Θεοπάλαβες εφευρέσεις που οι παππούδες μας θεώρησαν αριστουργήματα

Ακραίες δημιουργίες με ρετρό αισθητική και ακόμα πιο ρετρό πρακτικότητα.
Πολλοί έχουν ευτυχήσει να δουν το προϊόν της δημιουργικής τους σκέψης να αποκτά πνοή, αλλάζοντας περισσότερο ή λιγότερο τον κόσμο με τη φαντασία και την επινοητικότητά τους.

Η τεχνολογική πρόοδος είναι μια ωραία ιστορία από μόνη της, αν και εδώ θα μιλήσουμε για τις παρυφές της, εκεί δηλαδή που ο ακραίος ανθρώπινος νους συναντιέται με την εμπορική καπατσοσύνη.

Ιδέες που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από το μυαλό τρελού επιστήμονα συνάντησαν την επιχειρηματική δεξιότητα εξίσου τρελών εμπόρων, κι έτσι κυκλοφόρησαν στην αγορά μια σειρά από εξωφρενικά προϊόντα που οι παππούδες μας επέμεναν να βλέπουν αναγκαία.

Άπαιχτες συσκευές δηλαδή σαν…

Η χύτρα των αναθυμιάσεων



Φαίνεται πως η μηχανοκίνητη μαγειρική πάει χέρι χέρι με την αυτοκίνηση, καθώς υπάρχει από τα σπάργανα της τετράτροχης περιπέτειας του ανθρώπου! Επιστροφή στον Ιούνιο του 1930 λοιπόν, όταν το περιοδικό «Modern Mechanix» φιλοξένησε τη διαφήμιση της χύτρας ταχύτητος που προσαρμοζόταν στον πίσω προφυλακτήρα του αμαξιού και το στόμιό της συνδεόταν με την εξάτμιση! Η ιδέα ήταν απλή: τα «ζεστά αέρια» της εξάτμισης θα ζέσταιναν τη χύτρα μαγειρεύοντας φρέσκο και υγιεινό φαΐ σε χρόνο-ρεκόρ.

Όπως το έλεγε μάλιστα και ο εφευρέτης, μια ωρίτσα διαδρομής φτάνει και περισσεύει για μαγείρεμα κρέατος και λαχανικών…

Ο δημιουργός των λακκακιών



Τα λακκάκια στο πρόσωπο ήταν άλλοτε δείγμα ομορφιάς και καλοζωίας και πολλές κυρίες τα ήθελαν στα μάγουλά τους ασορτί με το καλό βραδινό συνολάκι. Για τους ανθρώπους που δεν τους προίκισε λοιπόν η Φύση με τις φυσικές εγκοπές στα μάγουλα και το σαγόνι, ήρθε ο εφευρέτης να δώσει τη λύση με κάτι που έμοιαζε με μεσαιωνική συσκευή βασανισμού.

Παντενταρισμένο στη Νέα Υόρκη το 1923, το καινοτόμο προϊόν προσαρμοζόταν σε αυτιά και πηγούνι για να παρέχει ασύστολο πόνο στα μάγουλα, καθώς τα δύο έμβολά του πίεζαν τα σημεία που θα εμφανίζονταν τα τεχνητά λακκάκια. Με συνεχή χρήση, έλεγε η ρεκλάμα, ο χρήστης θα είχε σύντομα ένα ζευγάρι υπέροχων λακκακιών! Ποιος θα περίμενε ότι ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος, που έλεγξε κάποια στιγμή το προϊόν, θα το έβρισκε εντελώς άχρηστο και παραπλανητικό;

Το φονικό άροτρο



Ο εμφύλιος πόλεμος μαινόταν στις ΗΠΑ εδώ και κάνα χρόνο όταν δύο Νεοϋορκέζοι βρήκαν τη λύση για τους έρμους τους αγρότες που κινδύνευαν από τις εχθροπραξίες: ένα μεταλλικό αλέτρι με ένα όπλο προσαρμοσμένο πάνω του (η πατέντα δεν ξεκαθαρίζει το διαμέτρημά του)! Οι δυο τους το ήθελαν ιδανικό για «τους αγρότες των συνόρων, που αντιμετωπίζουν άγριες διαμάχες και ανταρτοπόλεμο».

