Κι όμως δημοσιεύτηκε την ίδια μέρα με την "Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία". Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 3/12/08, σε τοπική εφημερίδα της πόλης μου. Τα σχόλια τα αφήνω σε εσάς.
(Το μεταφέρω χωρίς να σβήσω ή να αλλάξω ούτε λέξη).
Άτομα με Αναπηρίες ή Άτομα με Ειδικές Ανάγκες ή Άτομα με Ιδιαίτερες Δεξιότητες. Χρησιμοποιού*με διάφορες λέξεις για να περιγράψουμε μια ομάδα ανθρώπων που θεωρούμε διαφορετικούς εξαιρας τωνσωματικών ή νοητικών ελλείψεών τους.
Ο προβληματισμός που θέλω να καταθέσω σε τούτο το άρθρο είναι γιατί διαχωρίζουμε σε τόσο μεγάλο βαθμό τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Γιατί καθιερώσαμε μια ημέρα του χρόνου για να τους θυμόμαστε; Γιατί μόνο αυτή
τη μέρα ακούγονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι στη καθημερινή τους ζωή καθώς και τα δικαιώματα που εύλογα οφείλουν να απολαμβάνουν ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας στην οποία ανήκουν; Γιατί πιστεύω πως μόνο ως ισότιμα μέλη οφείλουμε να αντιμετωπίζοι με τα άτομα Ειδικές Ανάγκες. Άλλωστε όλοι μας άτομα με Ειδικές Ανάγκες δεν είμαστε; Άτομα με Αναπηρίες που μπορεί να μην είναι εμφανείς, ωστόσο μπορεί να είναι κρυμμένες στη ψυχή μας, στη καρδιά μας. Όλοι μας έχουμε τα συναισθηματικά μας κενά, τα συναισθηματικά μας μπλοκαρίσματα. Αυτά που δεν μας αφήνουν να εξελιχθούμε, να πάμε πιο πέρα από εκεί που βρισκόμαστε. Όλοι μας έχουμε τους φόβους,μας, τα άγχη μας, τις εξαρτήσεις μας, τα τραύματά μας που μας προκα*λούν τις εσωτερικές μας συγκρούσεις που είτε τις νικάμεκαι αναπτυσσόμαστε είτε μας νικούν και μαραζώνουμε, μελαγχολούμε, θλιβόμαστε, νιώθοντας ανήμποροι να αλλάξουμε τη δύσκoλη κατάσταση. Μα και τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες το ίδιο δεν κάνουν κάθε μέρα; Μάχονται με τις ελλείψεις του σώματος και του νου για να ζήσουν και να υπάρξουν ως όντα με ζωή και ψυχικό σθένος. Γιατί αποδεικνύουν κάθε μέρα πως έχουν ψυχικό σθένος όπως όλοι οι άνθρωποι. Όλοι μας έχουμε θαυμάσει πίνακες ζωγραφικής που έχουν δημιουργηθεί από άτομα που γεν*νήθηκαν χωρίς χέρια αλλά κατάφεραν να ζωγραφίσουν με τα πόδια τους καθώς και πολλά άλλα επιτεύγματα.
Οι άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες προσφέρουν στο κοι*νωνικό σύνολο μέσα από την επαγγελματική, σχολική, οικογενειακή δράση τους και όπως κάθε άνθρωπος που προσφέρει, έχουν δικαίωμα στη κοινωνική ένταξη και όχι στον κοινωνικό αποκλεισμό που εμείς τους τοποθετούμε. Οι κοινωνίες οφείλουν να λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις ιδιαίτερες συνθήκες που έχει το κάθε άτομο ξεχωριστά, σε οποιαδήποτε ομάδα και αν ανήκει, ώστε όλοι να μπορούμε να ζούμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Άλλωστε ότάν οι γύρω μας είναι καλά είμαστε και οι ίδιοι καλά.
Χαρά Θεοδωρακοπούλου Ψυχολογος -Πτυχιούχος Πανεπιστημίου Κρήτης
(Το μεταφέρω χωρίς να σβήσω ή να αλλάξω ούτε λέξη).
