“Το αναπηρικό κίνημα δεν θα πάρει ό,τι του δοθεί αλλά ό,τι δικαιωματικά ανήκει στα ΑμεΑ και τις οικογένειές τους”, δηλώνει κατηγορηματικά ο Γιάννης Βαρδακαστάνης θέτοντας ψηλά τον πήχη των αναπηρικών διεκδικήσεων για τα χρόνια που έρχονται. “Οι δημόσιες πολιτικές την περίοδο της οικονομικής κρίσης πρέπει να ενδυναμωθούν”, ισχυρίζεται ο πρόεδρος των ελλήνων και ευρωπαίων αναπήρων μη διστάζοντας να ρίξει προληπτικά το γάντι στη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση : “Υποχρεούται να ανταποκριθεί πλήρως στις προεκλογικές δεσμεύσεις της έναντι των ΑμεΑ και των οικογενειών τους”. Εξίσου αποφασιστικά ο Γ. Βαρδακαστάνης επιτίθεται ενάντια σε όλες τις εκδηλώσεις επίδειξης οίκτου και φιλανθρωπικής συμπόνοιας που σε περιόδους κρίσης συνήθως ευδοκιμούν ζητώντας την δια νόμου κατάργησή τους. Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης που θέτει ξεκάθαρα τις θέσεις αρχής και τα κοινωνικά ζητούμενα του ελληνικού αναπηρικού κινήματος.
ΕΡΩΤΗΣΗ : θεωρείται δεδομένο ότι σε περιόδους κρίσης ενεργοποιούνται συντηρητικά κοινωνικά και πολιτικά αντανακλαστικά. Τι πιστεύετε σχετικά με αυτό;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική και κοινωνική κρίση είναι εδώ και θα παραμείνει για αρκετό καιρό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Στη χώρα μας όμως έχει και εσωτερικά χαρακτηριστικά, που οφείλονται σε διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας και του κράτους.
Είναι επίσης βέβαιο ότι την οικονομική κρίση την πληρώνουν συνήθως αυτοί που δεν ευθύνονται και μια από τις ομάδες αυτές είναι και τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους. Η κρίση πάντα δημιουργεί ανασφάλεια και αβεβαιότητα, ιδιαίτερα σε όσους ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και στα χαμηλά οικονομικά στρώματα του πληθυσμού.
Η αδυναμία να μπορέσει κάποιος να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του εν μέσω μια τέτοιας κατάστασης, συχνά προκαλεί εσωστρέφεια στους πολίτες και τις κοινωνίες εν γένει. Κι εδώ βρίσκεται η ευθύνη που έχουν οι κυβερνήσεις, το πολιτικό σύστημα και οι φορείς κάθε είδους να αρθρώσουν διαφορετικό λόγο, να ανακοινώσουν και να εφαρμόσουν διαφορετικές πολιτικές προστασίας, πολιτικές αναχαίτισης της ανασφάλειας. Εμείς, ως αναπηρικό κίνημα οφείλουμε να αρθρώσουμε ένα σύγχρονο λόγο και να παλέψουμε για σύγχρονες δημόσιες πολιτικές που θα προστατεύουν τα άτομα με αναπηρία.
Αναμφίβολα σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, σαν αυτή που ζούμε, το φαινόμενο του συμπονετικού συντηρητισμού και του κολακευτικού λαϊκισμού αποκτά διαστάσεις αμφισβήτησης και υπονόμευσης της σύγχρονης αντίληψης για την αναπηρία, της δικαιωματικής προσέγγισης δηλαδή, και συνεπώς, όπως ήδη αναφέραμε, απαιτείται να εκπονηθούν και να εφαρμοσθούν σε όλα τα επίπεδα πολιτικές που όχι μόνο θα προστατεύουν τους πολίτες με αναπηρία από τον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό αλλά ταυτόχρονα θα τους προστατεύουν από φαινόμενα υποβόσκουσας αμφισβήτησης στην πράξη των δικαιωμάτων τους και της αξιοπρέπειάς τους.
