Οι καλές μανούλες του τρομακτικού ζωικού βασιλείου

Αιμοβόρες, αδίστακτες, επικίνδυνες, αλλά πάνω απ’ όλα μάνες!
Όταν μιλάμε για μητέρες, ο νους μας πηγαίνει συνήθως σε καλοσυνάτα και υπερπροστατευτικά ανθρώπινα όντα που κυνηγάνε τα παιδιά τους με ζακέτες ή προσπαθούν να χώσουν άλλη μια μπουκιά φαγητού στο στόμα τους.

Δεν μας περνάνε στα σίγουρα από το μυαλό πλάσματα με νύχια και κυνόδοντες που σε κάνουν να αλλάζεις πεζοδρόμιο σε ενδεχόμενη συνάντηση!

Κι όμως, ακόμα και αυτοί οι τρομακτικοί εκπρόσωποι του ζωικού βασιλείου δεν παύει να είναι μητέρες, δικαιώνοντας απόλυτα τον όρο.

Πώς τα καταφέρνουν, δεν είναι δα και μυστήριο…

Αράχνη λύκος



Η ιδιαίτερη αυτή αράχνη δεν περνά τη μέρα της φτιάχνοντας ιστούς, αλλά τριγυρίζει καραδοκώντας για λεία, απ’ όπου έλκει εξάλλου και το όνομά της. Με τους λύκους έχει όμως ακόμα ένα κοινό: τα δυνατά μητρικά ένστικτα! Απ’ όλα τα γνωστά είδη αραχνών, το συγκεκριμένο είναι το μόνο που κουβαλά συνεχώς τα μικρά της (σε μορφή αυγών) πάνω της, αν και η μητρική φροντίδα δεν εξαντλείται εδώ: με το που εκκολαφθούν τα αυγά, επιτρέπει στα μικρά να περάσουν τουλάχιστον μια βδομάδα πάνω στο υπογάστριό της, μέχρι να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους τουλάχιστον…

Αφρικανικός πύθωνας των βράχων



Ως το μεγαλύτερο φίδι της Αφρικής, ο πύθωνας τα βάζει με τα πάντα, από φακόχοιρους και βαρανίδες μέχρι και κοτζάμ κροκόδειλους. Με την τρομακτική του φήμη αλλά και το γεγονός ότι ευθύνεται για τον θάνατο τουλάχιστον δύο ανθρώπων, δεν είναι το είδος του φιδιού που θα ήθελες να συναντήσεις στο διάβα σου. Ακόμα όμως και ένα τέτοιο ερπετό δεν παύει να έχει τη γλυκιά του πλευρά και είναι και πάλι η μητρότητα που το ξεχωρίζει: μόλις γεννήσει τα 20-90 αυγά του, ο αφρικανικός πύθωνας των βράχων τα αγκαλιάζει με το σώμα του προστατεύοντάς τα. Ο ασφυκτικός φονικός κλοιός του μετατρέπεται τώρα σε στοργικό μητρικό χάδι και είναι το μόνο γνωστό είδος φιδιού που το κάνει αυτό…

Γουλβερίν



Υπάρχει καλός λόγος που η Marvel Comics ονόμασε έναν σουπερήρωά της από το συγκεκριμένο είδος ικτίδας, που μοιάζει περισσότερο με αρκούδα παρά με νυφίτσα! Επιτομή του μικρός αλλά τρομακτικός, ο αδηφάγος (ελληνική ονομασία) έχει τη συνήθεια να τα βάζει με πολύ μεγαλύτερά του ζώα, ορμώντας ακόμα και σε αρκούδες, παρά το γεγονός ότι χάνει συνήθως στην άνιση αυτή μάχη. Δυνατό και επιθετικό, το γουλβερίν παραμένει τρυφερή μανούλα για τα μικρά της: μόλις γεννήσει τα 2-3 παιδιά στα τέλη του χειμώνα-αρχές της άνοιξης, η μητέρα ανοίγει λαγούμια για να τα κρύψει από τους θηρευτές. Τα παιδιά ξεπληρώνουν τη μητρική στοργή παραμένοντας κοντά της μέχρι την ενηλικίωσή τους, παρά το γεγονός ότι από μηνών είναι ικανά να επιβιώσουν μόνα τους…

