Mε αφορμή τις επικείμενες παγκόσμιες ημέρες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του παιδιού, λίγες αράδες ουσίας για την πρωτοφανή στην εποχή μας παραβίαση είναι απαραίτητες. Με την προσθήκη ότι οι κοινωνικοί μηχανισμοί και αυτοματισμοί στοχοποίησης των πλέον ευπαθών είναι ακραία ενεργοποιημένοι στις λεγόμενες προηγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια της λεγόμενης οικονομικής κρίσης, μιά ματιά στους “αριθμούς της ντροπής” που ορίζουν τους εκφυλισμένους αξιακά καιρούς μας αποδεικνύει το “ψευδεπίγραφον” των επετειακών ημερών και των εορτασμών τους.
Με πηγή μας τον Οδηγό Αντιρατσιστικής Εκπαίδευσης του καθηγητή παιδαγωγικής ΑΠΘ Γιώργου Τσιάκαλου που κυκλοφόρησε προ οκταετίας και συνυπολογίζοντας ότι τα στοιχεία που παραθέτει έχουν εξελιχτεί προς το χειρότερο (και πολύ), παραθέτουμε τους αριθμούς της ντροπής:
“Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ενός πρωτοφανούς στην ιστορία της ανθρωπότητας “παράδοξου” που από πολλούς αξιολογείται ως τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό σκάνδαλο : Από την μιά πλευρά, παράγονται τόσα πολλά αγαθά που εάν κατανέμονταν με κατάλληλο τρόπο δεν θα πεινούσε κανένας άνθρωπος πάνω στη γη. Το σύνολο των αγαθών είναι τόσο μεγάλο, ώστε η ανθρωπότητα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει ακόμα και την περίπτωση της εμφάνισης των πληγών του φαραώ σε παγκόσμια κλίμακα. Από την άλλη πλευρά, ο αριθμός των ανθρώπων που πεινούν και πεθαίνουν από ασιτία είναι ο μεγαλύτερος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Υπολογίζεται ότι 800 εκατομμύρια άνθρωποι σε 82 χώρες υποφέρουν από χρόνια πείνα και 200 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών υποφέρουν από έλλειψη πρωτεϊνών. Οι χώρες όπου οι άνθρωποι δεν χορταίνουν ποτέ είναι : 41 στην Αφρική νότια της Σαχάρα, 18 στην Ασία και τον Ειρηνικό, 9 στην Ευρώπη και την Κοινοπολιτεία Αναξαρτήτων Κρατών (πρώην Σοβιετική Ενωση), 7 στην Λατινική Αμερική και την Καραϊβική και 6 στη Μέση ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Τις πληροφορίες αυτές δεν τις έχουν μόνο οι ειδήμονες. Τις έχουμε όλοι και όλες επειδή δημοσιεύονται συχνά σε εφημερίδες και περιοδικά. Φαίνεται όμως ότι τις απωθούμε αντί να αναλογιστούμε την σημασία αυτών που διαβάζουμε. Ας δούμε εν περιλήψει ένα μικρό μέρος αυτών που συχνά διαβάζουμε και όμως απωθούμε :
Το παιδί του millennium της Τανζανίας γεννήθηκε χρωστώντα 150 δολλάρια στους ισχυρούς της Δύσης, ποσό που οι γονείς του δεν κερδίζουν σε έναν ολόκληρο χρόνο. Εκείνο της Νικαράγουα γεννήθηκε με 1213 δολλάρια χρέος και της Μαυριτανίας με 997 δολλάρια. Το εξωτερικό χρέος καταστρέφει τις εύθραυστες οικονομίες αυτών των χωρών, καθιστώντας αδύνατη την όποια βελτίωση των συνθηκών ζωής. Πολλές χώρες πληρώνουν περισσότερο από το 30% του προϋπολογισμού τους σε αποπληρωμή χρεών. Η υποσαχάρια Αφρική πληρώνει 8 δισεκατομμύρια τον χρόνο σε στρατιωτικές δαπάνες, την στιγμή που 216 εκατομμύρια κάτοικοί της, στην συντριπτική τους πλειονότητα παιδιά, ζουν στην απόλυτη φτώχια. Στη Νότια Αφρική, με 562 εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν στην ακραία φτώχια, οι στρατιωτικές δαπάνες ανά έτος ξεπέρασα τα 14 δισεκατομμύρια δολλάρια.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 1997, αν η Αφρική απαλλασόταν από το χρέος της μέσα σε μιά διετία θα σώζονταν οι ζωές 2 εκατομμυρίων παιδιών. Δεν σώθηκαν. Κι’ όμως ήταν τόσο εύκολο, αν η διεθνής κοινότητα είχε υιοθετήσει το χρέος των πιο φτωχών χωρών του κόσμου. Κάτι παραπάνω από εφικτό. Το σύνολο των χρεών των 20 φτωχότερων χωρών του κόσμου όπου τα παιδιά πεθαίνουν από πείνα και τρέφονται από σκουπιδότοπους, δεν ξεπερνά το κόστος ενός υπερσύγχρονου βομβαρδιστικού. Και αν θέλουμε να μιλάμε για συνολική απαλλαγή των φτωχότερων χωρών του κόσμου από τα χρέη τους το επιπρόσθετο απαιτούμενο ποσό έχει υπολογιστεί σε 46 δισεκατομμύρια δολλάρια. Το ποσό αυτό είναι ίσο με αυτό που δαπανάται παγκοσμίως τον χρόνο για προϊόντα περιποίησης μαλλιών.”
Τι σημαίνουν τα παραπάνω, σε τι μεταφράζονται και πως παρεμβαίνουν στην ροή των εκμεταλλευτριών δυτικών χωρών; Η απάντηση κινείται στην σφαίρα του αυτονόητου : Ζώντας το συγκεκριμένο τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό σκάνδαλο, οι άνθρωποι που έτυχε να γεννηθούν στις περιοχές όπου η επιβίωση αποτελεί άθλο μεταναστεύουν , διότι αυτός είναι ο ύστατος τρόπος, η μοναδική δυνατότητα που έχουν για να διατηρήσουν στην ζωή τα πιό κοντινά τους πρόσωπα : τα παιδιά τους! Τόσο απλά, τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπα, τόσο για τα σύγχρονα των καιρών ανθρώπινα μέτρα συνηθισμένα. Οι μετανάστες , με την ζωή τους να κρέμεται σε ένα νήμα , έρχονται στους εκμεταλλευτικούς πλουσιότοπους της Δύσης για να μπορέσουν να διατηρήσουν στην ζωή τα παιδιά τους. Αυτό κάνει μιά μάνα, ένας πατέρας μετανάστρια. Ας το κρατάμε κατά νου, έστω την ώρα που αγοράζουμε προϊόντα περιποίησης των μαλλιών μας, έστω για να παρευρεθούμε “καλοπεριποιημένοι”σε μιά από τις πάμπολλες εορταστικές εκδηλώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του παιδιού σε μιά οποιαδήποτε δυτική χώρα ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.