ΕΡ: Η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας φέρεται ως οριακή. Σε ότι αφορά τα αμιγώς οικονομικής φύσεως αιτήματα του αναπηρικού κινήματος, συγκαταλέγεται στις προθέσεις σας μια άτυπη “περίοδος αναμονής” ή υπομονής;
ΑΠ : Έχουμε κάνει σαφές ότι τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους δεν πρέπει να πληρώσουν την κρίση για την οποία δεν ευθύνονται. Οφείλει το κράτος μέσα από δημόσιες πολιτικές και δημόσιες χρηματοδοτήσεις, να εγγυάται την ασφάλεια και την προστασία των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους. Συνεπώς, περίοδος αναμονής για εμάς δεν μπορεί να υπάρχει, όταν μιλάμε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την κοινωνική γαλήνη, την οικογενειακή ηρεμία και τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει κανείς στις καθημερινές ανάγκες.
Η έννοια της αναμονής δεν μπορεί να υπάρχει όταν πρόκειται για την άσκηση θεμελιωδών δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία. Ταυτόχρονα όμως, έχουμε παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο Πρόγραμμα Δημόσιων Πολιτικών για τα ζητήματα της αναπηρίας, ένα πρόγραμμα που αναφέρεται στο σύνολο των πολιτικών του κράτους, από όλα τα Υπουργεία και απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας με στοχευμένες πολιτικές. Εμείς γι’ αυτό θα παλέψουμε, αυτό καταθέσαμε στον Πρόεδρο της Βουλής στις 3 Δεκεμβρίου 2009, στον Πρωθυπουργό, στην Κυβέρνηση, στα πολιτικά κόμματα και γι’ αυτό θα πραγματοποιήσουμε από τον Ιανουάριο μια συγκροτημένη Πανελλήνια Εκστρατεία έτσι ώστε οι δημόσιες πολιτικές να ενδυναμωθούν στην περίοδο της κρίσης. Άλλωστε, έχουμε τονίσει επανειλημμένα ότι από τη νέα διακυβέρνηση της χώρας, το αναπηρικό κίνημα δεν θα πάρει ό,τι του δοθεί, αλλά θα διεκδικήσουμε δυναμικά ό, τι πιστεύουμε ότι πρέπει να δοθεί και ό,τι ανήκει στα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους δικαιωματικά.
Σε κάθε περίπτωση, η Κυβέρνηση υποχρεούται να ανταποκριθεί με επάρκεια και συστηματικό τρόπο στις δεσμεύσεις που έχει η ίδια αναλάβει απέναντι στα άτομα με αναπηρία και στις οικογένειές τους μέσα από το κυβερνητικό της πρόγραμμα και από τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή. Η γνώμη μου είναι ότι σε τέτοια ζητήματα η Κυβέρνηση δεν πρέπει να αποδέχεται ούτε την αναμονή ούτε την ανοχή των πολιτών. Ως αναπηρικό κίνημα έχουμε κάνει σαφές ότι η περίοδος που ζούμε απαιτεί σοβαρές, ρηξικέλευθες αλλαγές των πολιτικών και της νομοθεσίας σε όλους τους τομείς. Εδώ δεν αρκεί να αλλάξουμε σελίδα, απαιτείται να αλλάξουμε βιβλίο.