Το όπλο είχε βέβαια εξαιρετικά περιορισμένη κινητικότητα και μπορούσε να κοιτά μόνο μπροστά, κάτι που σήμαινε ότι για να ρίξει ο χωρικός θα έπρεπε πρώτα να ξεκουμπώσει το αλέτρι από το ζώο που το τραβούσε, αλλιώς θα την έτρωγε το άμοιρο στα οπίσθια! Και μετά θα έπρεπε βέβαια να το γεμίσει, ευχόμενος να περιμένουν οι εισβολείς καρτερικά μέχρι να γίνει η ιεροτελεστία. Φανταστείτε έπειτα απ’ όλα αυτά να μετακινούνταν λίγο παραδίπλα ο κακός…

Ο κώνος για τη χιονοθύελλα



Τελευταία λέξη της μόδας στο Μόντρεαλ του 1939, οι κώνοι προσαρμόζονταν στο πρόσωπο της γυναίκας για να προστατεύσουν το μακιγιάζ από τις κακές διαθέσεις του καιρού. Εντελώς παράλογα, η πρωτοποριακή συσκευή δεν έγινε ποτέ όσο δημοφιλής άξιζε! Τι κι αν εμπόδιζε την όραση και έκανε το περπάτημα δύσκολο; Τι κι αν η αναπνοή θόλωνε τη μάσκα; Τι είναι ο πόνος μπρος στα κάλλη;

Το πολυ-ποδήλατο



Ήταν Οκτώβριος του 1939 όταν το περιοδικό «Popular Science» φιλοξένησε τη δημιουργία του Τσαρλς Σταϊνλάουφ από το Σικάγο. Ο μπαμπάς έκανε τιμόνι και πετάλι από ψηλά, ο γιος μόνο πετάλι πίσω και η μαμά έραβε με τα δικά της πετάλια. Όσο για την κόρη, αυτή δεν έκανε τίποτα, ανησυχώντας προφανώς πως σε ενδεχόμενη μετωπική θα ήταν η πρώτη που θα καταλάβαινε τις συνέπειες. Το περιοδικό δεν μπήκε στον κόπο να μας πει τον λόγο ύπαρξης του μαραφετιού, αφήνοντας το πράγμα στην ομίχλη. Μήπως ήταν απλή τιμωρία για τον μικρό που έκανε ζημιά;

Το κράνος-όπλο



Το θανάσιμο κράνος κατοχυρώθηκε το 1916 από τον Άλμπερτ Μπέικον Πρατ και ως ιδέα ήταν καινοτόμα ως εκεί που δεν έπαιρνε. Σκόπευες πανεύκολα και χωρίς περίπλοκες διαδικασίες και όταν ήσουν έτοιμος, το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να φυσήξεις! Ο αέρας τραβούσε τη σκανδάλη και αυτό ήταν το αριστουργηματικό όλο. Ο εφευρέτης το έλεγε καλύτερα, καθώς το κράνος-όπλο σού άφηνε τα χέρια και τα πόδια εντελώς ελεύθερα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ή να τρέξεις, σε περίπτωση που αστοχούσες δηλαδή.

Κι αν δεν ήταν κάτι μικρολεπτομέρειες, η εφεύρεση θα είχε γίνει ανάρπαστη. Μόνο που οι πελάτες παραπονούνταν για πονοκεφάλους και σπασμένα τύμπανα, καθώς το «κλότσημα» του όπλου και ο κρότος έκαναν τη μεγάλη διαφορά! Γι’ αυτό και ο δημιουργός αποκάλυψε κατόπιν και ένα ακόμα χαρακτηριστικό του, ανησυχώντας προφανώς πως κανείς δεν θα αγόραζε το προϊόν της σκέψης του: το κράνος-όπλο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σαν κατσαρόλα (χρησιμοποιώντας την κάννη ως χερούλι)!


Πηγή: http://www.newsbeast.gr