Το Blog των AμεA (Ατόμων με Αναπηρία) - Αναπηρία - Δικαιώματα, Παροχές, Ενημέρωση και Πληροφορίες για τα Άτομα με Αναπηρία... και όχι μόνο. Ανάπηροι αλλά ίσοι - Disabled but Equal
Η σχέση της Margaret Howe και του Πήτερ που κατέληξε σε μία αυτοκτονία.
Απ’ όλα τα παράξενα που μπορεί να συνέβησαν τη δεκαετία του ’60 κανένα μάλλον δεν μπορεί να συγκριθεί με τον έρωτα που άνθησε ανάμεσα σε μια βιολόγο και ένα ρινοδέλφινο στις Παρθένες νήσους.
Για δέκα εβδομάδες, από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 1965, το ερευνητικό κέντρο Dolphin Point Laboratory στο νησί St. Thomas, έγινε το επίκεντρο του πειράματος του βιολόγου Dr. John C. Lilly, που ήθελε να μάθει στα δελφίνια να μιλούν σαν τον άνθρωπο. Η 23χρονη τότε βοηθός του Margaret Howe προσφέρθηκε να συμμετάσχει στο πείραμα που χρηματοδοτούσε η NASA με στόχο την επικοινωνία των ανθρώπων με τα δελφίνια.
Από εκείνη τη μέρα πρωταγωνιστής στην καθημερινότητα της νεαρής ερευνήτριας θα ήταν ο Πήτερ. Οι δύο τους θα έμεναν σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, πλημμυρισμένο με νερό, όπου θα έκαναν τα πάντα μαζί. Η 23χρονη θα μπορούσε να δουλεύει και να κρατά σημειώσεις σε ένα γραφείο που προεξείχε από τον τοίχο, τις νύχτες θα κοιμόταν σε ένα αιωρούμενο στρώμα, προστατευμένο από μια πλαστική κουρτίνα που θα την κρατούσε στεγνή από τα πλατσουρίσματα του Πήτερ και στο διατροφικό μενού υπήρχαν μόνο κονσέρβες. Κανείς δεν θα μπορούσε να χαλάσει την καθημερινότητα και το πείραμά τους.
Ο Πήτερ όμως ανέπτυξε σεξουαλικές ορμές και φαίνεται πως ερωτεύτηκε τη Margaret, η οποία πήρε την απόφαση να κάνει ό,τι χρειαζόταν για να φτάσει το πείραμα μέχρι τέλους. Η 23χρονη εκτόνωνε το θηλαστικό προκειμένου αυτό να είναι ήρεμο και να μην αποκλίνει από τη μάθηση της ανθρώπινης γλώσσας και επικοινωνίας. Η ιστορία της έγινε ευρύτερα γνωστή 50 χρόνια μετά, σε ένα ντοκιμαντέρ που πρόβαλλε το BBC για να αφηγηθεί την ιστορία τους.
Πώς χτίστηκε η σχέση της Margaret και του Πήτερ
Η Margaret διαμόρφωσε ακόμα και την εμφάνισή της κατά τέτοιο τρόπο ώστε η σχέση της με τον Πήτερ να είναι όσο το δυνατόν πιο απλή. Φορούσε καθημερινά τη γνωστή στολή κατάδυσης και είχε κόψει ακόμα και τα μαλλιά της πολύ κοντά ώστε να μην την ενοχλούν. Η μοναδική μέρα που έπαιρνε ρεπό από τον Πήτερ ήταν το Σάββατο.
Από την Κυριακή έως την Παρασκευή η μέρα ξεκινούσε στις 8 το πρωί. Ο στόχος της Margaret ήταν να ενθαρρύνει το δελφίνι να μιμηθεί τους ήχους της φωνής της. Φρόντισε ακόμα και να βάψει το πρόσωπό της λευκό και τα χείλη της μαύρα ώστε ο Πήτερ να βλέπει ξεκάθαρα τον τρόπο που τα χείλη της σχημάτιζαν τις λέξεις. Ηχητικά ντοκουμέντα του πειράματος αποδεικνύουν ότι ο Πήτερ έμαθε να λέει στα αγγλικά: «Γεια σου Margaret».
«Το γράμμα "Μ" είναι πολύ δύσκολο. Το δούλεψα πολύ και τελικά κατάφερνε να το πει κάνοντας τούμπες στο νερό. Δούλεψε πολύ πάνω σε αυτό» λέει η Margaret στο ντοκιμαντέρ του BBC. Με τον καιρό το ρινοδέλφινο κατάφερε να πει τις λέξεις one (ένα), we (εμείς), triangle (τρίγωνο), hello (γεια) και όταν η 23χρονη του έλεγε ότι πρέπει να δουλεύουν συνέχεια λέγοντας χαρακτηριστικά «work, work, work (δουλειά, δουλειά, δουλειά) εκείνος προτιμούσε το παιχνίδι απαντώντας «play, play, play, (παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι)! Μετά τα μαθήματα ακολουθούσαν παιχνίδια και φυσικά φαΐ, πολύ φαΐ, με το μενού του Πήτερ να περιλαμβάνει καθημερινά περίπου 2 κιλά ψαριών.
