Το Blog των AμεA (Ατόμων με Αναπηρία) - Αναπηρία - Δικαιώματα, Παροχές, Ενημέρωση και Πληροφορίες για τα Άτομα με Αναπηρία... και όχι μόνο. Ανάπηροι αλλά ίσοι - Disabled but Equal
Αμφιλεγόμενες πόζες που προκάλεσαν οργή και ενίοτε σοκ. Ο δημιουργός είχε την έμπνευση, ο φωτογράφος ή ο σκηνοθέτης, την εκτέλεσε, ο πελάτης την ενέκρινε αλλά το τελικό προϊόν δεν έφτασε ποτέ στον άμεσο αποδέκτη: τον καταναλωτή!
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου ο διαφημιστής μάλλον υπερέβαλε εαυτόν, το brain storming κατέληξε σε καταστροφή και η καμπάνια βρέθηκε κακήν κακώς, στα σκουπίδια. Τόσο χαμένο γκλάμορους! Στον κόσμο της μόδας και της διαφήμισης, η λεπτή γραμμή που χωρίζει το προκλητικό από το κοινωνικά αποδεκτό, ισορροπεί επικίνδυνα όπως ένα... πρωτόβγαλτο μοντέλο πρώτη φορά σε 12ποντα.
Σε πολλές από τις παρακάτω περιπτώσεις διαφημίσεων στον τομέα της μόδας, χρειάστηκε να επέμβει η Αρχή Διαφημιστικών Προτύπων (ASA), η οποία και γίνεται αποδέκτης καταγγελιών, για μια σειρά από καμπάνιες που είτε σόκαραν για το περιεχόμενό τους, είτε προέβαλαν λάθος κοινώς αποδεκτά, πρότυπα.
Πίσω από το «καυτό» φιλί του Πάπα Βενέδικτου και το γυμνό μοντέλο που ποζάρει για την προώθηση αρώματος, υπάρχουν οι δημιουργοί που δεν έλαβαν υπόψη τους τον αντίκτυπο που θα είχαν οι συγκεκριμένες εμπνεύσεις, από μερίδα κοινού που ίσως δεν τρέφει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το καλλιτεχνικό του όλου θέματος.
Ας δούμε κάποιες από αυτές…
Ενδοικογενειακή βία, στην καμπάνια της United Colors of Benetton. Η εταιρεία, άλλαξε τον τίτλο της φίρμας, σε Colors of Domestic Violence.
Οι τελευταίες στιγμές του David Kirby, ασθενή με AIDS, στη καμπάνια της United Colors of Benetton, το 1992.
Η καμπάνια του Calvin Klein το 1995, προκάλεσε αντιδράσεις για το ότι τόσο νεαρά μοντέλα ποζάρουν με προκλητικό τρόπο.
Η καμπάνια για το άρωμα του οίκου Yves Saint Laurent, το 2002, δέχτηκε εκατοντάδες καταγγελίες. Ο λόγος που απαγορεύτηκε είναι προφανής (η καμπάνια κυκλοφόρησε φυσικά, χωρίς το μωσαϊκό στο επίμαχο σημείο).
Το «καυτό» φιλί του Πάπα Βενέδικτου με έναν Ιμάμη «πρωταγωνίστησε» στη καμπάνια της Benetton,Unhate, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις.
Κόπηκε ως άσεμνη η διαφήμιση της Sisley, το 2001, στην οποία η Josie Maran ποζάρει πίνοντας γάλα από αγελάδα.
Η καμπάνια για το άρωμα του Tom Ford, το 2007, απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες.
Η ηθοποιός Hailee Steinfeld -14 ετών τότε- φωτογραφημένη για τη καμπάνια της Miu Miu, το 2011. Η διαφήμιση δείχνει τη νεαρή να κάθεται μόνη της, εμφανώς αναστατωμένη και να κλαίει πάνω στις γραμμές του τρένου. Απαγορεύτηκε γιατί ήταν «ανεύθυνο» εκ μέρους της εταιρίας να προβάλει μια τέτοια εικόνα που σαφώς παραπέμπει σε εικόνες αυτοκτονίας.
Η γυμνή Cara Delevingne για τη καμπάνια του νέου αρώματος, Black Orchid, του Tom Ford, αν και δέχτηκε καταγγελίες, δεν απαγορεύτηκε στο παρά πέντε.
Τα... πρεζόνια της μόδας το 2007, σε καμπάνια της Sisley.
Τα τηλέφωνα της Αρχής Διαφημιστικών Προτύπων (ASA), δέχτηκε περί τις χίλες καταγγελίες, για την αμφιλεγόμενη αυτή καμπάνια για το άρωμα Opium, του Yves Saint Laurent.
Η προκλητική πόζα ενός μάτσο άντρα σε καμπάνια της Gucci.
Η διαφήμιση της Miu Miu, απαγορεύτηκε με την αιτιολογία ότι «μετατρέπει τα παιδιά σε αντικείμενα σεξουαλικού πόθου».
Το σύμβολο της Gucci, σε αιδοίο μοντέλου, το 2003. Η έμπνευση ανήκει στον διάσημο φωτογράφο,Mario Testino.
Ο Terry Richardson έκανε πάλι το θαύμα του, φωτογραφίζοντας άλλη μια καμπάνια για λογαριασμό τουTom Ford, το 2007.
Άλλη μια αμφιλεγόμενη καμπάνια της United Colors of Benetton, το 1992.
Μια από τις πολλές καμπάνιες της Sisley, που έχουν προκαλέσει.
Ανατριχιαστικές πληροφορίες για το τεράστιο πλάσμα των θαλασσών.
Για χρόνια το γιγάντιο καλαμάρι αποτελούσε το μεγαλύτερο αίνιγμα των θαλασσών.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, οι επιστήμονες κατόρθωσαν να μάθουν πολλά για τον αρχιτευθί. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη πολλά που δεν γνωρίζουμε για το θαλάσσιο καλαμάρι.
