Η ζωή μετά από την απόπειρα αυτοκτονίας

Πώς είναι η ζωή μέσα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα.
Μια απόπειρα αυτοκτονίας είναι θέμα ταμπού- μια εκκωφαντική σιωπή που ακολουθεί όλους εκείνους τους ανθρώπους που αποφάσισαν να τερματίσουν τη ζωή τους. Η φοιτήτρια φωτογραφίας από την Ολλανδία, Laura Hospes, αποφάσισε να δώσει στο κοινό μια «γεύση», για το πώς είναι η ζωή μετά από μια τέτοια εμπειρία, μέσα από μια σειρά από πορτραίτα λίγους μήνες μετά τη δική της απόπειρα αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια εγκλεισμού της σε ψυχιατρική κλινική.

«Ήμουν 20 χρονών, σπούδαζα φωτογραφία και, όπως λένε, ζούσα τη ζωή στο έπακρο. Αλλά αυτός δεν ήταν ο αληθινός μου εαυτός. Στην πραγματικότητα, προσπαθούσα να βάλω τέλος στη ζωή μου, να σταματήσω τον πόλεμο μέσα στο κεφάλι μου. Έπασχα από διατροφικές διαταραχές για μερικά χρόνια», γράφει στο blog της αναφορικά με το πρότζεκτ της που τιτλοφορείται UCP-UMCG, που είναι το όνομα του ψυχιατρείου της.

Η νεαρή συνεχίζει τη περιγραφή της, τονίζοντας: «Μετά από εντατική θεραπεία, έγινα καλά και μπορούσα να επιστρέψω στις σπουδές μου. Ένα χρόνο μετά, ωστόσο, έπρεπε να αποδεχθώ πως η νοητική μου υγεία ήταν ακόμα σε τραγική κατάσταση και έψαξα για άλλον ψυχοθεραπευτή. Με αυτόν τον γιατρό, που νόμιζε πως ακόμα πάσχω από διατροφικές διαταραχές, επιβίωσα μαζί με την κλονισμένη μου υγεία για περίπου ένα χρόνο», γράφει και συνεχίζει:

«Ένα πρωινό, λοιπόν, αποφάσισα να πω αντίο στη γάτα μου και έπεσα να ‘κοιμηθώ’για τα καλά. Αυτό τουλάχιστον ευχόμουν. Ωστόσο, ξύπνησα στο νοσοκομείο και παραδέχτηκα τι έκανα σε μια συνεδρία μετά από την ανάρρωσή μου».

Η ίδια θέλει να δείξει με τα έργα της, πώς είναι η κατάσταση εντός των ψυχιατρείων: «Οι άνθρωποι στα ψυχιατρικά ιδρύματα δεν είναι τρελοί, αλλά πιστεύουν πως θα τρελαθούν. Και αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα, που είχα ποτέ», καταλήγει.
















Πηγή: http://www.newsbeast.gr