Η εξέλιξη του ρινοδέλφινου ήταν αξιοσημείωτη στην ανθρώπινη επικοινωνία. Ο Πήτερ ήταν χαρούμενος και ενεργητικός τις περισσότερες μέρες του πειράματος και φαινόταν να έχει δεθεί ιδιαιτέρως συναισθηματικά με την Margaret. Κοιμόταν δίπλα της και συχνά γύρναγε ανάποδα, σημάδι ότι αποζητούσε τα χάδια της.
Η αλλαγή στη συμπεριφορά του Πήτερ
Η χαρά και η αγάπη που έδειχνε το δελφίνι κάθε φορά που έβλεπε την Margaret πολλές φορές αντικαθίστανται από ζήλεια. Αν η βιολόγος μιλούσε στο τηλέφωνο έκανε ότι μπορούσε για να της αποσπάσει την προσοχή και να ασχοληθεί μαζί του. Το ίδιο και όταν εκείνη καθόταν μόνη της και δεν παίζανε.
Την τρίτη εβδομάδα η Margaret εκδήλωσε εξάντληση από το πείραμα και από την ένταση που εμφάνιζε το δελφίνι στη συμπεριφορά του, όπως φάνηκε μέσα από το ημερολόγιο που κράταγε. «Θα έκανα τα πάντα να το τελείωνα όλο αυτό… Έχασα την υπομονή μου σήμερα και φώναξα στον Πήτερ… Είμαι απηυδισμένη, με δυσκολία στέκομαι… κατάθλιψη… θέλω να φύγω… το μυαλό μου δεν είναι στη δουλειά…».
Στα μέσα του πειράματος η Margaret διαπιστώνει ότι το δελφίνι εμφανίζει σεξουαλικές ορμές πολλές φορές μέσα στη βδομάδα. «Οι επιθυμίες του εμποδίζουν την ομαλή σχέση μας. Τρίβεται στα πόδια μου, πηδάει συνεχώς γύρω μου και γενικά είναι τόσο ενθουσιασμένος που δεν μπορεί να ελέγξει τη συμπεριφορά του» λέει στις σημειώσεις της. Οι άτσαλες αντιδράσεις του είχαν οδηγήσει συχνά και στον τραυματισμό της ερευνήτριας.
Δεν το έβαλε κάτω όμως. Η υπερένταση και η νευρική συμπεριφορά του Πήτερ δεν θα σταμάταγε το πείραμα και την εκπαίδευση για την υιοθέτηση της ανθρώπινης ομιλίας. Η Margaret ήταν αποφασισμένη να ηρεμήσει το ρινοδέλφινο εκτονώνοντας τις σεξουαλικές του ορμές.
«Ήταν σεξουαλικό από τη δική του πλευρά. Δεν ήταν σεξουαλικό για μένα. Αισθησιακό ίσως [...] Αυτή η σχέση ξεκίνησε από ανάγκη να είμαστε μαζί. Τώρα πια θέλουμε να είμαστε μαζί, απολαμβάνει ο ένας την παρέα του άλλου και λείπει ο ένας στον άλλο. Είχα μια στενή επαφή με - δεν μπορώ πια να τον λέω δελφίνι - τον Πήτερ» είχε πει η 23χρονη.
Πάνω που ο Πήτερ και η Margaret είχαν βρει τον τρόπο να συμβιώνουν, το πείραμα έπρεπε να σταματήσει γιατί διακόπηκε η κρατική χρηματοδότηση. Το δελφίνι μεταφέρθηκε σε ενυδρείο στο Μαϊάμι, αλλά η ζωή του εκεί ήταν πολύ διαφορετική από τις χαρούμενες στιγμές που πέρναγε στο Dolphin House. Η απομάκρυνση από τη Margaret φαίνεται πως του στοίχισε πολύ και η κατάσταση του μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Τελικά το δελφίνι αυτοκτόνησε. Καταδύθηκε στον πυθμένα του ενυδρείου και δεν ξανανέβηκε στην επιφάνεια για να πάρει αναπνοή.