Παρακάτω θα διαβάσετε ενδιαφέρουσες κι ανατριχιαστικές πληροφορίες για το γιγάντιο πλάσμα των θαλασσών…
Το μάτι των γιγάντιων καλαμαριών έχει το μέγεθος φρίσμπι
Το μάτι του γιγάντιου καλαμαριού αγγίζει τα τουλάχιστον 27 εκατοστά σε διάμετρο, όντας το μεγαλύτερο οποιουδήποτε πλάσματος στον πλανήτη, με εξαίρεση ίσως αυτό του κολοσσιαίου καλαμαριού. Οι οφθαλμοί του συγκεκριμένου ζώου δεν διαθέτουν την ζελοειδή ουσία που δίνει σχήμα στα μάτια των ανθρώπων. Αντίθετα, είναι γεμάτα νερό, το οποίο διαρρέει όταν το ασπόνδυλο ζώο πεθάνει. Τα μάτια του «καταρρέουν σαν μια πλαστική σακούλα», εξηγεί ο βιολόγος Dan-Eric Nilsson.
Οι βεντούζες του μπορούν να αφήσουν άσχημες πληγές
Μέγας εχθρός των γιγάντιων καλαμαριών είναι οι φάλαινες φυσητήρες. Την ώρα όμως που δέχονται επίθεση, τα γιγάντια καλαμάρια συχνά αντεπιτίθενται προκαλώντας μεγάλες, κυκλικές πληγές με τη βοήθεια των οδοντωτών δακτυλίων που έχουν σε κάθε πλοκάμι τους.
Το μέγιστο μήκος του γιγάντιου καλαμαριού
Το τεράστιο κεφαλόποδο είναι ευρέως γνωστό για το μήκος του. Σύμφωνα με τα δεδομένα που μέχρι στιγμής έχουμε συγκεντρώσει, μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 13 μέτρα! Βέβαια, υπάρχουν αναφορές που κάνουν λόγο για πλάσματα της τάξης των 18 και 21 μέτρων, δίχως όμως να έχουν επιβεβαιωθεί επιστημονικά.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα θηλυκά καλαμάρια είναι μεγαλύτερα, καθώς έχουν σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος και είναι περίπου 10 μέτρα μακρύτερα από τα αρσενικά.
Η «γλώσσα» των καλαμαριών
Τα γιγάντια καλαμάρια αντί για γλώσσα έχουν ένα όργανο που ονομάζεται «radula». Βρίσκεται μέσα στο ράμφος τους και καλύπτεται από αρκετές σειρές κοφτερών προεξοχών που ομοιάζουν με δόντια!
Τα πλοκάμια τους μπορούν να αναγεννηθούν
Το πτώμα ενός γιγάντιου καλαμαριού, που βρέθηκε στον Καναδά το 1968, διέθετε ένα μερικώς αναγεννημένο πλοκάμι. Σύμφωνα με έρευνα, «τα αναγεννημένα πλοκάμια διαφέρουν σε μήκος και πλάτος, όπως επίσης και στο μέγεθος και τη μορφή των “βεντούζων”, σε σύγκριση με τα συνηθισμένα πλοκάμια».
Οι… καρδιές των γιγάντιων καλαμαριών
Όπως όλα τα καλαμάρια, ο αρχιτευθίς διαθέτει… τρεις καρδιές! Η μία καρδιά στέλνει αίμα με οξυγόνο στο σώμα του γιγάντιου καλαμαριού, το οποίο λαμβάνεται από τις δύο μικρότερες που στέλνουν αίμα μέσα από τα βράγχια.
Το πέος του καλαμαριού πλησιάζει το ένα μέτρο
Δεν υπάρχει καταγεγραμμένο υλικό από την αναπαραγωγή του γιγάντιου καλαμαριού. Ωστόσο, οι βιολόγοι πιστεύουν ότι τα αρσενικά χρησιμοποιούν τα όργανα αναπαραγωγής τους που μοιάζουν με σύριγγες, προκειμένου να εκχύσουν σπέρμα στο «δέρμα» του θηλυκού, το οποίο το αποθηκεύει σε κύτταρα μέχρι να γονιμοποιήσει τα ωάριά της.
Ο κανιβαλισμός των γιγάντιων καλαμαριών
Ενδείξεις κανιβαλισμού μεταξύ των γιγάντιων καλαμαριών έχουν εντοπίσει οι επιστήμονες. Συγκεκριμένα, στο στομάχι ενός νεκρού αρχιτευθί εντοπίστηκαν κομμάτια καλαμαριού. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το ένα έφαγε το άλλο. Ορισμένοι επιστήμονες υποπτεύονται ότι το συγκεκριμένο καλαμάρι μπορεί να «κατάπιε» τμήματα του εαυτού του!
Ο εγκέφαλος των γιγάντιων καλαμαριών έχει σχήμα ντόνατς
Ο εγκέφαλος του αρχιτεύθι έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων εξαιτίας του περίεργου σχήματός του, καθώς στη μέση υπάρχει μια τρύπα 10 mm από την οποία περνάει ο οισοφάγος του πλάσματος.
Εξαιτίας αυτού, τα γιγάντια καλαμάρια πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικά όταν καταπίνουν, καθώς εάν γεύμα δεν έχει κοπεί σε επαρκώς μικρά κομμάτια, μπορεί να προκαλέσει βλάβη στον εγκέφαλό του.
Ας σημειωθεί πως ο εγκέφαλος του αρχιτεύθι δεν είναι και τόσο μεγάλος, καθώς ζυγίζει περίπου 100 γραμμάρια.
Η πρώτη φωτογραφία γιγάντιου καλαμαριού τραβήχτηκε… μέσα σε μπανιέρα
Το 1873, ο ιερέας Moses Harvey απέκτησε ένα νεκρό αρχιτευθί, τον οποίο απέθεσε πάνω από την κουρτίνα της μπανιέρας του και το φωτογράφησε. Ο ιερέας είχε αγοράσει το γιγάντιο καλαμάρι για 10 δολάρια από ένα ντόπιο ψαρά, ο οποίος το έβγαλε με τα δίχτυα του, στο Λονγκ Μπέι.
