Μακάβριες ιστορίες δημίων

Οι κρατικοί άγγελοι του θανάτου και τα ζοφερά πεπραγμένα τους.
Οι δημόσιοι εκτελεστές είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων, καθώς η δουλειά τους σφραγίζει λίγο-πολύ τη ζωή και την καθημερινότητά τους.

Κι ενώ οι περισσότεροι δήμιοι προσπάθησαν λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένα να κρατήσουν κρυφή την ταυτότητά τους, υπάρχουν και κάποιοι που φλέρταραν με τη δημοσιότητα γράφοντας απομνημονεύματα και δίνοντας συνεντεύξεις και ομιλίες. Άλλοι πάλι έφτασαν στο σημείο να κάνουν μακάβριες επιδείξεις της δουλειάς τους σε περίεργους ανθρώπους που προθυμοποιήθηκαν να κάτσουν στις συσκευές του θανάτου (χωρίς φυσικά να τους εξοντώσουν!).

Όπως κι αν έχει, ο κόσμος μαγευόταν ανέκαθεν με τα χρονικά των δημίων και να γιατί…

Η μακάβρια επεισοδιακή πρεμιέρα της ηλεκτρικής καρέκλας



Ο απαγχονισμός είναι μια ζοφερή υπόθεση, γιατί υποτίθεται ότι η αγχόνη επιφέρει τσάκισμα του λαιμού και άμεσο θάνατο, αν και τα πράγματα μόνο έτσι δεν είναι, καθώς ο κρεμασμένος μπορεί να περάσει ακόμα και 10 ή 20 λεπτά αγκομαχώντας στο σχοινί μέχρι να πεθάνει τελικά από ασφυξία. Γι’ αυτό και η Πολιτεία της Νέας Υόρκης υιοθέτησε στα τέλη του 19ου αιώνα την «ανθρωπιστικότερη» ηλεκτρική καρέκλα.

Κι έτσι στις 6 Αυγούστου 1980 έλαβε χώρα η πρώτη εκτέλεση με ηλεκτρισμό σε φυλακές της πολιτείας, με τον ιστορικό θανατοποινίτη Γουίλιαμ Κέμλερ να καλωσορίζει το ντεμπούτο: «Πιστεύω ότι είναι πολύ καλύτερο να πεθαίνεις από ηλεκτρισμό παρά να σε κρεμάνε. Δεν θα μου δώσει καθόλου πόνο», είπε ο καταδικασμένος και γυρνώντας προς τον δήμιο Έντουιν Ντέιβις πρόσθεσε: «Πάρε τον χρόνο σου και κάν’ το σωστά».

Πανέτοιμος ο εκτελεστής, τράβηξε τον διακόπτη και χάρισε στον Κέμλερ ένα ηλεκτροσόκ 17 δευτερολέπτων. Μόλις τέλειωσε η διαδικασία, το κοινό παρατήρησε έκπληκτο το στήθος του Κέμλερ να πάλλεται προσπαθώντας να αναπνεύσει. Παρά το σοκ, ο δήμιος ξανακατέβασε τάχιστα τον διακόπτη για μπόλικα λεπτά της ώρας. Το πείραμα πέτυχε και ο κακοποιός ήταν νεκρός, αν και η οσμή της καμένης σάρκας γέμισε το δωμάτιο, κάνοντας πολλούς να λιποθυμήσουν.

Ο Ντέιβις συνέχισε την καριέρα του και ξεπάστρεψε περισσότερους από 300 θανατοποινίτες στα πέρατα των ΗΠΑ πριν αποσυρθεί από την ενεργό φονική δράση το 1914. Ο δήμιος είχε φτιάξει μάλιστα με τα χεράκια του μια από τις πρώτες ηλεκτρικές καρέκλες διεκδικώντας κάποια στιγμή την πατρότητα της συσκευής και προσπαθώντας να την πατεντάρει, αποκαλώντας τον εαυτό του «πατέρα της ηλεκτρικής καρέκλας», αν και όλοι γνώριζαν ότι η «τιμή» ανήκε στον πολυεφευρέτη Τόμας Έντισον, που την έφτιαξε σε άλλη μια μακάβρια προσπάθειά του να αμαυρώσει το επικίνδυνο για τον άνθρωπο εναλλασσόμενο ρεύμα προς όφελος του σταθερού δικού του…

Ο τραγικός δήμιος



Ο Τζον Χούλμπερτ ήταν ο προστατευόμενος του Ντέιβις που τον διαδέχτηκε στη σπουδαία θέση του εκτελεστή της Νέας Υόρκης όταν ο μέντορας συνταξιοδοτήθηκε. Το δικό του θανάσιμο μητρώο μέτρησε 140 εκτελέσεις πριν παρατήσει τη θέση του το 1926. Γιατί έφυγε πρόωρα; «Κουράστηκα να σκοτώνω ανθρώπους», είπε και τα φόρτωσε στον κόκορα.