Σύμφωνα με τον κτηνίατρο Andy Williamson το ρινοδέλφινο αυτοκτόνησε καθώς δεν άντεχε να ζει χωρίς την Margaret, η καρδιά του είχε ραγίσει από τον αποχωρισμό. «Η Margaret μπορούσε να εκλογικεύσει το χωρισμό τους, αλλά ο Πήτερ μπορούσε; Η αγάπη της ζωής του είχε φύγει» λέει ο Williamson, εξηγώντας ότι τα δελφίνια μπορεί να μην μιλούν, όπως οι άνθρωποι, έχουν όμως παρόμοια συναισθήματα χαράς, λύπης, απογοήτευσης.
Η Margaret Howe στο ντοκιμαντέρ του BBC
Μετά την ολοκλήρωση του πειράματος η Margaret παντρεύτηκε το φωτογράφο του πρότζεκτ John Lovatt, ενώ ο Dr. Lilly συνέχισε να μελετά την επικοινωνία των δελφινιών με τον άνθρωπο μέχρι τη δεκαετία του '80. Άφησε την τελευταία του πνοή το 2001.
Το 1962, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, καθιερώθηκε η 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Πρόκειται για την παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες. Έπειτα ο χώρος του θεάτρου μέσα από το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε και τώρα στις σκηνές του θεάτρου πρωταγωνιστούν τόσο γυναίκες όσο και παιδιά. Πηγή: http://www.enikos.gr
Παράθυρα χωρίς κάγκελα, φιλικές σχέσεις με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους - Δείτε τις φωτογραφίες. Πριν περίπου 10 ημέρες, απασχόλησε τα διεθνή μίντια η είδηση ότι ο Νορβηγός μακελάρης της Ουτόγια και βομβιστής του Όσλο το 2011, Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, κατήγγειλε το νορβηγικό κράτος για απάνθρωπη μεταχείριση. Ο 37χρονος ακροδεξιός εξτρεμιστής, ευθύνεται για το θάνατο 77 ανθρώπων το 2011, με βομβιστική επίθεση στο Όσλο και ένοπλη επίθεση στο νησί Ουτόγια, κρατείται στην απομόνωση στη φυλακή Σκιέν και όπως ο ίδιος διατείνεται η απομόνωση στην οποία βρίσκεται είναι μια μορφή βασανιστηρίων και πως του στερεί το δικαίωμα σε μια οικογενειακή ζωή. Πάντως, το σωφρονιστικό σύστημα των Νορβηγών είναι γνωστό ως το πιο ανθρώπινο σε ολόκληρο τον κόσμο. Το κελί του Μπρέιβικ στο Όσλο, έχει, για παράδειγμα, τρία δωμάτια, εξοπλισμένο με υπολογιστή, τηλεόραση, παιχνιδομηχανή… Παρακάτω, ακολουθούν φωτογραφίες ενός άλλου σωφρονιστικού καταστήματος στη Νορβηγία, των φυλακών Halden. Αυτό που διαβάζουμε για τις φυλακές, είναι ότι δε υπάρχουν κάγκελα στα παράθυρα, οι κρατούμενοι διατηρούν φιλικές σχέσεις με τους φρουρούς, και οι παροχές είναι αντάξιες με αυτές ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. «Όλοι οι τρόφιμοι των φυλακών στη Νορβηγία, θα επιστρέψουν στην κοινωνία», είχε πει ο διευθυντής των φυλακών Are Hoidel σε σχετικό ντοκιμαντέρ. «Θέλετε ανθρώπους θυμωμένους;», διερωτάται. Τα ισόβια δεσμά δεν υπάρχουν στην Νορβηγία, αντ΄αυτού οι αρχές εστιάζουν στην επανένταξη των κρατουμένων και όχι στην τιμωρία τους.
Όταν η αφηρημάδα χτυπάει «κόκκινο». Το να ξεχάσεις ένα μπουφάν, ένα κινητό ή ένα ζευγάρι γυαλιά είναι συνηθισμένο. Κάποιοι γονείς όμως το παράκαναν και ξέχασαν σε διάφορα μέρη ακόμη και... τα παιδιά τους. Διαβάστε μερικές τέτοιες ιστορίες...
1. Η μητέρα που ξέχασε το μωρό της σε ένα καροτσάκι για ψώνια
Η Miranda Asadoorian δούλευε στο κομμωτήριό της στην Αριζόνα όταν ένας πελάτης την ενημέρωσε για ένα μωρό μέσα σε ένα καροτσάκι που βρισκόταν έξω από το κατάστημά της. Το 2 μηνών μωρό είχε ξεχαστεί από τη μητέρα του η οποία εντοπίστηκε μετά από λίγη ώρα να ψωνίζει με τα άλλα δύο παιδιά της σε κοντινό παντοπωλείο. Της πήρε μάλιστα περίπου 40 λεπτά για να συνειδητοποιήσει ότι κάτι είχε ξεχάσει...
