τους κίνηση, όπως είχε εκμυστηρευτεί η ίδια η Τζουντ, να είχαν διακρίνει την απύθμενη δύναμη της καρδιάς του.
Αντί να στείλουν τον Ρικ έτσι σε ειδικό κέντρο όπου τους διαβεβαίωσαν πως θα τύγχανε της καλύτερης φροντίδας, πάλεψαν ώστε το παιδί τους να γίνει δεκτό σε δημόσιο σχολείο της γειτονιάς τους.
Ελευθερώθηκε!
Όταν μάλιστα έγινε 11 ετών, τον πήγαν στο Πολυτεχνείο της Βοστόνης, Tufts University, ζητώντας από τους μηχανικούς να βρουν έναν τρόπο, ώστε να αρχίσουν να επικοινωνούν μαζί του.
Παρά την αρχική διστακτικότητα του επικεφαλής καθηγητή, ο οποίος τους απέκλεισε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εκείνοι τον προέτρεψαν να του πει ένα αστείο. Ο Ρικ ανταποκρίθηκε στο ανέκδοτο με ένα πλατύ χαμόγελο και λίγους μήνες αργότερα, οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν έναν υπολογιστή στην οθόνη του οποίου μπορούσε να σχηματίσει, με τη βοήθεια ενός ειδικού κέρσορα και ένα απλό κούνημα του κεφαλιού του, όποια λέξη ήθελε. Ένα σύστημα που έμελε να ελευθερώσει αργότερα αρκετές ταλαιπωρημένες ψυχές από το μαρτύριο της σιωπής τους…
Η πρώτη μάλιστα φράση που έγραψε δεν ήταν κάποιο μήνυμα προς τους γονείς του, στους οποίους δεν είχε μιλήσει ποτέ, αλλά «Go Bruins», αναφερόμενος στην ομάδα χόκεϊ πάγου των Boston Bruins, δείχνοντας έτσι την κλίση του για τον αθλητισμό!
Δύο χρόνια αργότερα, ο πιτσιρικάς με τις ειδικές ικανότητες εισήχθη σε δημόσιο σχολείο, από το οποίο και αποφοίτησε με βαθμό που του εξασφάλισε την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, ενώ το 1993, ο 31χρονος πια Ρικ θα γίνει πτυχιούχος με αριστείο στην ειδική αγωγή.
Αυτά ωστόσο ελάχιστη σημασία έχουν όταν η ατέλευτη πατρική αγάπη τα γεμίζει όλα με φως και αναδύεται αμάραντη η ελπίδα…
Και άρχισε να τρέχει!
Την Άνοιξη του 1977 ο Ρικ, εμπνευσμένος από ένα δημοσίευμα, θα ζητήσει από τον πατέρα του να τρέξουν σε έναν αγώνα δρόμου απόστασης 5 μιλίων που διεξαγόταν προς τιμήν ενός παίκτη λακρός, ο οποίος είχε παραλύσει σε ατύχημα.
Ο Ντικ, παρά το γεγονός πως όχι μόνο δεν είχε καμία εμπειρία από τέτοιου είδους αγώνες αλλά αντιμετώπιζε και πρόβλημα στην καρδιά του, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί ποτέ κάτι στο καμάρι του, σπρώχνοντας το αναπηρικό του καροτσάκι μέχρι και τον τερματισμό της διαδρομής, αν και αναγκάστηκε να κάνει δύο στάσεις λόγω της υγείας του.
«Μπαμπά, όταν τρέχαμε αισθανόμουν πως δεν είμαι πια παράλυτος», ήταν το μήνυμα του Ρικ μετά το τέλος του αγώνα και ο Πατέρας δεν θα μπορούσε να αντλήσει από πουθενά αλλού μεγαλύτερη δύναμη…
Οι δυο τους άρχισαν εντατική προπόνηση και δυο χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός της πολιτείας και όχι μόνο. Τον μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979, στον οποίο όχι μόνο πήραν μέρος, αλλά και τερμάτισαν!
Καρδιά από… σίδερο!
Οι δυο αυτοί αγώνες ήταν απλά το εφαλτήριο, καθώς ο Ντικ είχε βρει τον τρόπο να διοχετεύει την αδόκητη χαρά στα ταλαιπωρημένα στήθη του γιου του. Να του απαλύνει τον πόνο που είχε καταδικαστεί να φυλακίζει σε ένα σώμα το οποίο αρνιόταν πεισματικά να δεχθεί εντολές. Όσο ανέβαζε μάλιστα τον πήχη δυσκολίας, τα μάτια του Ρικ γίνονταν όλο και πιο λαμπερά, το χαμόγελό του όλο και πιο πλατύ, σε σημείο να νιώθει όλο και λιγότερο την ιδιαιτερότητά του.
