Κρεβατομουρμούρα: Οι πιο συχνοί λόγοι που γκρινιάζουμε

Ο πόλεμος της κρεβατοκάμαρας

'Οταν ένας άντρας βιώνει την απόρριψη από τη σύντροφό του, είναι πιθανόν ότι η εμπειρία αυτή αναβιώνει ένα φάντασμα από το παρελθόν, μια μητρική φιγούρα που κατέχει αυτό που ποθεί και δεν του το δίνει. Αισθάνεται απόρριψη, νιώθει εύθραυστος και ευάλωτος. Στο ασυνείδητό του, η γυναίκα του είναι «εγωίστρια», γιατί σκέφτεται τις δικές της επιθυμίες, αντί να προσπαθεί να ικανοποιήσει αυτές του «παιδιού» της.

Όποτε μια παλιά, ανομολόγητη ανάγκη μετατρέπεται σε σεξουαλική, τότε μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι θα εμφανιστεί η δυναμική γονέα/παιδιού, μαζί με τα αναπόφευκτα προβλήματα.

Το παράπονο του άντρα πηγάζει από το αγοράκι που κρύβει μέσα του και στοχεύει στην ενοχή της γυναίκας, επειδή δεν τον φροντίζει. Στοχεύει το κοριτσάκι που αυτή κρύβει μέσα της, το οποίο ανατράφηκε με την υποχρέωση να φροντίζει και να προσέχει τους πάντες γύρω της. Στοχεύει επίσης το κομμάτι του απελπισμένου γονέα μέσα της. Όταν του λέει: «ποιο είναι το πρόβλημα;»στην πραγματικότητα, η ερώτηση απευθύνεται στο ανόητο αγοράκι απέναντι της.

Πρόκειται για την αυτοάμυνα του μικρού κοριτσιού μέσα της, αλλά την ίδια στιγμή απευθύνεται εκεί που τον πονάει: στο αγοράκι που νιώθει απόρριψη. Πρόκειται λοιπόν για αυτοπροστασία αλλά και αντεπίθεση συνάμα. Όλα όμως είναι τόσο αθώα και γίνονται τόσο γρήγορα. Και στην πραγματικότητα, η γυναίκα επιθυμεί απλώς να προστατεύσει το κοριτσάκι μέσα της από την κατηγορία ότι είναι κακό κορίτσι , επειδή δεν έκανε αυτό που έπρεπε.

Για να αντιμετωπίσει τα αισθήματα απόρριψης, ο άντρας προσπαθεί κατ’ αρχάς να χειραγωγήσει τη γυναίκα από την πλευρά του «παιδιού» μέσα του. Και όταν αποτυγχάνει, καταλαβαίνει ότι πρέπει να σκληρύνει για να προστατεύσει τον εαυτό του. Κι έτσι η κατάσταση κλιμακώνεται προς τη γονική του πλευρά κι ο ίδιος γίνεται ένας απόμακρος και δεσποτικός γονέας. «Νομίζω άτι έχεις πρόβλημα με το σεξ», είναι μια πολύ επιθετική ατάκα, αλλά στην πραγματικότητα, η κλιμάκωση και η βία μπορούν να εκφραστουν απλώς και μόνον με τον τόνο της φωνής ή με μια κίνηση. Ενδεχομένως και με ένα απλό σήκωμα του φρυδιού! Το θέμα είναι ότι η κλιμάκωση εξωθεί την ενέργεια προς την αντίθετη κατεύθυνση, εφόσον η επίκληση της γονικής πλευράς στοχεύει προς το παιδικό κομμάτι του άλλου.

