Στρατιωτικά αουτσάιντερ που θριάμβευσαν σε πείσμα των πιθανοτήτων

Οι «άλλες» Θερμοπύλες που ακούστηκαν εξίσου δυνατά με το κατόρθωμα των Σπαρτιατών!
Οι 300 του Λεωνίδα στέκουν διαχρονικό παράδειγμα ανδρείας αλλά και πολεμικού αουτσάιντερ, μετρώντας έναν εμφατικό θρίαμβο, έστω και σε συμβολικό περισσότερο επίπεδο.

Και βέβαια o άθλος των Λακεδαιμονίων δεν είναι κατά κανέναν τρόπο μοναδικός, καθώς η ιστορία του πολέμου κρύβει πολλά τέτοια διαμαντάκια στα κιτάπια της.

Παρά το γεγονός ότι η ήττα τους ήταν σίγουρη, οι παρακάτω μάχες έφεραν τα πάνω κάτω και έστεψαν νικητή το αδιαφιλονίκητο αουτσάιντερ, στέλνοντας τους μεγαλύτερους αριθμούς αλλά και την τεχνολογική ανωτερότητα του εχθρού στα αζήτητα της Ιστορίας!

Τα βρετανικά στρατεύματα στη Μάχη του Κρεσί (1346)



Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν εξίσου καταστροφική για τους Γάλλους όπως η Μάχη του Αζινκούρ κάπου 70 χρόνια πρωτύτερα, η Μάχη του Κρεσί ήταν αναμφίβολα η σημαντικότερη εμπόλεμη σύγκρουση του Εκατονταετούς Πολέμου. Οι Γάλλοι δεν είχαν δώσει καμία σημασία στο βρετανικό μακρύ τόξο, ένα όπλο που έμελλε να μετατραπεί στο σημείο καμπής των μεσαιωνικών πολέμων όταν το έβαλε στο στόχαστρο ο Εδουάρδος Γ’ το 1332.

Ο βρετανός μονάρχης υπέθεσε σωστά ότι μια ομοβροντία από βέλη θα μπορούσε να καταβάλει ακόμα και υπέρτερους στρατιωτικά στρατούς και για 14 χρόνια εκπαίδευε τους τοξότες του. Οι τοξότες ήταν εξάλλου φτηνότεροι από τη δαπανηρότατη συντήρηση των ευγενών ιπποτών με τις πανοπλίες. Και τον Ιούλιο του 1346 ήταν έτοιμος να αποδείξει στους Γάλλους τι μπορούσαν να κάνουν οι 7.000 τοξότες του (και οι 5.000 λοιποί του άντρες), κόντρα σε 36.000 σιδερόφραχτους γάλλους ιππείς!

Ο γάλλος μονάρχης Φίλιππος Δ’ ήταν μάλιστα τόσο σίγουρος για τη νίκη του (είχε το πλεονέκτημα του 3-1 στην αναλογία δυνάμεων) που περνούσε τον καιρό του φτιάχνοντας λίστες με τους άγγλους ευγενείς που σκόπευε να πιάσει αιχμαλώτους! Δεν υπολόγιζε όμως τα φαρμακερά τόξα του Εδουάρδου, τα οποία κανείς δεν είχε δει στη μάχη και δεν υπολόγιζε τι μπορούσαν να κάνουν.

Οι βρετανοί τοξότες προκάλεσαν μια «καταιγίδα» από θανατηφόρα βέλη (30.000 μέσα σε 5 λεπτά, λένε οι εκτιμήσεις), που έβγαλαν αμέσως εκτός τους γάλλους τοξότες (μπορούσαν να ρίχνουν 6-7 φορές περισσότερα βέλη από τους αντιπάλους τους), αφήνοντάς τους κατόπιν ανενόχλητους να κομματιάσουν τις σιδερένιες πανοπλίες των γάλλων ιπποτών αποδεκατίζοντάς τους κυριολεκτικά.

Η πανωλεθρία των Γάλλων μέτρησε κάπου 10.000-12.000 νεκρούς και οι Άγγλοι έχασαν μόλις μερικές εκατοντάδες άντρες. Η Μάχη του Κρεσί σήμανε το τέλος των ιπποτικών πολέμων και άφησε τη χριστιανική Ευρώπη άφωνη…

Οι σουηδοί στρατιώτες στη Μάχη του Φράουσταντ (1706)



Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο αποφασιστική ή εντυπωσιακή όσο η Μάχη της Νάρβα, εκεί δηλαδή που ο Κάρολος ΙΒ’ οδήγησε τις σουηδικές δυνάμεις του σε θρίαμβο κατά του τετραπλάσιου ρωσικού στρατού(!), η Μάχη του Φράουσταντ και η νέα σουηδική νίκη που εξασφάλισε έμελλε να είναι η τελευταία του Μεγάλου Βόρειου Πολέμου.