Δεν άργησε έτσι η ώρα που μετά το τρίαθλο (10 χλμ τρέξιμο, 40 ποδηλασία και 1,5 κολύμπι), ακολούθησε η υπέρτατη δοκιμασία για υπεραθλητές με μυς και καρδιά από… σίδερο. Το πιο απαιτητικό τρίαθλο στον κόσμο, το οποίο δοκιμάζει τα όρια ψυχικών και σωματικών αντοχών. Το αποκαλούμενο και «Iron Man» (3,8 χλμ. κολύμπι, 42.195 μ. μαραθώνιο και 180 χλμ. ποδηλασία), που διεξάγεται στη Χαβάη και διαρκεί περίπου 15 ώρες!
«Μπορώ να κάνω τα πάντα μέσω αυτού που μου δίνει δύναμη!», είχε γράψει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Φιλισταίους και ο Ντικ ήταν το ζωντανό, ανατριχιαστικό παράδειγμα. Σέρνοντας τον τετραπληγικό γιο του δεν πήρε απλά μέρος στο «Iron Man», αλλά τερμάτισε! Όχι μία, αλλά έξι φορές!
Από το 1979 που πήραν μέρος στον πρώτο τους αγώνα, τον μαραθώνιο της Βοστόνης, μέχρι το Νοέμβριο του περασμένου έτους, οι Ντικ και Ρικ Χόιτ ή αλλιώς «Team Χόιτ» συμμετείχαν σε 1069 αθλητικά γεγονότα, ανάμεσα στα οποία 69 μαραθώνιοι (29 της Βοστώνης ο οποίος είναι και ο αγαπημένος του Ντικ) και 247 τρίαθλα, ενώ στα επιτεύγματά τους συγκαταλέγεται και η ολοκλήρωση του γύρου των Η.Π.Α. με ποδήλατο το 1992, όπου οι δύο άνδρες διένυσαν απόσταση 3.375 μιλίων σε 45 ημέρες!
Δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα που ο Ντικ, «σέρνοντας» τον γιο του «φλέρταρε» ακόμα και με παγκόσμια ρεκόρ (ο καλύτερος χρόνος του στον μαραθώνιο της Βοστώνης είναι μόλις 35 λεπτά πάνω), με αποτέλεσμα κάποιοι να τον παροτρύνουν να τρέξει μόνος του, ωστόσο η απάντηση του κάθε φορά ήταν ίδια και αφοπλιστική: «Δεν με νοιάζουν τα ρεκόρ. Τρέχω μόνο για να αισθάνεται καλύτερα ο γιός μου»…
Ο Ρικ πλέον είναι 50 ετών και εργάζεται στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, ενώ όταν του το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις του, μαζί με τον 70χρονο πατέρα του (με τον οποίο έχουν ιδρύσει και ένα ινστιτούτο για την ένταξη νεαρών ατόμων με ειδικές ανάγκες στην καθημερινή ζωή, μέσω αθλητικών, σχολικών και εργασιακών δραστηριοτήτων) συνεχίζουν να λαμβάνουν μέρος σε αθλητικά γεγονότα, τα οποία ωστόσο από 50 περίπου ετησίως έχουν μειωθεί στα μισά.
Οι γιατροί, άλλωστε, είχαν χτυπήσει ήδη το καμπανάκι στον Ντικ όταν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα υπέστη ελαφριά καρδιακή προσβολή (μία από τις αρτηρίες του ήταν 95% βουλωμένη!): «Εάν συνεχίσεις όμως να τρέχεις σε αγώνες, θα πάθεις έμφραγμα»!
Η απάντησή του; «Θα τρέχω με τον Ρικ μέχρι να πεθάνω!», καθώς κράτησε μόνο το πρώτο σκέλος της προειδοποίησης, βάσει του οποίου αν δε ήταν σε τόσο καλή φόρμα (χάρις φυσικά στον γιο του) θα είχε πεθάνει πριν 15 χρόνια…
Και πώς όχι άλλωστε, όταν ερωτηθείς ο Ρικ μετά απ’ όλα αυτά, τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του, η οθόνη του υπολογιστή, του φάνηκε πιο φωτεινή από ποτέ: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ»…
Πιο φωτεινή και από τότε που τον χαρακτήρισε «Πατέρα του αιώνα»…
Στη δύναμη της ψυχής και της θέλησης δεν είναι ικανό τίποτα να σταθεί εμπόδιο. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Ούτε για μια στιγμή. Ποτέ… Γιατί αυτό το «ποτέ» είναι ίσως το μόνο που αξίζει να επαναλαμβάνουμε «για πάντα»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.