2. Η οικογένεια που ταξίδεψε 140 χιλιόμετρα μέχρι να καταλάβει ότι ξέχασε το παιδί
Τον Αύγουστο του 2015, μία οικογένεια έκανε διακοπές στη νότια Γαλλία όταν κάνοντας μια μεγάλη διαδρομή με το αυτοκίνητο συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει την τρίχρονη κόρη του σε μια στάση που είχε κάνει νωρίτερα. Το κοριτσάκι βρήκαν περαστικοί και κάλεσαν την αστυνομία με τους γονείς να ακούν τη σχετική ανακοίνωση στο ραδιόφωνο!
3. Το μωρό που αφέθηκε να επιπλέει πάνω σε ένα φουσκωτό στη θάλασσα
Τον Ιούλιο του 2015, ένα μωρό 10 μηνών βρέθηκε να επιπλέει σε ένα φουσκωτό στη θάλασσα όταν οι γονείς του ξεχάστηκαν κάνοντας ηλιοθεραπεία σε μια παραλία της Τουρκίας. Όταν συνειδητοποίησαν τι συμβαίνει ήταν ήδη αργά καθώς δεν μπορούσαν να κολυμπήσουν ως εκεί. Το ισχυρό ρεύμα την είχε πάει μακριά. Η τουρκική ακτοφυλακή ανέλαβε να βγάλει το παιδί στην στεριά.
4. Οι γονείς που ξέχασαν το 4χρονο παιδί τους στο αεροδρόμιο
Το 2008, το προσωπικό του αεροδρομίου Ben Gurion στο Ισραήλ βρήκε ένα τετράχρονο κορίτσι μόνο του μέσα σε ένα κατάστημα αφορολόγητων ειδών, όταν οι γονείς του έφυγαν χωρίς αυτό. Είχαν μάλιστα επιβιβαστεί σε πτήση για το Παρίσι με τα 4 από τα 5 παιδιά τους. Κατάλαβαν ότι είχαν ξεχάσει το πέμπτο παιδί τους μόνο μόλις τους ενημέρωσε το πλήρωμα του αεροσκάφους. Ευτυχώς για το κοριτσάκι ήταν σε θέση να πει το όνομά του στους εργαζόμενους του αεροδρομίου και έτσι το επιβίβασαν στην επόμενη πτήση για Παρίσι.
5. Ο πατέρας που ξέχασε την κόρη του στο πάρκινγκ
Το Μάιο του 2015, ένας πατέρας στη Μασαχουσέτη έκανε μια κλήση στο τηλέφωνο ανάγκης, ευρισκόμενος σε πανικό και λέγοντας ότι είχε επιβιβαστεί στο τρένο και ότι είχε ξεχάσει την κόρη του στο πάρκινγκ του σταθμού. Η κόρη του ήταν μόλις ενός έτους και την είχε αφήσει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Τελικά οι Αρχές την εντόπισαν και την έβγαλαν από το αυτοκίνητο όπου παρέμεινε για περίπου 35 λεπτά.
Ο Νικόλας Ζέρβας είναι Καθηγητής Νευροχειρουργικής στην έδρα Higgins της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ και επικεφαλής του Νευροχειρουργικού τομέα του Γενικού Νοσοκομείου Μασαχουσέτης.
Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1929 στο Lynn της Μασαχουσέτης. Το 1950 έλαβε το πτυχίο του από το Harvard College. Το 1954 έλαβε το μάστερ του από τη σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Σικάγο. Από το 1958 ως το 1962 υπηρέτησε στη Νευροχειρουργική του Γενικού Νοσοκομείου Μασαχουσέτης, και το 1962 έγινε βοηθός καθηγητή στη Χειρουργική στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Εκεί δίδαξε από το 1967 ως το 2000. Το 1986 διορίστηκε Καθηγητής στην έδρα Higgins της Νευροχειρουργικής. Από το 1967 ως το 1977, ο Δρ. Ζέρβας διετέλεσε επίσης επικεφαλής του Νευροχειρουργικού τμήματος στο Νοσοκομείο Beth του Ισραήλ, την ίδια θέση που θα είχε αργότερα στο Γενικό Νοσοκομείο Μασαχουσέτης, από το 1977 ως το 2000. Ο Ζέρβας ήταν ο διευθυντής με την πιο μακρόχρονη θητεία στο τμήμα Νευροχειρουργικής του Γενικού Νοσοκομείου Χάρβαρντ. Στη διάρκεια αυτής της θητείας, συνέβαλε σημαντικά στην κατανόηση και αντιμετώπιση των όγκων υπόφυσης και των αγγειοσπασμών. Η αφοσίωσή του στην εκπαίδευση και προώθηση των νεαρότερων γιατρών και συναδέλφων αντανακλάται στο ότι το Τμήμα συνδέθηκε με διακρίσεις και υψηλά πανεπιστημιακά κριτήρια σε όλο τον κόσμο. Όταν συνταξιοδοτήθηκε το 2000, τιμήθηκε με τον τίτλο του Επίτιμου Καθηγητή Χειρουργικής της Έδρας Higgins στη Σχολή Ιατρικής του Χάρβαρντ και του Επισκέπτη Καθηγητή στο Γενικό Νοσοκομείο Μασαχουσέτης. Στη διάρκεια της καριέρας του, ο Δρ. Ζέρβας υπήρξε μέλος σε περισσότερους από 20 ιατρικούς οργανισμούς, όπως στην Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία, το Αμερικανικό Κολέγιο Χειρουργών, και την Νευροχειρουργική Εταιρεία της Βοστώνης. Συνεισέφερε επίσης σε περισσότερες από 260 δημοσιεύσεις και επιστημονικές περιλήψεις. Ο Δρ. Ζέρβας είχε επίσης μεγάλη αγάπη για τις τέχνες, και ήταν ολοκληρωμένος πιανίστας. Τα πάθη του αυτά κατέληξαν σε μια μακρόχρονη θητεία στη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης. Ο Δρ. Ζέρβας ανήκε στο διοικητικό συμβούλιο της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης από το 1988 και διετέλεσε Πρόεδρος από το 1994 ως το 2001. «Ο Δρ. Ζέρβας είναι απίστευτα ταλαντούχος σε πολλούς τομείς. Όντας για 23 έτη Επικεφαλής της Νευροχειρουργικής, διατήρησε την υπεροχή του τμήματος, ελκύοντας και διδάσκοντας μια γενιά από τους καλύτερους νευροχειρουργούς, και εκπαιδεύοντας περισσότερους επικεφαλής και ακαδημαϊκούς καθηγητές νευροχειρουργικής από οποιονδήποτε άλλο. Σαν χειρουργός, ο Δρ. Ζέρβας έγινε ένας από τους κορυφαίους στην αντιμετώπιση όγκων υπόφυσης στον κόσμο, πραγματοποιώντας περισσότερες από 3000 εγχειρήσεις τέτοιου είδους, μέχρι και τη συνταξιοδότησή του. Διετέλεσε Πρόεδρος της Συμφωνικής της Βοστώνης και ο ίδιος είναι πολύ ταλαντούχος μουσικός. Έχει μια έμφυτη έμπνευση για όλα τα επιστημονικά και τεχνικά πράγματα, και αυτό τον έχει οδηγήσει στη δημιουργία αρκετών καινοτόμων τεχνολογιών που έχουν αναπτύξει αρκετά το ιατρικό μας “οπλοστάσιο”. Ένα σπουδαίο ταλέντο του είναι το απίστευτο ένστικτο που έχει για τους ανθρώπους, τα ταλέντα τους, τα κίνητρά τους και τον χαρακτήρα τους. Αυτό χρησιμοποιεί για να ενθαρρύνει και να βγάλει τον καλύτερο εαυτό των συναδέλφων και φίλων του, πάντα με τα υψηλότερα κριτήρια, κίνητρα, για το καλό της ανθρωπότητας», λέει ο Καθηγητής Eric. r. Cosman του ΜΙΤ. Πηγή: http://www.ellines.com
Ο 62χρονος τα βρίσκει και με τον 59χρονο πατέρα της συντρόφου του - Δείτε τις φωτογραφίες. Κάποιοι θα αντιδράσουν επικριτικά γι’ αυτό το ζευγάρι που έχει 39χρόνια διαφορά στην ηλικία. Άλλοι θα επαινέσουν την αγάπη που παραβλέπει τους ασήμαντους αριθμούς των ημερομηνιών γέννησης.
Για την 23χρονη Angela Di Pasquo και τον 62χρονο Joe Leon, ωστόσο, αυτά δεν έχουν και πολλή σημασία καθώς έχουν επιλέξει να ζουν μαζί και να επικεντρώνονται όχι στα 39 χρόνια που τους χωρίζουν αλλά στα πολλά άλλα πράγματα- όπως το καλό σεξ- που τους ενώνουν.
Οι δύο ηθοποιοί γνωρίστηκαν σε γυρίσματα, με την 21χρονη τότε να υποδύεται ένα θύμα φόνου και τον Leon έναν πράκτορα του FBI.