ΕΡ: Είναι εξαιρετικά υψηλός ο βαθμός αποκλεισμού στη χώρα μας των ΑμεΑ από την εκπαίδευση, την εργασία, από τα βασικότερα κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά. Οι κατακτήσεις του αναπηρικού κινήματος μοιάζουν να προχωρούν με πολύ αργό βήμα. Συμφωνείτε;
ΑΠ : Το αναπηρικό κίνημα έχει μια μόνιμη και σταθερή υποχρέωση: να αναδεικνύει διαρκώς και ουσιαστικά τα ζητήματα που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους. Αποτελεί δε μείζονα κατάκτηση του αναπηρικού κινήματος της χώρας η αναγνώριση της Συνομοσπονδίας και των φορέων - μελών της ως επίσημοι Κοινωνικοί Εταίροι της Πολιτείας για θέματα αναπηρίας. Δώσαμε δηλαδή σάρκα και οστά στο σύνθημα κορωνίδα του αναπηρικού κινήματος «τίποτα για τα άτομα με αναπηρία χωρίς τα άτομα με αναπηρία». Αυτό που εμείς μπορούμε να εγγυούμαστε στην ελληνική κοινωνία είναι ότι το αναπηρικό κίνημα θα είναι πρωτοπόρος, πρωτεργάτης και πρωταγωνιστής στο να εισάγονται στη χώρα καινοτόμες ιδέες, νέες προσεγγίσεις και νέες πολιτικές. Η οικονομική κρίση έχει ξεπεράσει τις πολιτικές του παρελθόντος. Εάν θέλουμε πραγματικά να προστατεύσουμε αυτό τον χώρο χρειαζόμαστε νέες, συνδυαστικές πολιτικές. Εμείς ζητούμε από την κοινωνία, από τους πολίτες με αναπηρία και τις οικογένειές τους να μας κρίνουν με αυστηρό τρόπο για το αν θέτουμε τα ζητήματα της αναπηρίας στην εκάστοτε Κυβέρνηση και σε όλους τους φορείς της χώρας με επάρκεια, με τεκμηρίωση και με ασυμβίβαστο τρόπο. Αυτό είναι απαραίτητο, αυτό το ζητούμε και το επιδιώκουμε κάθε μέρα. Ταυτόχρονα όμως το αναπηρικό κίνημα, οι πολίτες με αναπηρία και οι οικογένειες τους, η κοινωνία στο σύνολό της οφείλει να ασκεί αυστηρό έλεγχο, αυστηρή κριτική στην εκάστοτε Κυβέρνηση της χώρας, σε όλες τις μορφές εξουσίας και σε όλες τις αρχές για το πώς ανταποκρίνονται στα ζητήματα της αναπηρίας. Για το ποια είναι η σχέση μεταξύ εξαγγελίας για μια πολιτική και του τι στην πράξη υλοποιούν. Είναι αλήθεια συνεπώς ότι η ανακολουθία μεταξύ εξαγγελιών, δεσμεύσεων και διακηρύξεων από τη μια μεριά και εφαρμοσμένης πολιτικής από την άλλη έχει διευρυνθεί στη χώρα. Για αυτό και το πολιτικό σύστημα διέρχεται μια περίοδο βαθιάς και διαρθρωτικής αναξιοπιστίας. Αν με τον όρο κατάκτηση εννοείτε αν είμαστε ικανοποιημένοι με το πώς έχουν γίνει δεκτές στην πράξη οι προτάσεις του αναπηρικού κινήματος διαχρονικά, η απάντησή μας είναι ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Εξηγήσαμε δε πιο πάνω ότι η εξαγγελία και η διακήρυξη φαίνεται να είναι εύκολη υπόθεση για την πολιτική εξουσία της χώρας ενώ η εφαρμογή της είναι πάντοτε ένα ζητούμενο, όχι μόνο στα ζητήματα της αναπηρίας αλλά σχεδόν σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου της χώρας.
ΕΡ: Η ΕΣΑΜΕΑ συμμετέχει στην υλοποίηση προγραμμάτων που εμπεριέχονται στις ασκούμενες πολιτικές για την αναπηρία. Δεν σημαίνει/συνεπάγεται αυτό ότι η συνομοσπονδία απωλένει τον διεκδικητικό έναντι της εξουσίας χαρακτήρα της;
ΑΠ : Η ερώτησή σας ασφαλώς εμπεριέχει και κρίση επί του ερωτήματος. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί όλοι οι φορείς, όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, μπορούν να υλοποιούν προγράμματα κι εκεί να μην θεωρείται αντίθετη η υλοποίηση με την προώθηση πολιτικών και στην περίπτωση τη δική μας, που υλοποιούμε προγράμματα μέσα από θεσμικό και κατοχυρωμένο ρόλο, να αντιβαίνει στις διεκδικήσεις μας. Αντίθετα, όταν η υλοποίηση προγραμμάτων είναι ενταγμένη σε μια ευρύτερη στρατηγική υποστήριξης των πολιτικών, όπως π.χ. στη δια βίου μάθηση, τότε η υλοποίηση υποστηρίζει αιτήματα και πολιτικές. Υπάρχει μια υποβόσκουσα αντίληψη ότι η υλοποίηση προγραμμάτων είναι κάτι που πρέπει να το αποφεύγουμε. Η απάντησή μας είναι ρητή και κατηγορηματική. Πρέπει όχι μόνο η Ε.Σ.Α.μεΑ., αλλά και όλοι οι φορείς να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι μόνο στην υλοποίηση, αλλά καταρχήν στην συμπερίληψη στοχευμένων για την αναπηρία προγραμμάτων σε όλα τα αναπτυξιακά προγράμματα της χώρας, με τήρηση των κανόνων, διαχειριστική επάρκεια, διαφάνεια, απολογισμούς και ελέγχους και το κυριότερο, λογοδοτώντας στην κοινωνία και στο χώρο τους για τα αποτελέσματα. Οι δημόσιες χρηματοδοτήσεις δεν μπορούν να περιορίζονται σε κάποιους εκλεκτούς που έχουν και το άβατο.