Η πρώτη φωτογραφία ζωντανού καλαμαριού τραβήχτηκε μόλις το 2004
Για το πρώτο «πορτραίτο» ενός ζωντανού γιγάντιου καλαμαριού έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το Σεπτέμβριο του 2004, οπότε κι ένας κάτοικος των νησιών Ogasawara τράβηξε τη φωτογραφία. Χρησιμοποιώντας ένα σκοινί δολωμένο με γαρίδα, ο ζωολόγος Tsunemi Kubodera και ο παρατηρητής φαλαινών Kyochi Mori προσέλκυσαν έναν αρχιτευθί κάτω από το σκάφος τους. Συνολικά τραβήχτηκαν 500 φωτογραφίες από μια υποβρύχια κάμερα, πριν το καλαμάρι εξαφανιστεί, αφήνοντας όμως πίσω του ένα κομμένο 5,5 μέτρων πλοκάμι.
Από την άλλη το πρώτο βίντεο με ένα ζωντανό καλαμάρι τραβήχτηκε δύο χρόνια αργότερα, το 2006. Ήταν και πάλι ο Tsunemi Kubodera, ο οποίος μαζί με το πλήρωμά του κατέγραψαν ένα νεαρό θηλυκό καλαμάρι που τράβηξαν στην επιφάνεια. «Πιστεύουμε ότι είναι η πρώτη φορά που κάποιος κατάφερε επιτυχώς να φιλμάρει ένα γιγάντιο καλαμάρι που ήταν ζωντανό», δήλωσε. «Τώρα που γνωρίζουμε πού θα τα βρούμε, πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα μελετήσουμε καλύτερα στο μέλλον».
Στη δεύτερη θέση του top 5. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κατηγοριοποιήσεις τις παραλίες. Μέχρι στιγμής έχουν φτιαχτεί λίστες με τις πιο καθαρές, με τις πιο μεγάλες, με όσες έχουν έκταση χιλιομέτρων, με όσες καλύπτονται από βότσαλο, με όσες κανείς μπορεί να απολαύσει την άμμο και πολλές ακόμη.
Ανάμεσά τους βέβαια υπάρχουν κι εκείνες που έχουν ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, αυτές που είναι κατάλληλες για γυμνισμό. Στη νέα λίστα με τις καλύτερες παραλίες για τους λάτρεις του γυμνισμού συγκαταλέγεται, καταλαμβάνοντας την δεύτερη θέση και μια ελληνική, και για την ακρίβεια κρητική, με το όνομα Κόκκινη Παραλία.
Little Beach – Μάουι
Χαρακτηρίζεται ως ένα από τα ομορφότερα μέρη στον κόσμο με κάθε παραλία του να αξίζει μια επίσκεψη. Αν όμως οι επισκέπτες επιθυμούν μια βουτιά χωρίς μαγιό δεν έχουν παρά να επιλέξουν την Μικρή Παραλία ή Little Beach, η οποία αποτελεί τον πιο δημοφιλή προορισμό για γυμνιστές.
Κόκκινη Παραλία – Κρήτη
Απέχοντας μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα Μάταλα - του ιδανικού προορισμού για τα παιδιά των λουλουδιών την δεκαετία του '70- φαίνεται πως η κόκκινη άμμος και προστατευμένα από ανέμους νερά της προσφέρονται για βουτιές χωρίς μαγιό.
Παραλία Σαμουράι – Αυστραλία
Εκτός από βουτιές και ηλιοθεραπεία η εν λόγω παραλία ενδείκνυται και για σπορ άνευ ένδυσης. Μετά από μια μικρή πεζοπορία διατίθεται για beach volley μέχρι και Frisbee.
Praia do Pinho – Βραζιλία
Ιδανική για όσους επιθυμούν το γυμνισμό αλλά απεχθάνονται τους επιτήδειους κορτάκηδες. Στα ελληνικά το όνομά της σημαίνει παραλία των πεύκων και θεωρείται μια από τις ομορφότερες παραλίες γυμνιστών στη Βραζιλία. Διαθέτει πανδοχείο γυμνιστών, μπαρ και κάμπινγκ και απαγορεύει την είσοδο σε ελεύθερους άνδρες.
Παραλία της Ταϊτής – Σαιν Τροπέ
Πολλοί ίσως θυμούνται τα φεγγάρια και τις νύχτες τρελές από το ομώνυμο τραγούδι παλαιότερων δεκαετιών με ερμηνεύτρια την Καίτη Γαρμπή. Παρόλα αυτά ακόμα και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που τους αρέσει να την βρίσκουνε μαζί στο Σαιν Τροπέ. Ως ένα από τα ακριβότερα μέρη για διακοπές στον κόσμο, δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην προβλέψει και για μια παραλία γυμνιστών. Η συγκεκριμένη μάλιστα ανήκει στις προτιμήσεις και πολλών επωνύμων ειδικά αυτή την εποχή που οι Κάννες βουλιάζουν λόγω του Φεστιβάλ.
Ο άνθρωπος που δημιούργησε δύο οικογένειες και αναρωτήθηκε γιατί άργησαν να τον συλλάβουν...
Και ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος θα δυσκολευόταν να συνθέσει μια ιστορία τόσο περίπλοκη και ενδιαφέρουσα όσο η πραγματική ζωή του Τζακ Μπάρσκι. Κατάσκοπος στις ΗΠΑ για λογαριασμό της KGB, δημιούργησε δύο οικογένειες σε δύο χώρες, ζώντας μια περίπλοκη διπλή ζωή.
Όλα τελείωσαν όταν, οδηγώντας το αυτοκίνητό του στη Νέα Υόρκη, ένας αστυνομικός του έκανε σήμα να σταματήσει. Στο παράθυρό του εμφανίστηκε ένας άνδρας με πολιτικά. «FBI, κ. Μπάρσκι, πρέπει να μιλήσουμε», του είπε, για να λάβει την απάντηση: «Συλλαμβάνομαι; Γιατί αργήσατε τόσο;».
Το κυνήγι του ανθρώπου που θεωρείται ότι είναι ο τελευταίος κατάσκοπος της KGB που δραστηριοποιήθηκε στις ΗΠΑ έληξε στον Μάιο του 1997. Είχαν περάσει 6.794 ημέρες από τότε που ο Άλμπρεχτ Ντίτριχτ, ένας πρώην κάτοικος της ανατολικής Γερμανίας, ταξίδεψε στις ΗΠΑ, αναλαμβάνοντας να κατασκοπεύσει για λογαριασμό της σοβιετικής υπηρεσίας πληροφοριών. Όταν συνελήφθη, η Σοβιετική Ένωση είχε πάψει να υπάρχει και ο Ψυχρός Πόλεμος αποτελούσε κομμάτι της ιστορίας.
