Τρεις φοιτητές στο Στρασβούργο κυνηγούν ένα στόχο και αναζητούν τον ήλιο της Ελλάδας που δεν έχουν

Η καθημερινότητά τους στη μουντή γαλλική πόλη και πώς οι ίδιοι την περιγράφουν στο newsbeast.gr.
Τρεις φοιτητές βρέθηκαν στο Στρασβούργο πριν από ένα χρόνο. Με κοινό… προορισμό. Να τελειώσουν τις σπουδές τους -όπως οι ίδιοι λένε- σε ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.

Γνωρίστηκαν και άρχισαν να κάνουν παρέα. Και μοιράζονται στιγμές καθημερινότητας στην πόλη της Αλσατίας. Για εκείνους τίποτα δεν μοιάζει με τη ζωή που έκαναν πριν φύγουν από την Ελλάδα. Αν κάτι τους λείπει περισσότερο είναι ο ήλιος. Ωστόσο έχουν ένα στόχο, όπως λένε. Να τελειώσουν αυτό που ξεκίνησαν και να πετύχουν επαγγελματικά.

Η Γεωργιάννα Κοκκίνη, σπουδάζει Ιστορία της Τέχνης. Έφυγε από την Ελλάδα καθότι το αντικείμενό της δεν έχει την αναγνώριση που θα περίμενε, και αναζήτησε την τύχη της στο εξωτερικό.

Η Κωνσταντίνα Σιαμέτη σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο και συνεχίζει στη Νομική Σχολή του Στρασβούργου. Ο άντρας της παρέας, Γιώργος Βεργιώτης, τελείωσε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο και έκανε μεταπτυχιακό στη Μετάφραση και σπουδάζει Τουριστικά, ενώ παράλληλα κάνει την πρακτική του σε ένα από τα ξενοδοχεία της πόλης.

Παρά το γεγονός ότι και οι τρεις μένουν στην ίδια πόλη οι στιγμές ελευθερίας και ανεμελιάς είναι λίγες. Η Κωνσταντίνα έχει σκεφτεί αρκετές φορές να μαζέψει τα υπάρχοντά της και να γυρίσει στην Ελλάδα. Για το Γιώργο και τη Γεωργιάννα όλα είναι ζήτημα προσαρμοστικότητας. Και όπως λένε τα έχουν καταφέρει, βρίσκοντας ο καθένας τη δική του διέξοδο στην καθημερινότητα της Γαλλίας.

Αν σε κάτι συμφωνούν και οι τρεις είναι το γεγονός ότι η παρουσία τους εκεί δεν μπορεί παρά να τους προσφέρει ευνοϊκότερες επαγγελματικές προοπτικές. Ωστόσο «οι γνωριμίες δεν μπορούν να σε διορίσουν στο γαλλικό δημόσιο ή στη Βουλή όπως θα συνέβαινε στην Ελλάδα», παραδέχεται ο Γιώργος.



Τους συναντήσαμε στο καφέ Brant. Εκεί συχνάζουν αρκετοί Έλληνες του Στρασβούργου. Περιγράφουν στιγμές μιας καθημερινότητας όπως εκείνοι τη βιώνουν μακριά από τη χώρα τους, χωρίς να αρνούνται ότι σε αρκετές των περιπτώσεων αντιμετωπίζονται ως Γάλλοι, που σε τίποτα δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους συμφοιτητές τους. Απέναντι στη γαλλική αξιοκρατία όλοι είναι ίσοι… Και ο καθένας καθορίζει την τύχη του ανάλογα με τις δυνατότητες και το πείσμα του να πετύχει.

- Γιατί αποφασίσατε να έρθετε στο Στρασβούργο;

Γεωργιάννα: Ήρθα εδώ για σπουδές. Ανέκαθεν ήταν επιλογή μου να σπουδάσω στο εξωτερικό. Συν τοις άλλοις και ο πατέρας μου είχε σπουδάσει εδώ, γεγονός που με οδήγησε σε αυτή την επιλογή. Κυρίως όμως αυτό που ήθελα, ήταν να δω πως είναι η ζωή έξω.

