Πορεία σε θερμοκρασία -50 βαθμών Κελσίου με στόχο την «κατάκτηση» του Νότιου Πόλου

Ο άνθρωπος που τα κατάφερε περιγράφει με χιούμορ τις δυσκολίες - Δείτε τις φωτογραφίες.
Πρώην αξιωματικός των βρετανικών ειδικών δυνάμεων SAS, ο Andy McNab είναι προφανώς εκπαιδευμένος να αντέχει πολύ περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο και να ανταπεξέρχεται σε προσκλήσεις που δεν αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι.

Επιχειρώντας ωστόσο να κατακτήσει το Νότιο Πόλο, με στόχο να ολοκληρώσει αυτό που δεν κατάφερε ο Ernest Shackleton εκατό χρόνια πριν, όταν το πλοίο του «The Endurance» χάθηκε στον πάγο, βρέθηκε αντιμέτωπος με συνθήκες που μόνο επιεικώς χαρακτηρίζονται δύσκολες.







Είναι χαρακτηριστικό πως στην 8ήμερη αποστολή του βρέθηκε σε θερμοκρασίες που έφταναν τους -50 βαθμούς Κελσίου με τον αέρα να «καίει» το δέρμα.

«Για δύο ημέρες η θερμοκρασία ήταν -50 βαθμοί λόγω του κρύου αέρα. Μια χαραμάδα στον εξοπλισμό με τον οποίο είχες καλυμμένο το κεφάλι σου μπορούσε να σου προκαλέσει έγκαυμα», περιέγραψε στη Daily Mail.



Τις υπόλοιπες ημέρες η θερμοκρασία ήταν κάπως καλύτερη αλλά και πάλι σε ακραία επίπεδα, γύρω στους -35 βαθμούς Κελσίου, με αποτέλεσμα ακόμα και απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να πηγαίνει κανείς στην τουαλέτα, να μετατρέπονται σε επικίνδυνες αποστολές.

«Μόλις στήναμε τις σκηνές μας, χρησιμοποιούσαμε κομμάτια πάγου για να μπλοκάρουμε τον αέρα και με αυτά να προστατευόμαστε», εξηγεί. «Είχαμε ειδικά σακουλάκια με ένα χημικό που έκανε ό,τι έπεφτε εκεί σε πιο στέρεο. Ήταν πάντα κάτι που έπρεπε να κάνεις στα γρήγορα λόγω του κρύου. Μόλις τελείωνες ακουμπούσες το σακουλάκι στο έλκηθρο κι αυτό πάγωνε αμέσως», περιγράφει.

«Κατά τη διάρκεια της ημέρας, αν χρειαζόταν, μπορούσες να κάνεις ό,τι είναι να κάνεις κατά τη διάρκεια των 10λεπτων διαλειμμάτων, δίπλα στο έλκηθρό σου, αλλά όσο περισσότερο αργούσες τόσο περισσότερο θα κρύωνες. Το μυστικό ήταν να αξιοποιείς το χρόνο νωρίς το πρωί. Κατά τη διάρκεια της νύχτας είχα δύο μπουκάλια νερού μέσα στον υπνόσακό μου γιατί άπαξ κι έμπαινα μέσα δεν υπήρχε περίπτωση να βγω», είναι οι συμβουλές του για τα «ραντεβού» με την τουαλέτα μέσα στην παγωνιά.

Μάλιστα, όπως εξομολογείται, επιδείκνυε το «επίτευγμά» του σε μία από τις συγκατοίκους του στη σκηνή, την 17χρονη Bea Edwards, κόρη του φίλου του: «Κάθε πρωί έβγαζα τα μπουκάλια από το sleeping bag μου και τα έβαζα δίπλα της ενώ κοιμόταν για να τα δει μόλις ξυπνήσει και να διαπιστώσει πόσο έξυπνα τα είχα γεμίσει χωρίς να κυρώσω ενώ εκείνη έβγαινε από τον υπνόσακό της για να πάει στην τουαλέτα».



