Τι είναι το μετατραυματικό στρες και πώς αντιμετωπίζεται;

Εφιάλτες, αναδρομές στο παρελθόν, υπερδιέγερση, θυμός και κατάθλιψη. Συμπτώματα που μαστίζουν τα άτομα που πάσχουν από Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες και συνθέτουν μια οδυνηρή κατάσταση τόσο για τον ίδιο τον πάσχοντα όσο και για τα μέλη της οικογένειας. Σύμφωνα με το psychologytoday.com., η Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες τείνει να οδηγεί τις διαπροσωπικές σχέσεις σε δύσκολη κατάσταση», όπως υποστηρίζει ο ψυχολόγος Candice Monson, αναπληρωτής διευθυντής του Εθνικού Κέντρου για τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες στις ΗΠΑ.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα ψυχικής υγείας, που μπορεί να οδηγήσει στη διατάραξη των διαπροσωπικών σχέσεων. Για παράδειγμα οι πάσχοντες από μετατραυματικό στρες δεν θέλουν να ακολουθούν την οικογένεια σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, επειδή φοβούνται απρόβλεπτες καταστάσεις, που μπορεί να συμβούν ή ότι αποτελούν το επίκεντρο της προσοχής των άλλων. Άλλα παραδείγματα είναι ο φόβος να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι με τους συζύγους τους γιατί συνήθως βλέπουν εφιάλτες, ο υπερβολικός θυμός και η ευερεθιστότητα που δημιουργούν συγκρούσεις στην οικογένεια και η αδυναμία να ελέγξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, επειδή διακατέχονται από μη ρεαλιστικούς φόβους για το εάν είναι ασφαλή ή όχι.

Ωστόσο, ενώ η έρευνα έχει δείξει ότι η Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες συνδέεται με τέτοιου είδους προβλήματα, υπάρχουν ελάχιστες αναφορές για τους λόγους που συμβαίνει αυτό, σημειώνει η ψυχολόγος Casey Taft, υπεύθυνη του τμήματος Επιστήμης της Συμπεριφοράς του Εθνικού Κέντρου για τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες.

Στρατηγικές αντιμετώπισης της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες

Οι ειδικοί έχουν αναπτύξει μια σειρά στρατηγικών τις οποίες μπορεί να ακολουθήσει η οικογένεια ως ομάδα, προκειμένου να αντιμετωπίσει ως ένα βαθμό τη διαταραχή.

1. Διδασκαλία των μελών της οικογένειας για το άγχος, καθώς και τεχνικές, που μπορούν να μάθουν να εφαρμόζουν για τη διαχείριση των αγχογόνων καταστάσεων.

2. Εκμάθηση και χρήση κατάλληλων δεξιοτήτων, που αφορούν την οικοδόμηση ενός οικογενειακού πλαισίου, που θα ενισχύει τις παρούσες και μελλοντικές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας.

3. Συζήτηση του πάσχοντα με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας για το πώς θέλουν να αντιμετωπίσουν την εκδήλωση της διαταραχής και για το εάν ο πάσχων επιθυμεί να γίνει γνωστό και σε άτομα έξω από το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να συζητηθεί ειδικά στην περίπτωση που η διαταραχή έχει αναπτυχθεί μετά από κάποιο συναισθηματικό τραύμα, όπως είναι ο βιασμός.

4. Βοηθώντας την οικογένεια να καταλάβει ότι ο καθένας μπορεί να επηρεαστεί από κάποιο γεγονός, ακόμα και αν αυτό δεν είναι για τους άλλους τόσο σημαντικό.

5. Βλέποντας τα μέλη της οικογένειας ειδικός ψυχολόγος και σε συνεδρίες που ποικίλουν ως προς τη σύνθεσή, όπως ένα άτομο χωριστά, δύο άτομα μαζί (δυαδική συνεδρία), ανάλογα με τις ανάγκες και τη ροή της θεραπείας.

6. Κατανοώντας ότι οι άντρες και οι γυναίκες αντιμετωπίζουν τις τραυματικές εμπειρίες διαφορετικά. Οι γυναίκες μπορεί να θέλουν να μιλήσουν για το τραύμα περισσότερο, για παράδειγμα, ενώ οι άντρες μπορεί να κλειστούν στον εαυτό τους ή να κρύψουν τα συναισθήματά τους από τους άλλους. Με τον ίδια λογική, δεν επεξεργάζονται όλοι τα τραύματα με όμοιο τρόπο, ο χρόνος αποκατάστασης και τα σχέδια του καθενός ποικίλουν ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του ατόμου.

Πηγή: http://www.boro.gr