Κωνσταντίνα: Έφυγα για το Στρασβούργο καθότι στόχος μου ήταν να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στη Νομική. Επέλεξα το πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, δεδομένου ότι είναι ένα φημισμένο πανεπιστήμιο στον τομέα των Ευρωπαϊκών Σπουδών. Έχοντας τελειώσει γαλλικό σχολείο, γνώριζα τη γλώσσα, γι’ αυτό και η Γαλλία αποτέλεσε τη φυσική συνέχεια της πορείας μου.

Γιώργος: Ταξίδεψα στο Στρασβούργο και εγκαταστάθηκα το Σεπτέμβριο του 2014. Έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Μετάφραση. Ήταν η ποιότητα του πανεπιστημίου που με έφερε εδώ. Κυρίως όμως το επίπεδο των σπουδών ανταποκρινόταν σε αυτό που ήθελα να κάνω στη συνέχεια.



- Σας επηρέασε η κατάσταση στην Ελλάδα στην απόφασή σας να φύγετε στο εξωτερικό;

Γεωργιάννα: Αυτό που κυρίως με επηρέασε ήταν το γεγονός ότι η Ιστορία της Τέχνης δεν είναι διαδεδομένη στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τη Γαλλία.

- Φοβηθήκατε ότι ίσως στη χώρα σας δεν θα είχατε τις ευκαιρίες που σας αναλογούν;

Κωνσταντίνα: Κάποια στιγμή ναι. Ωστόσο ο κυριότερος λόγος που ήρθα εδώ ήταν επειδή ήθελα να σπουδάσω στο εξωτερικό και δη στο Στρασβούργο και ίσως να προσπαθήσω να βρω κάποιο stage στα ευρωπαϊκά όργανα. Δεν ήταν κατά κύριο λόγο η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας που με ώθησε να την εγκαταλείψω.

Γιώργος: Πίστεψα ότι σπουδάζοντας Μετάφραση θα μπορούσα να μείνω στο εξωτερικό. Αργότερα όμως κατάλαβα ότι είναι δύσκολο να δουλέψω ως μεταφραστής με μητρική γλώσσα την ελληνική και δεύτερη γλώσσα τη γαλλική σε κάποιον από τους φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, έμεινα στο Στρασβούργο και συνέχισα τις σπουδές μου στα τουριστικά. Πρόκειται για ένα κλάδο που βρίσκεται σε ανάπτυξη και στη χώρα μας και μου δίνει την ευκαιρία εάν θελήσω αργότερα να επιστρέψω στην Ελλάδα.



- Περιγράψτε μου τις βασικές διαφορές της ζωής στη Γαλλία σε σχέση με τη ζωή στην Ελλάδα.

Κωνσταντίνα: Τα πάντα είναι διαφορετικά. Ακόμα και η οργάνωση του πανεπιστημίου, το πρόγραμμα σπουδών, οι εξετάσεις, οι παρέες. Διαφορετική είναι επίσης η νοοτροπία των Γάλλων και η επαφή μας μαζί τους, καθώς και η νυχτερινή ζωή στην πόλη.

Μπόρεσα όμως να προσαρμοστώ και να περάσω καλά. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν πράγματα από την Ελλάδα. Νοσταλγώ το φαγητό, τους φίλους, τη διασκέδαση.

Γιώργος: Και το χαλαρό τρόπο ζωής! Βρισκόμαστε στην Αλσατία και δεδομένης της ιστορίας της, ο τρόπος ζωής θυμίζει πολύ τον τρόπο ζωής των Γερμανών.

Κωνσταντίνα: Το κλίμα είναι σαφώς βαρύτερο και ο κόσμος δεν είναι τόσο προσιτός όπως μπορεί να ήταν σε κάποιο άλλο μέρος της Γαλλίας. Το Στρασβούργο βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα με τη Γερμανία, σε ελάχιστη απόσταση από αυτήν.



- Θα ήθελα να συγκρίνετε το ελληνικό με το γαλλικό πανεπιστήμιο.

Γιώργος: Τελείωσα Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης. Οι σπουδές ήταν αρκετά καλής ποιότητας. Όπως υψηλού επιπέδου ήταν και τα μέσα που διαθέταμε, αλλά και οι καθηγητές.