Καλοπληρωμένος για τις εκτελέσεις του, ο δήμιος έφτασε πολύ μακριά για να κρατήσει μυστική την ταυτότητά του, μη δίνοντας ποτέ συνεντεύξεις και κυνηγώντας λυσσαλέα κάθε φωτογράφο που προσπαθούσε να τον τραβήξει. Παρά ταύτα, η φήμη του προηγούνταν και η δημοσιοποίηση τελικά της ταυτότητάς του τον έκανε να συμπεριφέρεται περίεργα. Τώρα οπλοφορούσε καθώς φοβόταν εκδίκηση από τους συγγενείς των θυμάτων του και τις νύχτες των εκτελέσεων δειπνούσε πάντα στο ίδιο εστιατόριο και απαιτούσε να τον σερβίρει ο ίδιος σερβιτόρος. Κι αυτό γιατί φοβόταν πως θα τον δηλητηριάσουν.

Τέτοια ήταν η πίεση που ένιωθε στην προσωπική του ζωή που τρία χρόνια μετά την παραίτησή του κατέβηκε στο υπόγειο της οικίας του και αυτοπυροβολήθηκε. Ο Τύπος κάλυψε τον θάνατό του με αναφορές ότι κανείς δεν τον είχε δει ποτέ να χαιρετά κάποιον διά χειραψίας…

Ο αμετανόητος



Μετά την αιφνίδια και εν πολλοίς αναπάντεχη παραίτηση του Χούλμπερτ, στη θέση τον διαδέχτηκε ο Ρόμπερτ Έλιοτ, ο οποίος προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να παραμείνει ανώνυμος. Λιγότερο όμως από έναν χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, δαιμόνιος ρεπόρτερ τον ακολούθησε από τις φυλακές του Σινγκ-Σινγκ στο σπίτι του στο Κουίνς, κάνοντας το όνομά του γνωστό.

Από την επομένη, οργισμένες επιστολές κατέφταναν σχεδόν καθημερινά στο γραμματοκιβώτιό του και λίγο αργότερα μια βόμβα κατέστρεψε την πρόσοψη της οικίας του. Όσο για τον ίδιο, το έλεγε καθαρά: «Προτιμώ να σκοτώνω παρά να μιλώ στις εφημερίδες». Παρά τις απειλές και τις φονικές επιθέσεις εναντίον του όμως, η καριέρα του μακροημέρευσε και πλέον νοίκιαζε τις υπηρεσίες του σε άλλες έξι πολιτείες των ΗΠΑ.

Από το 1926-1939 σκότωσε 387 θανατοποινίτες, μεταξύ των οποίων γνωστές προσωπικότητες, όπως οι Σάκο και Βανζέτι. Αντίθετα από τον Χούλμπερτ, ο Έλιοτ δεν έχασε ποτέ τον ύπνο του ούτε ίδρωνε το αυτί του για τη δουλειά που έκανε, ζώντας κανονικά τη ζωή του. Τις Κυριακές πήγαινε ανελλιπώς στην εκκλησία, ψάρευε σχεδόν καθημερινά στην ίδια παραλία, έπαιζε μπριτζ και ασχολούνταν με τον κήπο του. Όταν έγινε γνωστός από τον Τύπο, εκμεταλλεύτηκε τη δημοσιότητα γράφοντας τα απομνημονεύματά του ως δήμιος («Ο Πράκτορας του Θανάτου»), όπου ενημέρωσε το κοινό του ότι ήταν κατά της θανατικής ποινής! Γιατί δούλευε τότε ως δήμιος; Μα για διασφαλίσει το γεγονός ότι οι εκτελέσεις θα γίνονταν σωστά και ανθρωπιστικά…