Παρότι εκείνος ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερο από τον μπαμπά της- και έχει κι έναν γιο τρία χρόνια μεγαλύτερό της- η έλξη ήταν άμεση.
Έπιασαν την κουβέντα και η Angela πρότεινε να πάνε για φαγητό στο Port St Lucie της Φλόριντα όπου ζούσαν και οι δύο. «Φάγαμε και συζητήσαμε, μετά του πρότεινα να πάμε σπίτι του γιατί μου είπε πως είχε κιθάρα», αφηγείται η 23χρονη, «τον άκουγα να παίζει για τρεις ώρες. Τελικά του είπα πως είχα αρχίσει κάπως να νιώθω και φιληθήκαμε».
Το ζευγάρι πέρασε μαζί όλο το Σαββατοκύριακο.
«Τα πήγαμε πολύ καλά», λέει η Angela στη Mirror, «μου άρεσε πολύ, ήταν διασκεδαστικός και ενδιαφέρων. Πάντα μου άρεσαν οι μεγαλύτεροι άνδρες- αν και ο Joe είναι ο μεγαλύτερος με τον οποίο έχω βγει ποτέ».
Όπως λέει, όταν γνώρισε τον Joe ήταν «άπειρη» στο σεξ αλλά όταν κοιμήθηκαν μαζί ήταν «εκπληκτικά και υπέροχα»
Η Angela είπε στους γονείς της για τον νέο της σύντροφο λίγες εβδομάδες αργότερα.
Παρότι ήταν μεγαλύτερός τους, οι γονείς το πήραν καλά.
Τελικά τον συνάντησαν ενώ η Angela κι εκείνος ετοιμάζονταν να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι.
«Σκέφτηκα πως αφού θα έπαιρνα την κόρη τους εκδρομή θα έπρεπε να τους γνωρίσω», εξηγεί ο Joe. «Ήθελα να δουν πως δεν ήταν παράξενο, πως πραγματικά την αγαπούσα και τη σεβόμουν».
Όπως περιγράφει, με τον μπαμπά της 23χρονης τα βρήκαν αμέσως με συνδετικό κρίκο την αγάπη τους για τα σπορ. Αλλά μίλησαν και για την Angela, με τον Joe να διαβεβαιώνει τον πατέρα της πως την έβλεπε σοβαρά.
Αρχικά, όπως εξομολογείται ο Joe, εκείνος ανησυχούσε πιο πολύ με το ενδεχόμενο της σχέσης τους απ’ ό,τι εκείνη. «Με διεκδικούσε», λέει γελώντας, «εγώ ανησυχούσα, ένιωθα πως ήμουν πολύ μεγάλος γι’ αυτή τη νεαρή γυναίκα. Αλλά εκείνη πάντα έλεγε, ‘ας πάρουμε τα πράγματα όπως έρθουν’. Κι αυτό κάναμε και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε».
Το ζευγάρι δεν ξέρει αν η σχέση τους θα καταλήξει σε γάμο και παιδιά.
Δημιούργησαν ωστόσο ένα κανάλι στο YouTube όπου προσφέρουν συμβουλές όπως πχ. σε θέματα πρώην συζύγων, παιδιών και γάμου. «Συζητάμε επίσης πώς να πει κανείς στην οικογένειά του πως είναι σε σχέση με μεγάλη διαφορά ηλικίας», εξηγεί ο Joe, «αγαπιόμαστε, η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός».
Έργα προφητικά ή μήπως τραγικά απελπισμένες κραυγές δημιουργίας; Δεν είναι λίγοι οι ζωγράφοι που πεθαίνοντας άφησαν ημιτελή τα τελευταία αριστουργήματά τους, αν και εδώ θα μιλήσουμε για κάτι ελαφρώς πιο μακάβριο.
Για καλλιτέχνες που επιδόθηκαν σε απονενοημένα διαβήματα δηλαδή αναγκάζοντας την ιστορία της τέχνης και την ψυχολογία να ξεψαχνίσει τον τελευταίο πίνακά τους αναζητώντας ενδείξεις της επικείμενης αυτοκτονίας.
Υπάρχουν έργα που λέγεται ότι κρύβουν υπαινιγμούς στις μαύρες σκέψεις που κατέτρωγαν τον ψυχικό κόσμο του καλλιτέχνη, την ίδια στιγμή που άλλα φαντάζουν ειρωνικότατα έτσι γαλήνια και ήρεμα καθώς μοιάζουν, σε πλήρη αναντιστοιχία δηλαδή με την ταραγμένη προσωπικότητα του δημιουργού…
Μαρκ Ρόθκο: «Άτιτλο (Μαύρο σε Γκρι)»
Ο ογκόλιθος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού χρησιμοποίησε τις γεωμετρικές φόρμες με τις έντονες χρωματικές αντιθέσεις για να εκμαιεύσει το συναίσθημα του θεατή, αν και ο ίδιος σιχαινόταν τους χαρακτηρισμούς και αποζητούσε πάντα να τον βλέπουν ως σοβαρό ζωγράφο παρά ως απλά καλό κολορίστα. Ο Ρόθκο επέμενε ότι ενδιαφέρεται μόνο για την απεικόνιση του συναισθήματος και όχι για «τη σχέση χρώματος ή φόρμας ή οτιδήποτε άλλου».
