ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ καθημερινό στόλισμα της Ελένης ήταν τα έξι μετάλλια που τα φορούσε υπερήφανα και τα έδειχνε παντού
Η Ελένη Σάουρου, σήμερα 48 ετών από τα Λύμπια, αποτελεί παράδειγμα αγωνιστικότητας, θέλησης και θάρρους. Παρά το ότι γεννήθηκε με το «σύνδρομο Ντάουν» κατάφερε με τα κατορθώματά της να καταστεί πρότυπο, όχι μόνο για τα παιδιά που πάσχουν από την πάθηση, αλλά για όλη την Κύπρο.
Τη συγκινητική ιστορία της Ελένης περιγράφει στην εφημερίδα μας ο πρώην πρόεδρος των Ειδικών Ολυμπιακών Κύπρου και νυν Πρεσβευτής Καλής Θελήσεως και Σύμβουλος της Διεθνούς Οργάνωσης Λεσχών Λάιονς, Γεώργιος (Κόκος) Νικολαΐδης.
Ξεχώριζε από μικρή
Η Ελένη, το μικρότερο παιδί πολυμελούς οικογένειας γεωργών και μαθήτρια στο Ίδρυμα Χρίστου Στέλιου Ιωάννου, ξεχώριζε από τη γυμνάστριά της σαν μια καταπληκτική αθλήτρια της ολυμπιακής γυμναστικής. Είχε μια εξαιρετική ικανότητα ισορροπίας, παρόλο που το σώμα της μειονεκτούσε, λόγω του συνδρόμου ντάουν που έπασχε. Με επίμονες προπονήσεις και τη συνεχή ψυχολογική υποβολή ότι είναι «καταπληκτική», κατάφερε να συμπεριληφθεί στην αθλητική ομάδα του ιδρύματος που θα εκπροσωπούσε την Κύπρο στους παγκόσμιους αγώνες των «Ειδικών Ολυμπιακών» του 1987, που θα γινόντουσαν στις ΗΠΑ.
Σάρωσε όλα τα μετάλλια
«Η ατημέλητη Ελένη, όταν έφτασε εκεί, είχε την τύχη να τη συνοδεύει, κάτι που είχαν όλοι οι αθλητές, μια εξαίρετη Ελληνο-Αμερικανίδα που τη φρόντισε να σουλουπωθεί, να περιποιηθεί τα μαλλιά και το πρόσωπό της, να φτιάξει τα δόντια της και γενικά ν' αλλάξει η εμφάνισή της», αναφέρει ο κ. Νικολαΐδης.
Η συνοδός κατάφερε να της ανεβάσει την ψυχολογία, δείχνοντάς της ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται πραγματικά γι' αυτήν.
Η νέα εμφάνιση, ο ενθουσιασμός, η αισιοδοξία έκαναν την Ελένη να πιστεύει ότι είναι «ανίκητη». Η πίστη της αυτή, είχε ως αποτέλεσμα να ανέβει έξι φορές στο ανώτατο βάθρο των Ειδικών Ολυμπιακών, κερδίζοντας συνολικά τρία χρυσά μετάλλια, δύο ασημένια και ένα χάλκινο σε αγωνίσματα της Ολυμπιακής Γυμναστικής.
Τα έξι μετάλλια ήταν το απαραίτητο καθημερινό στόλισμα της Ελένης, που τα φορούσε υπερήφανα και τα έδειχνε παντού.
Περήφανο όλο το χωριό
Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ των Λυμπιών τής επιφύλαξε θερμή υποδοχή όταν επέστρεφε από τους αγώνες. «Οι συγχωριανοί της, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κοινωνικής τοποθέτησης ένιωσαν μια υπερηφάνεια και τιμή. Σε μια δεξίωση που έγινε προς τιμήν της Ελένης και που σαν πρόεδρος των Ειδικών Ολυμπιακών προσεκλήθην και παρακάθισα δίπλα από τη ρεσπέρισσα μητέρα της, άκουσα ίσως την πιο φιλοσοφημένη έκφραση μάνας για το παιδί της. Μια φράση γεμάτη ικανοποίηση από μια μάνα, που ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωθε όχι αδικημένη από τη φύση, αλλά δικαιωμένη για τις δύσκολες ώρες που πέρασε όλα αυτά τα χρόνια. Σε μια δική μου έκφραση "Είδες, θκεια, την Ελένη μας τι εκατάφερε; Η απάντηση, μεστή... "Γιε μου, τούτο το μιτσί που μας έφερε καημούς τζαι πίκρες πολλές, έμελλε να μας δοξάσει..."».
Σήμερα, η 48χρονη πια Ελένη ζει ήσυχα στο σπίτι της στα Λύμπια, μαζί με συγγενικά της πρόσωπα.
Χιλιάδες τα παιδιά με ειδικές ικανότητες
Ο ΠΡΩΗΝ πρόεδρος των Ειδικών Ολυμπιακών Κύπρου και νυν Πρεσβευτής Καλής Θελήσεως και Σύμβουλος της Διεθνούς Οργάνωσης Λεσχών Λάιονς, Γεώργιος (Κόκος) Νικολαΐδης, καταθέτει στη «Σ» τις απόψεις του για τα Κυπριόπουλα με ειδικές ικανότητες και για την αντιμετώπιση που τυγχάνουν από την κοινωνία και την πολιτεία.
- Τι εννοούμε με τον όρο παιδιά με ειδικές ικανότητες;
Μιλάμε για παιδιά με νοητική υστέρηση. Η πνευματική αυτή αναπηρία έχει τρεις κατηγορίες. Την ελαφρά, τη μέση και τη σοβαρή νοητική υστέρηση. Δεν νομίζω να υπάρχει επίσημο αρχείο που ν' αναφέρει τον αριθμό. Πρέπει να είναι μερικές χιλιάδες στην Κύπρο. Και o λόγος είναι ότι η δήλωση μιας τέτοιας αναπηρίας, ακόμα και σήμερα, θεωρείται ταμπού.