ΕΡ: Διατυπώσατε δημόσια το αίτημα φέτος να απαγορευτούν δια νόμου όλες εκείνες οι φιλανθρωπικού τύπου εκδηλώσεις που υπονομεύουν τον πολίτη με αναπηρία. Θα επιμείνετε στο αίτημα αυτό σε διάρκεια χρόνου; Εχετε κατά νου ενέργειες και παρεμβάσεις που θα το ενισχύσουν; Είναι ώριμες/κατάλληλες οι συνθήκες ώστε το αίτημα να ικανοποιηθεί;
ΑΠ : Δεν διατυπώσαμε για πρώτη φορά φέτος αυτό το αίτημα. Η θέση αυτή είναι συνώνυμη με την ίδια την ύπαρξη της Συνομοσπονδίας, από την ίδρυση της αλλά και από πολύ πριν όλοι εμείς που βρεθήκαμε και βρισκόμαστε στο αναπηρικό κίνημα είχαμε κατηγορηματικά αντίθετη άποψη με την τηλεμαραθωνοποίηση και την ερανοποίηση της αναπηρίας. Είναι γνωστό δε ότι από την εποχή που το Mega Channel οργάνωνε τηλεμαραθωνίους με την κα Κορομηλά, είχαμε πάρει, και εγώ προσωπικά αλλά και ως Συνομοσπονδία, δημόσια θέση εναντίον αυτής της πρακτικής. Πάντα θεωρούσαμε ότι η τηλεμαραθωνοποίηση και η ερανοποίηση της αναπηρίας είναι η χειρότερη μορφή εμπορευματοποίησής της, γιατί κινητοποιεί τον οίκτο των πολιτών, των φορέων κ.λπ. για να προσφέρουν τον οβολό τους. Ιδιαίτερα σε περιόδους εορτών είναι σε έξαρση το φαινόμενο των τηλεμαραθωνίων και των εράνων. Η τηλεμαραθωνοποίηση της αναπηρίας δείχνει την ουσιαστική έλλειψη της κρατικής μέριμνας και φροντίδας. Εμείς παλεύουμε για τη δικαιωματική προσέγγιση για την αναπηρία, για να είναι και να αντιμετωπίζονται τα άτομα με αναπηρία ως κάτοχοι και φορείς δικαιωμάτων κι από την άλλη πλευρά βλέπουμε ακόμα περισσότερο σε συνθήκες κρίσης μια περιθωριακή μεταχείριση των ΑμεΑ, την καλλιέργεια μιας αντίληψης ότι ο πολίτης με τον οβολό του πρέπει να προστατεύσει τα άτομα με αναπηρία. Είδαμε πρόσφατα και κάποιο σχολείο στη Θεσσαλονίκη να κάνει τηλεμαραθώνιο για τον εξοπλισμό του. Αυτό είναι αδιανόητο. Πρέπει να μεριμνά το κράτος. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Η ερανοποίηση, η εμπορία της αναπηρίας πρέπει να είναι κατακριτέα πρώτα από όλα από τους φορείς των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, αλλά και από όλη την κοινωνία.
