Μετατροπή ποινών σε κοινωφελή εργασία και ψαλίδι στις ποινές για τους χρήστες

Νέα νομοσχέδιο-σκούπα για τις φυλακές μελετά η κυβέρνηση, ως αντίδοτο στο εκρηκτικό πρόβλημα του υπερπληθυσμού που έχει «χτυπήσει κόκκινο».

Η δεύτερη νομοθετική παρέμβαση κρίνεται αναγκαία προκειμένου να χτυπηθεί το φαινόμενο του απίστευτου συνωστισμού στα κελιά, δεδομένου ότι ο πληθυσμός των φυλακών έχει εκτοξευτεί στους 11.700.

Ο νόμος Καστανίδη που ψηφίστηκε πέρυσι, εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων εκ μέρους της Ν.Δ., επιχείρησε να ορθολογικοποιήσει τον θεσμό της προσωρινής κράτησης θεσπίζοντας συγκεκριμένα κριτήρια και προϋποθέσεις για την επιβολή του μέτρου, ώστε να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στις αυθαίρετες και αδικαιολόγητες προφυλακίσεις. Η νομοθετική πρωτοβουλία απέδωσε αλλά προσωρινά. Με βάση τα στατιστικά στοιχεία του υπουργείου Δικαιοσύνης οι προφυλακίσεις μειώθηκαν κατά 30%. Ο αριθμός των κρατουμένων από 11.750 που ήταν τον περασμένο Οκτώβριο, κατέβηκε πέντε μήνες αργότερα και μετά την εφαρμογή του νόμου Καστανίδη σε 11.100.

Δυστυχώς, όμως, για άλλη μια φορά το σύστημα αποδείχθηκε ανθεκτικότερο των μέτρων, εξακολουθώντας να παράγει περισσότερους κρατούμενους από όσους μπορούν να αντέξουν οι φυλακές. Σήμερα οι έγκλειστοι φθάνουν τους 11.700, κατάσταση που υπαγορεύει την άμεση λήψη νέων μέτρων, τα οποία κινδυνεύουν να αποδειχθούν και αυτά αναποτελεσματικά αν δεν συνδυαστούν και με την αλλαγή της νοοτροπίας δικαστών και εισαγγελέων. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που έστειλε ερμηνευτική εγκύκλιο του νόμου Καστανίδη με στόχο να μην τεθεί σε αχρησία το μέτρο των προφυλακίσεων.

Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένο ότι το πρόβλημα του υπερπληθυσμού δεν αντιμετωπίζεται μόνον με την κατασκευή νέων φυλακών (επισήμανση που είχε κάνει και η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), η πολιτική ηγεσία της Δικαιοσύνης μελετά να ενισχύσει τον θεσμό της κοινωφελούς εργασίας που σήμερα παραμένει ανενεργός, με στοχευμένες παρεμβάσεις ώστε να αφορά μεγαλύτερο έγκλειστο πληθυσμό, αλλά και να υπολογίζεται ευεργετικότερα. Με βάση το ισχύον καθεστώς, κρατούμενος που έχει καταδικαστεί σε 3 χρόνια φυλάκισης θα πρέπει να εκτελέσει κοινωνικό έργο εκτός φυλακής για διάστημα επίσης τριών χρόνων. Σε περίπτωση όμως που εκτίσει τα 2/5 της ποινής του, μπορεί να αποφυλακιστεί σε 14 μήνες. Αυτή είναι μια από τις πιο βασικές αιτίες που οι κρατούμενοι προτιμούν να παραμείνουν εντός φυλακής παρά να μετατρέψουν την ποινή τους σε ποινή παροχή κοινωφελούς εργασίας.

Η πρόταση που εξετάζεται σοβαρά είναι να δοθεί ένα ελκυστικό κίνητρο στους καταδικασθέντες ώστε ο ευεργετικός υπολογισμός της εργασίας χωρίς αμοιβή στις υπηρεσίες του κράτους, των ΟΤΑ, των ΝΠΔΔ να είναι πιο αποτελεσματικός. Προτείνεται συγκεκριμένα, η μια ημέρα κοινωφελούς εργασίας να ισοδυναμεί με 2 ημέρες φυλάκισης που σημαίνει ότι ο κρατούμενος με 3 χρόνια φυλακή θα εκτίει το μισό της ποινής του και θα αποφυλακίζεται.

Παράλληλα, εξετάζεται να τροποποιηθεί και η διάταξη του Ποινικού Κώδικα ώστε να δοθεί η δυνατότητα εφαρμογής του εναλλακτικού μέτρου και σε όσους έχουν καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης μέχρι 5 χρόνια. Σήμερα προβλέπεται ότι μόνον όσοι έχουν καταδικαστεί σε ποινές που δεν υπερβαίνουν τα 3 χρόνια, μπορούν να τις μετατρέψουν σε ποινή παροχής κοινωφελούς εργασίας.

Οσον αφορά τους έγκλειστους για παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών, που αντιστοιχούν περίπου στο 40% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων, οι περισσότεροι είναι καταδικασμένοι ως έμποροι ή μικροδιακινητές -«βαποράκια»- που είναι ταυτόχρονα και χρήστες. Η ειδική νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τα ναρκωτικά που έχει συγκροτηθεί στο υπουργείο Δικαιοσύνης υπό την προεδρία του καθηγητή Ν. Παρασκευόπουλου, εξετάζει τη μείωση των ποινών που θα αφορά την πολυπληθή κατηγορία των χρηστών. Για τον κύριο όγκο των εξαρτημένων που κρατείται στις φυλακες Πάτρας, Γρεβενών και Τρικάλων λειτουργούν το τελευταίο 8μηνο τρία συμβουλευτικά κέντρα ΚΕΘΕΑ, ενώ σε συνεργασία με τον ΟΚΑΝΑ τρέχουν δύο πιλοτικά προγράμματα σε Κορυδαλλό και Πάτρα. Επίσης, στις φυλακές των Γρεβενών και της Τρίπολης, στις οποίες βρίσκονται κυρίως κρατούμενοι για σεξουαλικά εγκλήματα, λειτουργεί πιλοτικό πρόγραμμα αποτροπής της υποτροπής στην παιδοφιλία.

Ενα άλλο μέτρο που θα συμβάλει στην αποσυμφόρηση των φυλακών είναι και η νομοθετική διάταξη που προωθείται για την κατηγορία των αλλοδαπών κρατουμένων -υπολογίζεται ότι είναι 200 με 300- που έχουν καταδικαστεί για παράνομη είσοδο στη χώρα, έχουν πάρει αναστολή και έχει διαταχθεί η απέλασή τους αλλά κρατούνται στη φυλακή διότι δεν έχουν να πληρώσουν τα δικαστικά έξοδα ή τις χρηματικές ποινές που τους έχουν επιβληθεί. Αποτέλεσμα είναι να επιβαρύνεται το σωφρονιστικό σύστημα με ανθρώπους που δεν έχουν λόγο να είναι εντός φυλακών. Σε συνεργασία με τον Συνήγορο του Πολίτη και τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το υπουργείο Δικαιοσύνης φαίνεται να καταλήγει στη λύση να προβλεφθεί στον νόμο 3386/2005 για τους αλλοδαπούς, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις απαγορεύεται η επιβολή δικαστικών εξόδων και χρηματικών ποινών, γεγονός που σημαίνει ότι θα αφήνονται ελεύθεροι.

Οσον αφορά το ηλεκτρονικό βραχιόλι για ελαφροποινίτες που συζητούνταν στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την αναθεώρηση του σωφρονιστικού κώδικα με πρόεδρο τον εγκληματολόγο Γ. Πανούση ως μέτρο αποσυμφόρησης έχει ήδη αποκλειστεί. Ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Απ. Κατσιφάρας είναι κατηγορηματικά αντίθετος στην επιβολή του αμφισβητούμενου μέτρου διαρκούς επιτήρησης του κρατούμενου εκτός φυλακής. «Οσο είμαι σε αυτή τη θέση δεν πρόκειται να περάσει. Είναι ένα μέτρο που παραβιάζει την ιδιωτικότητα, είναι ζήτημα δημοκρατικής ευαισθησίας και έξω από τις αρχές της πολιτικής του υπουργείου» αναφέρει στην «Ε» και συμπληρώνει ότι πέραν του ότι είναι οικονομικά ασύμφορο, στις χώρες που έχει εφαρμοστεί έχει αποτύχει.

Η ίδια επιτροπή προωθεί την ενίσχυση του θεσμού των αδειών ώστε να μην είναι τόσο αυστηρές οι προϋποθέσεις για τη χορήγησή τους, την κατάργηση του διαχωριστικού τζαμιού που υπάρχει στο επισκεπτήριο των φυλακών ώστε να διευκολυνθεί η επαφή των κρατουμένων που είναι γονείς με τα παιδιά τους, καθώς και την αύξηση του χρόνου του επισκεπτηρίου. Παράλληλα εξετάζεται, έπειτα από την υποβολή σχετικών αιτημάτων, και το ζήτημα της χρήσης υπολογιστή με σύνδεση στο Διαδίκτυο από κρατουμένους για εκπαιδευτικούς λόγους.

ΒΑΝΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Πηγή: Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"

Η υψηλή χοληστερόλη δεν αποτελεί δείκτη πρόβλεψης εγκεφαλικού στις γυναίκες

Τα υψηλά επίπεδα χοληστερόλης δεν αποτελούν δείκτη πρόβλεψης του κινδύνου για εμφάνιση εγκεφαλικού επεισοδίου στις γυναίκες, σύμφωνα με νέα μελέτη ειδικών από τη Δανία. Από τη μεγάλη αυτή μελέτη που περιελάμβανε 13.951 άνδρες και γυναίκες στην Κοπεγχάγη και η οποία διήρκεσε 33 έτη προέκυψε ότι η υψηλή χοληστερόλη συνδέεται με κίνδυνο εγκεφαλικού μόνο στους άνδρες και μόνο σε περίπτωση που τα επίπεδά της είναι σχεδόν διπλάσια σε σύγκριση με το μέσο όρο.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης αναφέρουν με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό «Annals of Neurology» ότι στη διάρκεια των 33 ετών διάρκειας της μελέτης 837 άνδρες και αντίστοιχος αριθμός γυναικών υπέστησαν εγκεφαλικό επεισόδιο. Η ανάλυση των στοιχείων έδειξε ότι η υψηλή χοληστερόλη δεν αποτελούσε παράγοντα πρόβλεψης για την εμφάνιση του επεισοδίου. Τέτοια σύνδεση φάνηκε να ισχύει μόνο στους άνδρες, όταν όμως τα επίπεδα χοληστερόλης τους ήταν υψηλότερα των 350 mg/dl (χιλιοστογραμμάρια ανά δεκατόλιτρο αίματος - σημειώνεται ότι φυσιολογικά επίπεδα ολικής χοληστερόλης θεωρούνται εκείνα κάτω των 200 mg/dl).
Οι επιστήμονες σημειώνουν ότι είναι δύσκολο να βρουν μια επιστημονική εξήγηση για την ανακάλυψή τους αφού είναι γνωστό ότι η υψηλή χοληστερόλη προκαλεί αθηροσκλήρωση η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μπλοκάρισμα των αρτηριών και σε καρδιαγγειακά επεισόδια. Προσθέτουν πάντως ότι ανακάλυψαν σύνδεση, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες, μεταξύ του κινδύνου εγκεφαλικού και μιας άλλης κατηγορίας λιπιδίων του αίματος, των τριγλυκεριδίων μη νηστείας. Ετσι, είναι σημαντικό να γίνονται τακτικά έλεγχοι των τριγλυκεριδίων προκειμένου να προσδιοριστεί ευκολότερα ο κίνδυνος εγκεφαλικού, συνιστούν οι ερευνητές.


Πηγή: Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Το έλκος

Τι είναι έλκος;
Το πεπτικό έλκος είναι μία χρόνια πάθηση του πεπτικού συστήματος και ιδιαίτερα του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου που χαρακτηρίζεται από την δημιουργία μιας πληγής (έλκους) στο τοίχωμα του στομάχου ή του δωδεκαδάκτυλου.

Λίγα λόγια για το πεπτικό σύστημα
Το πεπτικό σύστημα είναι υπεύθυνο για την επεξεργασία της προσλαμβανόμενης τροφής και την μετατροπή της σε μορφή τέτοια που να μπορεί να απορροφηθεί από το γαστρεντερικό σωλήνα και να χρησιμοποιηθεί από τα δισεκατομμύρια κύτταρα του οργανισμού μας για τις δομικές και λειτουργικές τους ανάγκες.

Οι περισσότερες τροφές, με την μορφή με την οποία προσλαμβάνονται, είναι αδύνατον να φθάσουν στα κύτταρα διότι δεν μπορούν να περάσουν από το έντερο στην κυκλοφορία ούτε μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τα κύτταρα του οργανισμού μας έστω και αν μπορούσαν να φθάσουν σε αυτά. Πρέπει κατά συνέπεια η τροφή να υποστεί χημικές και φυσικές μεταβολές ώστε να καταστεί δυνατή η απορρόφηση και η χρησιμοποίησή της. Η όλη αυτή διαδικασία των φυσικών και των χημικών μεταβολών με τις οποίες ταλίπη, οι υδατάνθρακες και οι πρωτείνες των τροφών μετατρέπονται σε απλούς χημικούς δομικούς λίθους κατάλληλους να απορροφηθούν και να χρησιμοποιηθούν, λέγεται πέψη.

Από τι αποτελείται το πεπτικό σύστημα
Τα κύρια όργανα του πεπτικού μας συστήματος είναι:
1. Ο γαστρεντερικός σωλήνας
2. Τα μεγάλα αδενικά όργανα που συνδέονται με το γαστρεντερικό σωλήνα και που είναι:
α. οι σιελογόνοι αδένες που παράγουν το σάλιο
β. το συκώτι (ήπαρ) που παράγει την χολή
γ. το πάγκρεας που παράγει το παγκρεατικό υγρό

Ο γαστρεντερικός ή πεπτικός σωλήνας είναι ένας ελικοειδής σωληνώδης διάδρομος που αρχίζει από την στοματική κοιλότητα και τελειώνει στον πρωκτό.
Ο πεπτικός σωλήνας αποτελείται από:
i. Τη στοματική κοιλότητα και τον φάρυγγα που υποδέχονται την τροφή
ii. Τον οισοφάγο που είναι ένας λεπτός μυώδης σωλήνας που οδηγεί την τροφή από την στοματοφαρυγγική κοιλότητα στο στομάχι
iii. Το στομάχι που αποτελεί το κύριο όργανο επεξεργασίας της τροφής
iv. Το λεπτό έντερο όπου κυρίως γίνεται η απορρόφηση της τροφής
v. Το παχύ έντερο που φιλοξενεί τα άχρηστα υπολείμματα της τροφής.
Η αρχική μοίρα του λεπτού εντέρου λέγεται δωδεκαδάκτυλο ενώ το αρχικό τμήμα του δωδεκαδάκτυλου σχηματίζει το βολβό του δωδεκαδάκτυλου που είναι και η συνηθέστερη θέση ανάπτυξης έλκους.
Το τοίχωμα του οισοφάγου, του στομάχου και του εντέρου αποτελείται από 3 στοιβάδες ιστών (χιτώνες) οι οποίες από έξω προς τα μέσα είναι:
i. Ο ορογόνος χιτώνας
ii. Η μυϊκή στοιβάδα η οποία αναδεύει και παράλληλα προωθεί την τροφή
iii. Ο βλεννογόνος που εκκρίνει υγρά (στο στομάχι και το έντερο και ένζυμα) που είναι απαραίτητα για την πέψη της τροφής.
Ειδικά στο στομάχι ο βλεννογόνος εκτός από ένζυμα παράγει και εκκρίνει υδροχλωρικό οξύ (HCI) που ως γνωστό είναι ένα από τα πιο ισχυρά οξέα που μέχρι σήμερα γνωρίζουμε. Παράλληλα στο στομάχι και το έντερο παράγεται και βλέννη η οποία επαλείφει τον εσωτερικό αυλό των οργάνων και προφυλάσσει αυτά από την διαβρωτική δράση του HCI οξέος.
Στο σημείο που ενώνεται ο οισοφάγος με το στομάχι η μυϊκή στοιβάδα παχύνεται και σχηματίζει έναν ισχυρό σφιγκτήρα, τον καρδιακό σφιγκτήρα. Ο καρδιακός σφιγκτήρας επιτρέπει την δίοδο υγρών και τροφής μόνο από τον οισοφάγο προς το στομάχι και όχι και αντιστρόφως εκτός των περιπτώσεων εμετού ή ρεψίματος.

Συχνότητα έλκουςΤο πεπτικό έλκος είναι μία από τις πιο συχνές παθήσεις αφού προσβάλει περίπου το 25% των ανδρών και το 15% των γυναικών όπως αποδεικνύεται από ουλές που βρίσκονται στο στομάχι και το δωδεκαδάκτυλο σε νεκροτομικό υλικό. Εν τούτοις μόνο το 5-10% των ατόμων εκδηλώνει συμπτώματα της νόσου του.
Το δωδεκαδακτυλικό έλκος είναι 2-3 φορές πιο συχνό από το έλκος του στομάχου και 2-3 φορές πιο συχνό στους άνδρες απ' ότι στις γυναίκες.
Το έλκος στομάχου παρουσιάζεται με την ίδια σχεδόν συχνότητα και στα δύο φύλα. Αν και το έλκος μπορεί να εμφανισθεί σε οποιαδήποτε ηλικία, εν τούτοις τα συμπτώματα συνήθως αρχίζουν μεταξύ 20-40 ετών για τα δωδεκαδακτυλικά έλκη και 40-70 για τα έλκη στομάχου. Στα παιδιά, πιστεύεται, ότι το έλκος σπάνια εμφανίζεται αλλά πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι τα δωδεκαδακτυλικά έλκη δεν είναι σπάνια στα νεαρά άτομα.
Το δωδεκαδακτυλικό έλκος είναι αρκετά συχνότερο σε άτομα δραστήρια, αγχώδη με σοβαρές επαγγελματικές ευθύνες (διευθυντές, προϊστάμενοι εταιριών κ.λ.π.) ενώ το έλκος στομάχου είναι συχνότερο σε άτομα χαμηλών οικονομικών εισοδημάτων με κακές συνθήκες διατροφής.
Το έλκος παρουσιάζεται με μεγαλύτερη συχνότητα σε άτομα της αυτής οικογενείας. Εν τούτοις η πάθηση δεν θεωρείται κληρονομική με την ευρεία σημασία του όρου. Πιστεύεται όμως ότι μεταβιβάζεται κληρονομικά μία προδιάθεση η οποία δεν φθάνει από μόνη της για να εκδηλωθεί η νόσος αλλά χρειάζονται να συνυπάρξουν και ορισμένοι άλλοι παράγοντες όπως το stress, το κάπνισμα, η λήψη φαρμάκων κ.ά.