Ο κατάσκοπος ήταν τότε ένας 47χρονος Αμερικανός, παντρεμένος με παιδιά και μια ήσυχη ζωή στα προάστια. Νωρίς το πρωί πήγαινε με το αυτοκίνητό του στη δουλειά, έπαιζε μπάσκετ με την κόρη του στον κήπο και καλούσε τα Σαββατοκύριακα τους γείτονες για μπάρμπεκιου. Μόνο οι εξαιρετικά παρατηρητικοί θα μπορούσαν να διακρίνουν την ελαφριά προφορά του.
Και ίσως να κατάφερνε να συνεχίσει την ίδια ζωή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν δεν υπήρχε ο Βασίλι Μιτρόκιν, ένας πρώην αρχειοφύλακας της KGB, ο οποίος κατέφυγε στο Λονδίνο το 1992 και αποκάλυψε τις ταυτότητες χιλιάδων πρακτόρων της KGB που δρούσαν ανά τον κόσμο. Ένα από τα ονόματα που αποκάλυψε ήταν του Μπάρσκι.
Επί χρόνια, το FBI παρακολουθούσε τον Τζακ Μπάρσκι, τοποθετώντας κοριούς στο σαλόνι και την κουζίνα του, κατασκοπεύοντάς τον με κιάλια, και αγοράζοντας το διπλανό του σπίτι για να τον παρατηρεί από πιο κοντά.
Ο πράκτορας της διπλανής πόρτας
Ο πράκτορας του διπλανού σπιτιού ήταν ο Τζο Ρέιλι, που εργαζόταν επί 23 χρόνια στο FBI. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Ρέιλι παρατηρούσε τον Μπάρσκι. Αρχικά μεταμφιέστηκε σε ορνιθολόγο, παρακολουθώντας τον από ένα διπλανό χωράφι. Στη συνέχεια από το διπλανό σπίτι, όπου συνέχισε την καθημερινή του ζωή, γνωρίζοντας τον Μπάρσκι από απόσταση, αποκτώντας ακόμη και μια συμπάθεια προς το πρόσωπό του. Και όλα αυτά, ενώ περίμενε μια κίνηση που θα τον προδώσει. Ήταν τελικά ένας καβγάς ανάμεσα στον κατάσκοπο και τη σύζυγό του που προκάλεσε την κατάρρευση της διπλής του ζωής. Κατά τη διάρκεια της λογομαχίας, ο Μπάρσκι φώναξε στη σύζυγό του πως, παρεμπίπτοντος, ήταν… κατάσκοπος.
Το λάθος του αυτό το πλήρωσε, αφού λίγο καιρό αργότερα συνελήφθη. Επί μία εβδομάδα ο Ρέιλι τον ανέκρινε σε ένα μοτέλ, με τον Μπάρσκι να ομολογεί τελικά όλα όσα γνώριζε για τις πρακτικές εκπαίδευσης της KGB, τον τρόπο λειτουργίας των ρώσων κατασκόπων και τον κώδικα που χρησιμοποιούσε για να στέλνει τις πληροφορίες του.
Μπάρσκι και Ρέιλι είναι σήμερα φίλοι και παίζουν γκολφ μαζί
«Κάποια στιγμή, όλοι συλλαμβάνονται, σκοτώνονται, αυτοκτονούν ή πίνουν μέχρι θανάτου», δήλωσε ο Ρέιλι. Αλλά όχι ο Μπάρσκι, καθώς ήταν εξαιρετικά χρήσιμος για το FBI. Τόσο πολύτιμος που τον άφησαν ελεύθερο. Ο Ρέιλι ήταν πεπεισμένος πως ο Μπάρσκι μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο ελεύθερος παρά φυλακισμένος.
Με την πάροδο των ετών, ο κυνηγός κατασκόπων και ο πρώην κατάσκοπος ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη σχέση. Σήμερα, παίζουν ακόμη και γκολφ μαζί!
Ζωή σαν ταινία κατασκοπείας
Η ιστορία του Μπάρσκι, την οποία παρουσιάζει το γερμανικό περιοδικό Spiegel, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί την υπόθεση μιας ταινίας κατασκοπείας. Είναι όμως καθ’ όλα πραγματική, τουλάχιστον σύμφωνα με τα όσα έχει πει ο ίδιος και τα οποία προσυπογράφει και ο Ρέιλι.
Όλα ξεκινούν με έναν νεαρό χημικό, εξαιρετικά ιδιοφυή και εμφανίσιμο, που έχει βάλει ως στόχο της ζωής του να ξεχωρίσει από το πλήθος. Όταν το 1970 θα τον πλησιάσει η KGB, εντυπωσιάζεται από την ιδέα ότι μπορεί να γίνει πράκτορας στη Δύση. «Μπορούσε να δω τον κόσμο και δεν χρειαζόταν να πάω με τους κανόνες. Μπορούσα να είμαι πάνω από τον νόμο», λέει.
Ο νεαρός Μπάρσκι
Στο Βερολίνο εκπαιδεύεται στην κατασκοπεία, για να συνεχίσει δύο χρόνια αργότερα στη Μόσχα. Έμαθε αγγλικά, απομνημονεύοντας εκατοντάδες λέξεις καθημερινά. Πίσω στην πόλη του, την Ιένα, τον περίμενε η κοπέλα του, Γκερλίντε.
Στις 8 Οκτωβρίου 1978, ο 29χρονος τότε Άλμπρεχτ Νίτριχτ, έφτασε στο Σικάγο με 6.000 δολάρια στις τσέπες του και ένα πιστοποιητικό γεννήσεως ως Τζακ Μπάρσκι, ένα αγόρι που είχε πεθάνει το 1955 σε ηλικία 10 ετών. Υπάλληλος της σοβιετικής πρεσβείας στην Ουάσινγκτον είχε συγκρατήσει το όνομα σε ένα νεκροταφείο και είχε εξασφαλίσει ένα αντίτυπο του πιστοποιητικού.
