Τι μπορούμε να κάνουμε για κάποιους με την ίδια αξία με εμάς;
ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ είχαμε αναφερθεί στην όψιμη
ευαισθησία που επιδεικνύουν οι κοινωνίες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, έχοντας αρχίσει να διαπιστώνουν ότι τα άτομα αυτά είναι ισότιμα και πολύτιμα μέλη της κοινωνίας μας. Τι χρειάζεται όμως να κάνουμε όταν είμαστε μαζί με άτομα με ειδικές ανάγκες για να μην τα κάνουμε να αισθάνονται πολίτες β’ κατηγορίας.
Ενα άτομο με ειδικές ανάγκες μπορεί να αντιμετωπίζει πρόβλημα ακοής, όρασης, με την κίνησή του ή, τέλος, να έχει νοητική υστέρηση. Η ανάπτυξη σχέσεων επικοινωνίας με καθεμία από αυτές τις κατηγορίες έχει τα δικά της σημεία προσοχής.
Με προβλήματα ακοής
Αν οι χειρονομίες μάς φαίνονται πολλές φορές ενοχλητικές, για ένα άτομο με προβλήματα ακοής ίσως είναι ένα από τα βασικά μέσα επικοινωνίας. Να γνωρίζουμε πάντως πως σε πολλές περιπτώσεις ένα τέτοιο άτομο μπορεί να έχει ικανοποιητικό λόγο, αλλά απλώς να μην μπορεί να ακούει τον δικό μας. Ετσι λοιπόν:
- Να κάνουμε τον συνομιλητή μας να αισθανθεί άνετα και να νιώσει σίγουρος/η για την επικοινωνία μαζί μας.
- Να τον κοιτάμε στα μάτια όταν επικοινωνούμε.
- Να μιλάμε αργά για να μπορεί να «διαβάζει» τα χείλη μας.
- Αν είναι μαζί μας κάποιο άτομο που ξέρει τη νοηματική, εμείς οφείλουμε να μιλάμε απευθείας στον συνομιλητή μας και μόνο.
- Να είμαστε ευέλικτοι. Αν μία λέξη μας δεν είναι κατανοητή, να βρούμε άλλη. Δόξα τω Θεώ, η ελληνική γλώσσα έχει πλούτο.
- Να μη φωνάζουμε. Τα ακουστικά που μπορεί να έχει ο συνομιλητής μας κάνουν τον ήχο δυνατότερο, όχι καθαρότερο.
- Να χρησιμοποιούμε χειρονομίες μόνο στην περίπτωση που γνωρίζουμε τη νοηματική, αλλιώς ίσως προκαλέσουμε μπερδέματα.
- Αν, παρ’ όλα αυτά, η επικοινωνία είναι αδύνατη, υπάρχει το μολύβι και το χαρτί.
Με προβλήματα όρασης
Τα άτομα με προβλήματα όρασης βασίζονται πάρα πολύ στις άλλες αισθήσεις τους για να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους. Ετσι, λοιπόν, όταν είμαστε με ένα άτομο με προβλήματα όρασης πρέπει να προσέχουμε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
- Να μιλάμε κατευθείαν στο άτομο αυτό, με τη φυσιολογική ένταση της φωνής μας, όχι δυνατότερα.
- Αν μας έρθει να του πούμε «θα σε δω αύριο» να μη διστάσουμε. Τέτοιες τόσο καθημερινές φράσεις είναι αποδεκτές.
- Να προσφέρουμε βοήθεια, π.χ. ως συνοδοί σε μια βόλτα, αλλά να ακολουθούμε τις δικές του αντιδράσεις, όχι να επιβάλλουμε τον δικό μας ρυθμό. Για παράδειγμα, αν κοντοσταθεί χωρίς να υπάρχει λόγος, να σταματήσουμε και εμείς.
- Αν θελήσουμε να του δώσουμε οδηγίες κατεύθυνσης να είμαστε ακριβείς. Επίσης δεν έχει νόημα να πούμε: «Στρίψε μετά το περίπτερο». Αν είναι να στρίψει, να του πούμε αν είναι δεξιά ή αριστερά.
- Οταν περπατάμε μαζί του, να είμαστε δίπλα του και ελάχιστα πιο μπροστά. Επίσης, να μην του κρατάμε το μπράτσο. Να αφήσουμε να κρατάει το δικό μας.