Αιτιολογία
Παρά το γεγονός ότι το έλκος του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου έχουν μεταξύ τους πολλά κοινά σημεία εν τούτοις σήμερα πιστεύεται ότι αποτελούν δύο διαφορετικές παθήσεις που προκαλούνται από διαφορετικές αιτίες και ακολουθούν διαφορετικές πορείες.
Μέσα στο στομάχι επικρατεί μια θαυμαστή ισορροπία μεταξύ «επιθετικών» παραγόντων που τείνουν να βλάψουν το τοίχωμα του στομάχου και ιδιαίτερα τον βλεννογόνο και «αμυντικών» παραγόντων που σαν προορισμό τους έχουν την προστασία του στομάχου από την βλαπτική δράση τόσο των επιθετικών παραγόντων όσο και των άλλων τοξικών ή βλαπτικών ουσιών που λαμβάνονται με την τροφή.
Στους επιθετικούς παράγοντες περιλαμβάνονται:
1. Το υδροχλωρικό οξύ (HCI)
2. Η πεψίνη και
3. Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού.
Τα δύο πρώτα παράγονται από τον βλεννογόνο του στομάχου. Το HCI είναι ένα από τα ισχυρότερα οξέα που υπάρχουν στην φύση. Η πεψίνη είναι ένα ένζυμο που διασπά (κατατρώγει) τα λευκώματα της τροφής αλλά και των κυττάρων του βλεννογόνου αν δεν προστατευθούν. Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού είναι ένα μικρόβιο που αποικίζει στο στομάχι και το δωδεκαδάκτυλο και η παρουσία του σχετίζεται άμεσα με την πρόκληση έλκους και γαστρίτιδας ενώ διερευνάται ο ρόλος του στην πρόκληση και καρκίνου του στομάχου.
Στους γνωστούς αμυντικούς παράγοντες περιλαμβάνονται:
1. Η βλέννη η οποία επαλείφοντας το εσωτερικό όλου του στομάχου δημιουργεί μία προστατευτική ασπίδα έναντι του HCI και της πεψίνης. Στην ουσία πρόκειται για ένα παχύρρευστο κολλώδες αλκαλικό στρώμα που προσκολλάται στα κύτταρα του βλεννογόνου και τα καθιστά άτρωτα από το HCI και άλλους βλαπτικούς παράγοντες.
2. Οι προσταγλανδίνες και ιδιαίτερα η προσταγλανδίνη Ε. Η προσταγλανδίνη Ε είναι μια ουσία που παράγεται σε μεγάλες ποσότητες από τον βλεννογόνο του στομάχου.
Για την δημιουργία του δωδεκαδακτυλικού έλκους απαραίτητη είναι η ύπαρξη του HCI οξέος αφού επί απουσίας αυτού ουδέποτε δημιουργείται έλκος. Αντίθετα το έλκος του στομάχου μπορεί να εμφανισθεί και σε στομάχι που εκκρίνει πολύ λίγο οξύ. Πάντως ισχύει ένας χρυσός κανόνας : «χωρίς οξύ δεν υπάρχει έλκος».
Γενικά οτιδήποτε αυξάνει τους επιθετικούς παράγοντες ή μειώνει τους αμυντικούς παράγοντες προδιαθέτει στην δημιουργία έλκους.


Ποιοι παράγοντες προδιαθέτουν στη δημιουργία έλκους
Πολλοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί για την πρόκληση έλκους αλλά λίγων έχει επιβεβαιωθεί η συμμετοχή.
Μερικοί από τους παράγοντες αυτούς είναι:
1. Το stress. Συναισθήματα όπως επιθετικότητα, μνησικακία, ενοχή, αναποφασιστικότητα κ.ά. αυξάνουν την έκκριση οξέος. Επίσης καταστάσεις όπως βαρείς τραυματισμοί ιδιαίτερα στο κεφάλι, βαριές εγχειρήσεις, εγκαύματα, εμπύρετα νοσήματα που προκαλούν έντονο σωματικό και ψυχικό stress μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία ελκών που λέγονται και έλκη από stress.
2. Το κάπνισμα. Το έλκος όχι μόνο είναι σημαντικά πιο συχνό στους καπνιστές αλλά και η συχνότητά του αυξάνει ανάλογα με τον αριθμό των τσιγάρων που καπνίζει το άτομο. Επίσης η επούλωση των ελκών γίνεται πολύ πιο δύσκολα στα άτομα που καπνίζουν.
3. Ασπιρίνη και άλλα παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Τα φάρμακα αυτά μειώνουν τους αμυντικούς παράγοντες του στομάχου ελαττώνοντας την παραγωγή προσταγλανδινών και της βλέννης.
4. Αλκοόλ και καφεΐνη. Αν και το αλκοόλ και η καφεΐνη αυξάνουν την έκκριση του γαστρικού οξέος εν τούτοις δεν υπάρχουν αποδείξεις για το ότι προκαλούν πεπτικό έλκος.
Τελευταία γίνεται έντονη συζήτηση και για το κατά πόσο μερικά μικρόβια όπως π.χ. το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού μπορούν να συμβάλλουν στη δημιουργία του έλκους. Το θέμα βρίσκεται υπό μελέτη και στο μέλλον ίσως ξεκαθαριστεί ο ρόλος που παίζουν τα μικρόβια αυτά.
Παλαιότερα, επιστεύετο ότι υπήρχαν τροφές οι οποίες συνέβαλλαν στη δημιουργία έλκους γι' αυτό και υπήρχε ένας μακρύς κατάλογος με τροφές οι οποίες έπρεπε να αποφεύγονται από τα άτομα που έχουν προδιάθεση για έλκος. Σήμερα μετά από μελέτες πιστεύουμε ότι οι διαιτητικές συνήθειες δεν θεωρούνται υπεύθυνες για την ανάπτυξη έλκους.

Συμπτωματολογία

Κύριο σύμπτωμα του τυπικού έλκους είναι ο πόνος ο οποίος συνήθως εντοπίζεται στο άνω μέρος της κοιλίας (στο επιγάστριο). Ο πόνος είναι τόσο εντοπισμένος που ο ασθενής μπορεί να δείξει που πονάει με το ένα δάκτυλό του.
Σπανιότερα ο πόνος μπορεί να είναι διάχυτος και να επεκτείνεται προς την πλάτη ή το στήθος.
Στο δωδεκαδακτυλικό έλκος ο πόνος τείνει να εμφανίζεται στα διαστήματα μεταξύ των γευμάτων (πόνος εκ πείνας) και χαρακτηριστικά υποχωρεί με την λήψη τροφής. Επίσης χαρακτηριστικό είναι κατά την νύχτα, επειδή ο χρόνος μεταξύ νυκτερινού και πρωινού γεύματος είναι μεγάλος, ο πόνος ξυπνάει τον ασθενή τις πρώτες πρωινές ώρες που το στομάχι, στο διάστημα αυτό, είναι άδειο.
Συχνά ο πόνος εμφανίζεται περιοδικά και μερικοί ασθενείς αναφέρουν ετήσιες υποτροπές των ενοχλημάτων τους ορισμένες εποχές του έτους και ιδιαίτερα την άνοιξη και το φθινόπωρο.
Ο πόνος του έλκους του στομάχου είναι πιο ακανόνιστος σε χαρακτήρες και εμφανίζεται συνήθως περίπου μια ώρα μετά το γεύμα.
Όχι σπάνια, ασθενείς με ελκοπάθεια δεν αισθάνονται καθόλου πόνο ή ο πόνος είναι τόσο αμβληχρός και ήπιος που δεν παραπονιούνται γι' αυτόν αλλά για δευτερεύοντα συμπτώματα.

Άλλα συμπτώματα
Συχνά οι ασθενείς παραπονιούνται για «καούρες και ξινίλες». Η καούρα είναι ένα συναίσθημα καψίματος που εντοπίζεται στο επιγάστριο ή πίσω από το στέρνο ενώ οι ξινίλες οφείλονται σε ρεψίματα ή σε αναγωγή μικρής ποσότητας όξινου περιεχομένου του στομάχου.
Αρκετοί ασθενείς αναφέρουν δυσπεψία και με τον όρο αυτό εννοούν ένα σύνολο συμπτωμάτων όπως αίσθημα δυσφορίας μετά το φαγητό, φουσκώματα ή διάταση της κοιλίας, ξινίλες, ρεψίματα, εμετούς που μπορεί να συνοδεύονται ή όχι από πόνο.
Παρά το ότι τα δυσπεπτικά ενοχλήματα συνοδεύουν συχνά ελκοπάθεια εν τούτοις υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό ατόμων που παραπονιέται για τα ίδια συμπτώματα χωρίς να έχουν έλκος. Για τα άτομα αυτά λέμε ότι πάσχουν από «δυσπεψία χωρίς έλκος».