Το σχέδιο της KGB προέβλεπε να πάρει ο Μπάρσκι διαβατήριο με τη βοήθεια του πιστοποιητικού και στη συνέχεια να ξεκινήσει να εργάζεται ως επιχειρηματίας, εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερες γνωριμίες με πολιτικούς ή γενικότερα ανθρώπους επιρροής. Στόχος ήταν επίσης να αποκτήσει σχέσεις με τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, Ζμπίγκνιεβ Μπρεζίνσκι, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και στη συνέχεια να τον κατασκοπεύσει.
Το φιλόδοξο σχέδιο απέτυχε σύντομα, αφού ο Γερμανός δεν κατάφερε να λάβει αμερικανικό διαβατήριο. Η KGB δεν τον είχε προετοιμάσει για την αμερικανική γραφειοκρατία.
Ο Άλμπρεχτ Ντίτριχτ όμως δεν το έβαλε κάτω. Συστηνόταν ως Τζακ Μπάρσκι και έπιασε αρχικά δουλειά ως μεταφορέας δεμάτων και εγγράφων με ποδήλατο στη Νέα Υόρκη. Μετά από λίγο καιρό κατάφερε να εξασφαλίσει και αριθμό κοινωνικής ασφάλισης, κάνοντας το πρώτο βήμα για την εξασφάλιση της αμερικανικής υπηκοότητας. Σπούδασε επιστήμη των υπολογιστών και άρχισε να δουλεύει ως προγραμματιστής σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Όταν τον ρωτούσαν από πού είναι, απαντούσε Νιου Τζέρσι. Αν ρωτούσαν για την προφορά του, έλεγε πως η μητέρα του ήταν Γερμανίδα.
Τα βράδια έφτιαχνε τα προφίλ πιθανών νέων πρακτόρων, συνέτασσε πολιτικές εκτιμήσεις, ενώ κατασκεύαζε και συσκευασίες καμουφλαρισμένες ως πέτρες, όπου τοποθετούσε φωτογραφίες και μικροφίλμ. Όλα αυτά τα έκρυβε στη συνέχεια σε ένα πάρκο της πόλης, για να τα παραλάβουν άλλοι πράκτορες. Κάθε Πέμπτη, στις 09:15 το πρωί, καθόταν στο σπίτι του με το ραδιόφωνο βραχέων κυμάτων και λάμβανε μηνύματα από τα κεντρικά της KGB στη Μόσχα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν η κλοπή ενός κώδικα προγραμματισμού, την ταυτότητα του οποίου δεν μπορεί να αποκαλύψει σήμερα. Σύμφωνα με τον Μπάρσκι, ήταν εξαιρετικά σημαντικός από οικονομικής απόψεως για τη Σοβιετική Ένωση.
Δύο οικογένειες σε δύο χώρες
Ο Μπάρσι δεν είχε όμως μόνο μια ζωή, εκείνη στις ΗΠΑ. Είχε και μια δεύτερη στη Γερμανία. Είχε κάνει δύο γάμους και είχε φτιάξει δύο οικογένειες. Στη Γερμανία, είχε παντρευτεί τη Γκερλίντε το 1980 και είχαν έναν γιο, τον Ματίας. Ο Ντίτριχτ επέστρεφε στην ανατολική Γερμανία κάθε δύο χρόνια για τρεις εβδομάδες και η Γκερλίντε τον περίμενε. Στις ΗΠΑ, είχε παντρευτεί την Πενέλοπε το 1986 με την οποία είχε κάνει δύο παιδιά, την Τσέλσι και τον Τζέσι.
Με τη σύζυγό του Πενέλοπε
«Έκανα καλή δουλειά διαχωρίζοντας τους δύο. Ο Μπάρσκι δεν είχε καμία σχέση με τον Ντίτριχτ και ο Ντίτριχτ δεν ήταν υπεύθυνος για τον Μπάρσκι», θυμάται ο ίδιος.
Το 1986 επισκέφτηκε τη Γκερλίντε και τον Ματίας στην ανατολική Γερμανία για τελευταία φορά. Σε ένα γράμμα προς τη μητέρα του, ο Ντίτριχτ έγραφε πως σε δύο χρόνια θα τελείωνε η δουλειά του και θα επέστρεφε. Εκείνη πίστευε πως ο γιος της εργάζεται ως επιστήμονας στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ. Αυτή ήταν και η επίσημη ιστορία που είχε πει ο Ντίτριχτ στην οικογένειά του και στους φίλους του στην ανατολική Γερμανία.
Τότε όμως η KGB τον διέταξε να επιστρέψει στην ανατολική Γερμανία, πιστεύοντας πως δεν θα ήταν πλέον χρήσιμος στις ΗΠΑ. Θα του έδιναν διαβατήριο και χρήματα, τα οποία θα έβρισκε σε ένα δοχείο λαδιού σε ένα μονοπάτι. Ο Μπάρσκι υποστηρίζει πως ουδέποτε τα βρήκε και άλλωστε δεν ήθελε να επιστρέψει πίσω.
Είπε στους υπευθύνους του πως ήταν φορέας του HIV και πως έπρεπε να παραμείνει στις ΗΠΑ για τη θεραπεία. Η απειθαρχία του είχε ως αποτέλεσμα να καταδικαστεί με τη θανατική ποινή και ο ίδιος θυμάται το 1988 έναν άνθρωπο της KGB να τον προσεγγίζει στη Νέα Υόρκη και να τον προειδοποιεί πως αν δεν επιστρέψει θα πέθαινε. Αποφάσισε, ωστόσο, να το ρισκάρει...
Η μητέρα του όμως προσπάθησε να τον εντοπίσει, επικοινωνώντας με την πρεσβεία της ανατολικής Γερμανίας στη Μόσχα και αναζητώντας τον μέσω της ρωσικής τηλεόρασης. Έγραψε ακόμη και στον Μιχαήλ Γκρομπατσώφ. Το 1996, το υπουργείο Εξωτερικών εξακρίβωσε πως η ιστορία του Ντίτριχτ δεν ευσταθούσε. Το πρόγραμμα στο Μπαϊκονούρ για το οποίο υποτίθεται πως εργαζόταν είχε ολοκληρωθεί το 1978. Η μητέρα του διαγνώστηκε με Πάρκινσον και πέθανε γνωρίζοντας πως ο γιος της της είχε πει ψέματα.