Κι έτσι προς τα τέλη της ζωής του εγκατέλειψε σταδιακά τα εκτυφλωτικά χρώματα που τον είχαν κάνει γνωστό για χάρη της ασπρόμαυρης μουντάδας, επιδιώκοντας να αλλάξει τον τρόπο που τον έβλεπε το φιλότεχνο κοινό. Η τελευταία σειρά έργων του, οι περιβόητοι «Μαύροι Πίνακες», αποτελούνται από σπουδές μαύρων και γκρι γεωμετρικών μοτίβων και, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν μια απόπειρα εξερεύνησης του θανάτου.
Το «Άτιτλο (Μαύρο σε Γκρι)» είναι η στερνή του δημιουργία, έχοντας μόλις χωρίσει από τη σύζυγό του και υποφέροντας πια από σοβαρής μορφής κατάθλιψη. Ο Ρόθκο αυτοκτόνησε στο νεοϋορκέζικο ατελιέ του το 1970 κόβοντας τις φλέβες του…
Ζαν-Μισέλ Μπασκιά: «Καβαλώντας τον θάνατο»
Ο αφροαμερικανός σουπερστάρ της πρωτοπορίας ξεκίνησε την εκρηκτική καριέρα του ως γκραφιτάς στο Μανχάταν πριν μετατραπεί σε ελάχιστο χρόνο σε τρομερό παιδί της αμερικανικής τέχνης. Το φιλαράκι του «πατριάρχη» της ποπ αρτ Άντι Γουόρχολ εκτοξεύτηκε στα ουράνια της παγκόσμιας καλλιτεχνικής κοινότητας, αν και ο ίδιος πάλευε πάντα με τον εθισμό από την ηρωίνη και την κατάθλιψη.
Έφυγε από τον κόσμο σε ηλικία μόλις 27 ετών από (αυτοκτονικά) υπερβολική δόση ηρωίνης. Ο τελευταίος, όπως θρυλείται, ολοκληρωμένος πίνακάς του, μιας και ο Μπασκιά ήταν παραγωγικότατος και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, ήταν το «Καβαλώντας τον θάνατο», ο οποίος φιλοτεχνήθηκε λίγο καιρό πριν από την αυτοκτονία του το 1988. Με σαφείς αναφορές στο αϊτινό βουντού, το έργο με τον άνθρωπο που καβαλά τον σκελετό πυροδότησε τόνους μελανιού για το κατά πόσο προφητικό ήταν ή δεν ήταν…
Αρσίλ Γκόργκι: «Αγωνία»
Ο αρμένιος καλλιτέχνης που έδρασε στις ΗΠΑ έγινε μεγάλο όνομα του αφαιρετικού εξπρεσιονισμού χρησιμοποιώντας απλές φόρμες και πλούσιο χρώμα για να αρθρώσει το όραμά του. Ο αυτοεξόριστος αρμένιος καλλιτέχνης που έζησε στα μικράτα του τη γενοκτονία του λαού του βρήκε καταφύγιο στο χωνευτήρι των ΗΠΑ, αν και τα τελευταία χρόνια της ζωής του μαστίστηκε και πάλι από μια σειρά τραγικών γεγονότων.
Το ατελιέ του κάηκε το 1946 κάνοντας στάχτη πολλά γνωστά έργα του, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα διαγνώστηκε με καρκίνο. Σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή μαθαίνει για τις απιστίες της συζύγου του με καλό συνάδελφό του, η οποία τον χωρίζει μάλιστα παίρνοντας μακριά τις δυο του κόρες.