Διάγνωση
Στις περισσότερες περιπτώσεις όπου τα ενοχλήματα είναι τυπικά η περιγραφή και μόνο των συμπτωμάτων αρκεί για να γίνει η διάγνωση του έλκους.
Άλλες φορές η ανακούφιση των συμπτωμάτων από την λήψη τροφής ή κάποιου αντιελκωτικού φαρμάκου συνηγορεί υπέρ ελκοπάθειας.
Ανεξάρτητα από το πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί να γίνει η διάγνωση του έλκους από το ιστορικό, κάθε ασθενής με συμπτωματολογία έλκους πρέπει να υποβάλλεται σε ορισμένες εξετάσεις για 2 λόγους:
1. Να επιβεβαιωθεί αυτό που από την λήψη ιστορικού φαίνεται εμφανές και
2. Να αποκλειστούν άλλα νοσήματα τα οποία μπορεί να εκδηλώνονται μα συμπτωματολογία έλκους. Μεταξύ των νοσημάτων αυτών είναι και ο καρκίνος του στομάχου ο οποίος αρκετά συχνά μιμείται το έλκος σε συμπτωματολογία.

Απαραίτητες εξετάσεις
Για την διάγνωση του έλκους συνήθως πραγματοποιούμε δύο εξετάσεις ήτοι:
1. Τον ακτινολογικό έλεγχο του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου
2. Την γαστροσκόπηση
Συχνά τις εξετάσεις αυτές εκτός από διαγνωστικούς λόγους τις χρησιμοποιούμε για να παρακολουθούμε τα αποτελέσματα της θεραπείας μας.
Και οι δύο εξετάσεις είναι εύκολες και ακίνδυνες.
Η γαστροσκόπηση πραγματοποιείται από εξειδικευμένους γιατρούς (γαστρεντερολόγους) και θεωρείται ότι μπορεί να πλησιάσει με μεγαλύτερη ακρίβεια την διάγνωση όχι μόνο του έλκους αλλά και κάθε πάθησης του οισοφάγου του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου. Για την γαστροσκόπηση χρησιμοποιούμε ένα ειδικό όργανο, το γαστροσκόπιο με το οποίο μπορούμε όχι μόνο να βλέπουμε το εσωτερικό του στομάχου αλλά και να παίρνουμε μικρά τεμάχια ιστού για εξέταση.
Είναι αλήθεια ότι η γαστροσκόπηση άλλαξε ριζικά τις διαγνωστικές και θεραπευτικές μας δυνατότητες και αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες εξελίξεις της ιατρικής τις τελευταίες δεκαετίες.
Η γαστροσκόπηση επιβάλλεται να γίνεται πάντα επί έλκους του στομάχου και αυτό γιατί το στομάχι αποτελεί συχνή θέση ανάπτυξης καρκίνου που παρουσιάζεται με την μορφή του έλκους. Αυτό δεν ισχύει για το έλκος δωδεκαδακτύλου.


Επιπλοκές
Το έλκος είναι μία χρόνια πάθηση που διαδράμει με υφέσεις και εξάρσεις (υποτροπές). Στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα έλκη από μόνα τους ή μετά από θεραπεία ιώνται και επουλώνονται αλλά σπανιότερα είναι δυνατόν να παρουσιάσουν μία από τις κάτωθι σοβαρές επιπλοκές:
1. Γαστρορραγία (γαστρο-δωδεκαδακτυλική αιμορραγία)
2. Διάτρηση
3. Πυλωρική στένωση

Γαστρορραγία συμβαίνει όταν ένα έλκος προχωρώντας σε βάθος συναντήσει και διαβρώσει κάποιο αγγείο του τοιχώματος. Εάν το αγγείο είναι μεγάλο τότε και η αιμορραγία θα είναι μεγάλη και σημαντική ποσότητα αίματος μπορεί να αποβληθεί με εμετό (αιματέμεση) ή να περάσει στο έντερο και να αποβληθεί στα κόπρανα τα οποία βάφονται μαύρα (μέλαινα κένωση).
Η γαστρορραγία συνήθως σταματάει από μόνη της ή με θεραπεία. Άλλοτε όμως απαιτεί μετάγγιση αίματος ή και χειρουργική επέμβαση για να σταματήσει.
Διάτρηση συμβαίνει όταν το έλκος προχωρήσει πολύ σε βάθος μέχρι σημείου να φαγωθεί όλο το τοίχωμα του στομάχου ή του δωδεκαδακτύλου. Η τρύπα που δημιουργείται επιτρέπει την έξοδο του γαστρικού περιεχομένου (γαστρικών υγρών και τροφής) μέσα στην κοιλιά με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία πολύ βαριά φλεγμονή, η περιτονίτις, η οποία είναι θανατηφόρος αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα.
Πυλωρική στένωση συμβαίνει όταν έλκη του πυλωρού επουλώνονται με συνδετικό ιστό ο οποίος έχει την ιδιότητα να συρρικνώνεται με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια ζαρωμένη ουλή. Η ζαρωμένη αυτή ουλή παραμορφώνει και στενεύει ή και αποφράσσει το πυλωρικό στόμιο, την έξοδο δηλ. του στομαχιού προς τον δωδεκαδάκτυλο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι το στομάχι να αδειάζει με σημαντική καθυστέρηση ή και καθόλου επί τελείας απόφραξης. Κύριο σύμπτωμα της πυλωρικής στένωσης είναι οι εμετοί με τους οποίους αποβάλλονται τροφές προηγουμένων ημερών. Η πυλωρική στένωση αντιμετωπίζεται πάντα χειρουργικά.

Πρόγνωση
Το έλκος γενικά θεωρείται καλοήθης πάθηση με ευνοϊκή εξέλιξη στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Η θνησιμότητα από έλκος είναι πολύ μικρή και οφείλεται κυρίως στις επιπλοκές του οι οποίες είναι σοβαρές.
Η σοβαρότητα όμως της ελκοπάθειας δεν εκτιμάται μόνο από την θνησιμότητα αλλά και από την νοσηρότητα δηλ., από την αναπηρία που προκαλεί η νόσος. Πράγματι, μέχρι πρότινος, τα φτωχά θεραπευτικά μέσα που είχαμε στη διάθεσή μας ανάγκαζαν τον ελκοπαθή, κατά την διάρκεια των κρίσεών του, να περιορίζει τόσο τις επαγγελματικές όσο και τις οικογενειακές και κοινωνικές του δραστηριότητες. Παράλληλα οι αυστηρές δίαιτες στις οποίες υποβάλλαμε τον ασθενή υποβάθμιζαν σημαντικά τον τρόπο ζωής ιδιαίτερα των ατόμων που έπασχαν από συχνές υποτροπές της νόσου.
Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος των προβλημάτων που δημιουργεί το έλκος αρκεί να αναφερθεί ότι στην Αγγλία π.χ. αναφέρονται κάθε χρόνο 250.000 νέες περιπτώσεις ελκοπάθειας οι οποίες προκαλούν την απώλεια 5 εκατομμυρίων εργασίμων ημερών ετησίως.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια η ανακάλυψη ισχυρών αντιελκωτικών φαρμάκων άλλαξε ριζικά και την θεραπευτική της νόσου αλλά και τον τρόπο ζωής των ασθενών.

Υπάρχει θεραπεία για το έλκος;
Όπως ήδη ελέχθη το έλκος είναι μία χρόνια πάθηση που δίνει συμπτώματα και γίνεται αντιληπτό μόνο στη φάση των παροξύνσεων. Στόχοι λοιπόν κάθε θεραπείας μας πρέπει να είναι:
1. Η ανακούφιση από τα συμπτώματα
2. Η επούλωση του έλκους
3. Η πρόληψη των επιπλοκών
4. Η πρόληψη των υποτροπών
Μέχρι πρόσφατα τα μόνα μέσα που εφαρμόζαμε για την αντιμετώπιση του έλκους ήταν η αυστηρή δίαιτα, η απομάκρυνση του ατόμου από το αγχογόνο περιβάλλον του και πολλές φορές ο κλινοστατισμός και/ή νοσηλεία του σε κάποιο νοσοκομείο. Τα μόνα φάρμακα που χορηγούσαμε ήταν κάποιο από τα κοινά αντιόξινα.
Τα μέτρα αυτά όμως ήταν ελάχιστα αποδοτικά και από τους θεραπευτικούς στόχους που αναφέρονται ανωτέρω τον μόνο που ικανοποιούσαν ήταν η παροδική ανακούφιση από τα συμπτώματα ενώ άφηναν ανεπηρέαστους όλους τους άλλους στόχους.
Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο πολύ συχνά τα άτομα κατέληγαν στο χειρουργείο όπου στην καλύτερη περίπτωση τους έκοβαν 2 νεύρα που θεωρούνται υπεύθυνα για την έκκριση του γαστρικού οξέος (βαγοτομή) ή τους αφαιρούσαν ένα σημαντικό μέρος του στομαχιού τους (γαστρεκτομή). Αμφότερες οι επεμβάσεις είχαν σημαντικές επιπτώσεις στη μετέπειτα πέψη των τροφών αλλά και στη γενικότερη ποιότητα της ζωής των ατόμων αυτών.