Αυτοκρατορικός σκορπιός



Φανταστείτε έναν τυπικό σκορπιό, αυξήστε τον στα 20 εκατοστά και έχετε μπροστά σας την αυτοκρατορική εκδοχή του σκορπιού! Παρά το τρομερό του όνομα όμως, ο αυτοκρατορικός σκορπιός είναι σχετικά δειλός, εκτός κι αν μιλάμε για μητέρα με τα παιδιά της στην πλάτη (ή μέσα στην κοιλιά της). Κι αυτό γιατί η μητέρα θα κάνει τα πάντα για να τα προστατεύσει κατά τους πρώτους μήνες της ζωής τους, θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή της για χάρη τους. Όταν ωστόσο παρέλθει το διάστημα της παιδικής αθωότητας, το μητρικό ένστικτο υποχωρεί και τα μικρά που δεν θα ανοιχτούν στον κόσμο παραμένοντας κολλημένα πάνω της τα περιμένει ζοφερή μοίρα: αν δεν φύγουν, θα καταλήξουν στο στομάχι της!

Πιραρούκου



Το μέγεθος δεν είναι το μόνο που κάνει το πιραρούκου να φαίνεται ότι έχει ξεπηδήσει από εφιάλτη. Μπορεί να είναι το μεγαλύτερο ψάρι του γλυκού νερού της Λατινικής Αμερικής και να τρώει τα πάντα εντός του υγρού στοιχείου, δεν περιορίζεται ωστόσο εκεί, καθώς πηδά έξω από το νερό και τρώει ακόμα και πουλιά! Το πιραρούκου είναι η τοπική ονομασία του γνωστού μας αραπαΐμα, κάθε σύσταση λοιπόν περιττεύει! Τα ζώα που γεννούν 50.000 αυγά δεν φημίζονται συνήθως για τη μητρότητά τους, αν και το πιραρούκου είναι εδώ γονεϊκό πρότυπο: ο πατέρας φυλά τη φωλιά με τη ζωή του και η μητέρα βολτάρει γύρω τους προστατεύοντας τόσο τα μικρά όσο και τον καλό της! Με τέτοιο σύστημα προστασίας, κανείς δεν θα ήθελε να πειράξει αυτά τα αυγά…

Βάτραχος-βέλος



Ένα από τα πλέον δηλητηριώδη βατράχια της οικογένειας των άκρως τοξικών dart, ο φραουλάτος κύριος προκαλεί σε όποιον αποπειραθεί να τον φάει άμεσο θάνατο. Αν είναι τόσο άτυχος και επιβιώσει, ο κυνηγός θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του με παράλυση, νέκρωση των ιστών και άλλες δυσάρεστες παρενέργειες του ισχυρού του δηλητηρίου. Εξίσου περίεργο είναι και το μητρικό του ένστικτο, αναμφίβολα ασυνήθιστο για αμφίβιο. Ο βάτραχος-βέλος γεννά μόλις 5 αυγά τη φορά, τοποθετώντας καθένα σε ξεχωριστή τοποθεσία, και πηγαίνει καθημερινά να τα ταΐσει με τα δικά της μη γονιμοποιημένα αυγά. Μεγάλος κόπος στα σίγουρα, αν και το μητρικό φίλτρο από τέτοια δεν καταλαβαίνει…