Ο Μπάρσκι με τα παιδιά του Τζέσι και Τσέλσι
Η Γκερλίντε, στο μεταξύ, είχε μάθει πως ο σύζυγός της ήταν μυστικός πράκτορας. Κάποια στιγμή τον κήρυξε αγνοούμενο και πήρε διαζύγιο. Ο γιος της Ματίας γνώρισε την ετεροθαλή αδερφή του Τσέλσι, όταν μετά τα 18α γενέθλιά της ο Μπάρσκι της ομολόγησε πως ήταν κατάσκοπος και πως έχει έναν αδερφό στη Γερμανία. Η Τσέλσι επικοινώνησε μαζί του και ο Ματίας ταξίδεψε το 2005 στις ΗΠΑ για να τη συναντήσει. Συναντήθηκε και με τον πατέρα του, για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια. Επρόκειτο για μια συνάντηση που επισκίασε ο θυμός και πολλά θέματα που έπρεπε να βρουν απαντήσεις.
Ο Μπάρσκι και η Πενέλοπε πήραν διαζύγιο. Είναι σήμερα παντρεμένος για τρίτη φορά με τη Σόνα και έχουν μια κόρη τεσσάρων ετών. Το 2014, 36 χρόνια αφότου πάτησε σε αμερικανικό έδαφος, έγινε αμερικανός πολίτης και του επιτράπηκε να κρατήσει το «κλεμμένο» του όνομα, χάρη στη βοήθεια του Τζο Ρέιλι.
Δείτε τη συνέντευξη που παραχώρησε τον περασμένο Μάρτιο στο CNBC...
Όταν οι λογοτεχνικοί αστυνομικοί επιθεωρητές βρίσκουν τον αληθινό μάστορά τους!. Είναι γεγονός ότι ο λογοτεχνικός ντετέκτιβ έχει μπολιάσει τη φαντασία μας τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα, με μια μακρά σειρά από δαύτους να λύνουν μυστηριώδεις υποθέσεις με τα δαιμόνια χαρίσματα και την εξίσου παροιμιώδη παρατηρητικότητά τους.
Όλα φαίνεται να τα ξεκίνησε ο σπουδαίος πρίγκιπας του μακάβριου Έντγκαρ Άλαν Πόε, καθώς οι πρώιμες ιστορίες του με τον παρισινό επιθεωρητή Ογκίστ Ντιπέν επηρέασαν όλες τις κατοπινές γενιές συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας, προαναγγέλλοντας έτσι τη γέννηση του Σέρλοκ Χολμς.
Κι όμως, ακόμα κι εδώ η πραγματικότητα φαίνεται ότι ξεπερνά τη μυθοπλασία, καθώς η νεότερη ιστορία είναι γεμάτη από αληθινούς ντετέκτιβ που εξιχνίασαν δύσκολες υποθέσεις και έλυσαν εγκληματικούς γρίφους που θα ζήλευαν ακόμα και οι λογοτεχνικοί ομόλογοί τους.
Στα χρόνια τους, έγιναν αστυνομικοί θρύλοι και κούνησαν αποτρεπτικά το δάχτυλο στους επίδοξους κακοποιούς, καθώς όλοι ήξεραν ότι δύσκολα θα ξέφευγες αν σε έβαζαν στον μεγεθυντικό φακό τους…
Μαρσέλ Γκιγιόμ
Όταν τα έργα και οι ημέρες σου ως αστυνομικός ερευνητής λειτουργούν ως έμπνευση για τον ανεπανάληπτο επιθεωρητή Μεγκρέ του Ζορζ Σιμενόν, τότε ξέρεις ότι πρέπει να τα έχεις καταφέρει πολύ καλά στην ντετεκτιβίστικη ζωή σου! Κι αυτό ακριβώς έκανε ο κορυφαίος γάλλος επιθεωρητής Μαρσέλ Γκιγιόμ. Γεννημένος στη γαλλική ύπαιθρο το 1871, ο Μαρσέλ βρέθηκε κάποια στιγμή στο Παρίσι και ήταν ο πεθερός του που τον εξανάγκασε λίγο-πολύ να μπει στο επάγγελμα, αστυνομικός καθώς ήταν και ο ίδιος.
Σύντομα ο αστυνομικός επιθεωρητής ανέβηκε τα σκαλιά της ιεραρχίας στη Σουρετέ καθώς είχε δύο ικανότητες που στερούνταν οι συνάδελφοί του: ήξερε τους δρόμους του Παρισιού όπως κανείς και έλυνε όλες μα όλες τις υποθέσεις του! Για δεκαετίες ολόκληρες μόστραρε τα ερευνητικά του χαρίσματα και απέκτησε τη φήμη του μεθοδικού και υπομονετικού επιθεωρητή, με ποσοστό εξιχνίασης που δεν είχε όμοιό του σε όλη τη Γαλλία.
Στο βαρύ πυροβολικό της γαλλικής αστυνομίας ανατέθηκαν οι πλέον πολύκροτες υποθέσεις φόνων και ο ίδιος σήκωσε πρόθυμα το γάντι, φέρνοντας τους περισσότερους ενώπιον της δικαιοσύνης. Στο παλμαρέ του περιλαμβάνονταν εξιχνιάσεις διαβόητων δολοφονιών, οικογενειακά εγκλήματα, υποθέσεις με κατά συρροή δολοφόνους, ακόμα και οικονομικές απάτες είχε λύσει, με πολλές από αυτές να τον φέρνουν αντιμέτωπο ακόμα και με τα υψηλά κλιμάκια της γαλλικής κοινωνίας, τους ανθρώπους που κινούσαν τα σκοτεινά νήματα πίσω από την πολιτική εξουσία.