Πολιορκημένος από τρεις διαφορετικούς στρατούς (Ρώσοι, Δανοί-Νορβηγοί και Σάξωνες-Πολωνοί), ο νεαρός σουηδός μονάρχης έκανε τη μεγάλη διαφορά και πήρε αναπάντεχες νίκες κατά του εχθρικού συνασπισμού. Η εμφατικότερη (αν και όχι η σημαντικότερη) νίκη του έλαβε χώρα το 1706 κοντά στο Φράουσταντ της δυτικής Πολωνίας, όταν 18.000 Ρώσοι, Σάξωνες και μισθοφόροι οχυρώθηκαν απέναντι από τους 9.000 Σουηδούς.

Παρά το 2-1, ο σουηδός στρατηγός, εφαρμόζοντας για άλλη μια φορά την παροιμιώδη επιθετικότητά του στη μάχη, αιφνιδίασε με το υπέρτερο ιππικό του τον εχθρικό συνασπισμό, σπέρνοντας τον πανικό στις τάξεις του. Σάξωνες και Ρώσοι σύντομα θα εγκατέλειπαν τον πόλεμο, μετατρέποντας τη μάχη σε πραγματική σφαγή: 1.000 νεκροί Σουηδοί και άλλοι 16.000 Ρώσοι και Σάξονες! Πεντακόσιοι ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου εκτελέστηκαν αργότερα ως εκδίκηση για τις θηριωδίες των Ρώσων σε άλλα θέατρα μάχης…

Ο βασιλιάς Δαβίδ Δ’ της Γεωργίας και η Μάχη του Ντιντγκόρι (1121)



Ο Δαβίδ Δ’ ο Οικοδόμος, όπως έμεινε γνωστός για την αναγέννηση της Γεωργίας και τη Χρυσή Εποχή της, βασίλεψε από το 1089-1125, σε μια εποχή δηλαδή που τα εδάφη του δέχονταν εδώ και αιώνες τη μάστιγα των επιδρομών των Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι με ορμητήριο το σημερινό Καζακστάν έσπερναν όλεθρο και καταστροφή στη γεωργιανή γη.

Στα χρόνια του Δαβίδ Δ’ οι Σελτζούκοι είχαν πια στα χέρια του το μεγαλύτερο μέρος της αποδυναμωμένης από τις εσωτερικές διαμάχες αλλά και τις φυσικές καταστροφές (σεισμούς) χώρα. Όταν ανέλαβε λοιπόν τον θρόνο στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών, ο Δαβίδ Δ’ κάλεσε σε βοήθεια τους φεουδάρχες, έφτιαξε νέο στρατό και άρχισε να απωθεί τις επιθέσεις των Σελτζούκων, αρνούμενος να πληρώνει τους δυσβάσταχτους φόρους του κατακτητή.

Ενθαρρυμένος και από την επιτυχία της Α’ Σταυροφορίας κατά των μουσουλμανικών στρατών, ο Δαβίδ Δ’ κατέστρωσε το φιλόδοξο σχέδιό του να ανακαταλάβει την Τιφλίδα, τη σημαντική γεωργιανή πόλη και κατοπινή πρωτεύουσα του βασιλείου που βρισκόταν σε μουσουλμανικά χέρια εδώ και 500 σχεδόν χρόνια. Κι έτσι οι 56.000 άντρες του βάδιζαν τώρα κατά της πόλης και στρατοπέδευσαν στο Όρος Ντιντγκόρι, έχοντας απέναντί τους τις τουρκικές ορδές. Παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονοί του χριστιανοί παρατηρητές υπερέβαλλαν στον αριθμό των εχθρών των Γεωργιανών, οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 150.000-200.000 Σελτζούκους.

Με μια εντολή σαν αυτή που είχε δώσει ο Στάλιν στον Κόκκινο Στρατό του («Ούτε βήμα πίσω!»), ο Δαβίδ Δ’ έστησε οδοφράγματα πίσω από τους άντρες του ώστε να τους στερήσει την επιλογή της οπισθοχώρησης. Αν και δεν έμεινε εκεί, καθώς έπρεπε να σκεφτεί δαιμόνια, αν και σχετικά αντιδεοντολογικά: έστειλε 200 κατάφρακτους ιππείς στους Σελτζούκους παριστάνοντας πως ήταν αποστάτες, μόλις έφτασαν όμως στο στρατόπεδο του εχθρού, οι γεωργιανοί ιππότες σκότωσαν τους στρατηγούς και έστειλαν έτσι το ηθικό των στρατιωτών στα Τάρταρα.

