Το δεκατοτρίτο βιβλίο με τίτλο «Τα ταξίδια μου» του κορυφαίου νεοέλληνα λογοτέχνη με κινητική αναπηρία, από τις εκδόσεις ΚΨΜ.
Άρης Ταστάνης: Ζω χωρίς αυταπάτες...Το δεκατοτρίτο λογοτεχνικό αποτύπωμα του διακεκριμένου Ελληνα λογοτέχνη με κινητική αναπηρία Αρη Ταστάνη υπό τον τίτλο “Τα ταξίδια μου” (εκδόσεις ΚΨΜ) είναι και το πλέον ανεξίτηλο. Ωριμότερος από ποτέ ο Ταστάνης συμπυκνώνει τα σημαίνοντα μιάς λογοτεχνικής πορείας 35 χρόνων, προσθέτοντας παράλληλα το ιδαίτερό του μήνυμα (λογοτεχνικό, κοινωνικό, πολιτικό) – πυξίδα για το μέλλον.
Ο Άρης Ταστάνης είναι ο πλέον αναγνωρισμένος νεοέλληνας λογοτέχνης με αναπηρία, με αδιάψευστο κριτήριο τις πάμπολλες εγχώριες και διεθνείς διακρίσεις του. Ελέω σεμνότητας δεν αναφέρεται σε αυτές ούτε θέλει να αναφέρονται, σεβόμενοι την επιθυμία του τις προσπερνάμε. Δεν μπορούμε να προσπεράσουμε, όμως, το ότι είναι ο μοναδικός ανάπηρος νεοέλληνας λογοτέχνης το έργο του οποίου είναι ξεκάθαρα πολιτικό. Ο Ταστάνης είναι αριστερός ποιητής και συγγραφέας, η λογοτεχνία του είναι διαποτισμένη από την “υπόθεση της αριστεράς” στη χώρα μας, αγγίζει όλες τις πτυχές αυτής της υπόθεσης από το τέλος του εμφυλίου μέχρι σήμερα. Η εμπειρία της αναπηρίας – ο Ταστάνης έχει μυϊκή δυστροφία και από το πέρας της σχολικής ζωής του είναι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου – διαχέεται στην πολιτική του λογοτεχνία ως ποιοτικό χαρακτηριστικό βαθιάς επίγνωσης των καθοριστικών στη νεοελληνική κοινωνία τάσεων κοινωνικού αποκλεισμού. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, ο 57χρονος σήμερα λογοτέχνης αναφέρεται με τον μοναδικό ρεαλισμό των αληθινών διαννοούμενων στην κοινωνικοπολιτική διάσταση της εμπειρίας της αναπηρίας, αναδημοσιεύοντας ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία (στις 2/5/2008). Αντιγράφουμε : “Ζω χωρίς αυταπάτες. Γνωρίζω καλά πως δεν θα έχω τις ίδιες ευκαιρίες και τα ίδια δικαιώματα, ούτε θα μπορώ να συνυπάρχω δημιουργικά σε μια κοινωνία, σε μια πολιτεία, που το διαφορετικό το φοβάται. Το αγνοεί”.
Ο Α. Ταστάνης αρνείται ότι το έργο του αποπνέει πεσσιμισμό, “είμαστε υποχρεωμένοι να κατανοήσουμε την πραγματικότητα με ρεαλισμό, μόνο έτσι θα διεκδικήσουμε με ίσους όρους να την αλλάξουμε” ανταπαντά. Η διεκδίκηση της αλλαγής για τον Ταστάνη ή αλλιώς η συνείδηση της πραγματικότητας έχει πρόσημο “αριστερό”, αυτό είναι και το βαθύτερο μήνυμά του προς όλους τους ανθρώπους με αναπηρία : “Μην επιτρέπετε τα ψεύτικα μεγάλα λόγια να σας θολώνουν ως αναισθητικά την πραγματικότητα που βιώνετε”. Από την ρεαλιστική σκέψη που αποτυπώνεται στο τελευταίο βιβλίο του Ταστάνη, δεν παραλείπεται υπό την μορφή “ενδοοικογενειακού προβληματισμού” και η προς τα αριστερά κριτική: “Στον βαθμό που διατηρούνται ζωντανές οι ψευδαισθήσεις, στον βαθμό που και η αριστερά έλκεται από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.
“Eσύ με ποιούς είσαι; Ρώτησε ο Λύκος των τόκων τον Αντάρτη Αμνό.
Εγώ είμαι με τους Ανθρώπους που αγαπάνε τους Ανθρώπους, απάντησε ο Αντάρτης Αμνός!”
Το παραπάνω απόσπασμα από την στήλη ΝΑΥΤΙΛΟΣ του Στάθη Σταυρόπουλου (Ελευθεροτυπία 15/1/2011) έχει επιλεγεί από τον Άρη Ταστάνη για να προλογίσει τη δεύτερη ενότητα του βιβλίου του. Η συγκεκριμένη ενότητα υπό τον τίτλο – κωδικό “Μπαλκόνια και παράθυρα φραγμένα με αμίαντο” αποδίδει όσο καμία το μήνυμα πολιτικού ρεαλισμού που με εξαίρετη ποιητική ωριμότητα εκπέμπει ο με μυϊκή δυστροφία προικισμένος λογοτέχνης. “Για να διεκδικήσουμε το μέλλον χρειάζεται άμεσα να το δούμε, να σπάσουμε τους φραγμούς που μας απαγορεύουν την ορατότητα” τα ακριβή του λόγια. Σημειώνεται ότι το μόνιμα ανοικτό παράθυρο του μικρού φιλόξενου σπιτιού του Άρη Ταστάνη στην Τερψιθέα Γλυφάδας, είναι η μοναδική και μόνιμη τα τελευταία χρόνια διέξοδός του, η κοιτίδα της βαθιάς ποιητικής του διείσδυσης στα “κοινωνικά και πολιτικά” α-διέξοδα, του – δικά του και αυτά τα λόγια – “κόσμου που ζαλισμένος περνά δίχως να κοντοστέκεται ώστε να συνειδητοποιήσει που βρίσκεται”...