- Ποια είναι η σχέση των Λάιονς αναφορικά με τη στήριξη αυτών των παιδιών;
Οι Λάιονς συνέβαλαν στην ίδρυση και λειτουργία του ιδρύματος Χρίστου Στέλιου Ιωάννου και των φίλων του ιδρύματος, των πρώτων οργανωμένων μη κυβερνητικών συνόλων που φρόντισαν να βγουν τα παιδιά αυτά από τη μιζέρια και την «κατάρα» και να τους δοθούν τα αναγκαία εφόδια για την κοινωνική τους ένταξη και αποδοχή.
- Μιλήστε μας για τη φοίτησή τους στο Ίδρυμα.
Τα παιδιά αυτά, κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους, πηγαινοέρχονται στα σπίτια τους με λεωφορεία του ιδρύματος ενόσω φοιτούν στο Ίδρυμα. Για όσα η μεταφορά είναι δύσκολη μένουν καθ' όλην την εβδομάδα στα οικοτροφεία του ιδρύματος, ενώ τα σαββατοκύριακα πάνε στα σπίτια τους. Και αυτό για να αποφευχθεί η ιδρυματοποίησή τους.
Λειτουργούν κυβερνητικές σχολές για παιδιά μέχρι τα 18 τους χρόνια από εκεί και πέρα εγγράφονται στο ίδρυμα Χρ. Στ. Ιωάννου (ή άλλες σχολές που υπάρχουν ανά το παγκύπριο).
Εκτός από τη δια λόγου μάθηση, ασχολούνται με επαναληπτικές και χειρονακτικές εργασίες για την επαγγελματική κατάρτιση τους και ένταξη στο κοινωνικό σύνολο. Ασχολούνται, επίσης, με τον αθλητισμό και αγωγή του πολίτη.
- Ποια είναι η αντιμετώπιση της κυπριακής κοινωνίας απέναντι σε αυτά τα παιδιά;
Οπωσδήποτε σήμερα, μετά από 30 χρόνια προσπάθειας, η κοινωνία είναι πιο αποδεκτική και δείχνει μεγαλύτερη κατανόηση στα παιδιά αυτά, αναγνωρίζοντάς τα σαν μέλη της κοινωνίας μας που έχουν δικαιώματα και ανάγκη αναγνώρισης και συμπάθειας. Έχουν όμως ακόμα πολλά να γίνουν. Δυστυχώς το πρόβλημα των ατόμων με νοητική υστέρηση δεν βρίσκεται στα παιδιά αυτά, αλλά στην κοινωνία και τους δήθεν "αρτιμελείς". Είμαστε σε μια θετική πορεία και η κατάσταση βελτιώνεται σταθερά, ειδικά στη θετική αντιμετώπισή της από τους νέους μας.
- Ποια η άποψή σας για τη στήριξη που παρέχει το κράτος;
Δυστυχώς, το κράτος δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το πρόβλημα της νοητικής υστέρησης δεν είναι απλό. Είναι πρόβλημα που επηρεάζει ψυχολογικά γονείς και συγγενείς, πρόβλημα συμπαράστασης και ανθρώπινης σχέσης με τα παιδιά αυτά. Ειδικής προσέγγισης, ψυχολογικής και άλλης, στα καθημερινά τους προβλήματα, την ιδιαιτερότητα των αναγκών τους, μα προ πάντων την αποδοχή τους γι’ αυτό που είναι· και την ικανότητά τους, το ότι και αυτοί μπορούν. Τα ιδρύματα κατάφεραν μέχρι στιγμής να πείσουν επιχειρηματίες να προσλάβουν στις υπηρεσίες τους παρά πολλά τέτοια παιδιά, και σε βεβαιώνω ότι οι εργοδότες τους είναι κατενθουσιασμένοι. Όμως ακόμα υπάρχει η προκατάληψη και η αδικαιολόγητη φοβία για τις ικανότητες και την απόδοση των παιδιών αυτών. Η προσπάθεια συνεχίζεται.
- Σε ποιες βελτιώσεις θα πρέπει να προβεί, κατά τη γνώμη σας, η νέα Κυβέρνηση, ώστε να βελτιώσει το επίπεδο ζωής των ατόμων με σύνδρομο ντάουν;
Η κοινωνική πολιτική και η νομοθεσία μας χρειάζονται ανανέωση και συμπλήρωση. Και αυτό όχι μονό για τη νοητική υστέρηση, αλλά για όλες τις αναπηρίες.
Έχουμε μια ευαίσθητη κοινωνία που σε άπειρες στιγμές έδειξε σημεία ωριμότητας και ανταπόκρισης. Δυστυχώς όμως και εδώ, σκοπιμότητες και συμφέροντα, "θολώνουν" την προσπάθεια και δημιουργούν αισθήματα απογοήτευσης.
Όταν μεγαλοεπιχειρήσεις ή οργανισμοί υιοθετούν και οργανώνουν πολυήμερες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις συλλογής χρημάτων, χρησιμοποιώντας πάσης λογής μέσα για να μονοπωλήσουν τη φιλάνθρωπη διάθεση του λαού μας και να αποκλείσουν τις μικρές και αδύναμες οργανώσεις από του να πάρουν το δικό τους μερίδιο από μια τέτοια προσφορά, τότε αναρωτιέσαι ποιος είναι ο ρόλος της Κυβέρνησης και των οργάνων που -υποτίθεται- συντονίζουν τον εθελοντισμό.
Πηγή: http://www.sigmalive.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.