Ο παραδόπιστος



Ο διαβόητος άγγελος του θανάτου των φυλακών Σινγκ-Σινγκ από το 1939-1953 ήταν άλλος ένας δημόσιος εκτελεστής που μισούσε τη δημοσιότητα. Γλυκομίλητος και καλοκάγαθος, όπως τον ήθελαν οι συνάδελφοί του, ο Τζόζεφ Φράνκελ ξεπάστρεψε 137 εγκληματίες, μεταξύ των οποίων περιβόητους μαφιόζους και προβεβλημένους φονιάδες, όπως το ζευγάρι των Τζούλιους και Ίθελ Ρόζενμπεργκ που καταδικάστηκαν για την υποκλοπή ατομικών μυστικών προς όφελος των Σοβιετικών και πέρασαν από την ηλεκτρική καρέκλα του Φράνκελ το 1953.

Σε μια μόνο βραδιά του 1944 σκότωσε έξι κακοποιούς, μετατρέποντας το φονικό δωμάτιο σε αίθουσα κοινωνικών εκδηλώσεων! Το καλοκαίρι του 1953 παραιτήθηκε παραπονούμενος στον διευθυντή των φυλακών πως «έλαβα πολλές απειλές και λίγα λεφτά», αν και πληρωνόταν με το στάνταρ μεροκάματο του θανάτου, που μόνο κακό δεν ήταν…

Ο επεισοδιακός



Την εποχή που η πολιτεία του Μισισιπή υιοθέτησε τις εκτελέσεις με αέριο το 1955, η ταυτότητα του κρατικού δημίου έγινε εμπιστευτική. Παρά ταύτα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και έπειτα από διάρρηξη στο γραφείο του γερουσιαστή της πολιτείας, απόρρητα έγγραφα διέρρευσαν στον Τύπο και όλοι έμαθαν ότι ο πλασιέ Μπέρι Μπρους ήταν ο δήμιος από το 1957.

Βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου και του Πολέμου της Κορέας, ο λιγότερο παραγωγικός δήμιος της λίστας μας πρόλαβε να αφαιρέσει 12 ζωές πριν παραιτηθεί το 1964, αν και ήταν ο μόνος που κατάφερε να κρατήσει μυστική την ταυτότητά του όταν ήταν λειτουργικός. Ακόμα και η γυναίκα του δεν γνώριζε τίποτα! Το όνομά του έγινε γνωστό όταν αναβίωσε ο θεσμός της θανατικής ποινής στην πολιτεία, έπειτα από παύση 19 ετών, και οι δημοσιογράφοι τον αναζήτησαν, με τον ίδιο να είναι τώρα κάτι παραπάνω από πρόθυμος να μοιραστεί τη μακάβρια ιστορία του.

Είπε λοιπόν πως δεν ανησυχούσε ποτέ μήπως σκότωνε κάποιον αδίκως καταδικασθέντα αθώο: «Σε αυτό θα έφταιγε το δικαστήριο, όχι εγώ … Με το που τον σκότωνα, έβγαινα για ένα ποτηράκι ουίσκι και οι σκοτούρες έφευγαν μονομιάς». Το 1983 όμως, όταν αναβίωσε η θανατική ποινή, τον επανέφεραν άρον-άρον στην ενεργό δράση, καθώς αυτόν ήξεραν αυτόν εμπιστεύονταν οι σωφρονιστικές αρχές του Μισισιπή. Αν και ο πολύπειρος δήμιος τα έκανε μαντάρα, αναγκάζοντας έτσι την πολιτεία να αλλάξει τον τρόπο εκτέλεσης σε φονική ένεση!

Βάζοντας λοιπόν στον θάλαμο αερίων διαβόητο παιδεραστή και παιδοκτόνο, μπέρδεψε τη δοσολογία του φονικού μείγματος και αντί να λιποθυμήσει ο θανατοποινίτης και να πεθάνει ήσυχα, εκείνος αγκομαχούσε για 8 λεπτά χτυπώντας το κεφάλι του στη μεταλλική μπάρα. Η σκηνή ήταν τόσο σοκαριστική που ο διευθυντής των φυλακών άδειασε εσπευσμένα την αίθουσα, την ίδια ώρα που ο δήμιος αυτοδηλητηριάστηκε κατά λάθος με το θανατηφόρο αέριο…


Πηγή: http://www.newsbeast.gr