Όταν έφυγε από τον κόσμο το 1963, ο Σιμενόν δήλωσε συντετριμμένος για τον θάνατο του «μεγάλου αδελφού του Μεγκρέ», όπως τον χαρακτήρισε παραδεχόμενος στην ανοιχτή επιστολή του όχι μόνο την έμπνευση που άντλησε από τον μεγαλύτερο ντετέκτιβ της Γαλλίας, αλλά και το γεγονός ότι ο Γκιγιόμ του δίδαξε τις ανακριτικές τεχνικές και άλλα πολλά, με τους δυο άντρες να συνδέονται τελικά με βαθιά φιλία. Ο Σιμενόν, ως φόρο τιμής, τον αναφέρει μάλιστα δύο φορές στις περιπέτειες του επιθεωρητή Μεγκρέ, με τη δεύτερη να θέλει τον μυθιστορηματικό του ήρωα να αναφέρεται στον ανώτερό του, τον αρχι-επιθεωρητή Γκιγιόμ!
Ιγνάτιος Πολάκι
Ο άνθρωπος που λάτρευε το μυστήριο όσο λίγοι πέρασε δεκαετίες διαλευκαίνοντας υποθέσεις απάτης, όταν δεν όργωνε την Ευρώπη για να συλλάβει διεθνείς φυγάδες και καταζητούμενους στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη! Γέννημα-θρέμμα Ούγγρος (1828), εξορίστηκε κάποια στιγμή από την πατρίδα του και βρήκε νέο σπίτι στην Αγγλία, σε κάτι που μόνο ως συμφορά μπορούσε να λογιστεί για τους βρετανούς κακοποιούς.
Το μεγαλύτερο όνομα στα αστυνομικά χρονικά της βικτοριανής Αγγλίας ιδιώτευε βέβαια, αν και λειτούργησε αναρίθμητες φορές ως σύμβουλος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου. Το 1881 περιλήφθηκε σε θεατρικό των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν και πέρασε στη δραματουργική αιωνιότητα, αν και είχε ήδη γίνει θρύλος, συναναστρεφόμενος με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Λονδίνου, όπως ο ίδιος ο Κάρολος Ντίκενς!
Η φήμη του Πολάκι εκτοξεύτηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα για ντετέκτιβ κατά το 1860-1870, όταν η Σκότλαντ Γιαρντ του χτυπούσε συνεχώς την πόρτα, ιδιαίτερα σε υποθέσεις με εγκληματίες από διαφορετικά εθνοτικά πλαίσια, μιας και ο Πολάκι μιλούσε έξι γλώσσες! Αυτό, σε συνδυασμό πάντα με τα αχτύπητα ψυχολογικά προφίλ που σκιαγραφούσε για τους εγκληματίες, τον έκαναν απαράμιλλο ντετέκτιβ. Αν και ο ίδιος ήταν τελείως αινιγματική προσωπικότητα και ενδεικτικό εδώ είναι το γεγονός ότι παραιτήθηκε το 1882, στον απόλυτο κολοφώνα της δόξας του!
Εξάρθρωσε κυκλώματα κρατικής κατασκοπείας και σπείρες ολόκληρες κακοποιών, αν και δεν είχε κανένα πρόβλημα να προσφέρει τις δαιμόνιες υπηρεσίες του και σε πιο ταπεινές υποθέσεις, όπως διαζύγια και περιπτώσεις συκοφαντίας. Το όνομά του έφτασε να γίνει συνώνυμο της σχεδόν ιεροεξεταστικής ανάκρισης και μπήκε σύντομα στο στόμα του λαού…
Γουίλιαμ Φέρμπερν
Ήταν στη διάρκεια του Μεσοπολέμου που η κινεζική Σαγκάη μετατράπηκε σε μια από τις πλέον επικίνδυνες πόλεις της υφηλίου, φιλοξενώντας πολλά στρατηγεία κυκλωμάτων λαθρεμπορίας, την ίδια στιγμή που στις κακόφημες συνοικίες της πωλούνταν και αγοράζονταν τα πάντα, από γυναίκες μέχρι ναρκωτικά και όπλα. Και τότε στάλθηκε στο παγκόσμιο άντρο της ανομίας ο βρετανός στρατιώτης Φέρμπερν (γεννήθηκε το 1885), ο οποίος έφτασε στη Σαγκάη έχοντας περάσει μπόλικα χρόνια στους Πεζοναύτες της Αγγλίας.
Με το που πάτησε το πόδι του στο έκνομο κινεζικό έδαφος, ο Φέρμπερν εντάχθηκε στη Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάης, αν και έμαθε αμέσως ότι το να κυκλοφορείς στους δρόμους της πόλης ντυμένος σαν αστυνομικός εγκυμονούσε απίστευτους κινδύνους. Όχι ότι αυτό του στέρησε βέβαια τη δυνατότητα να εμπλακεί σε περισσότερες από 600 μάχες με κινέζους λαθρέμπορους και κακοποιούς, αν και φάνηκε ότι μόνος του δεν θα μπορούσε να τα βάλει με το ισχυρό οργανωμένο έγκλημα της πόλης.
Κι έτσι έγινε αρχηγός της αστυνομίας, αναδιοργάνωσε τη λειτουργία της, εκπαίδευσε προσωπικά τους ράμπο του και ίδρυσε τις πρώτες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις (αλλά και σώματα καταστολής) που έβλεπε ποτέ ο κόσμος! Από το 1927-1940, έχοντας ήδη καταλήξει στη δική του εκδοχή πολεμικών τεχνών (που την είπε Defendu) και στο μαχαίρι μάχης που θα υιοθετούσε κατόπιν η SAS αλλά και οι κομάντο των Συμμάχων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο δαιμόνιος σερίφης έβαλε τάξη στην πόλη, αν και τα παράσημα τιμής, βλέπε μαχαιριές και ουλές, κάλυπταν στο τέλος όλο του το σώμα.
Ήταν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όμως όταν θα λειτουργούσε ως ντετέκτιβ, καθώς στρατολογήθηκε στις τάξεις των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών εξαρθρώνοντας κυκλώματα κατασκοπείας και συλλαμβάνοντας μπόλικους πράκτορες. Λέγεται ότι τα πρωτόγνωρα στρατιωτικά του χαρίσματα ξεπερνιόνταν μόνο από την ευφυΐα του στην εξιχνίαση υποθέσεων και το ξεχέρσωμα πρακτόρικων κύκλων, με τον Ίαν Φλέμινγκ να τον χρησιμοποιεί ως έμπνευση για τη γέννηση του τζεϊμσμποντικού Q!