Η Μάχη του Ντιντγκόρι τον Αύγουστο του 1121 κράτησε μόλις 3 ώρες και σύντομα μετατράπηκε σε σφαγή. Η Τυφλίδα έπεσε σύντομα και η Γεωργία είχε και πάλι την πρωτεύουσά της…

Το πολωνικό πεζικό στη Μάχη του Βίζνα (1939)



Οι «πολωνικές Θερμοπύλες», όπως έμεινε τελικά γνωστή η Μάχη του Βίζνα, θα έφερνε απέναντι τον μικρό αριθμό της πολωνικής φρουράς της πόλης Βίζνα με τον υπεράριθμο ναζιστικό στρατό. Παρά το γεγονός ότι η μάχη θεωρείται κοινώς ότι σηματοδότησε την έναρξη του κεραυνοβόλου πολέμου (blitzkrieg) των Γερμανών, η εισβολή στην Πολωνία έγινε όμως με παραδοσιακότερους στρατιωτικούς τρόπους.

Όπως κι αν έχει, η διαφορά στη δύναμη των δύο στρατών ήταν εκκωφαντική: 700 Πολωνοί έμειναν να φρουρούν την πόλη από την κατακτητική μανία 40.000 Γερμανών! Πρόσφατες μάλιστα ιστορικές έρευνες έστειλαν τον αριθμό των Πολωνών ακόμα και στους 360 άντρες.

Η μάχη ξέσπασε στις 7 Σεπτεμβρίου 1939 και κράτησε 2,5 μέρες! Οι Πολωνοί δεν είχαν φυσικά καμία τύχη, καθώς σύντομα ξέμειναν από πυρομαχικά και ήταν πια στο έλεος του εχθρού. Παρά το γεγονός ότι δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν, ο ηρωισμός τους έγινε ορόσημο της πολωνικής Αντίστασης. Ο αγώνας τους δεν ήταν βέβαια ολότελα χαμένος, καθώς καθυστέρησαν τον εχθρό και έδωσαν έτσι την ευκαιρία τόσο σε πολιτικούς ηγέτες όσο και πολλούς στρατιώτες να διαφύγουν στη Δυτική Ευρώπη και να συνεχίσουν από κει τον αγώνα τους κατά της ναζιστικής λαίλαπας…

Οι ιρλανδοί κυανόκρανοι του ΟΗΕ και η Πολιορκία του Τζάτοτβιλ



Το έτος είναι 1961 και η Ιρλανδία έχει μόλις γίνει δεκτή στον ΟΗΕ, καθώς η ΕΣΣΔ έβαζε συνεχώς και ανελέητα βέτο στην υποψηφιότητά της εξαιτίας της ουδετερότητας της Ιρλανδίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο. Αυτή ήταν λοιπόν η παρθενική ειρηνευτική αποστολή της Ιρλανδίας, στην οποία έμελλε να αποτελεί την πολυπληθέστερη δύναμη (υπήρχαν και μια χούφτα Σουηδοί και Ινδοί).

Οι 158 ιρλανδοί κυανόκρανοι στρατοπέδευσαν στο κρατίδιο Κατάνγκα του Κονγκό και ήταν ελαφρά οπλισμένοι, όταν διατάχθηκαν να μεταβούν στην πλούσια σε κοιτάσματα πόλη Τζάτοτβιλ ώστε να υπερασπιστούν τους ντόπιους από τους αυτονομιστές και τους βέλγους μισθοφόρους.

Έχοντας σκάψει χαρακώματα, οι ιρλανδοί κατάφεραν με το ακριβές σημάδι τους και με σποραδικές βολές με όλμο να απωθήσουν τους 3.000-5.000 αντάρτες που ήθελαν να επιτεθούν στην πόλη. Οι Ιρλανδοί μπόρεσαν το αδιανόητο: μέχρι να τελειώσει η μάχη, 1.300 μαχητές ήταν νεκροί, τραυματίες ή παροπλισμένοι! Όσο για τις ιρλανδικές απώλειες, μέτρησαν μόλις 5 τραυματίες!

Παρά τον θρίαμβό τους όμως είχαν ξεμείνει από πυρομαχικά και όταν επέστρεψαν οι αυτονομιστές, οι ιρλανδοί κυανόκρανοι δεν είχαν επιλογή παρά να κηρύξουν κατάπαυση του πυρός (ή να παραδοθούν, όλα είναι θέμα οπτικής). Το περιστατικό έγινε παγκόσμια είδηση και οι Ιρλανδοί ένιωσαν ντροπιασμένοι για τα καμώματα της ειρηνευτικής τους αποστολής.

Όταν επέστρεψαν οι κυανόκρανοι στην Ιρλανδία, μόνο με τιμές δεν έγιναν δεκτοί. Παρά το γεγονός δηλαδή ότι μια χούφτα άντρες είχαν απωθήσει, έστω και προσωρινά, μερικές χιλιάδες εχθρού! Αργότερα βέβαια η φήμη τους αποκαταστάθηκε μερικώς, κάποια στιγμή όμως έγινε γνωστή η ατάκα του στρατιωτικού τους διοικητή, Πατ Κουίνλαν, όταν όλα έμελλε να αλλάξουν και πάλι. Τι είπε ο Κουίνλαν; «Θα πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων. Μακάρι να ’χαμε κάνα ουισκάκι τώρα»…

Πηγή: http://www.newsbeast.gr