Φάλαινα δολοφόνος



Η όρκα μόνο συστάσεις δεν χρειάζεται, καθώς δικαιώνει απόλυτα το «δολοφόνος» του ονόματός της, παραμένοντας στην απόλυτη κορυφή της υδάτινης τροφικής αλυσίδας. Και βέβαια με τη νοημοσύνη της να ανταγωνίζεται τη δική μας, ευτυχώς που δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να εγκατασταθεί στη στεριά! Η Μητέρα Φύση θέλησε προφανώς να υποβαθμίσει τη διαβόητη φονική της φύση, γι’ αυτό και την προίκισε με ζηλευτά μητρικά ένστικτα. Όπως και πολλοί άνθρωποι, οι αρσενικές φάλαινες δολοφόνοι παραμένουν στο πλευρό της μητέρας τους μέχρι τα 30-35 χρόνια της ζωής τους, καθώς αυτό αυξάνει λέει τις πιθανότητες επιβίωσης! Το ίδιο κάνουν και οι θηλυκές, αν και αυτές «απογαλακτίζονται» σαφώς πιο νωρίς…

Θαλάσσιος ίππος



Αν δεν σε σκίσει με τους τεράστιους χαυλιόδοντές του, θα σε κάνει χαλκομανία με τους κοντά 2 τόνους του βάρους του αν τύχει και βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα (όπως πολλά από τα παιδιά τους). Γι’ αυτό και η μητέρα κρατά τα μικρά στην πλάτη της, ώστε να τα προστατεύσει όχι μόνο από τους θηρευτές αλλά και τα πιο θερμόαιμα αρσενικά της αγέλης. Την ίδια στιγμή, κανακεύουν τα καμάρια τους μέχρι να φτάσουν σε ηλικία 2 ετών, μεγάλο χρονικό διάστημα σε όρους φύσης, διδάσκοντάς τους τα πάντα που θα χρειαστούν στη ζωή ως θαλάσσιοι ίπποι (όχι και πάρα πολλά δηλαδή)…

Βάμπιρος



Αν ο Δράκουλας διέθετε πραγματική ενσάρκωση, δεν θα ήταν ο Βλαντ Τσέπες, αλλά η αιμοβόρα νυχτερίδα της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής. Όπως υποδηλώνει εύγλωττα και το όνομά του, ο βάμπιρος τρέφεται με αίμα και είναι υπεύθυνος για την εξάπλωση της λύσσας στα μέρη όπου ζει. Σε όρους μητρότητας πάντως, παραμένει αχτύπητος! Βλέπετε το αίμα είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί, κι έτσι η μητέρα συνηθίζει να αναμασά το πηγμένο αίμα που βρίσκεται στο στομάχι της και να το ταΐζει στα μικρά της, πρακτική που κρατά μπόλικους μήνες, μέχρι να μεγαλώσουν τουλάχιστον τα βαμπιράκια και να μπορούν να κυνηγήσουν μόνα τους. Κι αν κάποιο χάσει τη μαμά του, είναι σίγουρο ότι θα βρει σύντομα νέα αγκαλιά, καθώς οι βάμπιροι είναι γνωστό ότι υιοθετούν τα ορφανά της σπηλιάς! Ποιος θα περίμενε ότι το ανίερο αυτό ζώο είναι ικανό για κάτι τόσο ευγενές;

Ψαλίδα



Γενικά μιλώντας, τα μοναχικά έντομα δεν θα σκόραραν υψηλά σε κανένα τεστ μητρότητας, αν και το έντομο με την ψαλιδωτή ουρά κάνει εδώ τη μεγάλη διαφορά. Όταν γεννήσει τα 40-45 αυγά της, τα κρατά ζεστά, τα προστατεύει και τα καθαρίζει καθημερινά (τα απαλλάσσει από μύκητες). Τα ταΐζει με το σάλιο της αλλά και αναμασημένη τροφή και δεν τα χάνει από τα μάτια της ούτε στιγμή. Και σε περίπτωση που φύγει αιφνιδίως από τον κόσμο πριν από την ενηλικίωση των βλασταριών της, η μητρότητα δεν σταματά με την αποδήμηση στον κύριο: η ψαλίδα έχει τη δυνατότητα να αποδείξει για άλλη μια φορά το μητρικό της ένστικτο επιτρέποντάς τους να τραφούν από την ψόφια σάρκα της…


Πηγή: http://www.newsbeast.gr