Άρης Ταστάνης: Ζω χωρίς αυταπάτες...Ο Άρης Ταστάνης είναι ο πλέον αναγνωρισμένος νεοέλληνας λογοτέχνης με αναπηρία, με αδιάψευστο κριτήριο τις πάμπολλες εγχώριες και διεθνείς διακρίσεις του. Ελέω σεμνότητας δεν αναφέρεται σε αυτές ούτε θέλει να αναφέρονται, σεβόμενοι την επιθυμία του τις προσπερνάμε. Δεν μπορούμε να προσπεράσουμε, όμως, το ότι είναι ο μοναδικός ανάπηρος νεοέλληνας λογοτέχνης το έργο του οποίου είναι ξεκάθαρα πολιτικό. Ο Ταστάνης είναι αριστερός ποιητής και συγγραφέας, η λογοτεχνία του είναι διαποτισμένη από την “υπόθεση της αριστεράς” στη χώρα μας, αγγίζει όλες τις πτυχές αυτής της υπόθεσης από το τέλος του εμφυλίου μέχρι σήμερα. Η εμπειρία της αναπηρίας – ο Ταστάνης έχει μυϊκή δυστροφία και από το πέρας της σχολικής ζωής του είναι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου – διαχέεται στην πολιτική του λογοτεχνία ως ποιοτικό χαρακτηριστικό βαθιάς επίγνωσης των καθοριστικών στη νεοελληνική κοινωνία τάσεων κοινωνικού αποκλεισμού. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, ο 57χρονος σήμερα λογοτέχνης αναφέρεται με τον μοναδικό ρεαλισμό των αληθινών διαννοούμενων στην κοινωνικοπολιτική διάσταση της εμπειρίας της αναπηρίας, αναδημοσιεύοντας ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία (στις 2/5/2008). Αντιγράφουμε : “Ζω χωρίς αυταπάτες. Γνωρίζω καλά πως δεν θα έχω τις ίδιες ευκαιρίες και τα ίδια δικαιώματα, ούτε θα μπορώ να συνυπάρχω δημιουργικά σε μια κοινωνία, σε μια πολιτεία, που το διαφορετικό το φοβάται. Το αγνοεί”.
Ο Α. Ταστάνης αρνείται ότι το έργο του αποπνέει πεσσιμισμό, “είμαστε υποχρεωμένοι να κατανοήσουμε την πραγματικότητα με ρεαλισμό, μόνο έτσι θα διεκδικήσουμε με ίσους όρους να την αλλάξουμε” ανταπαντά. Η διεκδίκηση της αλλαγής για τον Ταστάνη ή αλλιώς η συνείδηση της πραγματικότητας έχει πρόσημο “αριστερό”, αυτό είναι και το βαθύτερο μήνυμά του προς όλους τους ανθρώπους με αναπηρία : “Μην επιτρέπετε τα ψεύτικα μεγάλα λόγια να σας θολώνουν ως αναισθητικά την πραγματικότητα που βιώνετε”. Από την ρεαλιστική σκέψη που αποτυπώνεται στο τελευταίο βιβλίο του Ταστάνη, δεν παραλείπεται υπό την μορφή “ενδοοικογενειακού προβληματισμού” και η προς τα αριστερά κριτική: “Στον βαθμό που διατηρούνται ζωντανές οι ψευδαισθήσεις, στον βαθμό που και η αριστερά έλκεται από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.
“Eσύ με ποιούς είσαι; Ρώτησε ο Λύκος των τόκων τον Αντάρτη Αμνό.
Εγώ είμαι με τους Ανθρώπους που αγαπάνε τους Ανθρώπους, απάντησε ο Αντάρτης Αμνός!”
Το παραπάνω απόσπασμα από την στήλη ΝΑΥΤΙΛΟΣ του Στάθη Σταυρόπουλου (Ελευθεροτυπία 15/1/2011) έχει επιλεγεί από τον Άρη Ταστάνη για να προλογίσει τη δεύτερη ενότητα του βιβλίου του. Η συγκεκριμένη ενότητα υπό τον τίτλο – κωδικό “Μπαλκόνια και παράθυρα φραγμένα με αμίαντο” αποδίδει όσο καμία το μήνυμα πολιτικού ρεαλισμού που με εξαίρετη ποιητική ωριμότητα εκπέμπει ο με μυϊκή δυστροφία προικισμένος λογοτέχνης. “Για να διεκδικήσουμε το μέλλον χρειάζεται άμεσα να το δούμε, να σπάσουμε τους φραγμούς που μας απαγορεύουν την ορατότητα” τα ακριβή του λόγια. Σημειώνεται ότι το μόνιμα ανοικτό παράθυρο του μικρού φιλόξενου σπιτιού του Άρη Ταστάνη στην Τερψιθέα Γλυφάδας, είναι η μοναδική και μόνιμη τα τελευταία χρόνια διέξοδός του, η κοιτίδα της βαθιάς ποιητικής του διείσδυσης στα “κοινωνικά και πολιτικά” α-διέξοδα, του – δικά του και αυτά τα λόγια – “κόσμου που ζαλισμένος περνά δίχως να κοντοστέκεται ώστε να συνειδητοποιήσει που βρίσκεται”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.