Ποια είναι η σύγχρονη θεραπεία του έλκους
Σήμερα και μετά από έρευνα πολλών ετών έχουμε στη διάθεσή μας πολύ αποτελεσματικά φάρμακα τα οποία έχουν αλλάξει ριζικά την αντιμετώπιση του έλκους. Από τα φάρμακα αυτά εκείνα που πραγματικά αποτέλεσαν σταθμό είναι οι ανταγωνιστές της ισταμίνης μιας ουσίας που προάγει την παραγωγή του γαστρικού οξέος. Κύριοι εκπρόσωποι της κατηγορίας αυτής είναι η ρανιτιδίνη και η σιμετιδίνη. Τα φάρμακα αυτά ικανοποιούν και τους 4 θεραπευτικούς στόχους της θεραπείας του έλκους ήτοι και ανακουφίζουν γρήγορα από τα συμπτώματα και επουλώνουν σε διάστημα περίπου ενός μηνός την πλειονότητα των ελκών αλλά και προλαμβάνουν τις επιπλοκές και τις υποτροπές του έλκους.
Άλλα σύγχρονα φάρμακα είναι:
1. Τα προστατευτικά του βλεννογόνου
2. Τα κυτταροπροστατευτικά και ενισχυτικά της βλέννης
3. Οι ανταγωνιστές ενδοκυτταρικών ενζύμων
Με τα σύγχρονα αντιελκωτικά φάρμακα δεν υπάρχει ανάγκη τήρησης καμιάς ιδιαίτερης δίαιτας ούτε διακοπής των καθημερινών δραστηριοτήτων του ατόμου ενώ παράλληλα οι ανάγκες για χειρουργικές επεμβάσεις έχουν σχεδόν μηδενισθεί.
Στις περιπτώσεις που έχει απομονωθεί από το στομάχι το ελικοβακηρίδιο του πυλωρού τότε επιβάλλεται η θεραπεία εκρίζωσής του. Αυτό επιτυγχάνεται με την χορήγηση του κατάλληλου συνδυασμού αντιβιοτικών και ενός αντιεκκριτικού φαρμάκου.

Ποια μέτρα πρέπει να λαμβάνονται για να διατηρηθεί ένα έλκος επουλωμένο
Αν ένα έλκος αντιμετωπιστεί επιτυχώς και επουλωθεί και αφεθεί χωρίς θεραπεία συντήρησης τότε η πιθανότητα να υποτροπιάσει είναι πολύ μεγάλη. Έχει αποδειχθεί στατιστικά ότι μέσα σε ένα χρόνο το 80% των ελκών υποτροπιάζει αν αφεθεί χωρίς κανένα θεραπευτικό μέτρο. Αντίθετα αν μετά την επούλωση του έλκους δοθεί στο άτομο κάποια θεραπεία τότε οι πιθανότητες υποτροπής μειώνονται στο 20%.
Όλα τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την επούλωση του έλκους δεν θεωρούνται κατάλληλα για θεραπεία συντήρησης.
Απ' όλα τα υπάρχοντα φάρμακα εκείνα που έχουν δοκιμαστεί και θεωρούνται πιο αποτελεσματικά και πιο ασφαλή είναι οι ανταγωνιστές της ισταμίνης. Τα φάρμακα αυτά από τη στιγμή που επιλέγονται για θεραπεία συντήρησης χορηγούνται στο ήμισυ της δοσολογίας που χορηγήθηκαν από την αρχική επούλωση του έλκους. Η δόση αυτή κατά προτίμηση χορηγείται το βράδυ.

Κάθε άτομο με έλκος πρέπει να παίρνει θεραπεία συντήρησης;
Αν ήθελε κανείς να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα υποτροπής του έλκους του τότε θα έπρεπε να παίρνει συνεχώς προληπτική θεραπεία. Εν τούτοις επειδή αυτό θα αποτελούσε υπερβολή τουλάχιστον για τα άτομα που παρουσιάζουν αραιές παροξύνσεις της νόσου, γι' αυτό θεραπεία συντήρησης συνίσταται τουλάχιστον για τις κάτωθι περιπτώσεις ελκοπαθών ασθενών:
1. Άτομα άνω των 60 ετών
2. Ασθενείς με συχνές υποτροπές έλκους
3. Ασθενείς με ιστορικό γαστρορραγίας ή διάτρησης
4. Ασθενείς με σοβαρές άλλες παθήσεις (καρδιοπάθειες, πνευμονοπάθειες, ηπατοπάθειες, νεφροπάθειες, κ.λ.π.)
5. Ασθενείς που λαμβάνουν τύπου ασπιρίνης αναλγητικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

Για πόσο διάστημα πρέπει να παίρνει κανείς την θεραπεία συντήρησης
Συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει αλλά είναι γεγονός ότι το άτομο προφυλάσσεται μόνο όσο διάστημα λαμβάνει την θεραπεία συντήρησης. Από την στιγμή που θα σταματήσει την θεραπεία συντήρησης αυτόματα ο κίνδυνος υποτροπής γίνεται ίδιος με αυτόν των ατόμων που δεν πήραν θεραπεία συντήρησης. Πάντως σήμερα υπάρχουν άτομα που έχουν συμπληρώσει 8 και 10 έτη συνεχούς λήψης συντηρητικής αγωγής με φάρμακα, χωρίς να αναφερθούν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες.

Συγγενείς με το έλκος παθήσεις
Εκτός από το έλκος υπάρχουν και μερικές άλλες παθήσεις που μαζί με το έλκος συνιστούν νοσήματα από υπεροξύτητα δηλ. τα νοσήματα που προκαλούνται ή επιδεινώνονται από τις όξινες εκκρίσεις του στομάχου. Τα νοσήματα αυτά είναι:
1. Η οισοφαγίτις
2. Η γαστρίτις
3. Η δωδεκαδακτυλίτις
Σαν υπεροξύτητα εννοούμε την υπερβολική οξύτητα χωρίς αυτό να είναι απόλυτο διότι το «υπερβολικό» βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση με τους προστατευτικούς μηχανισμούς των οργάνων που τους εξασφαλίζουν την ανοσία. Ο οισοφάγος π.χ. δεν διαθέτει κανένα προστατευτικό μηχανισμό έναντι του οξέος γι' αυτό και η απλή παλινδρόμηση του φυσιολογικού οξέος του στομάχου δημιουργεί συνθήκες υπεροξύτητας.

Τι είναι οισοφαγίτις
Λέγοντας οισοφαγίτιδα εννοούμε την φλεγμονή ή τις εξελκώσεις του κατωτέρου τριτημορίου του οισοφάγου. Οφείλεται κατά βάση σε παλινδρόμηση (αναγωγή) γαστρικού υγρού στον οισοφάγο λόγω χαλαρώσεως του καρδιοοισοφαγικού σφιγκτήρα. Τέτοιες αναγωγές μπορούν να συμβούν σε οποιοδήποτε άτομο και τις καταλαβαίνει σαν καούρα πίσω από το στέρνο ή σαν ξινίλες. Οι αραιές αυτές αναγωγές δεν έχουν καμία επίπτωση στον οισοφάγο αν όμως αυτές γίνουν συχνές ή αν η ποσότητα του υγρού που παλινδρομεί είναι μεγάλη τότε δημιουργείται μια φλεγμονή που λέγεται «οισοφαγίτιδα από παλινδρόμηση».
Αν η οισοφαγίτιδα είναι σοβαρή και κυρίως αν δεν θεραπευτεί τότε είναι δυνατόν να αναπτυχθεί κάποιο έλκος.
Τα συμπτώματα της οισοφαγίτιδας από παλινδρόμηση είναι ένα αίσθημα επιγαστρικού ή οπισθοστερνικού καψίματος που χειροτερεύει με την κατάκλιση ή με την λήψη μεγάλης ποσότητας τροφής.
Η διάγνωση της οισοφαγίτιδας γίνεται από κλινική συμπτωματολογία και επιβεβαιώνεται από την γαστροσκόπηση.

Τι είναι γαστρίτις-δωδεκαδακτυλίτις
Οι ανωτέρω όροι χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν για την περιγραφή ενός αριθμού κοιλιακών ενοχλημάτων. Εννοιολογικά όμως οι όροι σημαίνουν την φλεγμονή του βλεννογόνου του στομάχου ή του δωδεκαδακτύλου.
Η γαστρίτιδα διακρίνεται σε οξεία και χρόνια. Οξεία γαστρίτιδα μπορούν να προκαλέσουν ερεθιστικές ουσίες όπως το οινόπνευμα, καυστικές ουσίες (οξέα ή αλκάλεα), διάφορα φάρμακα όπως η ασπιρίνη καθώς και μερικές λοιμώξεις όπως γαστρεντερίτις, γρίπη κ.λ.π.
Η οξεία γαστρίτις εκδηλώνεται με πιο ήπιο επιγαστρικό άλγος ανορεξία, ναυτία και εμετούς.
Η χρόνια γαστρίτις είναι μια κατάσταση αρκετά συχνή που η συχνότητά της αυξάνεται με την ηλικία. Συνήθως δεν προκαλεί συμπτώματα και διαγιγνώσκεται τυχαία όταν το στομάχι γαστροσκοπείται για άλλες παθήσεις.

