Είναι κρίση πανικού ή όχι; Πώς θα το καταλάβεις

Ας δούμε ποια είναι τα συμπτώματα που μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε μια κρίση πανικού. Ειναι η ταχύτητα της αναπνοής που αρχίζει και αυξάνεται παράλληλα με το έντονο συναίσθημα της ανημποριάς, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι (προσπαθούμε να δώσουμε ενέργεια στον εαυτό μας αναπνέοντας όλο και πιο συχνά) και εκείνη τη στιγμή μας πιάνει ένας πανικός και πιστεύουμε ότι κάτι κακό θα συμβεί. Μπορεί αν όλη αυτή η κατάσταση βγει εκτός ελέγχου προσωπικού να ζαλιζόμαστε, να μην μπορούμε να κινηθούμε ή ακόμα και να λιποθυμήσουμε.

Αυτά συμβαίνουν εντελώς ξαφνικά. Η αναγνώστρια μας αναφέρει έναν χωρισμό σαν αιτία. Ξαφνικά εκεί που όλα ήταν καλά αυτός ο άνθρωπος έφυγε. Πολλές φορές νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι καλά και ότι μπορούμε να τα ελέγξουμε και όταν βλέπουμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο αυτή η κατάσταση σωματοποιείται. Στην πραγματικότητα πολλά πράγματα είναι εκτός ελέγχου αλλά ο οργανισμός μας αρνείται να τα δεχτεί. Μπορεί να αρνείται ακόμα και το ότι ένα τόσο στρεσσογόνο περιστατικό όπως ο χωρισμός είναι εκτός ελέγχου. Αυτό το πράγμα μας θυμώνει πολύ, ο θυμός δεν μπορεί να εξωτερικευτεί, συμπυκνώνεται μέσα μας και νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε… Μπορεί να νιώθουμε και πολύ έντονο άγχος.

Αυτό που πρέπει να γίνεται είναι μια αποσυμπίεση μια αποσυμφόρηση να δούμε τα πράγματα από την αρχή: Τι μας οδήγησε ως εδώ; Και μια γέφυρα πέφτει ξαφνικά αλλά υπήρχε μια φθορά πριν πέσει η οποία γινόταν αργά και σταδιακά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ξαφνικά βλέπουμε την πτώση αλλά κάτι συνέβαινε πριν βγούμε εκτός ελέγχου. Το ξαφνικά τρομάζει τον άνθρωπο. Και η απώλεια είναι κάτι που δεν μπορεί να ελέγξουμε. Είναι δυο παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν σε κρίση πανικού. Σιγά σιγά, όσο αντέχουμε πρέπει να ανακαλύψουμε τα πραγματικά αίτια και να καταφέρουμε να ελέγξουμε το τι σκεφτόμαστε για το ψυχοπιεστικό γεγονός ή το τι σκεφτόμαστε. Και έτσι θα μπορέσουν να μειωθούν οι κρίσεις πανικού.

Η αναγνώστρια μας αναφέρει ότι παίρνει μισό λεξοτανίλ. Είναι ένα φάρμακο που δεν πρέπει να παίρνουμε από μόνοι μας, προφανώς το έχει λάβει με κάποια συνταγή ειδικού. Τα φάρμακα αυτά λειτουργούν προσωρινά και δεν μπορούν από μόνα τους να μας στηρίξουν επ΄αόριστον. Ας το σκεφτούμε ως εξής: Είναι σαν την πατερίτσα, για κάποιον που έχει σπάσει το πόδι του και σιγά σιγά τον βοηθά μέχρι να μπορέσει να περπατήσει. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τα φάρμακα η δράση τους είναι προσωρινή και όσο αποδεχόμαστε κάποια πράγματα μπορούμε σταδιακά να τα αποχωριστούμε. Μελλοντικά, με τη συμβουλή του ειδικού θα μειώνεται και η δόση του φαρμάκου.

Πηγή: http://www.boro.gr