ΕΡ: Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί είχε χαρακτηρισθεί από την ΕΣΑΜΕΑ το 2003 – ευρωπαϊκό έτος ΑμεΑ, ενώ περίπου ίδια ήταν και η θέση της για τους παραολυμπιακούς του 2004. Χάθηκαν ή όχι τελικά οι ευκαιρίες; Δικαιώθηκαν ή όχι οι προσδοκίες;
ΑΠ : Το Έτος ήταν μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία ενημέρωσης των κρατών μελών για την ευαισθητοποίησή τους για θέματα αναπηρίας. Ο απολογισμός των αποτελεσμάτων της έδειξε ότι ήταν και παραμένει το πιο καλά οργανωμένο σχέδιο εκστρατείας στο πλαίσιο Ευρωπαϊκού Έτους. Κάθε χρόνο, όπως γνωρίζετε, έχουμε ένα Έτος αφιερωμένο κάπου. Την ιδέα αυτή, να γίνει παντού ορατή η αναπηρία, εγώ ο ίδιος την είχα προτείνει ως ιδέα το 1999 ως εκλεγέντας για πρώτη φορά Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία, με σύνθημα «ορατότητα της αναπηρίας παντού», μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία με εργαλείο το Έτος. Πέρα από την ενημέρωση όμως είχε ως στόχο και να θέσει σε κίνηση και ορισμένες πολιτικές και νομοθετικές διαδικασίες στην ΕΕ. Συνέβαλε καθοριστικά να συμπεριληφθεί το Άρθρο 16 του Γενικού Κανονισμού των Ταμείων, ή αλλιώς στο ΕΣΠΑ, ο όρος της προσβασιμότητας. Αυτό έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΕ, να συνδεθεί δηλαδή η χρηματοδότηση με την προσβασιμότητα. Επίσης, έχουμε μια ολόκληρη γενιά Κανονισμών για τις μετακινήσεις των ατόμων με αναπηρία, είτε με αεροπλάνο, είτε τρένο, είτε πλοίο. Και βέβαια, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την τεράστια συνεισφορά του Έτους στη διαπραγμάτευση στον ΟΗΕ για τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, που προσυπέγραψε για πρώτη φορά στην ιστορία της η ΕΕ. Το Έτος και στη χώρα μας έπαιξε καταλυτικό ρόλο, βοηθώντας να κατανοηθεί καλύτερα η σύγχρονη προσέγγιση για την αναπηρία.. Η κορωνίδα όμως της επιτυχίας του ήρθε το 2007 με την εκστρατεία 1 εκατομμύριο υπογραφές για την αναπηρία, ένα στοίχημα του ευρωπαϊκού αναπηρικού κινήματος που γιόρταζε τότε τα δέκα χρόνια από την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία, με τη συγκέντρωση 1εκ. υπογραφών για τη θέσπιση νομοθεσίας νέας και αποκλειστικής για τα άτομα με αναπηρία. Στις 04.10.2007 που παραδώσαμε τις υπογραφές στις Βρυξέλλες με τη συμμετοχή πλέον 3000 ατόμων από όλη την Ευρώπη, είχαμε συγκεντρώσει 1.300.000 υπογραφές και όταν αργότερα το Νοέμβριο σταματήσαμε, είχαμε πλησιάσει το 1.500.000. Αυτό δείχνει ότι από το 2003 και μετά έχουμε μια άλλη κατάσταση. Εάν πρέπει να απαντήσουμε στο αν πλησίασε του στόχους μας, θα πω ότι ήταν μια επιτυχημένη χρονιά, που καταφέραμε να τη συνεχίσουμε με νέα διάσταση. Όσον αφορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, είχαμε πει επίσης ότι το κοινωνικό πλεόνασμα των Αγώνων μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε κοινωνικό έλλειμμα, αν δεν αξιοποιηθεί σωστά. Κι αυτό ακριβώς έγινε, αφού δεν διαμορφώθηκαν νέες πολιτικές, ούτε κινητοποιήθηκε ή ενημερώθηκε επαρκώς η κοινωνία. Η υπόθεση των Αγώνων είναι πραγματικά μια υπόθεση χαμένη, αφού τίποτα δεν άλλαξε. Το ρολόι της αλλαγής, που τότε διαφαινόταν, σταμάτησε μόλις έσβησε και η Παραολυμπιακή φλόγα.