Ο Αρσίλ Γκόρκι κρεμάστηκε το 1948 έχοντας προειδοποιήσει σχεδόν τους πάντες για την επικείμενη αυτοχειρία του. Η «Αγωνία» του 1947 θεωρείται ο τελευταίος ολοκληρωμένος πίνακάς του, φιλοξενώνοντας αρκετά νέα και ξένα μέχρι τότε στοιχεία στη δουλειά του. Το εκτυφλωτικό κόκκινο χρώμα, για παράδειγμα, που χρησιμοποιεί εδώ ο Γκόργκι ήταν σπανιότατο στην τεχνοτροπία του και πολλοί ιστορικοί της τέχνης πιστεύουν ότι λειτουργεί ως υπόμνηση στην πυρκαγιά που κατέστρεψε μεγάλο τμήμα του έργου του. Το 1948 ο Γκόργκι είχε ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, από το οποίο παρέλυσε το «καλό» ζωγραφικό του χέρι. Ανήμπορος πια να δουλέψει, ο παραγωγικότατος καλλιτέχνης έκοψε το νήμα της ζωής του μέσα στο ατελιέ του έναν μήνα αργότερα…
Νικολά ντε Σταλ: «Το Κονσέρτο»
Ο ρώσος εμιγκρές στη Γαλλία με την ιδιαίτερη καλλιτεχνική ευαισθησία και την ισόβια διάθεση για αυτοκριτική και αμφισβήτηση ήταν ένας από τους πλέον παραγωγικούς δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης, αποδίδοντας χιλιάδες κυριολεκτικά έργα και χαρακτικά σε μια σχετικά σύντομη καριέρα. Στους πέντε τελευταίους μήνες της ζωής του και μόνο, ο ντε Σταλ φιλοτέχνησε 147 πίνακες.
Στις 16 Μαρτίου 1955, ο 41χρονος Σταλ πηδάει στο κενό από το μπαλκόνι του ατελιέ του στη γαλλική Αντίμπ, σε μια στιγμή μεγάλης έντασης και αγωνίας ενόψει της επικείμενης ατομικής έκθεσης, αλλά και μιας παραζάλης, όπως λένε, μπροστά στην ιλιγγιώδη κόκκινη επιφάνεια του τελευταίου και μοιραία ανολοκλήρωτου έργου του με τίτλο «Το Κονσέρτο».
Ο θηριώδης σε διαστάσεις πίνακας, το πιο φιλόδοξο έργο του στο μεταίχμιο αφαίρεσης και αναπαράστασης, γεννήθηκε μόλις το προηγούμενο βράδυ, όταν ο Σταλ είχε πάει να ακούσει ένα κονσέρτο. Με την έμπνευσή του αναγεννημένη, επέστρεψε στο ατελιέ του και δούλευε το έργο καθ’ όλη την υπόλοιπη μέρα, μέχρι να πέσει το φως του ήλιου και να μην μπορεί πια να συνεχίσει. Τότε έκαψε όλα τα προσχέδια με μολύβι και βούτηξε στο κενό. Πριν πηδήξει, πρόλαβε να γράψει σε μια κόλλα χαρτί: «δεν έχω τη δύναμη να ολοκληρώσω τους πίνακές μου»…
Βίνσεντ βαν Γκογκ: «Ο Κήπος του Daubigny»
Ο σκοτεινός και σημαδιακός κατά πολλούς πίνακας «Σταροχώραφο με Κοράκια» θεωρείται λανθασμένα ως το τελευταίο έργο του μεγάλου μεταϊμπρεσιονιστή ζωγράφου, καθώς σύμφωνα με την εκτεταμένη επιστολογραφία του βαν Γκογκ, η δημιουργία αυτή ολοκληρώθηκε δύο περίπου βδομάδες πριν από τον θάνατό του τον Ιούλιο του 1890. Κι έτσι αναγκαστικά ο τελευταίος πίνακάς του είναι «Ο Κήπος του Daubigny», ένα από τα τρία έργα που απεικονίζει τους πλούσιους κήπους του Charles-Francois Daubigny, ενός ζωγράφου που λάτρευε ο ολλανδός μετρ.
Το ειδυλλιακό σκηνικό του έργου έρχεται βέβαια σε τραγική αντίθεση με τον σκοτεινό ψυχισμό του βαν Γκογκ, αποκρύπτοντας εντελώς τη βασανιστική νοητική κατάσταση του καλλιτέχνη κατά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Το πρωινό της 29ης Ιουλίου 1890, ο βαν Γκογκ βγήκε έξω για να ζωγραφίσει, όπως και κάθε άλλη μέρα δηλαδή, μόνο που αυτή τη φορά κουβαλούσε πάνω του ένα γεμάτο πιστόλι. Με το οποίο αυτοπυροβολήθηκε στο στήθος, αν και η σφαίρα δεν τον σκότωσε επιτόπου: ο βαν Γκογκ πέθανε δύο μέρες αργότερα, σε ηλικία 37 ετών, παρουσία του λατρεμένου του αδερφού.
Μετά τον θάνατο του αποτυχημένου καλλιτεχνικά γιου της, η μητέρα του ξεφορτώθηκε τραγικά ένα μεγάλο τμήμα του έργου του…