Θεραπεία των νοσημάτων εξ υπεροξύτητος
Στην οισοφαγίτιδα εκ παλινδρομήσεως επειδή τις περισσότερες φορές η διόρθωση της αιτίας που προκαλεί την παλινδρόμηση του οξέος είναι δύσκολη ή αδύνατη, η θεραπεία βασίζεται στην χορήγηση κάποιου ισχυρού αντιελκωτικού φαρμάκου και στην υπόδειξη του αρρώστου να μην τρωει μεγάλα γεύματα και να μην ξαπλώνει πριν περάσουν 2 ώρες μετά το γεύμα ή να ανυψώνει λίγο το άνω μέρος του κρεβατιού του. Η γαστρίτιδα αντιμετωπίζεται συνήθως συμπτωματικά.

Τελικά το έλκος είναι:

• Από τις πιο συχνές παθήσεις που ταλαιπωρεί εκατομμύρια άτομα σε όλο τον κόσμο
• Μία χρόνια πάθηση που εξελίσσεται με υφέσεις και εξάρσεις και που απαιτεί συνεχή φροντίδα

Τα φάρμακα που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας, εξασφαλίζουν ταχεία επούλωση των ελκών στην οξεία κρίση ενώ παράλληλα, εφ' όσον λαμβάνονται για συντήρηση, προλαμβάνουν τόσο τις υποτροπές όσο και τις επιπλοκές του έλκους.





Πηγή: http://www.iatronet.gr

Λειτουργική Αξιολόγηση Ελλειμμάτων και Αναπηριών: Λειτουργικές κλίμακες, ICF, Κάρτα λειτουργικότητας

Μαριάνθη Τζάρα
Ιατρός Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης

Λειτουργικές κλίμακες

Η Αναπηρία συχνά οδηγεί σε απώλεια ανεξαρτησίας & ικανότητας. Έτσι, πρέπει να τοποθετηθούν στόχοι αποκατάστασης. Δηλαδή, βελτίωση της λειτουργικότητας και της αυτοεξυπηρέτησης ανάλογα με την κλινική εικόνα και τα περιθώρια βελτίωσης. Είναι απαραίτητα να γίνει μια εκτίμηση της πορείας, αναθεώρηση στόχων καθώς επίσης και δημιουργία νέων. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν παράμετροι σύγκρισης και να γίνει test αξιολόγησης λειτουργικότητας.
H λειτουργική αξιολόγηση είναι μια μέθοδος που περιγράφει τις εξατομικευμένες ικανότητες και τους περιορισμούς ενός ατόμου. Περιλαμβάνει διάφορες μετρήσεις των δεξιοτήτων του ατόμου όπως:
η εκτέλεση έργων απαραιτήτων στην καθημερινή ζωή
οι ασχολίες του ελεύθερου χρόνου του
η επαγγελματική του ενασχόληση
οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και άλλα
Για την πραγματοποίηση αυτών χρησιμοποιούνται επιλεγμένες διαγνωστικές περιγραφές, όπως, περιγραφές της εκτέλεσης έργου και περιγραφές κοινωνικού ρόλου. Επίσης, γίνεται κωδικοποίηση περιγραφών για μέτρηση του βαθμού λειτουργικότητας στους διάφορους τομείς της καθημερινής ζωής.
Μια κλίμακα για να είναι αποδεκτή πρέπει να είναι:
 Σταθερή, διαβαθμισμένη, έγκυρη, αξιόπιστη, περιεκτική, εύχρηστη
Οι κλίμακες χρησιμοποιούνται ως:
Πηγή βασικών λειτουργικών πληροφοριών, ένδειξη αρχικών ιδιοτήτων, κριτήριο εξόδου από το νοσοκομείο, στοιχείο καθορισμού λειτουργικής ανάγκης, στοιχείο καθορισμού ασφάλειας & μέσο αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας μιας θεραπευτικής παρέμβασης

ΣΥΣΤΗΜΑ ICF
(International Classification of Functioning, Disability and Health)

Το ICF είναι η διεθνής ταξινόμηση της Λειτουργικότητας, της Αναπηρίας και της Υγείας. Είναι ένα σύγχρονο, διεθνές, επιστημονικό, σύστημα ταξινόμησης και αξιολόγησης της αναπηρίας, με βάση την λειτουργικότητα.. Δημιουργήθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) μέσα από μια διαδικασία 9 ετών με συμμετοχή εκατοντάδων ειδικών από όλο τον κόσμο. Στόχος του είναι μια κοινή παγκόσμια γλώσσα περιγραφής της υγείας, και των σχετικών με την υγεία καταστάσεων.
Το ICF καθορίζει τις παραμέτρους της υγείας και κάποιες παραμέτρους της ζωής, σχετιζόμενες με την υγεία (όπως η εκπαίδευση και η εργασία).Το ICD-10 είναι η διεθνής ταξινόμηση του ΠΟΥ και αφορά όλες τις καταστάσεις της υγείας (διάγνωση νόσων, διαταραχών, τραυματισμών). Τα δύο συστήματα είναι συμπληρωματικά και παρέχουν μια ευρύτερη και πιο κατανοητή εικόνα για την υγεία των ανθρώπων και των διαφόρων πληθυσμών.
Το ΙCF έχει φέρει κοντά τις έννοιες της Υγείας και της Αναπηρίας σε μια πολυδιάστατη ολότητα της ανθρώπινης λειτουργίας συνθέτοντας το βιολογικό, ψυχολογικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό προφίλ .
Η αναπηρία δεν αξιολογείται πλέον μόνο βάσει της ιατρικής διάγνωσης, αλλά θεωρείται διεθνώς μια ανθρώπινη εμπειρία και εφόσον η υγεία κάθε ανθρώπου μπορεί κάποια στιγμή να διαταραχθεί και ως συνεπεία να εκδηλωθεί κάποια αναπηρία, αφορά όλους μας.
Το ICF εστιάζει:
Στα προβλήματα που η αναπηρία προκαλεί στο άτομο στην καθημερινή του λειτουργικότητα
Στο πραγματικό του περιβάλλον και στις συνθήκες ζωής του
Στον τρόπο με τον οποίο το περιβάλλον, στο οποίο ζει το ανάπηρο άτομο,- παρεμποδίζει ή βελτιώνει την ικανότητα του για συμμετοχή στην καθημερινή ζωή.
Η λειτουργικότητα χρησιμοποιείται σαν γενικός όρος που καλύπτει όλες τις σωματικές λειτουργίες, τις δραστηριότητες και την συμμετοχή.
Ομοίως, η αναπηρία χρησιμοποιείται σαν γενικός όρος για τις βλάβες και τους περιορισμούς στην δραστηριότητα ή στην συμμετοχή.

Επισκόπηση των παραμέτρων του ICF

ΟΡΙΣΜΟΙ
Οι σωματικές λειτουργίες είναι οι φυσιολογικές λειτουργίες των συστημάτων του σώματος (συμπεριλαμβανομένων των ψυχολογικών λειτουργιών).
Οι σωματικές δομές είναι τα ανατομικά μέρη του σώματος, όπως τα όργανα, τα άκρα και τα συστατικά τους μέρη.
Οι βλάβες είναι προβλήματα στην λειτουργία ή δομή του σώματος όπως μια σημαντική παρέκκλιση ή απώλεια.
Η δραστηριότητα είναι η εκτέλεση ενός έργου ή μιας πράξης από ένα άτομο.
Η συμμετοχή είναι η εμπλοκή σε μια κατάσταση της ζωής.
Οι περιορισμοί δραστηριότητας είναι οι δυσκολίες που ένα άτομο μπορεί να έχει στην εκτέλεση των δραστηριοτήτων.
Οι περιορισμοί συμμετοχής είναι προβλήματα που ένα άτομο μπορεί να βιώσει στην εμπλοκή του σε καταστάσεις της ζωής.
Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες αποτελούν το φυσικό, κοινωνικό περιβάλλον καθώς και τη κοινωνική στάση, μέσα στα οποία οι άνθρωποι ζουν και διευθύνουν τις ζωές τους.

Κάθε παράμετρος μπορεί να εκφραστεί τόσο με θετικούς όσο και με αρνητικούς όρους. Αποτελείται από διάφορους τομείς και, μέσα σε κάθε τομέα, κατηγορίες, που αποτελούν τις μονάδες της ταξινόμησης.
Η υγεία και οι σχετιζόμενες με την υγεία καταστάσεις ενός ατόμου μπορούν να καταγραφούν με την επιλογή του κατάλληλου κωδικού ή κωδικών της κατηγορίας και με την ακόλουθη προσθήκη προσδιοριστών, που είναι αριθμητικοί κωδικοί που διευκρινίζουν την έκταση ή το μέγεθος της λειτουργικότητας ή της αναπηρίας σε αυτή τη κατηγορία, ή το βαθμό στον οποίο ένας περιβαλλοντικός παράγοντας είναι διευκολυντικός ή λειτουργεί ως εμπόδιο.