Εδώ απογοητεύτηκα αρκετά. Κυρίως από κάποιους γάλλους καθηγητές δεδομένου ότι το πρόγραμμα είναι εν μέρει αγγλόφωνο. Και οι Γάλλοι προσπαθούν να μιλήσουν Αγγλικά, κάτι που είναι κάπως δύσκολο, καθώς δεν μιλάνε πολύ καλά τη γλώσσα. Από την άλλη πλευρά το Στρασβούργο βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης. Και οι επαγγελματικές προοπτικές που προσφέρει σε έναν άνθρωπο είναι πολύ μεγάλες.

- Είναι όντως καλή η ποιότητα σπουδών στα ελληνικά πανεπιστήμια Κωνσταντίνα;

Κωνσταντίνα: Δεν μπορώ να συγκρίνω το επίπεδο σπουδών της Γαλλίας με το επίπεδο της Νομικής Αθηνών, Θεσσαλονίκης ή Κομοτηνής. Αυτό που με ενοχλεί στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου είναι ότι αντιμετωπίζουν έναν Έλληνα ή καλύτερα έναν… ξένο, όπως αντιμετωπίζουν ένα γάλλο φοιτητή. Πολλές φορές τα πράγματα είναι απολύτως ανταγωνιστικά μεταξύ των φοιτητών. Δεν υφίσταται η σχέση που επικρατεί μεταξύ των φοιτητών στην Ελλάδα. Ίσως το παράδειγμα που θα σας δώσω να είναι απλό και πολύ καθημερινό, για εμάς όμως είναι σημαντικό. Σε ό,τι αφορά στο θέμα των σημειώσεων ή των συγγραμμάτων δεν παρέχονται δωρεάν, όπως συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Είμαστε αναγκασμένοι να αγοράζουμε τα βιβλία ή να τα συμβουλευτούμε από τη βιβλιοθήκη.

Επίσης, εάν πλησιάσω ένα Γάλλο και του πω ότι είμαι ξένος και έχω ανάγκη από βοήθεια, γιατί δεν μπορώ να κρατήσω τις ίδιες σημειώσεις, δεν είναι βέβαιο ότι θα με βοηθήσει. Είναι πολύ πιθανό να μου γυρίσει την πλάτη. Εκτός εάν γνωριζόμαστε προσωπικά.



- Η αλήθεια είναι ότι το συνάντησα κι εγώ αυτό που λέτε. Κάποια στιγμή ρώτησα ένα Γάλλο στο δρόμο προς ποια κατεύθυνση θα έπρεπε να πάω για το ξενοδοχείο μου κι εκείνος αντί να με βοηθήσει με παρέπεμψε στο χάρτη.

Κωνσταντίνα: Έτσι είναι. Τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα που μπορεί όταν ρωτήσεις κάποιον να σε οδηγήσει ακόμα και στον προορισμό σου. Δεν υπάρχει φιλότιμο εδώ. Και είναι στενόχωρο γιατί το ίδιο συμβαίνει και από την πλευρά των καθηγητών μας. Με ενοχλεί πως όταν πηγαίνω στους καθηγητές μου και τους εξηγώ ότι είμαι ξένη φοιτήτρια, μου απαντούν ότι επειδή διεκδικώ το ίδιο πτυχίο με έναν άλλο φοιτητή, με αντιμετωπίζουν όπως θα αντιμετώπιζαν μία γαλλίδα φοιτήτρια.

- Από την άλλη όμως αυτή η αντιμετώπιση είναι δίκαιη. Γιατί στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει στην ευνοιοκρατία.

Κωνσταντίνα: Δεν ζητάμε από κανέναν να μας ευνοήσει. Απλά να μας φωνάξουν παράμερα και να μας εξηγήσουν δύο ή τρία πράγματα τα οποία δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε. Καμία φορά τυχαίνει να στείλω mail σε καθηγητές μου κι εκείνοι απαντούν: «Να με ρωτούσατε στο μάθημα δεσποινίς!». Εγώ όμως δεν νοιώθω τόσο άνετα να θέσω τα ερωτήματά μου μπροστά σε κοινό 500 γάλλων φοιτητών. Ντρέπομαι. Στο κάτω κάτω δεν ζητάω να μου αποκαλύψει κανείς τα θέματα!