Λίγες σκέψεις με αφορμή την Ημέρα που είναι αφιεpωμένη στα Άτομα με Αναπηρίες
(Τετάρτη 03 Δεκεμβρίου 2008)
(Τετάρτη 03 Δεκεμβρίου 2008)
Άτομα με Αναπηρίες ή Άτομα με Ειδικές Ανάγκες ή Άτομα με Ιδιαίτερες Δεξιότητες. Χρησιμοποιού*με διάφορες λέξεις για να περιγράψουμε μια ομάδα ανθρώπων που θεωρούμε διαφορετικούς εξαιρας τωνσωματικών ή νοητικών ελλείψεών τους.
Ο προβληματισμός που θέλω να καταθέσω σε τούτο το άρθρο είναι γιατί διαχωρίζουμε σε τόσο μεγάλο βαθμό τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Γιατί καθιερώσαμε μια ημέρα του χρόνου για να τους θυμόμαστε; Γιατί μόνο αυτή
τη μέρα ακούγονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι στη καθημερινή τους ζωή καθώς και τα δικαιώματα που εύλογα οφείλουν να απολαμβάνουν ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας στην οποία ανήκουν; Γιατί πιστεύω πως μόνο ως ισότιμα μέλη οφείλουμε να αντιμετωπίζοι με τα άτομα Ειδικές Ανάγκες. Άλλωστε όλοι μας άτομα με Ειδικές Ανάγκες δεν είμαστε; Άτομα με Αναπηρίες που μπορεί να μην είναι εμφανείς, ωστόσο μπορεί να είναι κρυμμένες στη ψυχή μας, στη καρδιά μας. Όλοι μας έχουμε τα συναισθηματικά μας κενά, τα συναισθηματικά μας μπλοκαρίσματα. Αυτά που δεν μας αφήνουν να εξελιχθούμε, να πάμε πιο πέρα από εκεί που βρισκόμαστε. Όλοι μας έχουμε τους φόβους,μας, τα άγχη μας, τις εξαρτήσεις μας, τα τραύματά μας που μας προκα*λούν τις εσωτερικές μας συγκρούσεις που είτε τις νικάμεκαι αναπτυσσόμαστε είτε μας νικούν και μαραζώνουμε, μελαγχολούμε, θλιβόμαστε, νιώθοντας ανήμποροι να αλλάξουμε τη δύσκoλη κατάσταση. Μα και τα άτομα με Ειδικές Ανάγκες το ίδιο δεν κάνουν κάθε μέρα; Μάχονται με τις ελλείψεις του σώματος και του νου για να ζήσουν και να υπάρξουν ως όντα με ζωή και ψυχικό σθένος. Γιατί αποδεικνύουν κάθε μέρα πως έχουν ψυχικό σθένος όπως όλοι οι άνθρωποι. Όλοι μας έχουμε θαυμάσει πίνακες ζωγραφικής που έχουν δημιουργηθεί από άτομα που γεν*νήθηκαν χωρίς χέρια αλλά κατάφεραν να ζωγραφίσουν με τα πόδια τους καθώς και πολλά άλλα επιτεύγματα.
Οι άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες προσφέρουν στο κοι*νωνικό σύνολο μέσα από την επαγγελματική, σχολική, οικογενειακή δράση τους και όπως κάθε άνθρωπος που προσφέρει, έχουν δικαίωμα στη κοινωνική ένταξη και όχι στον κοινωνικό αποκλεισμό που εμείς τους τοποθετούμε. Οι κοινωνίες οφείλουν να λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις ιδιαίτερες συνθήκες που έχει το κάθε άτομο ξεχωριστά, σε οποιαδήποτε ομάδα και αν ανήκει, ώστε όλοι να μπορούμε να ζούμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Άλλωστε ότάν οι γύρω μας είναι καλά είμαστε και οι ίδιοι καλά.
Χαρά Θεοδωρακοπούλου Ψυχολογος -Πτυχιούχος Πανεπιστημίου Κρήτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.