Ενσυναίσθηση: Το μυστικό για να γίνει το παιδί σου χαρισματικό!

Ενσυναίσθηση

Φανταστείτε τη ζωή σας σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου κα­νείς δεν θα προσπαθούσε να παραστήσει τον χαρούμενο και όπου η οικογένεια θα βίωνε την ενσυναισθητική κατανόηση. Φανταστείτε, δηλαδή, τους γονείς σας να σας ρωτούν «Πώς είσαι;» και να θέλουν πράγματι να ξέρουν πώς είστε στ'αλήθεια. Τότε, ενδεχομένως, δεν θα παίρνατε αμυντική στάση απαντώντας ένα ξερό «Μια χαρά», διότι θα γνωρίζατε ότι οι γονείς σας είναι σε θέση να κατανοήσουν το πρόβλη­μά σας. Δεν θα κατέληγαν σε βιαστικά συμπεράσματα ούτε θα θεω­ρούσαν ότι κάθε πρόβλημα είναι μια καταστροφή την οποία πρέπει να προλάβουν. Θα άκουγαν μόνο αυτά που θα είχατε να πείτε και, στη συνέχεια, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σας κατανοήσουν και να σας στηρίξουν ώστε να βρείτε λύσεις.

Τότε, είναι πολύ πιθανόν να μη νιώθατε μοναξιά. Θα καταλαβαίνα­τε ότι οι γονείς σας είναι εκεί για εσάς ό,τι κι αν συμβεί. Θα ξέρατε ότι μπορείτε να στραφείτε σε αυτούς για βοήθεια και στήριξη, γιατί θα καταλάβαιναν τι συμβαίνει μέσα σας.

Όταν έχουμε ενσυναίσθηση, κατανοούμετον άλλο σε νοητικό και συναισθηματικό επίπεδο χωρίς να χάνουμε επαφή με τις δικές μας σκέψεις και τα δκά μας συναισθήματα. Συμμετέχουμε στην ποιότη τα, αλλά όχι στην ποσότητα και στην ένταση των συναισθημάτων ιων άλλων. Έχουμε ρόλο παρατηρητή, άρα κρατάμε και τις αποστά σεις που προϋποθέτει αυτός ο ρόλος. Συνεπώς, δεν ταυτιζόμαστε, αλλά και αποφεύγουμε να αισθανθούμε οίκτο για την κατάσταση του άλλου. Νιώθοντας συμπόνια, βιώνουμε ένα σημαντικό μέρος της έντασης, γεγονός που πολλές φορές μας εμποδίζει να βοηθή οουμε τον άλλο ουσιαστικά.

Στην πλέον βασική της μορφή, η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να νιώθει κανείς τα συναισθήματα που βιώνει ένα άλλο άτομο. Οι εν συναισθητικοί γονείς όταν βλέπουν τα παιδιά τους να κλαίνε μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους στη θέση τους και να νιώσουν τον πόνο τους, κι όταν τα βλέπουν να χτυπούν τα πόδια τους από θυμό μπορούν να νιώσουν την απογοήτευση και την οργή τους.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, το πιο σημαντικό είναι να μεταδώσουμε ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα, με μια σιωπή κατανόησης ή άλλα λεκτικής ή μη λεκτικής επικοινωνίας αυτό το είδος ιης βαθύτατης και προσωπικής συναισθηματικής καιανόησης. Είναι σημαντικό να δείξουμε πίστη στην εμπειρία τους και να τα βοηθήσουμε να μάθουν να ηρεμούν.

Το να ακούμε τα παιδιά μας και να καταλαβαίνουμε πώς νιώθουν δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι προσπαθούμε να διορθώσουμε εμείς τα πράγματα αντί γι' αυτά. Όταν απογοητευτεί στα μαθήματα, όταν το χτυπήσει κάποιο άλλο παιδάκι, όταν τσακωθεί με τον καλύτε­ρό του φίλο, είναι καλό να μην επέμβουμε.Το ίδιο το παιδί σιγά-σιγά πρέπει να μάθει να βρίσκει λύσεις, έτσι ώστε μεγαλώνοντας να μπορεί να επιβιώνει στο κοινωνικό σύνολο και να ελίσσεται με τρόπο διπλω­ματικό, θέτοντας τα όριά του.

Ακούγοντας το παιδί μας προσεκτικά και κατανοώντας τα συναι- σθήματάτου,το βοηθάμε να ηρεμήσει και να βρει μόνο του τις λύσεις. Πολλές από τις απρόβλεπτες συμπεριφορές που εκδηλώνει το παιδί και που το απομονώνουν από το κοινωνικό σύνολο μπορούν να ατο- νήσουν και, τελικά, να εξαφανιστούν.

Γενικά, είναι καλό να ακούμε το παιδί, να μπαίνουμε στη θέση του και να κατανοούμε τα συναισθήματά του, αλλά ταυτόχρονα να δεί­χνουμε εμπιστοσύνη ότι μόνο του θα βρει την καλύτερη λύση για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Είναι απολύτως φυσιολογικό, ως γονείς, να στενοχωριόμαστε, αλλά μπορούμε απλώς να προτείνουμε λύσεις (όσο περισσότερες τόσο το καλύτερο) και όχι να αναλαμβάνουμε εμείς την ευθύνη για να προστατέψουμε το παιδί.

Για κάθε πρόβλημα, εξάλλου, ποτέ δεν υπάρχει μόνο ένας υπεύ­θυνος. Το πρόβλημα δημιουργείται και από τις δύο πλευρές. Κι αυτό είναι κάτι που το παιδί θα αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια, με αποτέλεσμα να αναπτύξει σταδιακά πιο διπλω­ματική και ευέλικτη συμπεριφορά. Αρκεί, βέβαια, να νιώθει εμπιστο­σύνη στον εαυτό του και τις ικανότητές του.

Πηγή: http://www.boro.gr