Γιώργος: Είναι γεγονός ότι η διαφάνεια κυριαρχεί στη Γαλλία. Και σέβονται το νόμο κατά γράμμα.

Γεωργιάννα: Φανταστείτε ότι τα γραπτά βαθμολογούνται ανώνυμα. Χωρίς να ξέρουν ποιος κρύβεται πίσω από κάθε γραπτό, καθότι τα ονόματα καλύπτονται κατά την παράδοσή τους. Και κάθε φορά νιώθουμε σαν να δίνουμε Πανελλαδικές.



- Νιώθετε ότι έχετε ίσες ευκαιρίες με τους Γάλλους;

Γιώργος: Είναι πολύ σημαντικό να μιλάει ένας Έλληνας καλά Γαλλικά για να μπορεί να έχει τις ευκαιρίες που περιγράφετε. Εγώ κάνω την πρακτική μου σε ένα ξενοδοχείο και θεωρείται πολύ σημαντικό να καλεί κάποιος και να μπορώ να συνεννοηθώ άριστα μαζί του. Να μπορεί να με εμπιστευθεί και ο εργοδότης και ο συνομιλητής μου. Άλλωστε εγώ είμαι η βιτρίνα του ξενοδοχείου εκείνη τη στιγμή.

- Τι σας λείπει από την Ελλάδα;

Και οι τρεις μαζί: Ο ήλιος!

Κωνσταντίνα: Και μία καλύτερη διοικητική οργάνωση δεν θα ήταν άσχημο να υπήρχε. Έχουμε πολλά να προσάψουμε στη Γαλλία σε ό,τι αφορά στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο νιώθουμε ασφάλεια εδώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πάντα λειτουργούν με απόλυτη συνέπεια. Το φοιτητικό επίδομα το εισπράττουμε πάντα στην ώρα του.



- Σκοπεύετε να επιστρέψετε κάποια στιγμή στην Ελλάδα;

Κωνσταντίνα: Αυτό είναι ένα ζήτημα. Μεγάλη συζήτηση…

Γιώργος: Εμένα με κυνηγάει και ο στρατός, οπότε θα επιστρέψω ούτως ή άλλως. Εάν δεν υπήρχε, δεν θα σκεφτόμουν να επιστρέψω. Θα έμενα εδώ έως τα 30-35 για να μαζέψω εμπειρίες, να δικτυωθώ και αργότερα ίσως να γύριζα στην Ελλάδα για να κάνω κάτι δικό μου.

- Σας περνάει ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να έχετε ήδη διαγράψει μία πορεία και να έχετε χτίσει την καριέρα σας στο εξωτερικό, να γυρίσετε κάποια στιγμή στην Ελλάδα και να μην αναγνωριστεί τίποτα από όσα έχετε κάνει;

Γιώργος: Μπορεί να γυρίσω στην Ελλάδα και να μην έχω το δίκτυό μου. Και το δίκτυο είναι πολύ σημαντικό για να βρει κάποιος μια δουλειά στη χώρα μας. Όπως και αν το δει κανείς έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Οι γνωριμίες είναι απαραίτητες. Τα πτυχία και η προϋπηρεσία δεν αρκούν από μόνα τους.

- Το να έχετε κάποιο γνωστό στη Γαλλία σας ανοίγει πόρτες;

Κωνσταντίνα: Ναι. Ισχύει και εδώ. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ίσως σε μικρότερο βαθμό. Εδώ όμως μετράει η γνωριμία ως γνωριμία. Δεν χρειάζεται να κολακέψουμε τον άλλο.

Γιώργος: Η αλήθεια είναι ότι η γνωριμία δεν κάνει κανέναν υπάλληλο στη Βουλή ούτε του προσφέρει θέση εργασίας στο γαλλικό δημόσιο. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι να συναντήσει τον κατάλληλο άνθρωπο για να τους στείλει ένα βιογραφικό.

- Ποια είναι η καθημερινότητά σας στο Στρασβούργο;

Γεωργιάννα: Δεν υπάρχει καθημερινή διασκέδαση. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει διάβασμα, μάθημα και επιστροφή στο σπίτι. Το πολύ πολύ να βγούμε έξω την Παρασκευή ή το Σάββατο.