Η 11μελής ομάδα τραβούσε το εξοπλισμό της για έως και 10 ώρες την ημέρα και ξεκινούσε το ταξίδι της πάντα νωρίς: «Ξεκινούσαμε στις έξι. Έχει φως όλο το 24ωρο οπότε ήταν εύκολο να σηκωθώ, να ντυθώ, να μαζέψω το sleeping bag μου και να λιώσω λίγο πάγο για τρεις σκοπούς: τσάι, ζεστό νερό για το αποξηραμένο πρωινό μας και πόσιμο νερό για την πορεία. Αυτό διαρκούσε περίπου 2,5 ώρες. Τότε φρόντιζα να πάω και τουαλέτα, πριν ξεκινήσουμε».

Η ομάδα, με επικεφαλής τον Νορβηγό εξερευνητή Rune Gjeldnes, κινείτο για 50 λεπτά καταναλώνοντας σοκολάτα και ξηρούς καρπούς.

«Στις 9:30 βγαίναμε από τις σκηνές, μαζεύαμε όλα μας τα πράγματα, ρίχναμε τη σκηνή και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Ακριβώς στις 10 αρχίζαμε το σκι, σέρνοντας πίσω μας τα έλκηθρά μας, αναμένοντας την επόμενη 10λεπτη στάση», περιγράφει ο McNab. «Εκείνη την ώρα πίναμε νερό από τα παγούρια μας και τσιμπούσαμε από τα σακουλάκια μας τροφές με πολλές θερμίδες, σοκολάτες, ξηρούς καρπούς και τέτοια. Μετά συνεχίζαμε το σκι για 50 λεπτά και πάλι από την αρχή για 8 με 10 ώρες, ανάλογα με τον καιρό. Μερικές φορές ο αέρας μας εμπόδιζε από το να συνεχίσουμε, άλλες φορές εμπόδιο ήταν το κρύο».



«Όταν τελειώναμε την πορεία, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να στήσουμε τη σκηνή και να βγάλουμε τους υπνόσακους και τα προσωπικά μας αντικείμενα. Μόλις μπαίναμε μέσα στη σκηνή προτεραιότητα ήταν να λιώσουμε πάγο για να φτιάξουμε τσάι. Μετά λιώναμε κι άλλο πάγο για να φτιάξουμε το κυρίως γεύμα μας, που ήταν συσκευασμένο σε σακουλάκια, σαν γατοτροφή. Αφού τρώγαμε λιώναμε πάλι πάγο για να έχουμε πόσιμο νερό έτοιμο και για το πρωί. Μετά βουτούσαμε στους υπνόσακους».

Για να ζεσταθεί η ομάδα κοιμόταν σε ομάδες 5-6 ατόμων και το κάθε μέλος φρόντιζε να ντύνεται με πολλές στρώσεις ρούχων διασφαλίζοντας την προστασία χεριών, κεφαλιού και ποδιών.

«Χέρια, πόδια και κεφάλι είναι αυτά που θα σε κάνουν να υποφέρεις αν παγώσουν. Φορούσα τρία ζευγάρια κάλτσες και τρία ζευγάρια γάντια», εξηγεί, «δύο ισοθερμικά εσώρουχα, μακρυμάνικη μπλούζα και ισοθερμικό παντελόνι κι από πάνω άλλα ρούχα. Κουκούλα σε όλο το κεφάλι και ‘μάσκα’ προσώπου για την προστασία κεφαλιού και προσώπου».

Όσο για τον προσανατολισμό της, η ομάδα φρόντιζε μόνο ένα πράγμα: η σκιά της να είναι μπροστά της. «Τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή του Shackleton. Δεν χρειάζονται πυξίδες ούτε δορυφορική πλοήγηση επειδή όπου και να κοιτάξεις είναι βορράς ή νότος. Οπότε, αρκεί ο ήλιος να είναι πίσω σου και είσαι σίγουρος πως πας σωστά», λέει ο McNab.

Η επίτευξη του στόχου, η άφιξη στον Νότιο Πόλο δεν ήταν μια στιγμή ενθουσιασμού επειδή έκανε πολύ κρύο. «Ήταν περισσότερο ανακούφιση παρά ενθουσιασμός. Έκανε πάρα πολύ κρύο εκείνη την ημέρα, είχε -50 βαθμούς. Κόλλησα τη γλώσσα μου στη σφαίρα που αντιπροσωπεύει τον Νότιο Πόλο, όταν φτάσεις εκεί. Ένα κομμάτι της έμεινε πίσω όταν προσπάθησα να την ξεκολλήσω…», αφηγείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια.




Πηγή: http://www.newsbeast.gr