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ICF

0  ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα (κανένα, απόν, αμελητέο,) 0-4%
1  ΗΠΙΟ πρόβλημα(ελαφρύ, χαμηλό,…) 5-24%
2  ΜΕΤΡΙΟ πρόβλημα (μέσο, αρκετό,…) 25-49%
3  ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα(υψηλό, ακραίο,) 50-95%
4  ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ πρόβλημα (ολοκληρωτικό,…) 96-100%
8  Mη προσδιοριζόμενο
9  δεν αφορά

ΚΑΡΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ- ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ

Η κάρτα λειτουργικότητας χρησιμοποιεί το καινούργιο σύστημα αξιολόγησης της αναπηρίας με το σύστημα ICF, προσδιορίζοντας την κατηγορία αναπηρίας του κάθε ατόμου μετρώντας τις ικανότητες και όχι την ανικανότητα του.
Ορίζονται οι ανάγκες του ατόμου με την αναπηρία σε διάφορα επίπεδα κοινωνικών παροχών και η περίοδος αξιολόγησης του.
Εκτιμάται και δίνεται η αναγκαία υποστηρικτική τεχνολογία (όλων των ειδών τα βοηθήματα για ανεξάρτητη ή βελτιωμένη διαβίωση) προσδιορίζονται οι ανάγκες του ατόμου για προσωπική βοήθεια.

Μ.Τ.

Το παρόν άρθρο είναι απόσπασμα από την ομιλία της κας Μ. Τζάρα, στο 2ο Συνέδριο Αποκατάστασης του Συνδέσμου μας, με θέμα: «Βλάβες Περιφερικού Κινητικού Νευρώνα, Σύνδρομο μετά από Πολιομυελίτιδα»

Πηγή: http://www.pasipka.gr

Δείτε επίσης: Κάρτα Λειτουργικότητας - Το Νέο Σύστημα Ταξινόμησης και Αξιολόγησης των Ατόμων με Αναπηρία

Κάρτα Λειτουργικότητας - Το Νέο Σύστημα Ταξινόμησης και Αξιολόγησης των Ατόμων με Αναπηρία

ΚΑΡΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ¨διαβατήριο ζωής¨

ΣΧΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2005

ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Τι είναι το ICF

Το ICF είναι ένα σύγχρονο επιστημονικό, παγκοσμίως αποδεκτό και εγκεκριμένο σύστημα ταξινόμησης και αξιολόγησης της Αναπηρίας με βάση τη Λειτουργικότητα. Δημιουργήθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και μεταφράστηκε - προσαρμόστηκε στην ελληνική πραγματικότητα. Ήδη προετοιμάζεται το θεσμικό πλαίσιο, ο τρόπος εφαρμογής του και τα αξιολογητικά και εκπαιδευτικά κέντρα των πιστοποιημένων Αξιολογητών Ιατρών και Λειτουργών Αποκατάστασης.

Πώς αντιμετωπίζει την αναπηρία;

Η Αναπηρία είναι διεθνώς ανθρώπινη εμπειρία. Η υγεία κάθε ανθρώπου μπορεί  κάποια στιγμή να διαταραχθεί και ως συνέπεια να εκδηλωθεί κάποια αναπηρία. Μέχρι σήμερα η αξιολόγηση της αναπηρίας γινόταν στην Ελλάδα με τη διάγνωση και μόνο.

Γιατί μόνο η διάγνωση δεν παίζει τον πρωταρχικό ρόλο στην εκτίμηση του αναπήρου με το νέο σύστημα;

Γιατί το νέο σύστημα εστιάζει στα προβλήματα που η αναπηρία προκαλεί στο άτομο στην καθημερινή του λειτουργικότητα, στο πραγματικό του περιβάλλον και συνθήκες ζωής του. Εστιάζει επίσης στον τρόπο με τον οποίο το περιβάλλον στο οποίο ζει το ανάπηρο άτομο παρεμποδίζει ή βελτιώνει την ικανότητα του για συμμετοχή στην καθημερινή ζωή.

• Με ποιόν τρόπο εκτιμάται η αναπηρία με το νέο σύστημα;

Το νέο σύστημα δέχεται πως τα προβλήματα υγείας έχουν επακόλουθα στους παρακάτω τομείς:

-          στον σωματικό (βλάβες στις σωματικές δομές και λειτουργίες)

-          στον τομέα της απόδοσης του ατόμου στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής

-          στην συμμετοχή του ατόμου στην κοινωνική ζωή

Επίσης η λειτουργικότητα του ατόμου επηρεάζεται από το περιβάλλον (φυσικό και κοινωνικό) που μπορεί να διευκολύνει ή να το εμποδίζει στην απόδοσή του στις δραστηριότητες και στην κοινωνική του συμμετοχή.

Το επίπεδο αναπηρίας του ατόμου με προβλήματα υγείας προκύπτει από την αξιολόγηση όλων των ανωτέρω παραγόντων αντανακλώντας το επίπεδο της λειτουργικότητάς του.

Ποιες είναι οι εφαρμογές του νέου συστήματος;

Οι εφαρμογές του νέου συστήματος αναφέρονται στους παρακάτω τομείς :

• Υγείας (κλινική χρήση, έρευνα, αποκατάσταση)
• Κοινωνικής ασφάλισης
• Εκπαίδευσης
• Εργασίας
• Οικονομικών και Ανάπτυξης
• Νομοθεσίας  κ.ά.

Η ΚΑΡΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ποια η διαδικασία για την απόκτησή της- 5 απλά βήματα :

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ

Αφορά στην αξιολόγηση του ατόμου με αναπηρία για τον προσδιορισμό της κατηγορίας της αναπηρίας, η οποία καθορίζει τις κοινωνικές παροχές και την περίοδο επαναξιολόγησης του. Η Κάρτα Λειτουργικότητας που θα παραλαμβάνει το άτομο αποτελεί το «κλειδί» για όλες του τις συναλλαγές.

Το άτομο με αναπηρία,  άλλο μέλος της οικογένειας του ή ο φροντιστής του , συμπληρώνει μια απλή αίτηση στο Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) της περιοχής του, από όπου και ενημερώνεται για τη διαδικασία που θα ακολουθήσει.

Το ΚΕΠ ύστερα από ενημέρωση του Φορέα Διαχείρισης ΙΚΠΑ (Ινστιτούτο Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης), κανονίζει το ραντεβού της αξιολόγησης με το Αξιολογητικό Κέντρο και ενημερώνει τον υποψήφιο για την ημερομηνία αξιολόγησης και τι πρέπει να φέρει μαζί του.

Το άτομο αξιολογείται από Πιστοποιημένους Ιατρούς Αξιολογητές του ICF ( παθολόγο, ψυχίατρο, νευρολόγο, φυσίατρο, ΩΡΛ, χειρουργό, οφθαλμίατρο, ορθοπεδικό) οι οποίοι προσδιορίζουν και την κατηγορία της αναπηρίας του.

Ο Φορέας Διαχείρισης ενημερώνεται ηλεκτρονικά για το πόρισμα της αξιολόγησης και δίνει την εντολή για την έκδοση της Κάρτας Λειτουργικότητας στο Φορέα Έκδοσης.

Στο άτομο ταχυδρομείται η Κάρτα Λειτουργικότητας μαζί με το ενημερωτικό φυλλάδιο γνωστοποίησης της διαδικασίας  Διερεύνησης της Λειτουργικότητας.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ

• Κατηγορία 0: Δεν υφίσταται λειτουργικός περιορισμός και αναπηρία.
• Κατηγορία 1: Ελαφρά αναπηρία. Παρατηρείται μόνο κάποια δυσανεξία λόγω των προβλημάτων υγείας από τα οποία υποφέρει  το άτομα. Υπάρχει μόνο κάποιος περιορισμός της λειτουργικότητας σε λίγες δραστηριότητες, χωρίς να δημιουργείται εξάρτηση από άλλα άτομα.
• Κατηγορία 2: Μέτρια αναπηρία. Παρατηρείται σαφής περιορισμός της δραστηριότητας και υπάρχει συχνή ανάγκη χρήσης υποστηρικτικών μέσων (υποστηρικτικής τεχνολογίας).
• Κατηγορία 3: Σοβαρή αναπηρία. Υπάρχει σημαντικός περιορισμός των δραστηριοτήτων, πράγμα που δημιουργεί την ανάγκη τρίτου προσώπου για κάποιες δραστηριότητες.
• Κατηγορία 4: Πολύ σοβαρή αναπηρία (πλήρης αναπηρία). Η εξάρτηση από άλλα πρόσωπα είναι πλήρης. Σχεδόν όλες οι δραστηριότητες είναι περιορισμένες σε πολύ μεγάλο βαθμό.