Ο παγερός, απόμακρος πατέρας απειλεί ότι θα φύγει, αλλά η συμπεριφορά του τιμωρεί παράλληλα, φανερώνοντας ότι επιθυμεί να επιβληθεί στο κακό κορίτσι, που πρέπει να τον υπακούσει. Όσο γι’ αυτήν, μήπως είχε πράγματι έναν πατέρα που έφυγε και την εγκατέλειψε, ή ίσως ήταν δεσποτικός και την τιμωρούσε; Σε αυτήν την περίπτωση, αυτός έχει πετύχει διάνα το στόχο του, είτε γνωρίζοντας την ιστορία της, είτε διαισθανόμενος αυτό που της έχει συμβεί. Ή μήπως ο δικός του πατέρας ήταν απόμακρος και ψυχρός κι αυτός τον μιμείται όποτε βρίσκεται σε δύσκολη φάση;

Ίσως να πρόκειται για συνδυασμό και των δύο μοντέλων.

Υπό την επήρεια ενός τέτοιου μοντέλου σχέσης, όταν «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση», αναζητούμε ενστικτωδώς το παιδάκι μέσα στον σύντροφό μας και υιοθετούμε την αντίστοιχη συμπεριφορά γονέα για να τον κάνουμε να φοβηθεί και να υποχωρήσει. Κι όλα αυτά είναι σαν να τα γνωρίζουμε και να τα κατέχουμε άριστα, γιατί όταν ερωτευθήκαμε, στην πραγματικότητα ταίριαζαν αυτές οι εσωτερικές φιγούρες.

Βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα, γιατί οι απαντήσεις μας βασίζονται εν μέρει σε αυτές που έχουμε μάθει από τους γονείς μας. Για παράδειγμα, η γυναίκα που αισθάνεται την πατρική επιθετικότητα προς το παιδί μέσα της προσφεύγει στον εσωτερικό της γονέα για να αυτοπροστατευθεί. Την ίδια στιγμή, είναι επηρεασμένη και από τη συμπεριφορά της μητέρας της προς τον πατέρα της ή τους άλλους άντρες, και στη δική της αντεπίθεση προς το παιδί που κρύβει ο σύντροφός της είναι ίσως ασυνείδητα επηρεασμένη από τη συμπεριφορά που είχε η μητέρα της προς τα ανυπεράσπιστα παιδιά.

Αυτό βασίζεται με τη σειρά του στη συμπεριφορά της μητέρας της μητέρας της και άρα στη στάση που είχε η μαμά της στο δικό της εσωτερικό παιδί. Όλο αυτό συνοψίζεται στο πώς ανατράφηκε η κόρη, ειδικότερα στο τι ήταν επιτρεπτό όσον αφορά τις ανάγκες και την αδυναμία της. Κι έτσι, από τη γιαγιά στη μητέρα και μετά στην κόρη, με εναλλασσόμενους και διαδοχικούς τους ρόλους, κάθε φορά το παιχνίδι αφορά ολόκληρες γενιές και μοιάζει στην αίθουσα με τους καθρέφτες! Αρκετά όμως με τα παιχνίδια, ας επιστρέφουμε τώρα στη δράση.

Απαντώντας στην κλιμάκωση εκ μέρους του συζύγου της, η γυναίκα ρίχνει το δηλητήριό της: Δεν είμαι η μαμάκα σου, το ’πιασες; κ.λπ., κ.λπ... Έχει δηλαδή μετατραπεί σε μαινόμενη μητρική φιγούρα, που έχει απελπιστεί από τις εγωιστικές ανάγκες του παιδιού της και την κακοτυχία της να πρέπει να είναι διαρκως έτοιμη να τις ικανοποιήσει.

Αυτός τώρα υποχρεούται να κλιμακώσει εκ νέου την κατάσταση και να γίνει ο παντογνώστης πατριάρχης που θα της «χτυπήσει» την ψυχρότητά της. Κι αυτή πρέπει να αμυνθεί και να προστατεύσει το «άχρηστο» κοριτσάκι μέσα της, καταστρέφοντάς τον... Αυτός αποχωρεί, αλλά θα μπορούσε εξίσου να αντιδράσει πιο βίαια, όπως εξάλλου κι αυτή θα μπορούσε να αντιδράσει σαν Στρίγγλα και Μέγαιρα.

Όλα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά, κι όλα εν ονόματι της προστασίας του αδύναμου κι ευάλωτου εαυτού μας…


Πηγή: http://www.boro.gr