Κωνσταντίνα: Οι υπόλοιπες μέρες δεν είναι καθόλου ζωντανές! Εκτός των άλλων διαβάζουμε καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς και όχι μόνο στις εξεταστικές εν αντιθέσει με την Ελλάδα.

Γιώργος: Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Θεσσαλονίκη, στο πρώτο μου πτυχίο, είχα ζωή, φίλους, έβγαινα έξω, πίναμε τις μπύρες μας, ακούγαμε τη μουσική μας.

Στο Στρασβούργο άλλαξε η ζωή μου. Και φέτος που έχω και τη δουλειά και το Πανεπιστήμιο, η ζωή μου ξεκινάει με τη δουλειά, συνεχίζεται με διάβασμα, λίγη γυμναστική και αυτό είναι. Και εγώ θα βγω μόνο την Παρασκευή ή το Σάββατο.

- Επομένως δεν υπάρχει τόσο στενή επαφή και μεταξύ σας; Δεν συναντιέστε συχνά;

Κωνσταντίνα: Έτσι είναι. Αυτό συμβαίνει και με τη Γεωργιάννα. Μπορεί να κάνουμε να βρεθούμε ακόμα και δύο ή τρεις εβδομάδες, ειδικά όσο προχωρούν τα έτη στο πανεπιστήμιο.

Έχουμε ένα πρόγραμμα από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Κι αν ξεφύγουμε, αμέσως νιώθουμε τύψεις.

Γιώργος: Ακόμα και οι δύο ώρες που μπορεί να χάσουμε για έναν καφέ είναι σημαντικές.

Κωνσταντίνα: Ώρες ώρες νιώθουμε ότι δεν ζούμε. Είναι κι αυτό κάτι που μας λείπει από την Ελλάδα.



- Δεν σας τη δίνει κάποια στιγμή με αυτή την κατάσταση, έχοντας ως μέτρο σύγκρισης μία χώρα όπως η Ελλάδα με εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής;

Κωνσταντίνα: Πολλές φορές έχω σκεφτεί να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω. Νομίζω ότι συνεχώς υπάρχει μία μάχη μεταξύ του «εγώ» και του πανεπιστημίου. Μεταξύ του «εγώ» και του Στρασβούργου.

Γεωργιάννα: Εγώ από την πλευρά μου το αντιμετωπίζω πιο ήπια. Προφανώς είναι και θέμα χαρακτήρα. Έχω ένα στόχο και των υπηρετώ.

Γιώργος: Προσωπικά βρίσκω διεξόδους στη μουσική και στη γυμναστική. Έτσι καταφέρνω να αφήνω πίσω τις δυσκολίες που συναντάω. Πάντως το Στρασβούργο έχει όλες τις προϋποθέσεις για κάποιον που θέλει να βάλει έναν στόχο και να τον πετύχει. Σε αυτό συμβάλλει και ο καιρός που είναι μουντός τις περισσότερες φορές. Έτσι αναγκάζει τον οποιονδήποτε να κατεβάσει το κεφάλι και να συγκεντρωθεί σε ό,τι κάνει.



- Καλός ο στόχος, αλλά μήπως αφήνετε στην άκρη τη ζωή;

Κωνσταντίνα: Έτσι είναι. Αλλά αυτή τη στιγμή ζούμε γι’ αυτό. Και είναι και ένα τίμημα που πληρώνουμε. Μπορεί να μην έχουμε ήλιο, αλλά εάν καταφέρουμε να πετύχουμε αυτό που έχουμε βάλει στόχο θα νιώσουμε ικανοποίηση. Όταν φτάσουμε να πετύχουμε έστω και κάτι μικρό στο πλαίσιο των σπουδών μας, νιώθουμε βασιλιάδες σε μία ξένη χώρα.

Γιώργος: Πίσω μας άλλωστε βρίσκονται οι γονείς που πληρώνουν για να σπουδάζουμε. Και πρέπει να δώσουμε λόγο στην οικογένειά μας.

Κωνσταντίνα: Στην πραγματικότητα η ενηλικίωση για εμάς έρχεται λίγο βίαια. Ζηλεύουμε λίγο τους φίλους μας που ζουν στην Ελλάδα. Ο καθένας όμως κάνει τις επιλογές του.

Πηγή: http://www.newsbeast.gr