- Να αποφεύγουμε κυλιόμενες σκάλες και περιστρεφόμενες πόρτες.
- Σε μια σκάλα μπορούμε να τον βοηθήσουμε βάζοντας το χέρι του στην κουπαστή. Αν τον βοηθάμε να καθίσει, να του βάλουμε το χέρι στο μπράτσο της καρέκλας. Μετά θα μπορέσει να τα καταφέρει πολύ άνετα.
- Ποτέ μην αφήνουμε ένα άτομο με προβλήματα όρασης σε ανοιχτό χώρο ή στο κέντρο ενός δωματίου μόνο του. Ας το αφήσουμε κοντά σε έναν τοίχο ή σε κάποιο σημείο που θα μπορέσει να έχει ως σημείο αναφοράς για να απομακρυνθεί μόνο του.
- Οταν φεύγουμε, πρέπει πάντα να το ενημερώνουμε. Μπορεί να συνεχίσει κάτι που μας λέει χωρίς εμείς να είμαστε εκεί.
Με προβλήματα κίνησης
Πώς επικοινωνούμε με τους ανθρώπους που είναι καθηλωμένοι στο αναπηρικό καρότσι
- Αν μιλάμε σε ένα άτομο σε αναπηρικό καροτσάκι,να μιλάμε απευθείας μαζί του και όχι στον/στη συνοδό του.
- Αν θελήσουμε να βοηθήσουμε σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι, πάντα να ζητάμε την έγκρισή του.
- Αν το βοηθάμε να ανέβει, για παράδειγμα, το ρείθρο ενός πεζοδρομίου, να το ρωτάμε αν προτιμά να το κάνουμε σπρώχνοντας το καροτσάκι μπροστά ή τραβώντας το προς τα πίσω.
- Σε μια κατωφέρεια πάντα να ελέγχουμε η ταχύτητα του καροτσιού να είναι μικρή.
- Αν μπορούμε, να φροντίζουμε να γνωρίζουμε πού είναι οι ράμπες ή οι ειδικές τουαλέτες σε όποιον χώρο επισκεπτόμαστε μαζί του.
ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ είχαμε αναφερθεί στην όψιμη
ευαισθησία που επιδεικνύουν οι κοινωνίες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, έχοντας αρχίσει να διαπιστώνουν ότι τα άτομα αυτά είναι ισότιμα και πολύτιμα μέλη της κοινωνίας μας. Τι χρειάζεται όμως να κάνουμε όταν είμαστε μαζί με άτομα με ειδικές ανάγκες για να μην τα κάνουμε να αισθάνονται πολίτες β’ κατηγορίας.
Ενα άτομο με ειδικές ανάγκες μπορεί να αντιμετωπίζει πρόβλημα ακοής, όρασης, με την κίνησή του ή, τέλος, να έχει νοητική υστέρηση. Η ανάπτυξη σχέσεων επικοινωνίας με καθεμία από αυτές τις κατηγορίες έχει τα δικά της σημεία προσοχής.
Με προβλήματα ακοής
Αν οι χειρονομίες μάς φαίνονται πολλές φορές ενοχλητικές, για ένα άτομο με προβλήματα ακοής ίσως είναι ένα από τα βασικά μέσα επικοινωνίας. Να γνωρίζουμε πάντως πως σε πολλές περιπτώσεις ένα τέτοιο άτομο μπορεί να έχει ικανοποιητικό λόγο, αλλά απλώς να μην μπορεί να ακούει τον δικό μας. Ετσι λοιπόν:
- Να κάνουμε τον συνομιλητή μας να αισθανθεί άνετα και να νιώσει σίγουρος/η για την επικοινωνία μαζί μας.
- Να τον κοιτάμε στα μάτια όταν επικοινωνούμε.
- Να μιλάμε αργά για να μπορεί να «διαβάζει» τα χείλη μας.
- Αν είναι μαζί μας κάποιο άτομο που ξέρει τη νοηματική, εμείς οφείλουμε να μιλάμε απευθείας στον συνομιλητή μας και μόνο.
- Να είμαστε ευέλικτοι. Αν μία λέξη μας δεν είναι κατανοητή, να βρούμε άλλη. Δόξα τω Θεώ, η ελληνική γλώσσα έχει πλούτο.