ΕΡ: Είστε και πρόεδρος του ευρωπαϊκού forum ΑμεΑ. Συχνά στην χώρα μας χρησιμοποιείται η σύγκριση με τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, για να καταδειχτεί το μέγεθος των παραβιάσεων των δικαιωμάτων των ελλήνων αναπήρων. Υπάρχουν υπερβολές σ’ αυτή την σύγκριση; Πόσο πίσω είμαστε, πόσο στ΄αλήθεια υστερούμε, σε ποιούς συγκεκριμένους τομείς πολιτικής;
ΑΠ : Έχω επανειλημμένα τονίσει ότι η σύγκριση χωρίς συγκεκριμένους δείκτες στον τομέα των πολιτικών πολλές φορές γίνονται αυθαίρετα και εξάγονται αυθαίρετα αποτελέσματα και συμπεράσματα. Είναι εύκολο να πει κανείς ότι η Ελλάδα έχει μια στέρηση σοβαρή στις πολιτικές για την αναπηρία σε σχέση με άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ. Όλη αυτή η συζήτηση συνδέεται και με το χαμηλό βαθμό αυτοπεποίθησής μας ως χώρα και ως κοινωνία. Οφείλουμε όμως να λαμβάνουμε υπόψη και τα ιστορικά χαρακτηριστικά και δεδομένα. Η Ελλάδα ουσιαστικά ανακάλυψε τις δημόσιες πολιτικές για την αναπηρία μετά τη Μεταπολίτευση. Αυτό που συζητά η Ελλάδα τώρα για δημόσιες πολιτικές, άλλες χώρες αυτή τη στιγμή προσπαθούν να το αναβαθμίσουν. Συνεπώς, ναι η Ελλάδα είναι πίσω στα ζητήματα αναπηρίας, αλλά και συνολικά σε ρυθμό ανάπτυξης σε σχέση με άλλα κράτη – μέλη.
ΕΡ: Έχουν λόγους οι Έλληνες πολίτες με αναπηρία που βιώνουν μία πολύ δύσκολη πραγματικότητα να αισιοδοξούν για καλύτερες μέρες στο άμεσο μέλλον;
ΑΠ : Οι πολίτες με αναπηρία έχουν λόγο να οργανώνονται, να κινητοποιούνται και να μην είναι παθητικοί αποδέκτες καταστάσεων. Οφείλουν ακόμα και στις δύσκολες εποχές να αναζητήσουν νέους δρόμους αγωνιστικής δράσης, ενεργού συμμετοχής. Ως αναπηρικό κίνημα οφείλουμε ταυτόχρονα με την αναζήτηση νέων δομών και νέων μοντέλων, να είμαστε πάντα ένα νεανικό κίνημα που αναφέρεται στο μέλλον και που έρχεται από αυτό. Μια που φέτος κλείσαμε 20 χρόνια κάνουμε τον απολογισμό μας, πού πετύχαμε πού αποτύχαμε, πού χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια. Μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι θα είμαστε πιο ενεργοί και αγωνιστικοί πολίτες, με αυτοπεποίθηση για το δίκαιο των αιτημάτων του χώρου, ότι οι αγώνες μας μπορούν να φέρουν καλύτερες μέρες για τα άτομα με αναπηρία και την ελληνική κοινωνία. Η αυτοπεποίθηση και ο αυτοσεβασμός είναι στοιχεία που τα είχε και τα έχει το αναπηρικό κίνημα, ένα κίνημα νεανικό, με την ορμή που έχουν τα νιάτα, αλλά και τις αδυναμίες τους. Προτιμάμε, όμως, τις αδυναμίες των νιάτων, παρά να προχωρήσουμε στην ενηλικίωση και να γίνουμε ένα ακόμα από τα πολλά γερασμένα κινήματα στη χώρα μας.
Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