Ίζι Αϊνστάιν και Μο Σμιθ
Τα τρανά λαγωνικά της αμερικανικής Ποτοαπαγόρευσης ήταν δυο μεσόκοποι κύριοι της νεοϋορκέζικης αστυνομίας που κατάφεραν μεταξύ 1920-1925 να συλλάβουν 4.932 παραβάτες, λαθρέμπορους και κακοποιούς, να κατασχέσουν όχι λιγότερα από 5 εκατομμύρια μπουκάλια παράνομου αλκοόλ και να μοστράρουν ένα πρωτοφανές ποσοστό καταδίκης που έφτανε στο 90%! Πριν γίνουν βέβαια οι πρωτοκλασάτοι ντετέκτιβ της Ποτοαπαγόρευσης, ο εβραίος μετανάστης από την Αυστρία Ιζιντόρ Αϊνστάιν ήταν γυρολόγος και αργότερα ταχυδρομικός υπάλληλος, την ίδια ώρα που ο συνεργάτης του Μο Σμιθ ήταν ιδιοκτήτης καπνοπωλείου.
Όταν οι δυο τους θέλησαν να εργαστούν για το Γραφείο Ποτοαπαγόρευσης με αμοιβή 40 δολαρίων τη βδομάδα, οι επικεφαλής δεν ενθουσιάστηκαν ακριβώς, αν και οι κατοπινοί ντετέκτιβ κατάφεραν να τους πείσουν στην ίδια ακριβώς λογική: ποιος κακοποιός θα υποπτευόταν ποτέ δυο χοντρομπαλάδες μεσόκοπους τύπους ως μυστικούς αστυνομικούς! Σύντομα οι δυο επιθεωρητές έγιναν αχτύπητοι στις μεταμφιέσεις και μπορούσαν να κρύβονται σε κοινή θέα, παρά το γεγονός ότι κάποια στιγμή οι φωτογραφίες τους κρέμονταν σε κάθε παράνομο αποστακτήριο και κρυμμένο μπαρ της εποχής.
Αρκετά τραγικά, δεν ήταν οι εγκληματίες που βύθισαν την καριέρα τους στα τάρταρα, αλλά οι συνάδελφοί τους, οι οποίοι ζήλευαν ολοένα και πιο πολύ τις ένδοξες επιτυχίες τους κατά του οργανωμένου εγκλήματος και του λαθρεμπορίου αλκοόλ. Αντίθετα βέβαια με τους μυθιστορηματικούς ντετέκτιβ που βασίζονταν στη νευρωτική διάνοιά τους για να εξιχνιάζουν τις υποθέσεις, το δίδυμο μετρούσε επιτυχίες επειδή δούλευε όλη μέρα και όλη νύχτα, διαθέτοντας ευρύ κύκλο πληροφοριοδοτών και ξέροντας όλα τα κατατόπια.
Τον δικό του ρόλο έπαιξε φυσικά το γεγονός ότι ο Αϊνστάιν μιλούσε εβραϊκά, γερμανικά, ουγγρικά και λίγα κινέζικα, διευκολύνοντας καθοριστικά τις επαφές του με τις μειονοτικές ομάδες, την ίδια στιγμή που ο Μο ήταν παλιός μποξέρ και τα μούσκουλα τώρα του διδύμου. Όπως είπαμε, ήταν από τη ζήλια των συναδέλφων τους που δεν ανανεώθηκαν τα συμβόλαια των καλύτερων ντετέκτιβ της Αμερικής, οι οποίοι μετά τις αστυνομικές τους επιτυχίες έγιναν ασφαλιστές!
Ντέιβ Τόσι
Όταν το όνομά σου δίνει ζωή στον σκληροπυρηνικό, αντισυμβατικό και βρόμικο ντετέκτιβ Χάρι Κάλαχαν αλλά και στον υπολοχαγό Φρανκ Μπούλιτ (Στιβ ΜακΚουίν) στο «Bullit» του 1968, τότε ξέρεις ότι τα έχεις καταφέρει ως ντετέκτιβ! Ο λόγος για τον θρύλο της Αστυνομίας του Σαν Φρανσίσκο, Ντέιβ Τόσι, ο οποίος από το 1952-1983 μέτρησε πάμπολλες επιτυχίες, εξιχνίασε εγκλήματα και ενέπνευσε πολλούς να ακολουθήσουν τα χνάρια του.
Πάντοτε καλοντυμένος, μεθοδικός και λεπτολόγος, ο Τόσι φορούσε μονίμως τη θήκη-σήμα κατατεθέν για το «σιδερικό» του στον ώμο και μασουλούσε διαρκώς κρακεράκια, όταν δεν έλυνε τις υποθέσεις τη μία πίσω από την άλλη. Αν και στα παγκόσμια χρονικά θα περνούσε από την εμπλοκή του στην υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου του ζωδιακού κύκλου, το μεγάλο αγκάθι της καριέρας του.
Από τον Δεκέμβριο του 1968-Οκτώβριο του 1969, ο Δολοφόνος του Ζωδιακού Κύκλου τρομοκράτησε το Σαν Φρανσίσκο με μια σειρά ειδεχθών εγκλημάτων, παίζοντας με τις διωκτικές αρχές μέσω των επιστολών και των κρυπτογραφημάτων που άφηνε στους ανατριχιαστικούς φόνους του. Ο Τόσι τον κυνήγησε λυσσαλέα για χρόνια, παρακολούθησε περισσότερους από 2.500 πιθανούς υπόπτους, έφερε μπόλικους από δαύτους ενώπιον του ανακριτή, αν και οι κοπιώδεις προσπάθειές του δεν στέφθηκαν με επιτυχία.
Παρά το γεγονός ότι έγινε γνωστός για τη συγκεκριμένη υπόθεση, η οποία τον ανάγκασε τελικά σε παραίτηση λίγο αργότερα, ο πραγματικός Βρόμικος Χάρι ήταν αχτύπητος επιθεωρητής, τόσο φοβερός που του ζήτησαν κάποια στιγμή να ρίξει μια ματιά στις δολοφονίες του Τζον Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ! Σήμερα, στα 83 του, συνεχίζει να δηλώνει «στοιχειωμένος» από τον Δολοφόνο του Ζωδιακού Κύκλου…