- Να μη φωνάζουμε. Τα ακουστικά που μπορεί να έχει ο συνομιλητής μας κάνουν τον ήχο δυνατότερο, όχι καθαρότερο.
- Να χρησιμοποιούμε χειρονομίες μόνο στην περίπτωση που γνωρίζουμε τη νοηματική, αλλιώς ίσως προκαλέσουμε μπερδέματα.
- Αν, παρ’ όλα αυτά, η επικοινωνία είναι αδύνατη, υπάρχει το μολύβι και το χαρτί.
Με προβλήματα όρασης
Τα άτομα με προβλήματα όρασης βασίζονται πάρα πολύ στις άλλες αισθήσεις τους για να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους. Ετσι, λοιπόν, όταν είμαστε με ένα άτομο με προβλήματα όρασης πρέπει να προσέχουμε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
- Να μιλάμε κατευθείαν στο άτομο αυτό, με τη φυσιολογική ένταση της φωνής μας, όχι δυνατότερα.
- Αν μας έρθει να του πούμε «θα σε δω αύριο» να μη διστάσουμε. Τέτοιες τόσο καθημερινές φράσεις είναι αποδεκτές.
- Να προσφέρουμε βοήθεια, π.χ. ως συνοδοί σε μια βόλτα, αλλά να ακολουθούμε τις δικές του αντιδράσεις, όχι να επιβάλλουμε τον δικό μας ρυθμό. Για παράδειγμα, αν κοντοσταθεί χωρίς να υπάρχει λόγος, να σταματήσουμε και εμείς.
- Αν θελήσουμε να του δώσουμε οδηγίες κατεύθυνσης να είμαστε ακριβείς. Επίσης δεν έχει νόημα να πούμε: «Στρίψε μετά το περίπτερο». Αν είναι να στρίψει, να του πούμε αν είναι δεξιά ή αριστερά.
- Οταν περπατάμε μαζί του, να είμαστε δίπλα του και ελάχιστα πιο μπροστά. Επίσης, να μην του κρατάμε το μπράτσο. Να αφήσουμε να κρατάει το δικό μας.
- Να αποφεύγουμε κυλιόμενες σκάλες και περιστρεφόμενες πόρτες.
- Σε μια σκάλα μπορούμε να τον βοηθήσουμε βάζοντας το χέρι του στην κουπαστή. Αν τον βοηθάμε να καθίσει, να του βάλουμε το χέρι στο μπράτσο της καρέκλας. Μετά θα μπορέσει να τα καταφέρει πολύ άνετα.
- Ποτέ μην αφήνουμε ένα άτομο με προβλήματα όρασης σε ανοιχτό χώρο ή στο κέντρο ενός δωματίου μόνο του. Ας το αφήσουμε κοντά σε έναν τοίχο ή σε κάποιο σημείο που θα μπορέσει να έχει ως σημείο αναφοράς για να απομακρυνθεί μόνο του.
- Οταν φεύγουμε, πρέπει πάντα να το ενημερώνουμε. Μπορεί να συνεχίσει κάτι που μας λέει χωρίς εμείς να είμαστε εκεί.
Με προβλήματα κίνησης
Πώς επικοινωνούμε με τους ανθρώπους που είναι καθηλωμένοι στο αναπηρικό καρότσι
- Αν μιλάμε σε ένα άτομο σε αναπηρικό καροτσάκι,να μιλάμε απευθείας μαζί του και όχι στον/στη συνοδό του.
- Αν θελήσουμε να βοηθήσουμε σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι, πάντα να ζητάμε την έγκρισή του.
- Αν το βοηθάμε να ανέβει, για παράδειγμα, το ρείθρο ενός πεζοδρομίου, να το ρωτάμε αν προτιμά να το κάνουμε σπρώχνοντας το καροτσάκι μπροστά ή τραβώντας το προς τα πίσω.
- Σε μια κατωφέρεια πάντα να ελέγχουμε η ταχύτητα του καροτσιού να είναι μικρή.
- Αν μπορούμε, να φροντίζουμε να γνωρίζουμε πού είναι οι ράμπες ή οι ειδικές τουαλέτες σε όποιον χώρο επισκεπτόμαστε μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.