ΙΣΟΒΙΑ ΚΑΡΤΑ ΚΑΙ ΚΑΡΤΑ ΜΑΚΡΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Για νόσους που έχουν προκαλέσει χρόνιες μη αναστρέψιμες σοβαρές και βαρειές αναπηρίες (κατηγορίες 3 & 4) παρέχεταιΙΣΟΒΙΑ ΚΑΡΤΑ :

Γενετικές και χρωμοσωμιακές διαταραχές (όπως , Νοσος Freidrich, Νοσος Huntingdon,  Νόσος Charcot Marie Tooth, Σύνδρομο  Down κλπ)

Νευρομεταβολικά και εκφυλιστικά σύνδρομα (όπως μεταγχρωματική λευκοδυστροφία, νόσος κινητικού νευρώνα κλπ)

Παθήσεις Κεντρικού Νευρικού Συστήματος: (όπως , τραυματικές παθήσεις εγκεφάλου και νωτιαίου μυελού, άνοια, εγκεφαλική παράλυση, πρωτοπαθώς και δευτεροπαθώς εξελισσόμενη μορφή της πολλαπλής σκλήρυνσης , Επιληψία , Πάρκινσον κλπ)

Παθήσεις Περιφερικού Νευρικού Συστήματος: (όπως , χρόνια φλεγμονώδης απομυελινωτική πολυνευροπάθεια κλπ)

Παθήσεις μυών – νευρομυικής σύναψης (όπως , συγγενείς μυοπάθειες, μυική δυστροφία Duchenne – Becker, Νόσος Steinert, μυασθένεια Gravis κλπ)

Πολυομυελίτις

Ακρωτηριασμός

Βαριά νοητική στέρηση

Αυτισμός

Χρόνια Βαριά ψύχωση

Κώφωση

Τύφλωση

Παθήσεις αίματος (μεσογειακή αναιμία, αιμορροφιλία)

Νεφροπάθεια με αιμοκάθαρση

Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια

Μη αναστρέψιμη καρδιακή ανεπάρκεια

Νόσος Hansen

Νεοπλασίες

AIDS

Επαγγελματικές Παθήσεις

1. Για περιπτώσεις όπου η αναπηρία δεν έχει κριθεί οριστικά ως μη αναστρέψιμη βάσει της αξιολόγησης παρέχεται ΚΑΡΤΑ ΜΑΚΡΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ και  ορίζεται ημερομηνία επαναξιολόγησης η οποία κυμαίνεται από 3 έως 5 έτη.
2. Επαναξιολόγηση μπορεί να πραγματοποιηθεί μετά από αίτημα του ίδιου ή του κηδεμόνα του αναπήρου σε περιπτώσεις όπου η κατάσταση της υγείας του ή των αναγκών του είναι μεταβαλλόμενη .
3. Για τις Διερευνήσεις  Λειτουργικότητας  , μετά την πρώτη διερεύνηση , συνιστάται ημερομηνία επόμενων διερευνήσεων από 3 έως 5 έτη, η και νωρίτερα μετά από αίτημα του ιδίου του αναπήρου . Για παιδιά και εφήβους λόγω της εξελισσόμενης  φύσης της κατάστασης τους  και των αναγκών τους η Διερεύνηση πραγματοποιείται κάθε 2 χρόνια ή και νωρίτερα , εφόσον ζητηθεί από την οικογένειά τους.

ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

5 απλά βήματα

Αφορά στην Διερεύνηση των ικανοτήτων του ατόμου στους τομείς των δραστηριοτήτων και της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής συμμετοχής όπως και στον τομέα των περιβαλλοντικών παραγόντων που το επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά ώστε να επιλεγούν οι αποτελεσματικότερες θεραπευτικές παρεμβάσεις και βοηθήματα.

Το άτομο επιλέγει από το φυλλάδιο γνωστοποίησης το σχετικό με την αναπηρία του εξειδικευμένο Κέντρο Διερεύνησης.

Έρχεται σε τηλεφωνική επικοινωνία με το Κέντρο και καθορίζει το ραντεβού του για την Διερεύνηση.

Προσέρχεται   στο κέντρο όπου και αξιολογείται από Πιστοποιημένους Λειτουργούς Αποκατάστασης (ιατρός , ψυχολόγος,  φυσικοθεραπευτής, εργοθεραπευτής, λογοθεραπευτής, κοινωνικός λειτουργός).

Η Διερεύνηση καταχωρίζεται στην κάρτα, η οποία επιστρέφεται στο δικαιούχο,  και τα πορίσματα αποστέλλονται ηλεκτρονικά στο Φορέα Διαχείρισης ΙΚΠΑ.

Το άτομο ενημερώνεται ταχυδρομικά για τα αποτελέσματα της Διερεύνησης  και τις συστάσεις των αξιολογητών και του χορηγείται η βεβαίωση για τις θεραπευτικές παρεμβάσεις και τα βοηθήματα που συστήνονται.

ΤΙ «ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ» Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ	ΤΙ ΚΕΡΔΙΖΕΙ Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Πολλαπλές διαδικασίες	Συστηματοποίηση μιας ενιαίας διαδικασίας
	Αξιοποίηση της δομής των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών ΚΕΠ και των νέων τεχνολογιών ( πληροφοριακό σύστημα ενημέρωσης).
Αυθαίρετο σύστημα Ποσοστοποίησης της Αναπηρίας	Τεκμηριωμένη Επιστημονική Αξιολόγηση Σύστημα ταξινόμησης και αξιολόγησης του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Συνοπτική αξιολόγηση	Ολοκληρωμένη αξιολόγηση αναπηρίας, είδους θεραπευτικών παρεμβάσεων και τεχνολογικών βοηθημάτων.
Επαναξιολογήσεις κατά μικρά χρονικά διαστήματα για την απόδειξη του αυτονόητου	Χορήγηση Ισόβιας ή Μακράς Διάρκειας Κάρτας Λειτουργικότητας
Απώλεια χρόνου και εισοδήματος	Κάρτα «κλειδί» για όλες τις συναλλαγές
	Κατάργηση δικαιολογητικών και γραφειοκρατίας. Χρήση ΜΜΜ και δημόσιων χώρων. Άμεσες συναλλαγές με Τράπεζες, Υπουργεία, Ταμεία.
Ηθική φθορά και ταλαιπωρία	Πρέπουσα αντιμετώπιση Έλληνα πολίτη
	Διασφάλιση σεβασμού της προσωπικότητας του αναπήρου ατόμου σε όλες τις φάσεις αξιολόγησης και διεκδίκησης παροχών και επιδομάτων.

ΟΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ

Κέντρο Αξιολόγησης Αναπηρίας: Οι υπηρεσίες του Κέντρου Αξιολόγησης Λειτουργικότητας της Αναπηρίας δύναται να στεγαστούν σε επιλεγμένα νοσοκομεία της χώρας και Υπηρεσίες Ασφαλιστικών Ταμείων. Το ανθρώπινο δυναμικό τους αποτελείται από Γραμματεία και σώμα των Πιστοποιημένων αξιολογητών – Ιατρών με τις ακόλουθες ειδικότητες : Παθολόγος, Ψυχίατρος, Νευρολόγος, Φυσιάτρος, Ω.Ρ.Λ., Χειρουργός, Οφθαλμίατρος, Ορθοπεδικός

Κέντρο Διερεύνησης Λειτουργικότητας: Οι υπηρεσίες του Κέντρου Διερεύνησης Λειτουργικότητας της Αναπηρίας δύνανται να στεγαστούν σε επιλεγμένα ιδρύματα (ΝΠΔΔ ή ΝΠΙΔ)  και νοσοκομεία της χώρας με εμπειρία και εξειδίκευση στην κατηγορία  αναπηρίας που θα οριστεί .Το ανθρώπινο δυναμικό τους αποτελείται από Γραμματεία και τις ακόλουθες ειδικότητες του σώματος Πιστοποιημένων Αξιολογητών Λειτουργών Αποκατάστασης : Ιατρού , Ψυχολόγου, Φυσικοθεραπευτή, Εργοθεραπευτή, Λογοθεραπευτή και Κοινωνικού λειτουργού.

Εκπαιδευτικό & Αξιολογητικό Κέντρο Λειτουργικότητας της Αναπηρίας

Βασικός στόχος του Κέντρου είναι η εφαρμογή του νέου συστήματος ταξινόμησης και αξιολόγησης των αναπηριών, η ευρεία ενημέρωση των εμπλεκομένων αναπήρων και επαγγελματιών υγείας, η εκπαίδευση επαγγελματιών υγείας στο σύστημα , η ανάπτυξη δικτύου συναφών φορέων οι οποίοι αναλαμβάνουν την Αξιολόγηση της Αναπηρίας και τη Διερεύνηση της Λειτουργικότητας καθώς και η περαιτέρω εξάπλωση και εφαρμογή του συστήματος. Το κάθε κέντρο περιλαμβάνει τους τομείς Αξιολόγησης, Εκπαίδευσης, Ενημέρωσης και Δικτύου Υποστήριξης του νέου συστήματος .

Επιτροπή Διερεύνησης των Ενστάσεων που επιλέγεται από το σώμα των Πιστοποιημένων Αξιολογητών σε επίπεδο Νομού εξαιρουμένων των αρχικών Αξιολογητών διερευνά τις ενστάσεις.

Σώμα Ελεγκτών οι οποίοι διεξάγουν κατά καιρούς ελέγχους σε εθνική εμβέλεια για την πιστή εφαρμογή του συστήματος.

Πηγή: http://www.yyka.gov.gr

Δείτε επίσης: Λειτουργική Αξιολόγηση Ελλειμμάτων και Αναπηριών: Λειτουργικές κλίμακες, ICF, Κάρτα λειτουργικότητας